Vroeger dacht ik natuurlijk dat ik een verstokte luiaard was, en dat zou niet eens zo erg zijn. Luiaarden zijn immers nuttig, wie zou anders de bankjes in het park warm houden of naar de televisieprogramma's kijken die overdag worden uitgezonden? 

Het is echter niet zo eenvoudig, want mijn tegenzin is heel hardnekkig en laat me ook niet in de steek als ik iets ga doen dat ik graag wil doen, laat staan voor de lol. Soms betrap ik me erop dat ik eigenlijk vooral de herinnering wil hebben, zelfs aan dingen die ik niet per se wil uitvoeren. Of tenminste, niet nu.

Voornemens zijn uitermate gevaarlijk, niets wekt zo prompt tegenzin op als een planning maken. Neem nu dit berichtje, dat zit al dagen grotendeels klaar in mijn hoofd zonder dat ik me ertoe heb kunnen brengen het in te voeren. Maar vandaag heb ik zelfs nog grotere plannen, en dan kan het wel, als bij toverslag, in het kader van het uitstelgedrag van de dag.

Het is al bij al pas als ik de ene verwezenlijking uitstel, dat de weerzin voor een andere tijdelijk opgeheven wordt. Als tiener al oefende ik als een bezetene Bach op de piano de dag voor het examen wiskunde, om vergelijkingen van de derde graad op te willen lossen om maar niet naar de muziekschool te moeten.

Maar...ik geef niet op, dat nooit. Ooit heb ik het geprobeerd maar toen dacht ik "ja, graag, maar...niet nu!"