Wij zijn Stijn en Inge. Getrouwd en te woonachtig in de kempen.

Na 2jaar problemen,verschillende inseminaties en na een zware ivf behandeling bleek ik zwanger te zijn. Ons geluk kon niet op en we keken met veel verlangen naar de komst van ons eerste kindje. Alles werd voorbereidt van kamer verven tot lijst leggen tot kleertjes te kopen en te wassen, enz... Ik vond het ook zo speciaal om te wachten tot ik bevallen was om het geslacht te weten. Stijn wilde het graag weten, maar respecteerde mijn wens.

Op 34 wkn heb ik 1cm opening, een hele tijd voorweeën en harde buiken. Rusten was de boodschap.Ik leefde letterlijk op mijne zetel.

Omdat we al zo'n lange weg hadden afgelegd wilde ik ook dat als ons kindje werd geboren dat ik het ook mee naar huis kon nemen en niet moest achterlaten in de couveuse. Dus werd er alles gedaan om zo goed mogelijk te rusten en onze kleine spruit zo lang mogelijk in de buik te houden.

Op 35 wkn 2cm en op 37 wkn 3cm opening. Ons kindje was zeer actief in de buik dus de gyn stelde ons gerust dat ons kindje het heel goed deed. Was ze nu niet zo actief geweest, had ze zich zorgen gemaakt maar dat was niet het geval.

Terwijl mijn gyn op verlof ging streefde we de dagen om zodat zij de bevalling nog kon doen. Helaas niet want zaterdag 4/11/06 voelde ik geen leven meer alleen veel teuten, wat ze anders ook veel aangaf. Iedereen had me een paar dagen op voorhand ook al gezegd dat ik op het laatste zo'n actief kind niet meer ging hebben omdat ze op het laatste minder plaats ging hebben. Dus gerust en toch wel lichtjes ongerust gingen we de nacht in.

05/11/06

 zondags s’morgens hebben we ons kindje samen uitgedaagd, maar er kwam geen reactie. Alleen die geregelde teuten. Mijn man stelde dan voor om naar de monitor te rijden, wat we dan ook gedaan hebben. De koffer ging ook mee. Na een kwartier daar te liggen en ze ineens met 3 verpleegsters al rond mijn bed stonden en met verschillend materiaal de harttonen aan het zoeken waren maar niks te horen kregen en niks vonden begon ik me toch wel ongerust te maken. Direct mochten we naar de gyn van wacht zijn thuis rijden want die had beter echo materiaal als in het ziekenhuis op de kraamafdeling. Bij de echo te maken zag ik ons kindje zelf ook op beeld. Alleen bewoog het niet en het hartje zag ik ook niet of niks plimpen.

Daar kwam dan het verdict: "Dat ziet er hier niet goed uit". Zei de gyn met zijn handen in zijn haren. Ik kan je alleen maar zeggen dat op dat moment die tafel onder mij uit verdween. Vanalles ging er door mijn hoofd en het enigste kon ik zeggen: "Nee, dat mag niet, dat kan niet, wat nu, ons kindje mag niet dood zijn". Die woorden van de gyn en mijn eigen woorden vergeet ik nooit meer. De gyn stelde voor om naar huis te gaan en de dag erna het te laten inleiden. Ik verklaarde die voor gek. "Nee, nu!!!" Kon ik alleen maar reageren! Dat was een reactie omdat ik nog een sprankeltje hoop had als ons kind zou geboren worden dat ze die na een reanimatie er wel door kregen. Direct daarna hebben we onze ouders opgebeld om het slechte nieuws te vertellen en dat we nu gingen ingeleidt worden en dat we later zouden bellen als het was geboren en dat ze geen goed en blij nieuws moesten verwachten.

Tegen 15u werd ik ingeleid. Zelf was ik heel boos en diep teleurgesteld in mijn eigen. “Ik kan nog niet eens vanzelf zwanger geraken en nu kan ik nog niet eens een levend kind op de wereld zetten”. Wat voor een vrouw ben ik toch en ons potje ellende was toch al wel vol dachten we.!!!

Om 16u kreeg ik epiduraal verdoving maar die werkte maar half. Alleen aan de rechtse kant en links voelde ik nog alles. Wat ik eigenlijk niet erg vond, want ik wilde dit bewust mee maken ook al kreeg ik er niks voor in de plaats.Omdat we problemen hadden voor zwanger te geraken had ik zoiets van misschien is dit de eerste en de enigste keer dat ik zou kunnen bevallen. Mijn man vond dit verschrikkelijk dat ik zo moest afzien.

