Nooit gedacht dat rijst nog zo een belangrijke rol zou spelen in mijn leven. Ik wist trouwens niet dat er zo veel soorten rijst voorhanden was. Hier in Bateria was het feest vandaag omdat 100 families gratis een zak rijst van 10 kg. konden verkrijgen. Eerst deelde ik nummers uit in Bateria en Looc en met dat nummer konden de mensen deze namiddag hun zak komen ophalen. Een overrompeling van jewelste wanneer die allen samen kwamen in Bateria, maar uiteindelijk vertrok iedereen te voet, met de fiets of met de brommer terug naar huis. Ook suiker, die door enkele vrouwen van Bateria secuur werd gewogen en verdeeld, werd bedeeld onder de mensen.
Ook feest omdat ze hier mijn verjaardag niet zomaar lieten voorbijgaan. En, in goede en kwade dagen, als er kan gefeest worden, zijn ze er als de eerste bij. Waka Waka van Shakira is hier momenteel hét favoriete nummer die door iedereen wordt meegezongen en gedanst.
Tussendoor ook, samen met Ernie, the carpenter, nog een beetje verder gewerkt aan de muren van Pedra's house. Dat huis is ook zo goed als klaar. Alicia's house is normaal de volgende in de rij, maar ik weet niet in hoever ik nog genoeg tijd zal hebben om daaraan mee te helpen. Er staan nog enkele projecten op stapel en mijn tijd hier in Bateria begint stilaan weg te slinken. Morgen de rest van de matrassen gaan ophalen en verdelen. Met het resterende geld kopen we nog enkele noodzakelijke producten voor de 26 gezinnen op Bateria, zoals zeep, shampoo, waspoeder, ... .
Het is ongelooflijk hoe snel je aan mensen gehecht kan raken en ik weet nu al dat het afscheid zwaar zal zijn. Dit mede omdat de mensen me zo snel hebben opgenomen in hun gemeenschap. Maar voor we zover zijn, probeer ik nog te genieten van mijn tijd hier op de Filipijnen, met de bevolking van Bateria én nog enkele projecten tot een goed einde te brengen.
Een verjaardag om in te kaderen. Dit werd alvast een van mijn leukste verjaardagsfeestjes van afgelopen jaren. Marlene en Monnet hadden een verjaardagstaart gemaakt, een soort cake met slagroom en suikers, heel lekker. Wat wel weer opviel, ik kreeg een bordje en een vork om mijn taart op de eten, de rest van de mensen aten die slappe taart gewoon los uit de hand. Er werd een spandoek gemaakt die getoond werd voor de foto en het filmpje, terwijl ze zongen van Happy Birthday. Een heel leuk moment. En natuurlijk, op een feestje mag muziek en dans niet ontbreken. Enkelen waren bereid een danspasje te wagen met mij en er een leuk feestje van te maken. Een filmpje daarover zal later nog toegevoegd worden, ben momenteel al blij dat ik internet heb om enkele foto's te kunnen plaatsen.
Een broeiend hete dag. Bij deze dag heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds weer veel mensen super gelukkig gemaakt, anderzijds weer veel, om niet te zeggen nog meer ellende gezien dan de afgelopen dagen.
Eerste het goeie nieuws.
Berto's house is af. Hij poseert dan ook trots bij zijn nieuwe woonst.
26 gezinnen krijgen een nieuwe tweepersoonsmatras. We zijn er vandaag met de pick-up reeds enkele gaan ophalen, de rest volgt morgen of zaterdag (einde voorraad). 1 matras kost hier 1600 Peso of 26 euro. Samen iets minder dan 700 euro.
50 gezinnen krijgen morgen een voorraad rijst van 10 kg per gezin. Ook in het nabijgelegen dorpje Looc (straks meer hierover) krijgen nog eens 50 gezinnen 10 kg rijst. Samen goed voor 1000 kg rijst. Als je weet dat de rijst hier 460 Peso per 10 kg kost is de rekening snel gemaakt. 46.000 Peso of 766 euro. Hiermee probeer ik 100 gezinnen gelukkig te maken. De foto's die je hieronder ziet zijn ook nog van Bateria, maar een deel die ik nog niet had bezocht. Deel 2 zijn foto's van het dorpje Looc.
