mijn leven lijkt rustig vergeleken met mijn KOPZORGEN! probeer mijn gedachtes maar eens te ontcijferen: rare fantasieën, gekke verhalen,...
30-04-2012
verhaal1
Zomersproeten:
Layla keek voor haar. De zon scheen recht in haar gezicht. In de verte zag ze hem. Luca, de super knappe nieuwe jongen uit haar klas. Zo een knap persoon zou zij nooit krijgen. Nu had ze open spel: er was niemand bij hem. Ze bewoog stilletjes naar voren. Voetje voor voetje gleed ze langs de tuinhekjes. Haar hart ging tekeer. Dadelijk komt Sam, dacht ze. Sam was de grootste pestkop van de school, vreemd genoeg had hij Luca bij zijn vrienden betrokken. Doodsbang liep Layla naar Luca. Toen gebeurde iets wat ze verwachte: Sam stond ineens pal voor haar. "Kleine smurf, zo alleen hier?" bromde hij. Layla krom ineen. Sam was misschien niet veel groter als haar, maar hij was angstaanjagend. Layla trilde van de schrik en Sam grijnsde gemeen. "Oh, je bent op weg naar Luca?" zei hij, net hard genoeg dat Luca het zou horen. Luca deed niks en liet zijn donkerbruine ogen ronddwalen. Keek hij nu niet? Of misschien hoorde hij het helemaal niet. "Ikk.. moest na..naar de w..winkel v..vv..an ma..mama," stamelde Layla. "Dus dan heb je geld bij je..." stelde Sam vast en keek haar in de ogen. Layla kreeg klamme handen en probeerde weg te kijken. Het lukte niet, Sam zijn blik was zo vast dat ze niet meer kon wegkijken. Hij greep haar tas en trok hem van Layla's schouder. Ineens stond Luca bij hun. Hij greep Sam vast en duwde op een drukpunt. Sam krom ineens en viel op zijn knieën. "Waarom help je me, nu zit je in de problemen," zei Layla snel. Luca haalde zijn schouders op en slenterde verder.
De volgende dag ontweek Layla Sam. Toen ze in de klas zat, voelde ze zich bekeken. Snel keek ze rond. Was er niemand die haar bekeek? Buiten was het donker en grijs, het was een zonsverduistering. Een paar bruine ogen keken haar aan. Het was bij het raam. Was dat Luca? De schim deed teken dat ze moest komen. Layla twijfelde geen minuut en
zei tegen de leerkracht dat ze naar de wc moest. Nog nooit had ze eerder gelogen tegen leerkrachten, en nu deed ze het zonder na te denken voor Luca. Ze stond buiten en keek rond zich. Luca was nergens te bespeuren tot dat ze een adem in haar nek voelde. Ze draaide zich om en zag meneer Bombast. "Naar de wc niet waar," bromde hij. Hij wees dat ze terug naar de klas moest. Nog snel keek Layla om. Was Luca er echt niet. Ze zach een schim achter de containers, hij was natuurlijk gevlucht toen meneer Bombast er aan kwam. "Waar zijn de wc's," vroeg ze weer zonder na te denken. Bombast wees naar de andere kant van de speelplaats. Layla rende er snel heen voor dat ze problemen kreeg. Toen Bombast weg was, keek ze of Luca er nog was. Ze zag niks, geen schim te bekennen. De zonsverduistering was weg getrokken. Ze keek naar het bos tegenover de school. Daar kwamen massaal zonnestalen door de takken. Daar stond een jongen, nog erger: Luca stond daar. Durfde hij weg te gaan van school? Layla rilde en liep terug naar haar klas. "Leuk dat je nog leeft," bromde de leerkracht. Layla ging zitten. De les had geen zin meer, want ze dacht alleen maar aan Luca.
Ik wou dolgraag een online dagboek. Dus vond ik bloggen.be, dat was dus geschikt. Ik heb helemaal geen idee wat een blog zoal inhoud, maar ik ga proberen het vol te houden. Dus:
