Een nieuwe week, een nieuwe mediacampagne van BDW. De komende week wordt het de Hitler-uitspraak. Op verschillende mediasites en op Facebook is reeds de nodige commotie ontstaan maar het dreigt de veel belangrijkere boodschap die De Wever meegaf in de schaduw te zetten, namelijk zijn demonisering van de moslimradicalisering.

Wie namelijk goed oplet tijdens het interview merkt dat De Wever geradicaliseerde moslims en Syrië-strijders systematisch buiten onze maatschappij zet. Hij stelt dat “zij onze samenleving koeioneren”, “hebben genoten van onze welvaartsstaat” (en niet bijgedragen tot) en “bijten in de hand die hen altijd heeft gevoed”. Niettegenstaande geeft hij meermaals aan dat het voornamelijk gaat over mensen die geboren en opgegroeid zijn in onze samenleving. Alleen lijkt het dat vanaf het moment dat ze radicaliseren, ze plots er geen deel meer van uitmaken. Is dit dan de visie van de N-VA op een “inclusief nationalisme”: alles wat goed is en denkt zoals ons hoort er bij, alles wat slecht is en er anders over denkt staat er buiten?

Nochtans, zijn deze geradicaliseerde moslims vaak producten van onze maatschappij, structuren en regels. Wat BDW hier dus doet, is wat Hannah Arendt noemde: ‘het demoniseren van het kwaad’ maar dan op het niveau van een samenleving. Al wat slecht is (moslimradicalisering) is er door invloeden van buitenaf en is vreemd aan onze eigen samenleving. Dat slechte is iets dat extreem is en uitzonderlijk, maar vooral niet normaal. Hierbij gaat hij voorbij aan de ‘banaliteit van het kwade’. De oorzaken van deze radicalisering liggen veel vaker binnen de grenzen van onze maatschappij dan er buiten: een man of vrouw die zich afzet tegen een maatschappij die hem of iemand anders niet aanvaardt, hem of haar niet binnenlaat in een discotheek, hem of haar zijn of haar geloof niet laat belijden zoals hij of zij wil, hem of haar geen degelijk werk aanbiedt, hem of haar geen degelijke huisvesting biedt, hem of haar ontdoet van enig perspectief. Het gevaar is dat men door het Kwaad te demoniseren, het buiten onze maatschappij te stellen, men voorbijgaat aan onze eigen bijdrage. Dat we niet zien dat ook onze samenleving nood heeft aan enige zelfreflectie over onze manier van omgaan met verschillen, anderen en onszelf.

Dit is exact wat er nu aan het gebeuren is. Het opzoek gaan naar oorzaken binnen onze eigen samenlevingsopbouw lijkt onnodig want het zijn zij die zich in onze samenleving moeten integreren. Het zijn zij die zichzelf buiten de samenleving stellen. Het zijn zij die zich laten beïnvloeden door andere kwaadaardige samenlevingen. Bijgevolg is de enige logische oplossing de confrontatie en de repressie. Het kwade, extreme en vreemde moet met behulp van “meer mogelijkheden voor de politiediensten” en “ een justitie die het au sérieux neemt” met de harde hand uit onze samenleving worden weggeslagen. Hierbij wordt gemakshalve vergeten dat deze personen onderdeel zijn van onze samenleving. Dit houdt enerzijds in dat ze wegsnijden uit onze samenleving niet meer en niet minder is dan automutilatie van onze gezamenlijke samenleving en leidt tot een conflictmodel gebaseerd op polarisering met nog meer radicalisering tot gevolg. Anderzijds houdt dit eveneens in dat zij zelf ook als onderdeel van de samenleving de plicht hebben jegens deze samenleving  om zelf aan introspectie te doen.

In de aanloop naar verkiezingen zijn politici spijtig genoeg eerder geneigd om veel antwoorden te geven en weinig vragen te stellen. Het lijkt echter dat vragen stellen en een correcte analyse maken van de problematiek het enige begin van een antwoord kan zijn. Heeft de samenleving deze jongeren in de steek gelaten? Kan het zijn dat we er niet in zijn geslaagd om jongeren die hier geboren en getogen zijn een plaats te geven en thuis te doen voelen? Wat zegt dit over onze maatschappij en (hoe) moet onze maatschappij zich aanpassen om dit te voorkomen en indien mogelijk recht te zetten? Wat moeten/kunnen we eisen en verwachten van deze jongeren en hun gemeenschap binnen de gemeenschap om diezelfde stap te zetten? 

Ik vrees dat BDW maar al te goed weet dat dit de echte vragen zijn die gesteld moeten worden. Maar dat de antwoorden op deze vragen hem niet zo goed uitkomen. Nochtans komen ze recht uit het N-VA manifest van 2001: "De overheid moet daarom buurtwerk en verenigingsleven (jeugdbewegingen, seniorenwerking, culturele en sportieve verenigingen, politieke en levensbeschouwelijke genootschappen) sterker ondersteunen." Sinds het onderzoek van Robert Putnam over sociaal kapitaal in Italië weten we namelijk dat het verenigingsleven de motor van een democratie is.

Maar heej, daar win je geen rechtse kiezers mee he!

Voor het interview: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20140105_00913104&utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_term=nieuwsblad&utm_content=article&utm_campaign=seeding

06-01-2014 om 01:31 geschreven door Dimiren