Er gaat een hele geschiedenis aan deze roman vooraf. Het is nu niet zo dat ik op een gegeven moment heb gezegd van: 'wel en nu ga ik een boek schrijven.' Nee, zo werkt het niet, of toch niet voor mij. Schrijven is iets dat in mijn bloed zit. Ik ben er als het ware mee geboren. In mijn persoonlijke gegevens staat het al te lezen: ik schrijf al vanaf het moment ik kon schrijven. Natuurlijk schreef ik niet elke dag. Voor mij was het (en is het trouwens nog steeds) een hobby als een ander. Zoals iemand anders graag aan sprot doet of postzegels verzamelt, zo schrijf ik gewoon graag. Ik heb ook nooit geschreven met het oog op publicatie. Mijn schrijfsels, die waren privé. Niemand mocht ze trouwens lezen tenzij ze voor dat doel waren geschreven zoals de opstellen voor school.
Hoe is deze roman dan tot stand gekomen? Wel, iedereen, en vooral de mensen van mijn eigen generatie, kennen nog wel de immens populaire serie 'The Flying Doctors'. Deze Australische reeks die midden jaren tachtig van de vorige eeuw werd uitgezonden, ligt aan de basis van mijn roman. Ik was een prille tiener toen de serie voor het eerst op de Belgische televisie te zien was. Ik, en waarschijnlijk vele anderen met mij, viel meteen als een blok voor die knappe dokter Callaghan die zijn opwachting maakte. Hij brak mijn hart toen hij de serie verliet. Ik ben toen ook opgehouden met kijken. Heel sporadisch pikte ik nog eens een aflevering mee. In tegenstelling tot mezelf, volgden mijn ouders de serie nog wel. Hoewel de verhaallijnen wel goed waren, vond ik er niet echt veel meer aan. Laat ons eerlijk zijn, ik keek naar de reeks omwille van maar één ding: de knappe dokter. Maar, die was weg en zijn opvolger, die kon me echt niet boeien. Drie jaar later, sloeg ik een tijdschrift open en daar stond in te lezen dat de goede dokter Callaghan zou terugkomen. Reken maar dat ik de week erna vol spanning voor de buis zat. En net zoals drie jaar ervoor, viel ik ook toen weer als een blok voor hem. Tieners hebben nu eenmaal de neiging dat te doen. Vallen voor een of andere acteur of actrice, het is een zeer bekend fenomeen. Goed, de serie was plots weer interessant genoeg voor mij om te volgen. Er begonnen zich zelfs al enkele zelf verzonnen verhaallijnen af te spelen in mijn hoofd. Na een tijdje nam ik pen en papier (een pc bestond toen nog niet, of toch nog niet zoals wij die vandaag kennen) en begon ik te schrijven. Pittig detail: ik schreef in het Engels. Deze schrijfsels naar een of andere tv serie of film, worden ook wel 'fanfictions' genoemd. Het leuke aan fanfictions is dat je jou favoriete personages jou zin kan laten doen. Met de komst van het internet hebben vele fanfictions reeds hun weg naar de fans weten te vinden. Facfictions lenen zich nu eenmaal niet voor publicatie. Het internet is daarom de aangewezen plaats om ze bekend te maken aan het publiek. Ik was dus aan het schrijven geslagen. Na een drietal seizoenen, verliet mijn favoriete dokter de serie opnieuw om deze keer niet meer terug te keren. En opnieuw stopte ik met kijken. In de honderdste aflevering, was hij wel nog één keer te zien samen met nog tal van andere personages die de serie ondertussen hadden verlaten. Na verloop van tijd stopte ik ook met het schrijven van deze fanfic en begon ik me op andere dingen te concentreren. Het leven gaat nu eenmaal door. Het verhaal werd opgeborgen, maar ik heb het altijd wel weten terug te vinden. Het heeft welgeteld vier verhuizingen overleefd. Er volgden nog series