Filippijnen 2008.

Woord vooraf. Dit verhaal is geschreven in reportagevorm. Je leest de gebeurtenissen net alsof je erbij was.

7 Maart 2008

En wie is een half uur te laat? Nee, niet Willy( die dacht dat het gisteren de vertrekdag was!), maar Luc.Hij moest eerst nog even naar de apotheker voor hoestbollekens, zei hij. Jaja, tèrère, volgens mij was het voor iets gans anders.

En weten jullie waarover ze hier op de bus naar Parijs aan het discuteren  zijn? Wel, over hoeveel geld ze moeten omwisselen om bij de wijven te gaan. Hun trezebezen staan  hen nog uit te wuiven met de tranen  in hun ogen en ze denken al aan de vrouwen en ’t verderf om de woorden van onze erevoorzitter te gebruiken. En dan hebben ze het over een duikvakantie.

In dit verband moet ik jullie toch nog een anekdote vertellen van vorig jaar.

Roger was toen teruggekeerd met zijnen bloemkool in vuur en vlam. Hij had zijn teergeliefde wijsgemaakt dat hij met zijn edele delen in kontakt was gekomen met vuurkoraal! En gij gelooft dat? Er zijn nog van die brave vrouwen die alles geloven van manlief maar ze worden wel schaars….

Zaterdag 8 maart

Vroeg uit de veren. We zitten bijna op het vliegtuig. Frankrijk en ik: het zal nooit een succescombinatie worden. Een peperduur land, arrogante chauvinisten(Mr. Chauvin was niet voor niets een Fransman), het slechtste Engels ter wereld, een land waar stakingen meer regel zijn dan uitzondering en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Dertien uur vliegen naar Kwala-Lumpur, dan een binnenlandse vlucht naar Kota Kinabalu(Borneo) en dan door naar Cebu(Filippijnen). Dan nog enkele uren auto, enkele uren boot, enfin, we zien wel…

13h: We moesten al een uur weg zijn? En dan, het verbijsterende nieuws: “Wegens een technische storing wordt de vlucht naar K.L. verdaagd naar morgen 8h”.

Horen we dit goed? Dit kan toch zo maar niet. Frankrijk en ik: het loopt steeds mis. Er zit dus niets anders op dan(op kosten van Malaysian Airlines) in een hotel 24h te wachten. Voor ons betekent dit één dagje minder verlof>. Voor 3 duikers uit Roeselare is het nog veel erger. Hun 5-daagse live-aboard zal niet op hen wachten. Een groep van 26 duikers uit Mechelen kan er ook niet mee lachen. Wat zeg ik? Niemand kan er mee lachen. Maar niet gezeurd, we zien wel wat morgen brengt.

Zondag 9 maart.

Ons duikvakantie is inmiddels aan haar derde dag toe en we zitten nog steeds in Parijs. Vandaag wachten ons meer dan waarschijnlijk nog vele verrassingen. Wat met de aansluitende vluchten? Waar gaan we vanavond stranden? Meer vragen dan antwoorden.

Gisteravond is hier nog een aanslag gepleegd op mijn integriteit. Ik zit rustig aan het eten aan een tafeltje, en recht tegenover mij zit een Duitse vrouw op leeftijd, nog ouder dan ik( dus stokoud) al goed op weg naar de 100, schat ik. De rotzakken zijn dat uitgebreid komen filmen en de compromitterende(volgens hen) foto’s zijn inmiddels doorgestuurd naar mijn teergeliefde en mijn hond. Eens kijken hoe ze daarop reageren, want ik zal het weer kunnen uitleggen.. Maar als ze daarmee denken mij de mond te kunnen snoeren of mij te chanteren, dan hebben ze het mis voor….

Ik zal jullie de waarheid vertellen en niets dan de waarheid….

7h. Nieuwe ontwikkelingen in het feuilleton. Wegens een vakbondsaktie van de kruiers worden de vluchten voor onbepaalde tijd verdaagd. Ge weet: als de vakbonden “tot de aktie overgaan” bedoelen ze daarmee dat ze niets meer uitvoeren. En de passagiers? Wel, die moeten betalen, zwijgen en …. Wachten.

8h30: Volgende ontwikkeling. Blijkbaar hebben de stakers toch nog voldoende schaamtegevoel om ons vliegtuig te laden. Wij ermee weg, weg uit Frankrijk, plus jamais ça!

Maandagochtend 10 maart

Voor ons is het zondagavond, maar ik schakel nu over op Maleisisch uur.

Hoe moet dit nu verder? De aansluitende vluchten zijn volgeboekt. Ze vinden wel een vlucht naar Manila, en van daaruit is er om het uur een vlucht naar Cebu. En dan volgen uren onderhandelingen. Wie gaat opdraaien voor de kosten met een andere maatschappij? Wat met onze 30kg bagage? Telkens als een oplossing nabij is, duikt er een nieuw probleem op. Iedereen wil zijn graantje meepikken, waarbij de bijkomende kosten op iemand anders verhaald worden.We worden heen en weer geslingerd tussen twijfel en hoop. Om de 5 minuten verandert de situatie. Het is reuzenspannend. Doet ie het of doet ie het niet?

Annick verzet hemel en aarde, zalft en dreigt, maar haar tegenstanders zijn gehaaid. Ze stort ineen, haar zenuwen begeven het en traantjes rollen over haar wangen. En zie: haar ingestudeerd nummertje (vrouwentraantjes) doet het opnieuw. Ineens zijn alle problemen opgelost. Zedenles van dit verhaal: “En la cojera del perro y en lágrimas de mujer no hay que creer”. Vrij vertaald: tegen vrouwentranen is geen kruid gewassen.

Dinsdag 11 maart.

2h ’s nachts. Via een privé-overzetboot en een gecharterde autobus zijn we  geland waar we al veel eerder hadden moeten zijn.

11h. Na een korte nacht is alles vergeten. Er staan 2 duiken op het programma. De Reizende Duikers, zoals ons groepje zichzelf noemt, zien het weer helemaal zitten. De zon brandt hier ongenadig op onze hoofden. De temperatuur loopt op tot een 35° en het zeebriesje zorgt voor wat afkoeling tussen de wuivende palmbomen.

Woensdag 12 maart.

De compromitterende foto’s, waarover ik jullie al eerder bericht heb, gaan mij niet beletten jullie uitgebreid in te lichten over het nachtleven.

Ik hoor jullie al zeggen: “Aha, nu gaan we het weten”. Wel, het dorp met de Filippijnse schonen ligt zo een tiental km verderop en dat is zelfs voor onze viriele mannekens(voorlopig) wat te ver. De “vrouwen en ’t verderf” blijven dus(nog even) buiten schot, wat niet betekent dat je hier deftig kunt slapen.

