Wij zijn Stijn en Inge. Getrouwd en te woonachtig in de
kempen.
Na 2jaar problemen,verschillende inseminaties en na een
zware ivf behandeling bleek ik zwanger te zijn. Ons geluk kon niet op en we
keken met veel verlangen naar de komst van ons eerste kindje. Alles werd
voorbereidt van kamer verven tot lijst leggen tot kleertjes te kopen en te
wassen, enz... Ik vond het ook zo speciaal om te wachten tot ik bevallen was om
het geslacht te weten. Stijn wilde het graag weten, maar respecteerde mijn
wens.
Op 34wkn heb ik 1cm opening, een hele tijd voorweeën en
harde buiken. Rusten was de boodschap.Ik leefde letterlijk op mijne zetel.
Omdat we al zo'n lange weg hadden afgelegd wilde ik ook dat
als ons kindje werd geboren dat ik het ook mee naar huis kon nemen en niet
moest achterlaten in de couveuse. Dus werd er alles gedaan om zo goed mogelijk
te rusten en onze kleine spruit zo lang mogelijk in de buik te houden.
Op 35wkn 2cm en op 37wkn 3cm opening. Ons kindje was zeer actief
in de buik dus de gyn stelde ons gerust dat ons kindje het heel goed deed. Was
ze nu niet zo actief geweest, had ze zich zorgen gemaakt maar dat was niet het
geval.
Terwijl mijn gyn op verlof ging streefde we de dagen om
zodat zij de bevalling nog kon doen. Helaas niet want zaterdag 4/11/06 voelde
ik geen leven meer alleen veel teuten, wat ze anders ook veel aangaf. Iedereen
had me een paar dagen op voorhand ook al gezegd dat ik op het laatste zo'n
actief kind niet meer ging hebben omdat ze op het laatste minder plaats ging
hebben. Dus gerust en toch wel lichtjes ongerust gingen we de nacht in.
05/11/06
zondags smorgens
hebben we ons kindje samen uitgedaagd, maar er kwam geen reactie. Alleen die
geregelde teuten. Mijn man stelde dan voor om naar de monitor te rijden, wat we
dan ook gedaan hebben. De koffer ging ook mee. Na een kwartier daar te liggen
en ze ineens met 3 verpleegsters al rond mijn bed stonden en met verschillend
materiaal de harttonen aan het zoeken waren maar niks te horen kregen en niks
vonden begon ik me toch wel ongerust te maken. Direct mochten we naar de gyn
van wacht zijn thuis rijden want die had beter echo materiaal als in het
ziekenhuis op de kraamafdeling. Bij de echo te maken zag ik ons kindje zelf ook
op beeld. Alleen bewoog het niet en het hartje zag ik ook niet of niks plimpen.
Daar kwam dan het verdict: "Dat ziet er hier niet goed
uit". Zei de gyn met zijn handen in zijn haren. Ik kan je alleen maar
zeggen dat op dat moment die tafel onder mij uit verdween. Vanalles ging er
door mijn hoofd en het enigste kon ik zeggen: "Nee, dat mag niet, dat kan
niet, wat nu, ons kindje mag niet dood zijn". Die woorden van de gyn en
mijn eigen woorden vergeet ik nooit meer. De gyn stelde voor om naar huis te
gaan en de dag erna het te laten inleiden. Ik verklaarde die voor gek.
"Nee, nu!!!" Kon ik alleen maar reageren! Dat was een reactie omdat
ik nog een sprankeltje hoop had als ons kind zou geboren worden dat ze die na
een reanimatie er wel door kregen. Direct daarna hebben we onze ouders opgebeld
om het slechte nieuws te vertellen en dat we nu gingen ingeleidt worden en dat
we later zouden bellen als het was geboren en dat ze geen goed en blij nieuws
moesten verwachten.