Vandaag dus afgezakt naar het nabijgelegen dorpje Looc. Onmiddellijk kwamen een schare mensen rond de auto staan, volwassenen en kinderen om te horen wie we waren, wat we kwamen doen en vooral wat ze konden krijgen. Volwassenen die me bij de arm namen: come...come...house...typhoon, gone, gone,... . Het ergste was het besef dat ik op dit eigenste moment die mensen niet kon helpen. Een gevoel van onmacht overheerste en alhoewel ik me de afgelopen dagen sterk kon houden, dit werd me op een bepaald moment echt teveel. Ik ging mee met deze mensen, nam een foto van hun huisje, of wat er nog van overbleef, maar meer kon ik niet doen. Voor de mensen zelf was het al een troost dat ik een foto nam, in de hoop op meer... . We hebben de namen genoteerd van de 50 gezinnen die van rijst voorzien worden, de kinderen hebben nog even al zingend hun Kerstboodschap overgebracht en met pijn in het hart reden we over de erbarmelijke weg terug richting Bateria.
Laatste 2 foto's: vrouwen van Bateria die gedroogde vis van de markt verdelen in zakjes voor de verschillende gezinnen.
Het ergste is het besef dat er nog zoveel hulp noodzakelijk is, maar bij gebrek aan tijd en geld er niets kan gedaan worden. Ik ben naar hier gekomen met de idee, knop omdraaien en ik zie wel wat er op me afkomt. Ik denk nu al dat ik, eens terug thuis, het veel moeilijker zal hebben om de knop terug om te draaien naar opnieuw het 'normale' leven.
Foto's van het zwaar getroffen dorpje Looc, ten noorden van Bateria. De weg naar dat dorpje is in zeer slechte staat, bijgevolg is het bijna onbereikbaar voor hulpgoederen.
As usual, deze morgen opgepikt om 08u30' richting Bateria.
Veel valt er vandaag niet te vertellen. Een ganse dag regen, een ganse dag gewerkt en moe maar voldaan terug in het Pension House in Bogo City.
Verder gewerkt aan het huis van Berto dat zo goed als af is, behalve nog de ramen en de deur maar die zullen nadien afgewerkt worden door de plaatselijke carpenter. Niet veel foto's genomen vandaag, niet veel tijd gehad en met het slechte weer hoort de camera in de rugzak.
Toch nog een leuke afsluit van de dag gehad en toch nog een beetje Kerstmis gevoeld, of beter gezegd, geproefd. Na de werken werd ik uitgenodigd bij één van de families thuis om mee aan te schuiven aan het Kerstdiner. Een van de weinige huizen in steen en cement die gespaard bleef van de tyfoon. Wat ik daar zag heeft me blij gemaakt, olé ola, wat ik daar zag heeft me diep geraakt, olé ola. O beminde vrienden dat was nog al eens een Kerstdiner. Op zo'n diner is het de gewoonte dat alle buren aanschuiven aan de tafel, rijkelijk gevuld, teveel om op te noemen. Ook veel waar ik de naam niet van ken, maar wel super lekker. Het lekkerst was het varken aan het spit. Een volledig varken die na het garen binnen wordt geplaatst en waar iedereen naar behoeft stukken vlees kan af snijden. Zelf gemaakt roomijs, stukken fruit, heerlijk! Eindelijk nog eens iets gezond gegeten.
De openhartigheid en dankbaarheid van die mensen valt niet neer te schrijven. Je moet er echt geweest zijn om dat te kunnen vatten.
Was een korte nacht. Problemen gehad met het internet en dus ook met de blog.
Weer om 8u30' opgepikt en naar de 'doe het zelf' geweest om nog meer materialen (foto 1, 2 en 3). Ik heb vandaag voor het eerst gemerkt dat de filipino's hun tijd nemen in alles wat ze doen. Terwijl het hout werd klaargemaakt ben ik eens gaan rondkijken op de markt in Bogo City. Je vindt hier alles wat je maar kan bedenken, kledij, stoffen, elektro, meubelen, vlees en vis, ... . Mocht de voedingsinspectie hier zijn ronde doen, dan denk ik dat ze raar zouden opkijken. Vlees en vis die hier zomaar aan de warme temperaturen worden blootgesteld, soms zelfs in het felle zonlicht (foto 4,5,6,7 en 8).