Voor iemand zoals ik(4duiken per dag) begint de ochtend om 5h30 en eindigt de avond om 21h. Naast onze bungalow liggen de twee oudjes(senioren noemen ze zichzelf). Deze twee slagen erin uren te babbelen over(tjà, over wat kunnen oudjes nog anders iets vertellen!) hun pensioen en hun erfenis. Willy de Ruitentikker is al 100jaar potdoof. Vijftig jaar geleden heb ik hem al eens gezegd dat hij een hoorapparaat moest kopen. Toen was het volgens hem nog veel te vroeg en nu is het de moeite niet meer. Roger’s ouders- ze rusten in vrede- waren marktkramers en de appel is ook hier niet ver van de boom gevallen. Enfin, de combinatie tussen nen doven en nen marktkramer geeft een aantal decibels waarbij elke discotheek onmiddellijk zou gesloten worden. Om half twee roep ik:” Hé, mannekens, mag ik nu slapen?” Gevolg, alle honden in de buurt wakker maar de oudjes horen niks en ze babbelen verder.

Daarenboven lopen hier een aan tal hanen rond die de ochtend en de nacht met elkaar verwarren. À propos, ge weet toch waarom een haan kraait, na een vlugge wip? Wel om O.L. Heer te bedanken dat de kiekens geen broek aan hebben. Onnodig te zeggen dat onze twee oudjes tot half tien in hun bed liggen!

Donderdag 13 maart.

Het wordt tijd dat ik eens iet schrijf over de duiken. Vandaag zijn we naar Apo Island geweest en dat is natuurlijk “ top of the bill”.

Spookfluitvissen, bladvissen, hengelaarsvissen, bidsprinkhaankreeft, pygmeezeepaardje,(1mm groot) om maar iets te noemen. Naaktslakken zijn echter de voornaamste attracties. Iedere dag ontdekken we nieuwe soorten. We hebben vandaag al bijna 4h gedoken en nu komt nog de nachtduik. In dit gebied wordt voor vrijwel elke duikplaats een aparte taks gevraagd, een spijtige ontwikkeling in de duiksport. Onder het mom van natuurbescherming worden de duikers gepluimd en de zakken van de lokale overheden gevuld. De duikgidsen kennen hun job, zijn zéér vriendelijk en kijken niet op 5 minuten. Zonder zo een duikgids vind je niets.

Vrijdag 14 maart.

Ons duikbestand is gehalveerd, we zijn nog met zijn tienen. De anderen zijn op uitstap.

13h? We hebben er al twee duiken opzitten en bereiden ons voor op de duik van 14h. Soms zijn de duiktijden langer dan de tussentijden!

Maar nu even terug naar de nachtduik van gisteren: absolute klasse. Kijk mannekens, in mijn rijkgevulde duikcarrière kan ik mij niet herinneren dat ik op een nachtduik eens in decompressie ben gesukkeld. Wel, gisteravond was het zover. Op mijn schermpje prijkten 2 minuten , maar Frank deed teken dat hij nog in deco zat. Nu zijn we van Frank wel wat gewoon. Frank is nl. de plezantste van de hoop en we dachten dan ook dat hij ons in het ootje nam, toen hij teken deed: 15 minuten. Ik denk dat hij zijne computer in Zanzibar gekocht heeft, maar we konden dus wel een kwartiertje blijven zitten op 3 m. Gevolg: een nachtduik van bijna anderhalf uur.

Zaterdag 15 maart.

Laatste duikdag op Negros. Een mooie afsluiter: 3 duiken op Apo Island. Als ik ooit mijn top-10 publiceer, staat dit wondermooie rif er zeker bij. Ook grotere jongens zijn van de partij: barracuda, schildpadden, jacks, enz….

Deze morgen was het een ouderwetse driftdive. Voor de fotografen een ramp, voor de rest een leuke ervaring. Het halve eiland rond in 20 minuten zonder één palmslag. Wie doet beter? Héél veel gezien, een intact rif, weinig beschadigd en het spel van de zonnestralen op de veelkleurige koraalformaties doen je wegdromen. Vanavond nog de gebruikelijke nachtduik en morgenvroeg om 6h30 vertrekken: het leven van een duiker is niet altijd een makkie.

Zondag 16 maart.

We zitten op de boot die de overtocht maakt naar het door God en klein Pierken vergeten eiland Cabilao. Onderweg: 2 duiken en ter plaatse nog een nachtduik. Met een snelheid van zowat 20 knopen scheren we over het rimpelloze wateroppervlak en vrijwel iedereen slaapt. De enen zijn moe van het vele duiken, de anderen van bijkomende, niet-nader-definieerbare activiteiten…. Het is nu 7h30.

Eigenlijk kan je de R.D.(reizende duikers) indelen in 4 groepen. Je hebt ten eerste de 4 koppels en daarover valt er weinig te vertellen. Met je halve trouwboek naar de Filippijnen gaan, tja, ik wil beleefd blijven het lijkt me niet de verstandigste beslissing.

De tweede groep is vanuit literair oogpunt, buitengewoon interessant. Het zijn de “echte” mannen: viriel, potent, steeds bereid tot een extra-inspanning, met oog voor het vrouwelijk schoon dat O.L. Heer daar met kwistige hand laat rondhuppelen.In de volksmond wordt deze groep ook betiteld met “de groep voor de vrouwen en ’t verderf”. Zoals gezegd valt over deze groep een boek te schrijven, maar ik ben ondertussen met de dood bedreigd en zal dus verder mijn mond houden, temeer daar dit stukje wereldliteratuur ook door minderjarigen gretig verslonden wordt.

De derde groep zijn de mannen waarmee ge naar de oorlog kunt. Onverzettelijk, bestand tegen de verleidingen des levens, type, Yvan, Eddy …..enz.

Vanuit literair standpunt een weinig aantrekkelijke groep.

Een heel aparte groep vormen onze twee oudjes. Allebei de 70 al voorbij, proberen ze zich staande te houden tussen al dat jonge geweld. Ik ga ze even apart behandelen, want ze zijn beiden zo uniek, dat ze niet onder één noemer te brengen zijn.

Willy is op dit ogenblik aan het aftakelen. Het begon met zijn oog en nu ziet hij er nog lelijker uit dan hij in werkelijkheid al is. Jeanneke, Willy’s lieve echtgenote, op wie ik al jaren een oogje heb, vraagt mij elk jaar goed voor hem zorg te dragen. En als er onder water iets met hem gebeurt, zeker niet vergeten het lijk boven te brengen, kwestie van de levensverzekering, zodat Jeanneke en ik nog lang en gelukkig van zijn spaarcenten zouden kunnen genieten.

Roger is, zo mgl., nog een complexer geval. Hij is een duiker van het eerste uur, en aangezien hij, toen reeds, al zijn spullen in occasie kocht, dateert zijn duikuitrusting, of tenminste, wat daar moet voor doorgaan, van vóór de oorlog. Al wat daarna is uitgevonden: computer, inflator,B.C., kompas enz….is volgens Roger goed voor de mietjes onder de duikers en dus niet aan hem besteed!

Hij kon dat toen niet in occasie kopen en nu is het de moeite niet meer, aangezien hij toch geen 20jaar meer zal duiken. Hij duikt met een skipak waarvoor hij in zijn winkelketen geen klant meer vond wegens gedemodeerd. Of hij skiet met een duikpak is mij onbekend.

Regelmatig vergeet hij dan nog de helft van zijn uitrusting die dus verre van compleet is, zodanig dat je samenvattend kan zeggen: ¼ van zijn duikgerief is van vóór de oorlog en ¼  is hij vergeten en de andere helft heeft hij niet. Enfin, als duiker een fenomeen. Compenseert dit alles met een fabuleuze zwemtechniek en dito vermogen om dit alles aanvaardbaar voor te stellen. Voorbeeld: zijn botjes(in feite van zijn overleden broer) zijn 35 jaar oud en volgens zijn uitleg nog spiksplinternieuw….

Intermezzo. Dit stukje wereldliteratuur mag, noch in zijn geheel, noch deels worden overgenomen, geciteerd of vertaald zonder voorafgaande schriftelijke toelating van mijn P.M.(personal manager), in de wandel ook mijn vrouw genoemd en mijn hond Bo. Alle rechten voorbehouden.

Deze laatste zijn inmiddels verkocht voor alle Europese landen met uitzondering van Kosovo. Een vertaling naar het Swanhili voor mijn Afrikaanse fans is bijna beëindigd, en verschijnt binnenkort in de betere boekhandel in Kinshasa, Nairobi en omstreken.

16h30 Aankomst te Cabilao. Verwelkoming op zijn Hawaïaans met bloemenkransen en een hele rits plaatselijke schoonheden. Ik ken er enkele wier hoofd nu al tureluut draait en niet alleen hun hoofd, andere lichaamsdelen ook… En nu de nachtduik.

21h30. Tijdens de nachtduik zagen we o.m.. Spanish Dancers, potloodegels, naaktslakken enz…Tevens buitengewoon mooi gekleurde zeeëgels. 75 minuten nachtduik. Meer moet dat niet zijn.

Maandag 17 maart.

Onze eerste volledige dag in dit stukje aardsparadijs. Met wel enkele beperkingen qua luxe. Stroom is er enkel tussen 17h en 24h. Daarbuiten werkt een noodverlichting. Warm water: alleen als de zon schijnt. Koud water: beperkt. Een ecologisch samenleven met de natuur, zoals onze kleinkinderen te wachten staat.

Het zicht onder water is hier veel beter dan op Negros. Tijdens de E.M.D.(early morning dive) zien we o.m. verschillende pygmee-zeepaardjes en hengelaarsvissen. Luc speelt zijn lampje kwijt, Willy is naar de dokter, aangezien het met hem van kwaad naar erger gaat. Ondertussen loopt onze ziekenboeg elke dag voller. Je kan dit helse duiktempo (4per dag voor sommigen) niet blijven volhouden. Wat me trouwens opvalt, is dat meer en meer R.D. huiduitslag vertonen, meestal op hun handen. Dat zal hen leren dat ze nergens met hun poten kunnen afblijven. Wat mij nog meer opvalt, is dat deze groep grotendeels (dit laatste woord is er speciaal aan toegevoegd op vraag van Patrick 1) overeenkomt met de groep van de “vrouwen en ’t verderf”. Zou het één wat met het ander te maken hebben?

13h. Willy is terug. Gedaan met duiken voor twee weken, zegt de dokter, wat bij Willy neerkomt op een gans jaar, aangezien hij enkel en alleen duikt met de R.D. en op tropische duikeilanden. Hij kan zich dus van nu af aan concentreren op het culinaire gedeelte van de reis.

21h. De nachtduik en het avondeten liggen achter de rug en terwijl de overigen nog schransen en zich bezatten, schrijf ik vlug nog enkele regeltjes voor het slapen gaan.

De meesten onder jullie hebben waarschijnlijk nog nooit gehoord van een stargaser(sterrekijker): zeldzaam en zonder duikgids niet te vinden. Verder nog een oerang-oetang krab, spanisch dancer,… en dit alles tijdens de nachtduik.

Dinsdag 18 maart.

Het aantal duikers daalt schrikbarend. Vermoeidheid, ziekte, déjà-vu gevoel maar ook het psychologisch aspect van de zaak mag je niet onderschatten. Het verlangen naar (schrappen wat niet past)echtgenote, maitresse, aanhoudster, minnares, LAT relatie, hond kat en goudvis, wordt elke dag groter.

17h. We maken ons op voor de nachtduik: Volgens de Chinezen brengt de mandarijnvis geluk. Afwachten of we hem te zien krijgen. Morgen is het nog duiken voor de harde kern. De meerderheid ligt uitgeteld of verkiest zijn spullen te drogen. Ik vind dat je zoiets thuis ook kan doen, maar quot capita tot sensus.

Woensdag 19 maart.

De laatste duiken, spullen spoelen en ophoepelen. Nog een laatste maal genieten van een grijze hengelaarsvis, enkele zeepaardjes en wat bladvissen.

Cabilao is absolute top: een aanrader. Geen luxe, wel avontuur en prachtduiken. Tot 5h per dag onder water, géén bijkomende taksen(hoelang nog?) lekker eten, rustig slapen zoals steeds onder een muskietennet en het paradijs vóór je deur.

Supervriendelijke mensen, geen vrouwen en ’t verderf, enfin een ouwe zak zoals ik herleeft hier. De avond wordt nog heel speciaal. Na de gesmaakte verkleedshow van Dios en Hydra, waarbij een aantal”nepvrouwen” de helft van hun attributen verliezen, worden we vergast op een wervelende show van de lokale schoonheden. Hun slanke figuur, hun ranke lichamen, hun betoverende glimlach maakt ze onweerstaanbaar. Als ze daarbij nog eens gaan dansen, waarbij ze al hun troeven uitspelen, is het hek van de dam. Sommige R.D. worden gek van zoveel verleidingskunsten en er worden zowaar persoonlijke contacten gelegd. Tijd voor mij om te verdwijnen, want het is al na 21h30….

