mijn boek is jammer genoeg uitgelezen. In het algemeen was het verhaal bedoeld om te lachen. Er waren ook enkele fragmenten om over te filosoferen. Toen ik daarnet het gesprek las tussen de twee personen die zich allebei voordeden als dement, zei de ene dat hij het sociaal zijn beu was. Hij was er moe van en besloot om in zichzelf te keren door zijn dementie te faken. Ik kan hem hierin begrijpen. Het is belangrijk om niet constant voor anderen te leven, maar ook voor jezelf. Het verhaal was ook niet altijd grappig, maar soms triest. Enkele voorbeelden zijn het afscheid van Désiré zijn dochter en de dood van Rosa. Ik lag op sommige momenten bijna plat van het lachen. Ik raad het boek uiteraard aan iedereen ook aan mensen die niet graag lezen. Het boek leest snel en gemakkelijk.
Dankjewel Dimitri Verhulst voor een fantastisch boek.
