Eindelijk ben ik dan toch tot boven op de Bierkaai geraakt, om van hieruit, waar ik alles goed kan zien, het geschreven woord tegen mezelf te gebruiken. De bedoeling is om zo mijn afgeleide, dromende en doemdenkende hersengebieden te ondersteunen en enig overzicht te behouden op mijn leven. Slechts door mijn gedachten op te schrijven dringen ze werkelijk door tot mijn bewustzijn. Het is pas als ik ze zelf lees dat ik ze werkelijk leer kennen.
Het probleem is echter dat ik er niet in slaag mijn uitgeschreven gemoed te verzamelen. Er zijn flarden in schriftjes beland, snippers in mails, de rest goeddeels op de harde schijven van lang ter ziele gegane computers, sporadisch (lees: van januari tot maart) in agenda's en zelfs op bierviltjes en papieren servetten. Hoewel ze op die manier wellicht een realistische indruk bieden van de nimmer aflatende chaos in mijn hoofd, zijn ze dus niet erg nuttig bij het bestrijden ervan. Mijn leven is dan ook in vele, vele opzichten een puinhoop, zowel letterlijk als figuurlijk. Mijn omgeving reflecteert de chaos in mijn hoofd héél treffelijk: mijn huis, mijn relaties en mijn administratie zijn, wel, een boeltje. Op de duur word het dan zo erg dat het me overweldigt en ik alles dan maar op zijn beloop laat. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet meer aan denk, integendeel, het vreet aan me zoals ratten aan een bol oude gouda. Van kwaad naar erger dus. Een venijnige vicieuze cirkel zonder weerga. En schaamte, natuurlijk. Dat ik zo kan leven!? Wel, eigenlijk niet...
Vandaar dat ik het eens op deze manier wil proberen. In principe kan ik overal en altijd bloggen, dankzij mijn laptop en smartphone, dus moet het mogelijk zijn al mijn gedachten te richten tegen deze cyber-bierkaai. En er staat vanalles te gebeuren in mijn leven waar ik over moet schrijven om het te kunnen bolwerken. Want als ik ergens toe wil komen moet ik het minutieus plannen, in stapjes opdelen, op een lijstje zetten en daarmee rondlopen, in mijn hand. Dan ben ik net zo'n toerist op schattenjacht in een vreemde stad die voorbijgangers aanklampt met een lijstje opdrachten en aanwijzingen. Daar zal ik het te gepasten tijdenog wel eens uitvoerig over hebben.
Of niet. Ik heb eigenlijk geen enkele controle over de keuze van mijn onderwerpen als ik schrijf. Mijn aandacht is een ongericht projectiel dat werkelijk alle kanten uit kan gaan, en ik ben niet van plan daar tegenin te gaan. Het verzamelen van mijn schrijfsels is het belangrijkste, niet het richten ervan. Bovendien is dat contraproductief, want mijn geest zou dan niet van richting veranderen, maar zwijgen.
Intussen komt deze miezerige dag stilaan op volle stoom. De plicht roept, nee schreeuwt om mijn aandacht en ik ben nog steeds op mijn duizendste gemak aan het typen. Alsof ik in het zonnige Toscane op mijn terras zat te wachten op de butler met mijn ontbijt.. Hopelijk vergeet hij mijn krantje niet deze keer!