Irish whisky zal nooit meer hetzelfde zijn voor Luc en het afscheid is dan ook erg zwaar. Om mijn overtalrijke lezers te bewijzen dat ik naast proza ook poëzie beheers, volgend gedicht, speciaal voor Luc.

           Irish, de vrouw mijner dromen

           Hoezeer ik ook achter haar liep

           Ze kon echter niet meekomen

           Het water was veel te diep.

De droomreis zit erop. Een uitstekende prijs-kwaliteitsverhouding en –nog veel belangrijker- een toffe groep!

Juan El Pirata.

17-01-2009 om 02:12 geschreven door Eddy  

 Duikreis Thailand - Zuid Andaman/Similan  26 februari -11 maart 2007

Bekijk de foto's van deze reis door te klikken op bijhorende foto of volgende link :
http://picasaweb.google.be/Eddydemeersman

Vakantie noemen sommigen dat! Dertien uur in een vliegtuig! Gelukkig weten de airhosteskes van Singapore Airlines dat de primaire opdracht van een vrouw erin bestaat het leven van de mannen wat draaglijker te maken. Ze stappen niet, ze schrijden voorbij; ze praten niet, ze brengen zwoele geluiden voort, waardoor je als man voortijdig uitgeteld geraakt.

En dat wij allemaal ‘normale’ mannen zijn van vlees en bloed, dat zullen ze in Phuket wel weten, maar daar mag ik niets over vertellen…

Inmiddels is de eerste dag voorbij. Dag nul, volgens het programmaboekje, want op dag 1 beginnen de duiken.

Met 18 zijn we en ik zal jullie mijn pappenheimers verderop in het verhaal wel eens voorstellen. De Dios-duikers van ‘Liekeirk’ zijn in de meerderheid, verder zijn er nog enkele van Hydra Aalst en enkele Watermannekens uit Wetteren die op het einde van het verhaal de bijnaam kregen van “Waterfuckers” (tiens, hoe zou dat nu komen?). Een bonte wemeling van instructeurs, beginnende en fin-de-carrière-duikers, maar allemaal hebben ze één ding gemeen. Een vat vol verwachtingen met als top 3 en in die volgorde: de walvishaai, manta’s en luipaardhaaien. Jawadde, peins ik, als ze twee van die drie dingen zien, zullen ze mogen content zijn. Maar dromen mag altijd…

Ik ben hier de vreemde eend in de bijt. Niet Nelos-duiker, woonachtig in Spanje en al mijn ganse leven geobsedeerd door één ding: de walvishaai. Miljoenen van onze oude frankskens en duizenden miljaardedju’s, maar nog steeds geen whale-shark! Nu ik mijn duikeinde voel naderen, heb ik alle hoop opgegeven.

We maken ons klaar voor de eerste duik: een check-dive om te kijken of we “het” nog kunnen en om vast te stellen dat ons duikpak opnieuw gekrompen is…

We gaan te water in 4 groepen. En na een tiental minuten gebeurt het onmogelijke. Neen, dat kan niet, is dat onze boot die aan het zinken is? Neen, want het beweegt en het komt dichterbij. Droom ik of word ik gek? Ben ik dronken of zijn dit luchtspiegelingen op mijn oude dag? Neen, dit is hét moment waarop ik 37 jaar gewacht heb: de walvishaai! Beschrijven is niet mogelijk. Drie dubbeldekautobussen achter elkaar. Paul kan zich geen mooier verjaardagsgeschenk dromen. Je voelt je nietig: een mier naast een olifant. Ik denk dat een aantal van de beginnende duikers pas over 20 of 30 jaar zullen beseffen hoe uniek dit plaatje is…..

10u30. Tweede duik, natuurlijk zelfde plaats. Geen walvishaai deze keer, maar wel het gewone grut. De zichtbaarheid is niet fenomenaal maar je kan niet én veel plankton én goed zicht wensen.

15u. Derde duik. De luipaardhaai. We zijn nog maar dag 1 en twee van onze objectieven zijn reeds bereikt. Na elke duik is het een drukte van jewelste. Voor de meesten is dit de eerste ontmoeting met de luipaardhaai en we weten dan nog niet dat er nog vele gaan volgen…. Gelukkig staan hier na elke duik wat hapjes klaar, zodat de helft moet zwijgen omdat hunnen ‘’toot’’ volgepropt is met al dat lekkers.

20u. De nachtduik. Ik begrijp nog steeds niet dat er duikers bestaan die niet van nachtduiken houden. Het plaatje is compleet anders. De zeeëgels op hun lange poten, de langoesten en de krabben, alles wat zich overdag gedeisd houdt, waagt zich naar buiten. De vedersterren zorgen voor een feeëriek schouwspel. En dan : ‘the struggle for life’   Eten en niet gegeten worden ; iedereen is rover én prooi, het moment van de waarheid.

De ochtendduik (7u30) gaat door een aantal grotten met het klassieke leven. Verder onze eerste schildpadden en wat we inmiddels als gewoon vinden : bidsprinkhaankreeft, murenes, vlindervissen, keizersvissen, doktersvissen, vledermuisvissen enz… Ik stop ermee want het is echt teveel om op te noemen.

Na Paul, is het de beurt aan Guido om te verjaren. Er is hier elke avond wel wat te doen maar na 4 duiken en enkele whiskyflessen ligt iedereen al vlug onder de wol. Vandaag ons eerste klein incidentje. In mijn groep (groep 4) zijn we Roger kwijt. De ouwe snoeper had gezien dat in de omgeving van onze boot er nog een andere boot lag met allemaal ‘snelle’ wijvekes aan boord en was er vanonder gemuisd. Hij kan vanavond trakteren want zijn nummertje kostte ons wel 15 minuten van onze duik !

Derde duik. Anemone Reef. Voor het eerst krijgen we een tegenspeler van formaat : de stroming. Om Johan Cruyff te parafraseren – elk voordeel heb e nadeel – je kan niet alles willen in het leven, en iedereen weet: hoe meer stroming, hoe meer ‘grote’ jongens te zien zijn. Of om het in het Wetters te zeggen : ‘’een schune wijf met veel geld’’, vindt ge ook niet. Het is het één of het ander.

Maar eerst nog iets van gisteren. Eén van de vrouwelijke duiksters aan boord heet Els, een knappe verschijning die ervoor zorgt dat ik niet de ganse tijd op de lelijke toten van die venten moet kijken. Als ze niet duikt, zit ze achter hare PC en omgekeerd. Zoals alle vrouwen heeft Els een uitgebreide garderobe mee, kwestie van ons af en toe wat verstrooiing te bezorgen. Plots komt ze uit haar kamer gelopen met een T-shirt met gaten erin. Ik dacht eerst dat ze het er zelf had ingemaakt, kwestie van aan wat nieuwe spullen te geraken. Maar niets is minder waar. Onze meester-kleermaker, Roger, werd erbij gehaald. Om zijn pensioen wat aan te vullen is Roger in schaarse (want op pensioen !) vrije uren Voorzitter van de commissie GIKMOO (voor de leken : Gaten In Kleding Met Onbekende Oorzaak). Geen motten, luidt zijn deskundige uitleg, wel knaagdieren zijn de oorzaak. Of het om de Thaise veldmuis, of de Canadese bever gaat, weet hij echter ook niet. Gevolg : paniek in ‘t kiekenkot :  alle vrouwen naar hunne garderobe….

Nog een anecdote. Gisterenavond was het bevoorrading. Dus een nieuw ‘’vertrek’’ met de bijhorende offers voor Boedha, waarbij fruit en spijs aan Boedha geofferd worden, gevolgd door een mini-vuurwerk. Guido (Kiko voor de insiders) wist echter nergens van en had de helft van Boedha zijn fruit opgegeten, zodat Boedha nu met honger rondloopt. Zij wraak zou niet op zich laten wachten……

Aan boord bevindt zich ook een zekere Luc, in feite de enige intellectueel, want niet getrouwd. Door zijn ouders in de watten gelegd, een vaste positie aan de gemeente, een vette spaarpot, een groot pensioen later, kortom : de ideale schoonzoon.

Tijdens de volgende duik hebben we onze eerste ‘’materiaalprobleem’’. Het ventiel van Lucs snelontluchter zit geblokkeerd waardoor de lucht sneller uit zijn jacket gaat dan hij er kan inblazen. Gevolg : duikje voortijdig afgelopen en geen drijfvermogen aan de oppervlakte. Ik toverde mij dadelijk om in een Michelinmannetje en laat mij naar boord slepen. Althans dat beweren de anderen, want ik vind nog steeds dat ik de hachelijke situatie deskundig heb opgelost. Ondank is ‘s werelds loon……

Deze morgen weer een luipaardhaai, een wijfken. Ik zie zo een detail onmiddellijk en de andere duikers willen natuurlijk weten waarom ik daar zo zeker van ben :‘’hebt ge niet gezien hoe nieuwsgierig ze was ?’’ luidt al meer dan 30 jaar mijn zelfde ouwe mop, maar ze doet het nog steeds.

We maken ons op voor de tweede duik. Bruno, die Els zijn wederhelft mag noemen, kan dus opdraaien voor een nieuwe outfit voor zijn teerbeminde. Beiden vierden gisteren hun 100ste duik. Al lachend zegt hij : ‘’nu nog wat manta’s en ik ben kontent’’. Jawadde, peins ik, al een walvishaai, luipaardhaaien, een fel wijf en nu nog manta’s willen……..Als ik 100 duiken had, kende ik zelfs die namen nog niet. Maar wat gebeurt ? Bruno wordt op zijn wenken bediend. Meneer vraagt manta’s, meneer krijgt manta’s. Het geluk is voor de hoeren en de boeren….

17u. De wraak van Boedha. Er liggen er 3 aan de zuurstoffles, preventief weliswaar, maar toch. Willy in hijgtoestand en het lood afgesmeten en nog enkele akkefietjes. Vanavond gaan we Boedha milder stemmen : Guido moet zijn eten aan Boedha geven, we steken een lading vuurwerk in zijn kont en daarna kan hij wat rondspringen met de vlam in de pijp..

20u. De nachtduik zit erop. De wonden zijn inmiddels gelikt en zowat de halve groep heeft nog een nachtduikje gedaan. Een grote schildpad wou ons maar niet verlaten en vooral Johan had veel succes. Had hij zijn hand niet op tijd weggetrokken, dan had hij van nu af aan 5 pintjes moeten bestellen met 4 vingers.

Vandaag duiken we op Richelieu Rock, een duikplaats die behoort tot de top-10 ter wereld. Vóór de 2de duik zeggen we zo : ‘’moesten we nu nog een zeepaardje zien….’’ En zie : nadat Guido gisteren 5 minuten met dat vuurwerk in zijn gat heeft rondgehuppeld, is de ruzie met Boedha weer bijgelegd en we zien… een knalgeel zeepaardje, enig mooi ! Een andere groep vindt een cleaning station, je weet wel, waar de grote jongens hun tanden laten poetsen. Enkele van onze duikers hebben dat dan ook maar gedaan en nu is hun gebit gereinigd voor de rest van het verlof.

15u. De derde duik zit erop en we stevenen naar een 4u verder liggende bestemming voor de nachtduik. Ondertussen wat meer over het koppel dat in feite alles georganiseerd heeft : Anick en Patrick. Onnodig te zeggen dat zonder de tomeloze belangloze inzet van deze 2 de hele onderneming niet zou doorgaan. Ik lees dan ook speciaal voor hen 1 Onze Vader en 1 Wees Gegroet, elke avond vóór het slapengaan opdat ik nog lang zou kunnen (en mogen) meegaan.

Een andere onafscheidelijke figuur in de groep is Lut, 2* instructeur en in het bezit van een halve trouwboek, die zijn vrouw zo maar alleen laat optrekken met een bende van 14 op seks beluste venten. Het grote probleem van Lut is het vinden van een geschikte slaapkamerpartner, wiens vrouw dezelfde kwaliteiten heeft als haar superbrave vent. En een vrouw vinden die niet jaloers is…… er zijn gemakkelijker opdrachten in het leven.

Het feit dat ik nu Eddy voorstel is louter toeval en heeft niets te maken met het voorgaande. Duikfenomeen en fotograaf, bijna zo zot als ik van het duiken (ja, ja beste lezer, dat bestaat nog), slaat geen enkele duik over en is altijd goedgeluimd. Een figuur aan boord zoals je ze graag hebt.

Verder heb je Paul, verslaafd aan informatica en sigaretten. Vindt al mijn raadseltjes. In het bezit van een supercomputer die naast zijn duiktijd aangeeft hoelang hij nog moet duiken vooraleer hij zijn eerste kankerstok kan opsteken.

Een andere habitué is Alain, generaal-in-spe bij het Belgisch leger, vaste waarde qua duikleiding en groepleider nummer 3. In zijn groep zitten ook Peggy en Claude, die eens wilden proberen of de zuurstofmaskers naar behoren functioneerden. Volgens mij zijn die twee niet getrouwd. Zij noemt hem ‘’sjoe’’, en hij doet haar vinnen aan en ze duiken steeds samen of in het geheel niet. De grote liefde dus en ik ben er natuurlijk vlak op. Over de anderen later meer.

