|
Ik was door de raketaanval zwaar gewond. Nog nooit voelde ik zoveel pijn. Ik dacht, neen, wist zo goed als zeker dat ik mijn laatste levensminuten zou spenderen onder het puin. Dit puin was ooit mijn gezellig huisje geweest. Verschrikkelijk was het.
Plots werd mijn lichaam bevrijd, door Rasheed. Ik herkende hem, het was mijn buurman.
Ik werd bij hem en zijn vrouw Mariam in huis gehaald. Al snel merkte ik dat ik niet zomaar zwaar gewond was, mijn gehoor aan 1 oor was volledig weg.
Al snel merkte ik dat ik zwanger was. Dit hield ik volledig voor mezelf.
Rasheed bleek een heel lieve man, maar snel werd duidelijk dat hij verliefd op me was. Het enige waar ik kon aan denken was het klein wezentje dat langzaamaan in mijn buik groeide. Een helft van Taqir was nog bij mij.
Al snel werd het duidelijk dat ik niet bij Rasheed kon blijven. Een ongehuwde vrouw onderdak geven was een schande voor zijn reputatie. Dus bedacht ik een plan. Ik ging vanaf dan in op Rasheed zijn liefdesverklaringen en bedreef met hem de liefde. (Mariam was onvruchtbaar). Dit was Rasheeds enige wens: een zoon. Ik trouwde met hem uit veiligheid voor de baby.
Dit maakte de relatie tussen Mariam en Rasheed volledig kapot. Ik hoord hoe Rasheed Mariam sloeg en mishandelde. Een beest was het.
Ook Mariams vriendelijkheid tegenover mij verdween volledig. Het werd duidelijk dat hoe meer Rasheed van me begon te houden hoe groter de haat van Mariam werd. Ik voelde me verschrikkelijk.
|