Tegen 15u werd ik ingeleid. Zelf was ik heel boos en diep
teleurgesteld in mijn eigen. Ik kan nog niet eens vanzelf zwanger geraken en
nu kan ik nog niet eens een levend kind op de wereld zetten. Wat voor een
vrouw ben ik toch en ons potje ellende was toch al wel vol dachten we.!!!
Om 16u kreeg ik epiduraal verdoving maar die werkte maar
half. Alleen aan de rechtse kant en links voelde ik nog alles. Wat ik eigenlijk
niet erg vond, want ik wilde dit bewust mee maken ook al kreeg ik er niks voor
in de plaats.Omdat we problemen hadden voor zwanger te geraken had ik zoiets
van misschien is dit de eerste en de enigste keer dat ik zou kunnen bevallen.
Mijn man vond dit verschrikkelijk dat ik zo moest afzien.
De uren verstreken en om 21.50u werd onze dochter Fien
geboren. Een prachtige meid met alles erop en der aan. Ze hadden ons
voorbereidt dat doodgeboortes wel eens blauw konden zien, maar eigenlijk was ze
een beetje blauw, algemeen rozig. Na een eerste onderzoek bleek dat ze al meer
als 24 uren was gestorven. Dus wat ik aanvoelde van zaterdags klopte dus. Dit
konden ze zien omdat ze in haar nekje huidlossing had. Dat is een soort
ontbinding.
Mijn man heeft ze dan samen met de vroedvrouw gewogen en
gemeten. 2.700kg en 49,5cm. Een lange slanke meid. Ze was zo mooi. Alleen
leefde ze niet, huilde ze niet en bewoog niet met voetjes of handjes. Nadat ze
haar hadden aangekleed werd ze bij mij in bed gelegd en werden we naar de kamer
gebracht. Een 10min later kwamen onze ouders en zus haar bewonderen. Er zijn
daar enorm veel tranen gevloeid.
06/11/06
De dag erna hadden ze ons aangeraden nog zoveel fotos te
nemen als we konden want na de autopsie zou het mogelijk zijn dat ze er anders
zou uitzien. Na een grote sessie van flitsen en van de ene arm naar de andere
arm keek ze zo boos. Amai!!! Plots kende ik dat moedergevoel. Dat deed zon
pijn. Meteen heb ik gezegd dat ze er mee moesten ophouden en dat we fotos
genoeg hadden. Dat het tijd was dat ze mee gegeven werd om naar de autopsie te
gaan.
Een hele namiddag was ze weg tot 19u. Daar kwam ze dan
terug. Met een wit mutske lag ze in haar bedje met een glimlach op haar mooi
snoetje. Wonderbaarlijk was ze nog mooier en roziger als voor de autopsie. Dit
hadden de verpleegsters zelfs niet verwacht. Samen met de verpleegster hebben
we haar nieuwe kleedjes aan gedaan en konden we ook zien hoe de autopsie was
uitgevoerd. Ik moet zeggen dat het heel proper is gedaan. Met veel respect
zelfs. Het is gruwelijk, maar ben blij dat we het hebben gezien.
Van de autopsie is dus niks uitgekomen. Ons Fien was
kerngezond en ze hebben kunnen bevestigen dat ze niet heeft afgezien en dat ze geen
proces van verstikking of afbinding heeft moeten doorstaan. Daarom plakken ze
er nu een vorm van wiegedood erop.
07/11/06
Dinsdag is er een massa volk geweest en is er ook samen met
familieleden de voorbereidingen van haar afscheidsmis gedaan. Stijn heeft dat
formidabel goed gedaan en voor hem was dat ook een soort afscheid om haar een
zon mooi mogelijk engeltjesmis te geven.
08/11/06
Woensdag heeft onze kleine spruit een hele dag een glimlach
op haar gezicht gehad. Een teken voor ons dat ze akkoord was met de beslissing
die we hadden genomen om die dag tegen 20u naar huis te gaan en haar mee te
geven met de begrafenisondernemer.