Aan boord is er ook een kokkin, niet direct Claudia Schieffer, maar zelfs Guido Bracke leeft niet van seks alleen. Wat ze uit haar kastrollen tevoorschijn tovert, is niet met woorden te beschrijven. Zij heeft dan ook al 4 aanzoeken afgewezen om met één van die veertien venten naar België te gaan. Ik peins zo bij mezelf : hoe leg je zoiets uit aan je trezebees, zonder ne natten dweil rond uwe kop te krijgen ?

Over haar leeftijd doet ze geheimzinnig. Ze spreekt geen woord Engels en ons Thais is navenant. Zij beweert dat ze het zelf niet juist weet. Geloofde gij da ? Ja, tereire, een vrouw die niet weet hoe oud ze is.. ? ? ! !  Mè iejl Aantwaarpe moar nie met den dezen…

Er zijn er hier nog enkele aan boord over wie ik nog niks gezegd heb. Eén daarvan is Patrick II, niet te verwarren met Patrick I van Anick. Bescheiden figuur. Bankdirecteur in een kleine gemeente. Weet van iedereen alles, zegt van niemand niks. In Phuket meermaals voor onbepaalde tijd verdwenen zonder sporen na te laten. Mysterieuze figuur, maar daarom niet minder sympathiek.

Een andere interessante vent is Ivan, 1* instructeur. Ziet alles, bv dat er bij het vertrek geen zuurstofmaskers aan boord waren. Duikleider 2. Dertig jaar duiken en vandaag feestvarken met 1.500 duiken. Leert de Thai-divemaster hoe ie een nachtduik moeten leiden en kent - integenstelling tot hogergenoemde - het verschil tss Oost en West.

Johan, van opleiding scheikundige, in het gewone leven archeoloog-antiquair. Heeft een opmerkelijke interesse voor ouwe spullen (Roger en Willy zijn nog te jong) en beseft duidelijk dat er na de eerste week nog een tweede komt. Kookt en kent een hele hoop dingen die alleen bij de moderne man te vinden zijn. Ligt daarom goed in de markt bij de vrouwen, dit in tegenstelling tot ondergetekende. Duikt af en toe zonder loodgordel.

En tenslotte mezelf, Juan El Pirata. Denkt van zichzelf dat hij kan zingen. Grote muil, tovenaar en duikleider 4. Loop rond in een belachelijke string ofte schetenkliever. Verder oninteressante figuur, zeker voor jonge vrouwen omwille van zijn archaïsche ideeën. Is met zijn string nog lelijker dan de andere venten.

Het wordt tijd dat ik nog iets vertel over het duiken. Vandaag opnieuw luipaardhaai, veel barracuda’s, sepia’s en nog veel meer. Elke groep heeft een lokale instructeur ter beschikking die de duik leidt. Ik ga hier enkel iets vertellen over de onze. Een Italiaan, Corrado !

In het leven moet ge altijd oppassen voor kleine mannekes : Hitler, Mussolini, Mao, Napoleon… om maar enkele massamoordenaars te noemen, hadden één ding gemeen : hun kleine  gestalte.

Onze duikleider doet mij onwillekeurig aan Il Duce denken. Klein, rap, geen zittend gat. In vlekkeloos Engels maar typisch Italiaans, het spreken met de handen, de militaire aanpak. Alles en iedereen corrigeren en voor de rest : palmen maar. Nu heb ikzelf geen zittend gat onder water, maar als er één ding is dat ik van deze man opgestoken heb, dan is het hoe je een duik niet moet leiden. Zijn maniertjes, zijn vele gestes en uitgebreide garderobe - we wij zijn er nog niet aan uit of het een glamourboy-gigolo of ene voor de choccolat is. Later, toen we zijn Thaise vriendin zagen, werd ons het eerste bevestigd.

Ik sla een dagje over. Vandaag onze laatste duikdag. De Werkweek zit erop, nu nog een paar dagen uitrusten. Allé, dat dacht ik. Maar wat zie ik ? Ze staan hier allemaal te springen, op naar de vrouwen van ‘t verderf !

Maar hier ga ik niks over vertellen. Mijn duikreis voor volgend jaar is al betaald met al het ‘zwijggeld’ dat ik hier al gekregen heb. Sommigen, neen, ik zeg niet wie, lijken wel verdwenen van de aardbol en heb ik de ganse week amper gezien. Mannen….. (bijna) allemaal dezelfde, behalve uw dienaar, die ligt elke dag al om 9u in zijn bed (echt waar !)

Juan El Pirata.

19-04-2007 om 00:00 geschreven door Eddy  

Patrick Cornelis
       Anick Luystermans
        Paul De Bisschop
         Alain De Hauwere
          Bob Nijs
           Jacqueline Vermet
            Nechelput Dirk
             De Meersman Eddy
                                                Klik op foto bovenaan voor de reportage
Link naar ons verblijf :   http://www.bonairefuntravel.nl/p/6/166/mo40-c166/mo5-m24/ms49-570/ms11-48/ms11-51

Een reisverslag geschreven door onzen Pol

Bonaire – 16 maart tot 24 maart 2003

 

Het idee om een duikvakantie te maken in het voorjaar moeten wij aan Bob toeschrijven. Reeds tijdens de zomer van 2002, met de Egypte-cruise naar het zuiden nog in het verschiet, werd er gesproken om te gaan duiken naar de Filippijnen. De duur van de vlucht en de prijs had tot gevolg dat 12 dagen een minimum was. Uiteindelijk werd er, door de potentiële deelnemers, dan toch beslist de duur te beperken tot één week, waardoor er geopteerd werd voor Bonaire.

Bij de definitieve boeking waren we nog met z’n achten : Nys Robert en Vermet Jacqueline, Cornelis Patrick en Lystermans Anick, Nechelput Dirk, De Meersman Eddy, De Hauwere Alain en De Bisschop Paul. Omdat het concept totaal anders was dan de Egypte-reizen was een kleine groep waarschijnlijk wel een pluspunt.

Voor een duiker is Bonaire geen leeg begrip. Samen met Aruba en Curaçao maakt het eiland deel uit van de Benedenwindse Eilanden. Bonaire, Curaçao en de Bovenwindse Eilanden : Saba, Sint-Eustatius en Sint-Maarten vormen samen de Nederlandse Antillen welke een autonoom gebiedsdeel is van het Koninkrijk der Nederlanden. De voertaal is het nederlands en als munteenheid wordt nog steeds de Antileaanse Gulden gebruikt. Door de nabijheid van Venezuela wordt er evenwel ook veel spaans gesproken en Amerikaanse Dollar is eveneens als geldig betaalmiddel overal aanvaard.

Maar wat belangrijker is voor een duiker is de windrichting . Door de noordoostpassaat waait er een stevige wind het ganse jaar door uit het noordoosten, met het gevolg dat de mooie duikplaatsen zich bevinden langs de andere zijde van het eiland.