De uren verstreken en om 21.50u werd onze dochter Fien geboren. Een prachtige meid met alles erop en der aan. Ze hadden ons voorbereidt dat doodgeboortes wel eens blauw konden zien, maar eigenlijk was ze een beetje blauw, algemeen rozig. Na een eerste onderzoek bleek dat ze al meer als 24 uren was gestorven. Dus wat ik aanvoelde van zaterdags klopte dus. Dit konden ze zien omdat ze in haar nekje huidlossing had. Dat is een soort ontbinding.

Mijn man heeft ze dan samen met de vroedvrouw gewogen en gemeten. 2.700kg en 49,5cm. Een lange slanke meid. Ze was zo mooi. Alleen leefde ze niet, huilde ze niet en bewoog niet met voetjes of handjes. Nadat ze haar hadden aangekleed werd ze bij mij in bed gelegd en werden we naar de kamer gebracht. Een 10min later kwamen onze ouders en zus haar bewonderen. Er zijn daar enorm veel tranen gevloeid.

06/11/06

De dag erna hadden ze ons aangeraden nog zoveel foto’s te nemen als we konden want na de autopsie zou het mogelijk zijn dat ze er anders zou uitzien. Na een grote sessie van flitsen en van de ene arm naar de andere arm keek ze zo boos. Amai!!! Plots kende ik dat moedergevoel. Dat deed zo’n pijn. Meteen heb ik gezegd dat ze er mee moesten ophouden en dat we foto’s genoeg hadden. Dat het tijd was dat ze mee gegeven werd om naar de autopsie te gaan.

Een hele namiddag was ze weg tot 19u. Daar kwam ze dan terug. Met een wit mutske lag ze in haar bedje met een glimlach op haar mooi snoetje. Wonderbaarlijk was ze nog mooier en roziger als voor de autopsie. Dit hadden de verpleegsters zelfs niet verwacht. Samen met de verpleegster hebben we haar nieuwe kleedjes aan gedaan en konden we ook zien hoe de autopsie was uitgevoerd. Ik moet zeggen dat het heel proper is gedaan. Met veel respect zelfs. Het is gruwelijk, maar ben blij dat we het hebben gezien.

Van de autopsie is dus niks uitgekomen. Ons Fien was kerngezond en ze hebben kunnen bevestigen dat ze niet heeft afgezien en dat ze geen proces van verstikking of afbinding heeft moeten doorstaan. Daarom plakken ze er nu een vorm van wiegedood erop.

07/11/06

Dinsdag is er een massa volk geweest en is er ook samen met familieleden de voorbereidingen van haar afscheidsmis gedaan. Stijn heeft dat formidabel goed gedaan en voor hem was dat ook een soort afscheid om haar een zo’n mooi mogelijk engeltjesmis te geven.

08/11/06

Woensdag heeft onze kleine spruit een hele dag een glimlach op haar gezicht gehad. Een teken voor ons dat ze akkoord was met de beslissing die we hadden genomen om die dag tegen 20u naar huis te gaan en haar mee te geven met de begrafenisondernemer.

Tot woensdag zijn we dan in het ziekenhuis gebleven samen met onze overleden dochter. Zij is gedurende de 3dagen altijd bij ons geweest en s’nachts werd ze in een koeling gelegd. Ons heeft dat goed gedaan dat we zo geleidelijk afscheid konden nemen. Ook al onze vrienden, kennissen en familieleden konden in het ziekenhuis onze dochter komen bewonderen. Er is een massa volk geweest gedurende die 3 dagen.

