Rodin zou genoten hebben van onze muzische activiteit. Zelf stond ik meermaals geamuseerd te kijken hoe mijn kinderen de klomp klei, niets zeggend, beetje bij beetje omtoverden tot een meesterwerk. Het begon met het kneden en masseren van deze aardse materie; wat ruw en onbehouwen was, werd langzaam een zacht en gevoelig stukje massa. Het was alsof het een stukje van het kind zelf was. Al gauw kreeg ieder de zin om de klei te boetseren tot een enig stukje mens, uniek, alleen aan onze eigen fantasie ontsproten! Het beste was - meer nog dan de geslaagde kunstwerken - de fijne reacties van de kinderen: elkaars werk weten te appreciëren en ervaren dat zij zelf ook uniek zijn met hun eigen zijn! Mooi toch?!!!