 

Op zondag 16 maart was het eindelijk zover.

Reeds vóór 5 uur in de morgen waren we met een busje op weg naar het station van Antwerpen. Ondanks het feit dat Anick de reis enorm goed had voorbereid en getracht had rekening te houden met het onvoorziene werd het aankomen op Schiphol toch een tocht met hindernissen. Eerst vonden we door de werkzaamheden in Antwerpen het station niet nadien kregen we een meningsverschil met één van onze Belgische kaartjesknippers om vervolgens, door een defecte wissel, in Den Haag van trein te moeten wisselen. Uiteindelijk kwam alles goed en vertrok het vliegtuig met ons aan boord stipt om 11 uur richting Kralendijk. Vliegen met KLM is een plezier. Op de 10 uur durende vlucht konden we de tijd doden met kijken naar films als Harry Potter en The Texudo en natuurlijk ook met de klassieke ingrediënten ; gekend als eten en drinken. Door het tijdverschil van 5 uur landden we om 16 uur plaatselijke tijd. De gehuurde auto’s (Mitsubitsi) stonden klaar op de luchthaven en een half uurtje later werden we reeds door Jessica verwelkomd op Residence Windsock. De twee naast elkaar gelegen appartementen waren een ideale verblijfplaats, tenminste nadat de verhuis van tafels en stoelen was geschied.

Omdat Bonaire maar 14.190 inwoners telt was onze eerste indruk van Kralendijk dan ook deze van een klein verloren gat waar je op één avond door bent en er verder niets te beleven valt. Achteraf bleek er op Bonaire toch nog heel wat te bezichtigen en waren we hier tenslotte om te duiken.

 

17 maart.

Om 6 uur was iedereen al waker. Eigenlijk met ik zeggen voor de tweede maal wakker want stipt om 2 :30 uur, elke nacht, vertrok er een DC11 van KLM op de luchthaven een paar honderd meter van onze appartementen vandaan.

We kozen Angel City als onze eerste duikplaats.Ter plaatse aangekomen, zagen we andere duikers en wilden wat informatie inwinnen. Toen we hen vroegen of ze ook nederlands spraken kregen we als antwoord : nog slechter, wij zijn jullie bovenburen. Natuurlijk waren we onder de indruk van de koralenpracht en de verscheidenheid van kleuren die vooral door de massale groei van sponsen werd bewerktstelligd. Achteraf bleek dat deze duik ten opzichte van de andere nog tegenviel.

In de namiddag kwam Hilma Hooker aan de beurt. Dit was een drugsschip van 72 meter lengte en 1043 ton dat men vrijwillig in 1984 liet zinken.

De rest van de dag maakten we er een uitstapje van. Langs de grote zoutbergen en het pekelmeer van de zoutwinningsmaatschappij, terzelfdertijd de enige industrie op Bonaire, en met een bezoek aan de slavenhuisjes, een stille getuige van een andere tijd toen Bonaire nog als een Nederlandse kolonie uitgebuit werd. Voor de eerste avond beslisten we uit te gaan eten. De keuze van Gibi’s Terrace viel zo goed mee dat we nadien besloten het nogmaals over te doen.

 

18 maart.

Om 9 :30 uur te water op de duikplaats Karpata. Nadien ging onze tocht langs het Goto meer, eveneens een pekelmeer , maar niet commerciëel uitgebaad. In feite maakt deze streek, alhoewel ze nog bewoond is, deel uit van het Nationaal Park Washington / Slagbaai.

Hadden we de vorige dag reeds flamingo’s gezien, hier werden we vergast op een pracht van kleurrijke inheemse vogels, hagedissen en leguanen. De middag brachten we door in de oude stad Rincón waar we een gezellig openlucht restaurant vonden, Rose Inn Bar genaamd, dat werd uitgebaad door een roodharige Hollander en een stevig gebouwde kleurlinge die van koken wel iets kende.

Om onze tweede duikplaats, Weber’s Joy, te bereiken , dienden we langs een veldweg terug te keren. Gelukkig dat zowel Alain als Bob goede drivers zijn en de gehuurde auto’s tegen een stootje konden.

Feitelijk liggen de duikplaatsen op Bonaire zo kort bij elkaar en is de structuur overal enorm op elkaar gelijkend zodat wat men te zien krijgt meer afhankelijk is van het toeval. Soms zoals in Weber’s Joy kregen we grote scholen vissen te zien.

Omstreeks 19 :15 uur waagden we ons nog aan een derde duik in de nabijheid van ons logement , gekend onder de naam : Belnem North. Door de nabijheid van de evenaar is het op dit tijdstip al volledig donker. Waarna we ons nadien te goed deden aan sangria en koude visschotel. Ter gelegenheid van de 600ste duik van Bob en de 700ste duik van Dirk werd er een glaasje meer gedronken. Het was dan ook niet verwonderlijk dat er omstreeks 11 : 30 uur geen enkel lichtje op onze appartementen meer te bespeuren was.

 

19 maart.

Iedereen had goed geslapen. Hadden we de eerste dagen misschien last van jetlag ? Of was het de warmte en de soms hevige wind die nu was gaan liggen ? In ieder geval om 9 uur doken we al op Sweet Dreams. We werden er vergast op een pracht van een schildpad, baracuda’s en onder andere zelfs een zwarte duivelsrog. Nadien werd er weer gewinkeld en aten we een smos op zijn Antwerps. ‘t Is toch plezierig in groep op reis te gaan als er een paar leden bij zijn als Dirk of Eddy die van eten bereiden een gave maken. In de namiddag werd er op aanvraag van de durvers van de groep opnieuw op het wrak Hilma Hooker gedoken. Voor Eddy, Alain en Dirk heeft de motor van het schip nu geen geheimen meer, al dienden ze het wrak door omstandigheden wel langs een andere weg te verlaten als degene die oorspronkelijk voorzien was. ‘s Avonds gingen we steak eten op aanprijzen van onze huisbazen bij een Argentijn. Het restaurant heeft de misleidende naam Casablanca maar de grootte van het vlees was wel degelijk geschoeid op Argentijnse normen.

 

Donderdag 20 maart.

Toen we omstreeks 7 uur ontwaakten werden we op de T.V. onmiddellijk geconfronteerd met het nieuws dat de Amerikanen en de Engelsen Irak waren binnengevallen. De reeds lang voorspelde oorlog was begonnen. Door het tijdsverschil konden we ‘s morgens kijken naar het middagnieuws op de Nederlandse zenders evenals gedeeltelijk ook het VTM-nieuws. Omdat Bonaire naar Nederlandse leest geschoeid is, met een eigenaardig genoeg overwegende Katholieke bevolking, waren wij waarschijnlijk op het ganse eiland de enigen die door de oorlog in Irak wat uit schema geraakten. Nochtans lieten we het niet aan ons hart komen. Op de eerste duikplaats, Andrea, werd door iedereen rustig, diep en lang gedoken.