Tot woensdag zijn we dan in het ziekenhuis gebleven samen
met onze overleden dochter. Zij is gedurende de 3dagen altijd bij ons geweest
en snachts werd ze in een koeling gelegd. Ons heeft dat goed gedaan dat we zo
geleidelijk afscheid konden nemen. Ook al onze vrienden, kennissen en
familieleden konden in het ziekenhuis onze dochter komen bewonderen. Er is een
massa volk geweest gedurende die 3 dagen.
Woensdagavond hadden we afgesproken met de begrafenisondernemer
om haar te komen halen. We moesten haar ooit loslaten. Van 19u tot 20u hebben
we een laatste moment voor ons genomen. Daar hebben we ons grootste afscheid
genomen. Zelfs ons Fien keek daar heel triestig en er ontstond een traan in
haar linkse ooghoek.De begrafenisondernemer is dan tegen 20u gekomen was en
heeft haar wit kistje eerst op de kamer komen zetten. Wij hebben dan de tijd
gekregen om haar zelf in het kistje te leggen. Dat hadden we gevraagd aan hem.
Hij vond dit een speciaal iets en had dit nog nooit eerder gedaan, maar stond
er wel voor open. Voor mij betekende het veel. Stijn is dan met de
begrafenisondernemer en ons Fien in haar gesloten kistje naar de lijkwagen
gestapt en haar er in gezet. De verpleegster heeft mij dan met de rolstoel naar
buiten gereden tot aan de lijkwagen. Ik was nog te zwak om zelf te stappen. Op
dat moment weet je dat je de juiste keuze hebt gemaakt, maar eigenlijk zou je
niks liever hebben dan ze er terug uit te halen en mee naar huis te nemen.
Stijn en ik zijn dan in onze auto gestapt en vertrokken naar huis. Achter ons
reedt de lijkwagen met onze dochter er in. Op een gegeven moment moeten wij
afdraaien en de lijkwagen rijdt door richting het funerarium. Akelig was dat.
Nu waren we ze kwijt! Thuisgekomen, was het zo afschuwelijk raar gevoel dat mij
overviel. Het park stond daar, maar onze dochter kon ik er niet inleggen want
ze was er niet bij. Verschrikkelijk en bikkelhard. We hebben dan onmiddellijk
een grote stap gezet en dat was haar kamertje binnen gaan en nieuwe kleedjes
kiezen voor de dag erna te laten aan doen. Dat is een craschmoment amai! Een
uur lang heb ik in haar schommelstoel blijven zitten.
09/11/06
De volgende dag zijn we tegen de middag naar het funerarium
gegaan om met zn tweetjes naar ons Fien te gaan. Ze lag daar in haar kistje
zoals we haar er hadden ingelegd. De begrafenisondernemer had al haar knuffels
er mooi rond gezet. We hadden een zakje bij met haar mooie kleedjes, een
pampertje en haar treintje met de letters van Fien. Gekregen van Tanteke de zus
van Stijn.
Savonds zijn we tegen 18u terug gegaan en was ze opgebaard.
Wat lag ze daar toch mooi te slapen. Onze prachtige dochter. Ze lag daar zo
vredig met haar nieuwe kleedjes, haar beertje in haar hand en wat waren we toch
trots op haar ondanks dat ze was overleden. Kon ik ze maar mee naar huis nemen
en in een glazen kastje leggen dicht bij ons. Een uur later begon de groeting
van ons Fientje. Iedereen kon afscheid nemen van haar. Er is een massa volk
gekomen. Dat doet wel goed te weten dat er zoveel mensen met ons mee leefde.
Achteraf kon iedereen een tas koffie drinken maar ik ben bij onze dochter
blijven zitten. Ik kon ze niet achter laten om een babbeltje te gaan slaan.
Verschillende mensen kwamen dan ook bij mij een babbeltje doen.