Woensdagavond hadden we afgesproken met de begrafenisondernemer om haar te komen halen. We moesten haar ooit loslaten. Van 19u tot 20u hebben we een laatste moment voor ons genomen. Daar hebben we ons grootste afscheid genomen. Zelfs ons Fien keek daar heel triestig en er ontstond een traan in haar linkse ooghoek.De begrafenisondernemer is dan tegen 20u gekomen was en heeft haar wit kistje eerst op de kamer komen zetten. Wij hebben dan de tijd gekregen om haar zelf in het kistje te leggen. Dat hadden we gevraagd aan hem. Hij vond dit een speciaal iets en had dit nog nooit eerder gedaan, maar stond er wel voor open. Voor mij betekende het veel. Stijn is dan met de begrafenisondernemer en ons Fien in haar gesloten kistje naar de lijkwagen gestapt en haar er in gezet. De verpleegster heeft mij dan met de rolstoel naar buiten gereden tot aan de lijkwagen. Ik was nog te zwak om zelf te stappen. Op dat moment weet je dat je de juiste keuze hebt gemaakt, maar eigenlijk zou je niks liever hebben dan ze er terug uit te halen en mee naar huis te nemen. Stijn en ik zijn dan in onze auto gestapt en vertrokken naar huis. Achter ons reedt de lijkwagen met onze dochter er in. Op een gegeven moment moeten wij afdraaien en de lijkwagen rijdt door richting het funerarium. Akelig was dat. Nu waren we ze kwijt! Thuisgekomen, was het zo afschuwelijk raar gevoel dat mij overviel. Het park stond daar, maar onze dochter kon ik er niet inleggen want ze was er niet bij. Verschrikkelijk en bikkelhard. We hebben dan onmiddellijk een grote stap gezet en dat was haar kamertje binnen gaan en nieuwe kleedjes kiezen voor de dag erna te laten aan doen. Dat is een craschmoment amai! Een uur lang heb ik in haar schommelstoel blijven zitten.

09/11/06

De volgende dag zijn we tegen de middag naar het funerarium gegaan om met z’n tweetjes naar ons Fien te gaan. Ze lag daar in haar kistje zoals we haar er hadden ingelegd. De begrafenisondernemer had al haar knuffels er mooi rond gezet. We hadden een zakje bij met haar mooie kleedjes, een pampertje en haar treintje met de letters van Fien. Gekregen van Tanteke de zus van Stijn.

S’avonds zijn we tegen 18u terug gegaan en was ze opgebaard. Wat lag ze daar toch mooi te slapen. Onze prachtige dochter. Ze lag daar zo vredig met haar nieuwe kleedjes, haar beertje in haar hand en wat waren we toch trots op haar ondanks dat ze was overleden. Kon ik ze maar mee naar huis nemen en in een glazen kastje leggen dicht bij ons. Een uur later begon de groeting van ons Fientje. Iedereen kon afscheid nemen van haar. Er is een massa volk gekomen. Dat doet wel goed te weten dat er zoveel mensen met ons mee leefde. Achteraf kon iedereen een tas koffie drinken maar ik ben bij onze dochter blijven zitten. Ik kon ze niet achter laten om een babbeltje te gaan slaan. Verschillende mensen kwamen dan ook bij mij een babbeltje doen.

10/11/06

Vrijdags zijn we dan tegen de middag nog met onze ouders en zus een laatste keer gaan kijken. Om 15u hebben we thuis een grote witte kaars laten branden. Dat was het tijdstip dat ze werd gecremeerd. Heel moeilijk en het besef plots dat we ze nu niet meer konden zien. Verschrikkelijk akelig!!!

11/11/06

Op zaterdag om 11u hebben we een afscheidsmis gegeven met vele teksten en muziek. Het was een regenachtige dag. Als we de kerk buiten kwamen scheen de zon met volle kracht. Stijn en ik hebben direct de link kunnen leggen. Daar had ons kleine meid zeker voor gezorgd. Iedereen heeft ons gevolgd naar het kerkhof dat achter de kerk is gelegen. Daar hebben onze vrienden nog een 20tal witte ballonnen los gelaten waar dat hun kindjes –alle vriendjes van onze meid- een kaartje aan hadden gehangen met een mooie tekening op. Wij zelf hebben ook een grote witte ballon losgelaten richting daarboven waar onze meid hopelijk ergens verblijft.

Elke dag gaan we samen naar het kerkhof en s’avonds voor we gaan slapen kiezen we de meest blinkende ster uit die daarboven hangt. Thuis heeft ze ipv haar park een mooi hoekje met foto’s, knuffels en daar brand constant een kaars.

En hier stopt ons verhaal van ons kleine meid Fien. Nu volgt er alleen een verhaal van verdriet en veel pijn.

Stijn en Inge ouders van een prachtig engeltje Fien

17-11-2008 om 00:00 geschreven door Inge en Stijn