Nadien brachten we een bezoek aan een museum, waarvan de verzameling was samengebracht door een inwoner van Bonaire, die zichzelf ook een halve kunstenaar noemde en waarvan wij hier zeker de helft van zijn collectie al lang zouden hebben weggesmeten.

Voor ‘s middags had Dirk voor iets speciaals gezorgd , nl. Hotdog met zuurkool. Eigenaardig genoeg, zelfs bij de tropische warmte van daar, viel het eten best mee.

De namiddag bracht ons naar het oostelijk gedeelte van het eiland : duikplaats Red Slave. Ook hier was het water extreem kalm en het is moeilijk te geloven dat een paar kilometer verder de grote golfslag het duiken praktisch onmogelijk maakt.

‘s Avonds omstreeks half acht werd er nog een nachtduik gemaakt vlak aan ons appartement Windsock. Hier kregen we inktvis, berekreeft en veel kleine morenen te bewonderen. Omdat er nadien voor meeneem pitzza gezorgd was en er nog een glaasje gedronken werd, was het die avond wat later toen we gingen slapen.

 

21 maart.

‘s Morgens ontbijt met pannekoeken. Het mag gezegd worden : Dirk en Eddy hadden hun best gedaan. De appelsienen met vodka brachten er reeds van ‘s morgens de sfeer erin. We wilden niet te veel tijd verliezen voor onze eerste duik en kozen daarom een duikplaats niet te ver weg : Ol Blue. Achteraf bleek dit een zeer prachtige locatie te zijn, waar de sponsen en andere soorten, vooral zachte koralen heel diep nog voorkomen. Op zulke kleurrijke, heldere plaatsen gaat men dieper dan 50 meter voor men het echt beseft, waarbij men door de gemakkelijksheidsgraad nog lang kan duiken op de koop toe.

Voor de tweede duik trokken we opnieuw naar Karpata, maar namen deze keer de rechtse kant onderwater, die eigenlijk bedoeld was als reserve zone en voor amateurduikers niet toegankelijk. Opnieuw dienden we door het éénrichtingsverkeer langs het veldwegje terug te keren en na een nieuwe voorraad perslucht te hebben opgehaald doken we voor de derde maal die dag omstreeks 17 :30 uur. Duikplaats Alice in Wonderland bracht ons opnieuw een grote baracuda, een steenvis, om maar iets op te noemen van al de verscheidenheid die men hier bij elke duik te zien krijgt.

Onze vakantie zat er bijna op. Het was een enorm warme dag geweest met weinig wind en drie uur duiken.

Gibi’s Terrace was ons de eerste maal zo goed meegevallen dat we besloten er opnieuw heen te gaan.

Zonder namen te noemen, maar er zijn er van de groep, die avond, nog naakt gaan zwemmen in zee om af te koelen.

 

22 maart.

Om 9 uur te water voor de laatste duik van onze vakantie. Voor meer dan de helft van de groep werd het eveneens hun persoonlijk diepterecord. Eindelijk werden we ook vergast op de schildpadden die hier overal zouden voorkomen, maar waarvan we tot nu toe nog maar sporadisch een glimp hadden waargenomen.

Na het gehuurde duikmateriaal te hebben ingeleverd bij duikclub Photo Tours begonnen we aan een rondrit van het eiland. Eerst kwam het Nationaal Park Washington / Slagbaai aan de beurt . Het werd een late middagpicnic in een grot als bescherming tegen de zon. Achteraf bekeken was er in  het natuurpark nog heel wat te bewonderen en te beleven. Alain slaagde er zelfs in een leguaan te verschalken maar besliste uiteindelijk toch maar het beestje weer te laten lopen waar het thuis hoorde. Over slechte wegen gesproken : toen we eens uitstapten om indianentekeningen te bekijken bleken Patrick en Anick zodaning onder het stof te zitten dat hun gezicht langs de zijde van het open raam amper nog te herkennen was. Het laatste gedeelte van onze rondrit bracht ons naar de andere zijde van het eiland : een uitgestrekt mangrove gebied.

Bonaire is op de kaart een klein eiland en niet bepaald een bestemming om er een gezinsvakantie door te brengen maar voor wie oog voor de natuur heeft, de drukte van onze samenleving kan missen, begiftigd met een speciale eigenheid.

‘s Avonds besloten we, met als reden dat het voor ons de laatste avond op het eiland was, nogmaals naar het Argentijns restaurant Casablanca te gaan eten. Er waren beslist mogelijkheden te over, maar na een stemming opteerden we voor de duikerswijsheid van de zekerheid. Daar kregen we veel en goed te eten zonder twijfel.

 

23 maart.

De dag van vertrek was naar ieders mening veel te snel aangebroken. Na het inpakken bezochten we in de voormiddag een ezelboerderij. Reeds van de eerste dag was het ons opgevallen dat over het ganse eiland ezels en in de afgelegen gebieden geiten rond zwierven. In de tuin van onze appartementen kwamen we regelmatig Anton tegen. De huisbaas had ons dan ook gevraagd om ‘s avonds niet te vergeten de poort van de parking te sluiten als we ‘s nachts niet wilden vergast worden op balkende nachtmuziek. De ezelboerderij was een initiatief van mensen die het beeld van de ezel op de straten van Bonaire wilden bewaren en hierdoor noodgedwongen verplicht waren ezels die het slachtoffer werden van het toenemend verkeer te verzorgen.

In de namiddag om 15 :25 uur stipt steeg op de Flamingo luchthaven van Bonaire de DC11 van KLM, met ons aan boord, op. De lange terugreis was begonnen.

Een prachtige duikvakantie was voorbij maar de herinnering aan dat kleine eiland in de Caribische Zee die blijft.

25-12-2006 om 00:00 geschreven door Eddy  

Reis naar de Filippijnen van 1-03 t.e.m. 15-03-2004

Ons logement op Mindoro was Hotel Garden of Eden te Puerto Galera
Duikcenter : Coctail Divers

Deelnemers van links naar rechts :
De Meersman Eddy
Lut Everaert
Patrick Cornelis
Bob Nijs
Alain De Hauwere
Dirk Nechelput
Paul De Bisschop
Anick Luystermans
                                                Klik op foto bovenaan voor de reportage

14-12-2006 om 00:00 geschreven door Eddy  

 De Reizende Duikers

14-12-2006 om 00:00 geschreven door Eddy  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Eddy