Vandaag ging de tocht richting zuiden en stond Platja dAro op het programma. Niet om er naar de discotheek te gaan, wel om Aquadiver te bezoeken, een waterpretpark met golfslagbad, verschillende soorten glijbanen en riviertjes waar je in een zwemband vanaf kon. Supertof, en vooral de spectaculaire en onorthodoxe manier waarop ondergetekende van de lange blauwe glijbaan afkwam, zal ons nog lang bijblijven
Jules Verne achterna het waren wel geen 20.000 mijlen onder zee, maar we hebben toch wel wat visjes en koralen gezien. We trokken met de auto tot in LEstartit, waar we inscheepten voor een tocht van een goed uur met de Octopussix. We wilden eigenlijk een andere route kiezen (tot in Empuries), maar die werd niet gevaren omdat er te veel wind was en omdat de zee dus te ruw was. De tocht ging richting Medeseilanden, zeven kleine rotsachtige eilandjes die samen een natuurpark in zee vormen. Heel vroeger werden ze bezet door de Grieken, die er een begraafplaats maakten; in de middeleeuwen was het een schuilplaats voor piraten en in de 18de eeuw bouwden de Fransen er een fort.
In de late namiddag reden we verder naar LEscala, op zoek naar het huisje in de straat achter de laatste struik rechts, of zoiets. We hebben het niet gevonden Wat wel herinneringen opriep, waren de baaitjes met daarin de vlotten waar je naartoe kan zwemmen. Het was echter al laat, dus het is bij pootje baden gebleven.
Voor we in L'estartit inscheepten zagen we zelfs een heuse piraat... nu ja : eentje op Crocs, die met de fiets gekomen was
poging tot postkaart : les Illes Medes in volle glorie en in volle zon
deze vissen, toch tot zo'n 20 cm groot, die de hele tijd met de boot meezwommen heten (obladi) Oblada
op de terugweg probeerden Jelle en Jori "Titanic" te spelen. Gelukkig was onze boot ietsje zeewaardiger
Vanochtend zijn we opnieuw naar Pals geweest, niet om nogmaals het dorp te ontdekken, wel om naar de markt te gaan. Erg groot was die niet, maar wel gezellig. We hebben er wat fruit gekocht, en Jelle een half paar schoenen (zie foto 2)
Daarna kregen we de C.I.A. op bezoek, of zoals de kinderen het uidrukten : Cupido in Actie
Vannacht heeft het de hele nacht serieus gewaaid; ik dacht op een gegeven ogenblik dat de caravan zelfs zou opstijgen. Groot voordeel was wel dat alle wolken weg waren. Het werd dus een stralende dag met een keiblauwe hemel en temperaturen tot... jawel... 34 °C. We hebben de middag dan ook aan het zwembad doorgebracht.
Vandaag bezochten we Pals, het dorpje op een paar kilometer van hier. Pals lijkt een beetje op Carcassonne, maar dan in het klein. Een Middeleeuws dorp, een oude horlogetoren boven op de berg, een kasteel uit de 9de eeuw met omwallingen, alles mooi bewaard gebleven (en gerestaureerd natuurlijk). Echt heel leuk om rond te lopen in de smalle straatjes, met vele leuke (toeristische) winkeltjes.
Algemeen zicht op Pals
De smalle authentieke straatjes
Poseren op de Plaça Josep Pla, genoemd naar de Catalaanse schrijver die hier in de buurt woonde
Het weer was trouwens niet al te fameus vandaag (we waren solidair voor de Nationale feestdag) : de ganse dag bewolkt, en het heeft zelfs geregend. Weliswaar maar 10 druppels, maar toch...
In de vroege namiddag vertrok ik naar Barcelona, een rit van 140 km en 2 uur. 2 uur, inderdaad, want de eerste 55 km zijn over regionale wegen. Maar dankzij de Jom Jom ging het ook deze keer vlot; ik vond zelfs een parkeerplaats op een paar 100 meter van het stadion, op een grote baan. Toen ik bij het ticket-office kwam, stond er een rij van hier tot in Tokio, maar dank zij de efficiënte organisatie (jaja, blijkbaar kunnen de Spanjaarden het best, als ze maar willen), had ik binnen het half uur mijn kaartjes vast. Ikke zo blij als een klein kind met een nieuw speelgoedje, en dan had ik nog geeneens Bruce gezien
Ondertussen waren ook mijn medeconcertmaatjes gearriveerd. Rond 19 uur liepen we op ons gemak het stadion binnen. Even dachten we dat we nog in de pit zouden geraken, maar zelfs ondanks mijn beste Spaans (of was het Catalaans ?) : "es possibile entrada par aqui mas tardes ?" lukte het niet. De boom van de security had mij duidelijk begrepen, maar ook zijn barse "No" was duidelijk...We namen genoegen met ons plaatsje vlak achter de doorgang tussen de pit en het tweede gedeelte en hadden van daaruit uiteindelijk een schitterend zicht aangezien er niemand voor ons stond. Bruce liet wat op zich wachten, en ondertussen deed een tjokvol stadion de mexican wave : indrukwekkend om zien, zo vanop die grasmat, de mensen op de bovenste ring leken wel speelgoedpopjes. Over het concert zelf ga ik kort zijn : de Bruce-addicts onder jullie begrijpen het wel als ik zeg dat het weer een superervaring was; de niet-bekeerden zullen toch weer wat meewarig glimlachen, zo van daar is ze weer, ze heeft dit nu toch al 'tig keer gezien Maar het moet gezegd : de finale - die zowat halfweg het concert begon - was super : Badlands, Thunder Road en Born to Run achter elkaar, gevolgd door de Detroit Medley, Bobby Jean, Rosalita, American Land en als extra uitsmijter Twist and Shout / La Bamba, (met de ganse familie Springsteen on stage). En laat dat Twist & Shout nu ook net het nummer geweest zijn waarmee hij mijn eerste concert (juni 85 in Rotterdam) afsloot... De cirkel was dus rond wat mij betreft. We waren er uiteindelijk allemaal stil van : blij om weer een fantastisch concert meegemaakt te hebben en ook triest, in het besef dat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste keer geweest is dat we Bruce en E-street band live zagen (althans in deze bezetting)...
Naast de vele Hormidas (mieren) zitten op de camping ook veel vogels. Vooral de mussen zijn hier in groten getale aanwezig.
Tijdens onze avondwandeling over de camping kwamen we het volgende beestje tegen : mooi, groen en lief, maar of er een echte prins in school kunnen we helaas niet mededelen : niemand was echt geneigd om hem op te pakken, laat staan te kussen...
We hadden zin om naar de markt te gaan, en aangezien er hier in de buurt geen enkele markt is op zaterdag, zijn we tot in Empuriabrava gebold,zo'n 40 km verderop, langs hoofdwegen aldus de Jom Jom. Een van die hoofdwegen - en we geloven graag dat het een hoofdweg is, gezien het drukke verkeer - was net 2 rijstroken breed, zonder tussenlijn, vol putten en bulten. Wij al blij dat we niet voor de optie "onverharde wegen" gekozen hadden ! Op een gegeven moment worden we ingehaald door twee Spaanse wagens, die het waarschijnlijk beu waren om achter die Belgische slak te hangen. Ik vertik het namelijk om, ook al is het een rechte en mooie weg, de maximumsnelheid te overschrijden. Nu, meestal is die maximumsnelheid sowieso al niet haalbaar door de staat van de weg, maar die Spanjaarden dachten er duidelijk anders over. Een paar honderd meter verder stonden we in de file, en nog 100 meter verderop wisten we waarom : Spanjaard 1 die ons had ingehaald stond zonder voorbumper en met een wagen die 50 cm korter was dan 5 minuten eerder op de rechterrijstrook; Spanjaard 2 stond met zijn minibusje in de gracht "geparkeerd". Eigen schuld, dikke bult dus !
Empuriabrava lijkt wel het Venetië van Spanje te zijn. In de jaren '80 zijn ze in de stad kanalen beginnen graven als verbinding naar de zee. Veel inwoners hebben dan ook in hun "achtertuin" een eigen aanlegsteiger en hun eigen boot liggen. Alleen zijn het geen gondels, maar "iets" grotere vaartuigjes. Empuriabrava is vergeven van de botenwinkels en de prijzen liegen er niet om : de goedkoopste boot kost ongeveer evenveel als een klein appartementje in België. De markt zelf is langsheen de dijk één lange aaneenschakeling van kraampjes met echte namaakmerkkledij, schoenen (echte leren schoenen voor 10 het paar ), juwelen, hoeden, tassen en sjaals; enfin, de traditionele brol die je op dergelijke marktjes tegenkomt, maar wel gezellig om rond te kuieren.
Na het nuttigen van wat tapa's in de bar van een al even echte namaakspanjaard (een Duitser dus), bezochten we nog de haven en de Torre Panoramico, waar Jelle en ik een gezamenlijke aanval van hoogtevrees kregen. De toren is ongeveer 50 meter hoog, en lijkt een beetje op een watertoren (zie foto 2 hieronder). Je moet dus door de steel van de paddestoel met een krakkemikkige lift omhoog, een rit die tussen de 9de en de 10de verdiep al eindeloos lang lijkt te duren. Eens bovengekomen en de deuren open, sta je zonder boe of ba meteen in een glazen koepel waarvan de ramen naar voren buigen, met een (naar ons gevoel) wankele bodem. Jori had daar absoluut geen last van, getuige de mooie luchtfoto's die hij genomen heeft (foto 3).
het begin van de promenade in Empuriabrava
De Torre Panoramico, genomen van beneden, met onze beide voeten stevig op de grond
De kanalen van Empuriabrava : veel sjieker, maar ook veel en veel keer properder dan Venetië.