Terug in Bateria even de tijd genomen om na te gaan hoe de mensen hier werkelijk leven. Grotendeels buiten dus. Enkele keukentafels, of wat ervoor doorgaat, naast elkaar waar meerdere families samen eten (foto 9). Koken doen ze buiten. Op een betonnen blok wordt een vuurtje gemaakt en daarop wordt het eten gekookt (foto 10). De living, het salon en de bergruimte worden voorgesteld in foto 11 en 12. Het slaapgedeelte, een houten bak met daarop een rieten mat doet dienst als bed, of zelfs gewoon op de grond (foto 13 en 14).
Maar dat belet zeker niet dat de mensen gelukkig zijn, integendeel. Dat merk je op nog enkele sfeerbeelden die ik nam gedurende de dag in Bateria.
Elke dag beleef ik hier mooie momenten, zo ook toen ik de Belgische chocolade bovenhaalde. Voor de mensen hier is dat duur, een luxe artikel, vaak onbetaalbaar. Iedereen nam dan ook gretig een stuk aan, en al was die al een beetje slapjes van de warmte, het genot was er niet minder groot door (laatste 2 foto's).
Al ben ik een steenbok van sterrenbeeld, en al zou ik nu liever een waterman zijn die voor de nodige afkoeling zorgt, ik ben en voel me als een kreeft nu. Af en toe goed insmeren met aftersun is de boodschap die ik heb meegekregen van mijn madam aan het thuisfront.
Morgen doe ik iets wat ik nog nooit in mijn leven gedaan heb, werken op Kerstmis.
De werken aan de "woning" van Berto, de man met de lange haren. Een erg behulpzaam man, maar niet zo...handig. Vandaag het karkas met de golfplaten erop geplaatst, morgen werken we de muren af.
Een goeie nachtrust gehad, ondanks het lawaai van de airco op de kamer. Opgepikt door een auto met laadbak. De laadbak was gevuld met mensen van Bateria die plaats hadden genomen op bankjes en stoeltjes die ze op de laadbak hadden geplaatst.
Op weg naar Bateria even gestopt op de plaatselijke markt om verse vis te kopen en daarna de materialen gaan bestellen voor de wederopbouw van de woningen. GI Sheets of golfplaten, 250 stuks - Umbrella Nails om de golfplaten vast te maken, 52 kg - Plywood, bij ons beter gekend als triplex, 130 stuks. Dit alles samen gekocht aan de prijs van 108.940 Peso of 1815 euro. Voor de mensen van Bateria van onschatbare waarde. Hierna opnieuw de rit naar het noordelijke Bateria.
Na een uur de eerste levering, in de loop van de voormiddag de tweede. Wegen van de nagels, voor elk gezin 2 kg, verdelen van de golfplaten en de triplexpanelen, op de foto en tenslotte droegen alle 26 gezinnen hun materialen naar hun eigendom.
Zelden mensen zo gelukkig gezien toen hun materialen werden geleverd. Hoewel ik geen snars begreep van wat ze zeiden, hun gezicht en glimlach spraken boekdelen. Net als kinderen die naar oma en opa hun Sinterklaas gaan oppikken. De uitstraling van dankbaarheid van deze mensen is ongelofelijk. Ze kwamen mij verschillende keren bedanken, als ik te lang rechtop stond brachten die me een stoeltje of bankje om toch maar te kunnen zitten, als er regendruppels vielen onmiddellijk een paraplu erbij halen. Ik probeer me dan voor te stellen hoe wij zouden reageren mochten wij enkele golf- en triplexplaten krijgen van iemand?
Vóór mijn trip naar de Filipijnen kon ik me niet inbeelden hoe het is om daar te leven na de ramp. Nu begrijp ik waarom noodhulp zo belangrijk is.
Na een licht ontbijt (brood en koffie) vertrokken we naar Cebu stad om inkopen te doen. Rijst, ham en spaghetti kreeg ik deze morgen niet naar binnen.