10/11/06
Vrijdags zijn we dan tegen de middag nog met onze ouders en
zus een laatste keer gaan kijken. Om 15u hebben we thuis een grote witte kaars
laten branden. Dat was het tijdstip dat ze werd gecremeerd. Heel moeilijk en
het besef plots dat we ze nu niet meer konden zien. Verschrikkelijk akelig!!!
11/11/06
Op zaterdag om 11u hebben we een afscheidsmis gegeven met
vele teksten en muziek. Het was een regenachtige dag. Als we de kerk buiten
kwamen scheen de zon met volle kracht. Stijn en ik hebben direct de link kunnen
leggen. Daar had ons kleine meid zeker voor gezorgd. Iedereen heeft ons gevolgd
naar het kerkhof dat achter de kerk is gelegen. Daar hebben onze vrienden nog
een 20tal witte ballonnen los gelaten waar dat hun kindjes alle vriendjes van
onze meid- een kaartje aan hadden gehangen met een mooie tekening op. Wij zelf
hebben ook een grote witte ballon losgelaten richting daarboven waar onze meid
hopelijk ergens verblijft.
Elke dag gaan we samen naar het kerkhof en savonds voor we
gaan slapen kiezen we de meest blinkende ster uit die daarboven hangt. Thuis
heeft ze ipv haar park een mooi hoekje met fotos, knuffels en daar brand
constant een kaars.
En hier stopt ons verhaal van ons kleine meid Fien. Nu volgt
er alleen een verhaal van verdriet en veel pijn.
Stijn en Inge ouders van een prachtig engeltje Fien
we zijn dan met de feestdagen gaan skiën met vrienden. Super sneeuw, sfeer,
weer en Stijn en ik hebben ons heel goed kunnen ontspannen en er van genoten. We
hebben ons meisje heel hard gemist maar konden daar beter mee omgaan.
Batterijen zijn opgeladen. Ondertussen ben ik dus de pil aan het innemen.
Vandaag heb ik naar het fertiliteit gebeld en hun alles verteld dat mijn
behandling niet is kunnen doorgaan. Ze hebben dan onmiddellijk een nieuw programma
opgesteld en mag ik maandag starten met de neusspray om eind die wk te stoppen
met mn pil.
7 januari 2008
zo ben ik vandaag gestart met de neusspray.
Heb veel nevenwerkingen en voel me absoluut niet zo goed. Maar ja dat is nog
maar het begin en het is voor een goed doel he. Ik loop hier ne ganse dag met
blozende wangen van de fapeurs. Stijn wil me dan oppeppen en vind da grappig
dat er geregeld stoom uit mijn oren komt. We zullen er maar mee lachen he.
11 januari 2008
Vandaag
heb ik mijn laatste pil ingenomen en nu is het wachten op mijn regels. Als die
komen start ik na lang uitstellen eindelijk met de hormonen. Ik zie het
volledig zitten en neem de nevenwerkingen er gewoon bij.
Het
is eigenlijk heel raar, maar ik heb de laatste wk zo niet meer "de
drang" om naar ons meisje op het kerkhof te gaan. En ik moet zeggen dat ik
mij daar ook niet echt schuldig om voel. Heel raar. Ik ga nog wel bijna elke
dag en vind nog steeds heel belangrijk dat haar kaarsje blijft branden op het
kerkhof. Maar voordien werd ik minstens ne keer per dag naar ons Fien gezogen
en had ik geen rust vooralleer ik daar was geweest. Dat is nu zo anders. Is dat
misschien omdat ik met de behandeling eindelijk bezig ben of wat? Ik kan er
geen uitleg op plakken.
23 januari 2008
Ale
het is zover met de nevenwerkingen. Ben opgestaan met verschrikkelijke
hoofdpijn, menstruatiepijn en een troebel zicht langs rechtse oog. Heb
vanmiddag naar Leuven gebeld om te vragen of dit wel normaal was. Het voelde
echt aan zoals ik mijn regels moest gaan krijgen. Ik as er echt niet gerust in.