met nog meer fanfictions, maar, die eerste was voor mij toch nog altijd iets heel bijzonders. Begin 2005 begon de toen nog vrij nieuwe zender VijfTV met de heruitzending van 'The Flying Doctors'. Het was jeugdsentiment voor mij. Ik duikelde mijn fanfiction terug op en was toch wel heel aangenaam verrast toen ik het, na al die jaren, nog een keertje doorlas en moest toegeven dat dit lang niet slecht was geschreven. Toch werd het weer opgeborgen en VijfTV bleef vrolijk doorgaan met het heruitzenden van de serie. Heel chronologisch waren ze echter niet. Dan stopten ze weer zonder enige uitleg om enkele maanden nadien verder te gaan of gewoon helemaal opnieuw of in het midden van een seizoen te beginnen. Ik keek natuurlijk uit naar de afleveringen waarin mijn grote favoriet terug zou keren. Dit gebeurde in 2008. Ik googelde de naam van de acteur en kwam uit op een site van een inmiddels zeer goede vriendin uit Duitsland. Zij wees me de weg naar een forum waar tal van Flying Doctors fans actief waren. Ik registreerde me en niet lang daarna kreeg ik toegang tot het fanfiction gedeelte. Toen ik me daar liet ontvallen dat ook ik ooit eens aan een fanfiction was begonnen, was er geen houden meer aan. Ze wilden het verhaal lezen. Na lang aarzelen, begon ik met de vertaling van wat ik al had (het was oorspronkelijk in het Engels geschreven, weet je nog) en plaatste ik het eerste stukje op het forum. De reacties waren lovend en gaven me de moed om vooral door te gaan. Het was de eerste keer dat ik privé schrijfsels aan anderen liet lezen. De bal die 19 jaar ervoor was beginnen rollen en even tot stilstand was gekomen, zette nu rustig zijn reis verder. Nu schreef ik wel elke dag. Precies 20 jaar na aanvang, was het verhaal af. Het begin was nog zoals het oorspronkelijk was, het midden was veel uitgebreider geworden (ik wist soms zelf niet wat die personages nu weer van plan waren, soms leek het er sterk op dat ze een eigen leven leidden) en van het einde dat ik in mijn hoofd had, bleef niet veel meer over. Mijn vriend kwam op het idee het verhaal in te sturen voor publicatie. Ik verklaarde hem voor gek. Fanfictions lenen zich nu eenmaal niet voor publicatie, ik heb het nogal gezegd. Toch had hij een zaadje geplant in mijn hoofd en dat begon langzaam te ontkiemen. Ik gooide heel dat verhaal om, veranderde de namen van de personages, gaf hen een ander uiterlijk, soms zelfs een andere functie en haalde alle dingen die verwezen naar de serie, er terug uit. Ik had mijn verhaal immers een beetje doorheen de bestaande verhaallijnen geweven en die moesten eruit gefilterd worden. Het was een titanenwerk want ik spreek hier wel van 360 volgetypte pagina's. Toen die klus was geklaard, heeft het wel nog eens zes maanden geduurd voor ik de moed bij elkaar had geraapt om het in te sturen. Nu maakte ik me echt wel geen illusies hoor. Uitgevers zitten niet te wachten op nieuwe schrijvers. Tenzij je een BV bent met een klinkende naam waarvan de uitgever weet dat zijn of haar boeken of ze nu goed of slecht zijn, toch worden gekocht door de fans, maak je als nieuwe schrijver heel weinig kans. Maar, als je heel goed zoekt en vooral niet opgeeft, dan vind je wel uitgeverijen die vinden dat nieuwe schrijvers een kans verdienen. En ik heb er dus eentje gevonden. Het maakt echt niet uit of je nu bij een grote, bekende uitgever je boek uitgeeft of bij een minder grote en minder bekende uitgever. Als je boek goed is, vindt het automatisch zijn weg naar het publiek.