In de stad ook naar een wisselkantoortje geweest om de euro's te laten omwisselen. Rond 10u was het alle remmen dicht, eerst "lunchtijd". De rijst van 's morgens was ik al vergeten, want een frietje en hamburger kon er toen wel in.
Met een goed gevulde maag reden we naar het noorden van het eiland, richting Bateria. Vreemd, maar hoe noordelijker we reden, hoe meer je de sporen die de Tyfoon achterliet, kon volgen. En helemaal in het noorden werd pas echt duidelijk welke ramp zich daar had afgespeeld. Maar wat me het meest opviel, was dat de mensen blijven lachen. Velen van het dorp kwamen onze richting uit als ze me zagen rondlopen met het fototoestel in de aanslag. Ook de kinderen kwamen als wespen rond mij hangen. Dit was heel confronterend, vooral als je merkte met hoe weinig die mensen (moeten) tevreden zijn. Dit is een dag die nog lang in mijn geheugen zal gegrift staan. Morgen doen we met een paar dorpelingen inkopen en worden alle materialen verdeeld over de verschillende gezinnen. Het enige probleem : niemand van die mensen spreekt ook maar één woord Engels.
We zien wel, nu proberen een nachtje goed te slapen in het Pension House waar ik nu verblijf in Bogo City.
Deze morgen bij klaarlichte dag pas echt gemerkt waar ik de eerste nacht verbleef. De woning op zich viel nog mee, maar de omgeving laat al duidelijk blijken dat ik in een ander, ongekend gedeelte van de Filipijnen ben terecht gekomen.
Vandaag zal Jos hoogstwaarschijnlijk niets zélf kunnen plaatsen op zijn blog ... vandaar doe ik, Ann, het in zijn plaats...
Een sms van Jos naar mij deze morgen om 8 uur (plaatselijke tijd 15 uur) :
"Helaba...contacten bezig met leggen, morgen materialen gaan bestellen. Foto's gemaakt, ik zit te midden de miserie en nu zie ik met mijn eigen ogen wat armoede is! Met de materialen die ik morgen bestel help ik voorlopig 23 families. Daarvoor doe ik het... heb het even moeilijk nu !!"
20 december : 14:55 vertrek vanuit Zaventem naar Amsterdam 20:45 vertrek vanuit Amsterdam naar Manilla
21 december 19:25 aankomst Manilla plaatselijke tijd (België - 7 uren) 21:10 vertrek Manilla naar Cebu 22:25 aankomst Cebu (België 15:25 uur)
Ondertussen al 23:45 en nu pas vertrokken uit Manilla richting Cebu ... pff,begint in de kleren te kruipen. Gelukkig al eens kunnen bellen naar het thuisfront via Viber. Het gemis van een sigaartje begint ook door te wegen.
De openhartigheid van het Filipijnse volk is reeds voelbaar. Ik zal onthaald worden als een koning ! Dat staat vast ... een antwoord op een sms van mij aan tante van Edna (want zij staat al tevergeefs 2 uren te wachten in Cebu op mij): Ok, sir, wer on our way u can stay at my hous f u like. Ur alwys welcome sir !
Hopelijk verloopt elk internetcontact zoals nu, Free WiFi at Schiphol Airport.
Een treinrit van Lichtervelde naar Zaventem en een vlucht van Zaventem naar Amsterdam brengt me hier in Schiphol. Om 19u10' kan ik on board van dé vlucht, van Schiphol naar Manilla, een vlucht van 15u40'. Dit met een tussenstop in Taipei. Want niet alleen mensen, maar ook vliegtuigen moeten af en toe bijtanken.
Het is nu 17u20' en wat doet een mens als hij moet wachten? Juist, de blog aanvullen en bijtanken.
Als er morgen internet beschikbaar is breng ik jullie verder op de hoogte.
 "Laughing"){kind=icon}
Deze morgen bij klaarlichte dag pas echt gemerkt waar ik de eerste nacht verbleef. De woning op zich viel nog mee, maar de omgeving laat al duidelijk blijken dat ik in een ander, ongekend gedeelte van de Filipijnen ben terecht gekomen.