Ze hebben me kunnen geruststellen dat symptomen niet alarmerend is en normaal
is in deze behandeling. Vrijdag moet ik voor mn eerste echo naar mijn gyn en
dan ga ik weten hoe mijn lichaam op de hormonen reageren. Pff wat een zware
dag! Het gaat een lange behandeling worden als ik me zo blijf voelen.
Ik moet zeggen dat ik de laatste 5dagen al goed heb geslapen. En
dan zonder slaappillen. Dat op zich vind ik wel een goed teken. Dat voel ik
zelf ook. Als het goed met me gaat dan is het in mijn bovenkamer het rustiger
en als ik begin te piekeren dan slaan mijn hersencellen op hol en dat gaat ten
kosten van mijn slaap. Nu dat ik weer wat geslapen en gerust heb voel ik me
vanzelf precies wat beter.
Dit weekend heb ik eigenlijk zeer ontspannende dagen gekend. De meter van ons
Fien was het gans weekend blijven slapen en hebben dan goed kunnen bij babbelen
en zijn naar de sauna gegaan om ons eens goed te laten ontspannen. Ik moet
zeggen dat het eigenlijk zeer goed ging.
Maandag had ik afgesproken met een lotgenote in Antwerpen. De hele dag hebben
we op een overdekt terras gezeten en goed kunnen babbelen. Het delen van
verhaal, emoties en gevoelens deden ons zeer goed.
25 september 2007
We hadden gisteren een afspraak bij de psycholoog in Leuven.
Amai wat deed het toch weer goed. Zo over alles nog eens goed diep spreken en
die stellen ooit vragen van amai hoe ziet die dat of hoe weet die dat. Mijn
ventje was er ook bij en het heeft hem ook goed gedaan. Ze vond ons wel gereed
voor een nieuwe zwangerschap. Dat is wel leuk om te horen. Nog even geduld en
dan kunnen we er weer invliegen. Pfff waarom duurt het zolang!!!
Gisteren waren we ook 3j getrouwd en Stijn had een dagje vrij. We hebben er
goed van genoten. Herinneringen opgehaald van hey vorig jaar was ik met onze
2de huwelijksverjaardag nog zo rond als iets.
Dit wknd zijn we weg geweest. we zijn op survivaltocht gegaan met een bevriend
koppel. Met de tent en overleven. Supergezellig geweest en ons Fien stond elke
avond met haar engelvriendjes aan de hemel. We kunnen er terug van genieten.
Dat doet wel zeer goed.
4 oktober 2007
Ons meisje is morgen 11mnd geleden gekomen en gestorven. Ik moet
zeggen dat het me redelijk goed gaat. Mijn dagen zijn goed gevuld en ik verveel
me eigenlijk helemaal niet. Met mijn kopke richting januari. Volgende maand zal
iets anders zijn denk ik. Hare verjaardag en ze is er niet bij. Pffff! We zijn
van plan om een groot vuur aan te steken en dit met vrienden en familie te
beleven. Ik wil samen met de belangrijkste personen in mijn leven haar
engeltjesverjaardag beleven en er bij stil staan en het niet zo laten voorbij
gaan. Alleen weet ik niet echt of dat zo'n goed idee is. Het brengt ook zo'n
gemengde gevoelens teweeg.
18 oktober 2007
Het is al weer half oktober. Pfff wat gaat het toch snel
allemaal he. We zijn deze week al heel hard bezig geweest om hout bijeen te
sprokkelen voor ons meisje haar vuur. Het doet goed dat we dat samen kunnen
doen en iets voor haar gaan doen. Maar toch brengt het weer gemengde gevoelens
met zich mee. De uitnodigingen zijn ondertussen ook verdeeld en iedereen is
zeer optimistisch en vind het algemeen een goed idee. En diegene die het geen
goed idee vinden die moeten maar niet komen he.
Nog zo'n 20dagen en dan is het weer zover. Ik vrees wel dat het niet alleen
hare geboortedag maar heel die week moelijk gaat zijn. Die film van heel de
week (ontdekking overlijden, bevalling, geboorte, wk ziekenhuis en begrafenis)
ga ik weer zo intens meemaken dat ik er eigenlijk nu al schrik van begin te
krijgen. Maar daar moeten weer ook door he.
Woensdag hebben we een kerstlantaarntje en een sneeuwmanneke(beeldje) gekocht
om met de kerstdagen haar zerkje weer mooi te versieren. Het had zo anders
kunnen zijn he.
3 november 2007
Nog een dagje en ons meisje is een jaar. Een jaar geleden dat ze
ontnomen is en ons dierbaarste uit ons toekomst is gerukt.
Vandaag is er al een film terug gekomen en beleef ik alles weer van voor af
aan. Het stoppen met schoppen, de ongerustheid en de nacht ingaan, ...
Het is allemaal zo pijnlijk, confronterend en alsof het niet een jaar maar
gisteren zo is gebeurd. Niet te doen gewoon.
Morgen hebben we een herdenking georganiseerd. We gaan een groot vuur doen met
de bedoeling om samen met onze naaste omgeving ons engeltje niet te vergeten.
Hopelijk ga ik morgen rustig kunnen beleven en er ook een beetje van genieten.
Ik blijf trots op mijn meisje en zal haar verjaardag een beetje willen
"vieren". Vandaag was mijn schoonmoeder thuis aangekomen met tranen
in haar ogen. Ze had 100 bij en wist niet goed hoe ze uit haar woorden moest komen. Ze
had niks gekocht maar zo wilden ze toch bijdragen in de kosten voor de
herdenking. Een kadootje of speeltje kon ze niet kopen en het zo laten,
wilden ze zelf niet. Wel heel lief maar zo pijnlijk he. Zowel voor haar als
voor ons.
7 november 2007
Het is heel zwaar geweest en dagen van zeer gemengde gevoelens.
Wat er allemaal zo door je lijf kan spoken!Pffff Niet uit te leggen.
Het herdenkingsvuur voor de familie was zondag en het was geslaagd. Er werden
veel herinneringen opgehaald en er werd veel over gesproken. Dat deed zo goed
en was zo een erkenning. Zelf had ik een tekst geschreven en voorgelezen. De
hele familie weende en applaudisseerde.
Maandag was dan de 5de en zijn we met ouders en zus naar ons meisje gegaan en
hebben we ballonnekes losgelaten. T was zeer emotioneel en toch zo mooi. Het
is juist een bloemenveld op haar grafke en hier thuis staat de kast vol
kaartjes. Daarna hebben we taart gegeten. Alleen het kaarsje dat er bij was kon
ik niet aansteken en dat hebben we dan ook niet gedaan. Dat ik dat zelf moest
uitblazen was een te harde confrontatie.
De dinsdag was dan weer een gewone dag zoals een andere en dat was een groot
gat en terug de realiteit. Pfff weer moeilijk!!! En zo gaat ons rouwproces maar
weer verder. Op naar januari voor onze start in Leuven.
21 november 2007
We zijn dit wknd weg geweest naar de ardennen met onze
vriendengroep. We waren met 8koppels en 7kindjes. Zelf hadden we er heel veel
schrik voor om mee te gaan maar het is eigenlijk zeer goed mee gevallen. Alleen
zaterdag middag ben ik even gecracht vanwege ... alles bijeen gewoon. De
confronterende momenten zijn er overal en kunnen altijd er komen en daar moet
je niet altijd voor thuis zijn. Het belangrijkste is dat we er een goed gevoel
bij hadden.
De komende wkn met sinterklaas en feestdagen zijn dan weer zeer pijnlijk en met
gemengde gevoelens. Ik heb wel zoiets van de feestdagen wil ik zelf weer zo
aangenaam en gezellig maken. Ik kijk dan wel dit jaar uit om de kerstboom te
zetten en ben blij dat dat gevoel toch weer terug is gekomen. Sinterklaas is
dan weer iets anders he. Wat moet ik in godsnaam weer kopen of wat is er gepast
voor ons meisje en wat gaan ze niet stelen. Het engeltje van vorige sinterkaas
hebben ze een paar maanden geleden gestolen en nu heb ik schrik om er iets op
te zetten. Mijn mama heeft gisteren een terracotta rood laarsje meegegeven waar
bloemekes in waren gezet en zo kon ik hare schoen gaan zetten bij ons Fien. Was
wel mooi en grappig.
We hebben besloten om met de feestdagen weg te gaan en gaan dus skiën. Daar
kijk ik enorm hard naar uit. Batterijen opladen voor we terug starten met de
behandelingen.
21 november 2007
Wat
wordt het weer spannend hier. Ik ben zo zenuwachtig voor maandag en dinsdag.
Die 2dagen zijn er dus de vooronderzoeken gepland in het fertiliteit in Leuven.
Maandag heb ik een echo en gaan ze zien of alles genormaliseerd is na de
bevalling en gaan ze ook na of de galinfectie (van in mei) geen sporen heeft
nagelaten.
Dinsdag moet ik dan smorgens bellen naar Leuven en dan krijg ik de uitslag van
die echo. Als die goed is dan wordt ik snamiddags verwacht in Leuven voor een
hystroscopie. Als de echo niet goed is dan wordt er geen hystroscopie
uitgevoerd maar wordt een afspraak gemaakt voor een kijkoperatie. pfff en dit
is iets wat ik zelf niet in de hand heb en dat maakt het allemaal zo makkelijk
he. Wachten en geduld hebben staat momenteel weer niet meer in mijn
woordenboek. Januari komt eraan en ik wil dan echt wel beginnen en heb zoveel
schrik dat er weer iets gaat zijn dat het weer niet door kan gaan. Ik weet dat
ik positief moet denken maar de stress neemt zo toe dat ik dat niet meer onder
controle heb.
Als die 2onderzoeken kunnen doorgaan en alles is goed dan kunnen we eind
december starten met de behandeling met ingevroren embryo's.
Ik heb zo'n angst dat onze 2de kans weer niet gaat voor ons weggelegd worden.
pfff Eerst maandag en dinsdag doorkomen en dan zullen we weer moeten zien en
duimen he.
22 november 2007
pfff
ik weet met mn eigen geen blijf momenteel. Ik wordt zot van de stress.
Gisterenavond op wc kreeg ik het helemaal op mn heupen. Op mn wcpapier zag ik
ineens lichtroos verlies. Nu ga je zien dat ik spontaan mn regels ga krijgen.
Nooit lukt dat en als ze niet mogen komen voor dinsdag dan ga je dat zien he.
Voorlopig is het daar bij gebleven maar toch he.
Ik moet zeggen dat ik de laatste dagen al dikwijls moet denken dat ik precies
zwanger ben. Bepaalde symptomen komen geregeld terug en dan begin ik natuurlijk
weer te hopen. Weten dat dat eigenlijk niet kan maar hopen en daar kun je dan
niks tegen doen he. Deze morgen heb ik dan een zwangerschapstest gedaan en
natuurlijk noppes he. Geen streepje dat kleurde en hier zie ik dus de laatste
kans op een spontane zwangerschap de mist in gaan. Dit valt dik tegen maar als
de regels door gaan komen voor dinsdag middag (hystroscopie) ga ik helemaal
breken denk ik. deze vm heb ik met mijn mama gebeld en die zei ook van "
waarom kan er nu niet eens alles normaal verlopen ". Die is natuurlijk ook
in spanning aan het afwachten op de resultaten van de vooronderzoeken en het
definitief groen licht om eind december te mogen starten met de hormonen.
Lieve Fien, help me schatje!!!
4 december 2007 Even
een verslag over de onderzoeken van vorige week. Te maandag en dinsdag ben ik
dus naar leuven gegaan voor de nodige onderzoeken om onze behandeling te
starten met ingevroren embryo's. Onze echo was zeer goed en had zelf een follikel
aangemaakt. Daar was ik dus al zeer tevreden over. De dag nadien is er dan een
hystroscopie gedaan en heb ik zelf eens mijn binnenkant kunnen mee volgen. Ze
hebben dat gedaan door dat ik pijnstillers op voorhand had ingenomen. Zo kon ik
alles perfect mee volgen. Alles was daar dus ook heel goed en heeft de prof ons
heeeeeeeeel blij kunnen maken dat het voor hem geen probleem meer was dat we de
behandeling opstarten. Vandaag heb ik dus mijn regels gekregen en over 15dagen
moet ik een produkt (provera) innemen. Gedurende 10dagen waar ik dan de 7de dag
ervan met de neusspray kan beginnen. De eerste dag van mijn volgende regels
start ik met medicatie(progynova) om mijn lichaam klaar te maken voor een
terugplaatsing van 2embryo's. Er zijn nog 4 ingevroren embryos.
Psychisch
en emotioneel is het al wel zwaar. Weten dat ik mijn lijf weer aan de medische
wereld moet afgeven maakt het weer zo zwaar. Het gevoel van "geen vrouw te
zijn" en te falen komen weer naar boven. Had ik 2jaar geleden ook heel
veel problemen mee.
25 december 2007
Vandaag is het dus Kerstmis.
Mijn mama, Stijn zijn ouders en zus komen vandaag bij ons eten. Mama en ik gaan
koken en er zo een leuke dag van proberen te maken. Op zich voel ik me redelijk
goed. Onze koffers staan klaar om te vertrekken op skiverlof in Oostenrijk. Ik
kan niet wachten dat de dag gaat om zijn want vannacht vertrekken we en kan ik
alles eens achterlaten.
Het
is hier dan ook weer zeer spannend geweest rond de feestdagen. We gingen dus
tegen eind december kunnen starten met neusspray en hormonen maar de natuur
heeft daar weer een stokje voor gestoken. Ons programma was vandaag ,de 25ste
dec, beginnen met neusspray en vanaf de 29ste mocht ik mijn regels krijgen en
dan starten met de hormonen. Wel, gisteren, op de 24ste heb ik dus mijn regels gekregen.
Typisch ikke!!! grrrrrrr!!!! Direct bij mijn gyn geweest en daar dan maar
afgesproken om een pil op te starten. Het probleem was dan ook dat het
fertiliteit in leuven gesloten was en wij zelf de dag nadien op skireis gingen.
Dus... wilde ik zelf een pil opstarten zodat ik als ik terug was na mijn reis
weer niet voor die mogelijkheid kwam te staan dat ik mijn regels te vroeg kon
krijgen. Zogezegd, zo gedaan. Op de moment was ik dus zeer teleurgesteld en
ontmoedigd. Ik had dus weer 2keuzes. Ofwel trok ik mij dat zo hard aan en deed
het mijn vakantie verbrodden ofwel leg ik het naast mij en geniet ik eens zo
hard van mijn vakantie. Ik heb dus het 2de gekozen.
Ale
het is zover met de nevenwerkingen. Ben opgestaan met verschrikkelijke
hoofdpijn, menstruatiepijn en een troebel zicht langs rechtse oog. Heb
vanmiddag naar Leuven gebeld om te vragen of dit wel normaal was. Het voelde
echt aan zoals ik mijn regels moest gaan krijgen. Ik as er echt niet gerust in.
Ze hebben me kunnen geruststellen dat symptomen niet alarmerend is en normaal
is in deze behandeling. Vrijdag moet ik voor mn eerste echo naar mijn gyn en
dan ga ik weten hoe mijn lichaam op de hormonen reageren. Pff wat een zware
dag! Het gaat een lange behandeling worden als ik me zo blijf voelen.