Toen we vanochtend onze ogen openden, was het al 9u15 ! Op t gemakske naar de bakker geweest, een krant gekocht in de plaatselijke supermarkt, en ontbeten. Daarna zijn we tot in Palafrugell gereden op zoek naar een grotere Supermercado. Conclusie na een uitvoerige prijsvergelijking : de prijzen hier op de camping zijn dezelfde als in de grote supermarkt buiten, alleen is daar natuurlijk het aanbod veel groter.
Het weer was niet echt optimaal : je kon gerust in T-shirt lopen, maar veel zon was er niet te zien, wel veel bewolking. Ideaal natuurlijk om te acclimatiseren, maar we waren toch wreed content toen we deze namiddag Laurette zagen komen piepen. Verder was het dan dolce far niente:zonnen en zwemmen.
Straks gaan we proberen de BBQ aan de praat te krijgen, want het is zon piepklein ding dat je met houtskool en zip-blokjes moet aansteken. Enfin, willen of niet : hij zal wel moeten aangaan, anders hebben we vanavond geen eten. En ondertussen hebben we ...inderdaad : de WIFI aan de praat gekregen. Blijkbaar is het niet over de hele camping, maar alleen op bepaalde plaatsen, maar toch.... het lukt (ik had het eerlijk gezegd nooit gedacht ! )
We konden het ons permitteren om het rustig aan te doen vandaag. We hadden nog zon 450 km af te leggen, maar mochten pas vanaf 15u. in de caravan. We zijn dus op t gemakske vertrokken en hebben na 150 km een tussenstop gehouden om het Viaduc van Millau te bewonderen : de grootste en hoogste brug van Europa. Ze is meer dan 2,5 km lang en de hoogste pilaar meet ongeveer 400 meter, wat dus hoger is dan de Eiffeltoren. Echt wel indrukwekkend om van dichtbij te bekijken !
10 km voor de afrit die we nodig hadden, stond er plots een file aangekondigd. We hebben dan maar een afrit vroeger genomen en ons lot in handen van onze Jom Jom (de Tom Tom met de stemmen van J & J) gelegd, die ons feilloos naar de camping geloodsd heeft.
Rond een uur of vijf waren we op Cypsela, waar heel vlot en supervriendelijk onthaald werden. En terwijl Louis en ik de auto uitlaadden en alles op orde zetten, gingen Jelle en Jori het zwembad verkennen : Cool jong, met springplanken !
s avonds onze eerste echte Spaanse en zeer lekkere paella naar binnen gesmikkeld en nog een verkenningsrondje over de camping gemaakt alvorens onze bedden in te duiken.
Vanochtend zijn we vroeg opgestaan. We hebben de laatste spullen ingepakt, de fietsen op de auto gezet en om half zeven waren we chemin. We hadden zon 850 km te doen. Heel even vreesden we dat we de gevolgen zouden voelen van de camionloze quatorze juillet : aan de grens van België met Frankrijk stond een kilometerslange file vrachtwagens aan te schuiven. Gelukkig was er een aparte rijstrook voor autos, zodat we redelijk snel de grens over konden. Verder was het in feite rustig rijden; er was praktisch geen verkeer en veel vrachtwagens hebben we niet meer gezien. Bij Parijs kwamen we in de traditionele bouchons terecht, en hoewel we nooit echt stilgestaan hebben, zijn we daar toch een dik uur kwijtgespeeld. Maar al bij al was het een hele vlotte rit, en rond 18u stonden we in Clavières : the middle of nowhere. Nauwelijks 15 km van de autostrade en we waren echt in niemandsland. Smalle wegjes, bossen en velden, en verder niks. Tot onze grote verbazing werden we er zelfs in het Nederlands verwelkomd : de eigenares is een Belgische uit St-Hubert. Na een verkwikkende douche, een lekkere maaltijd en nog een korte avondwandeling kropen we op tijd onder de wol.
Hèhè, de laatse loodjes waren traditioneel weer de zwaarste. Maar onze laatste werkweek is eindelijk voorbij. Iedereen is nog langs de tandarts /orthodontist / kapper gepasseerd en ook de auto heeft zijn nazicht gekregen, dus we kunnen stellen dat we er klaar voor zijn om eindelijk "echt" aan vakantie te beginnen denken. De reisweg is min of meer uitgestippeld (ik heb eigenlijk geen GPS nodig, want het zit ook allemaal in mijn koppeke), en het lijstje (zeg gerust Lijst met een grote L) van wat we allemeel moeten meenemen is ook opgemaakt. Morgen nog wat wassen en plassen en stillekesaan al een en ander klaarleggen en de laatste boodschappen doen.
De laptop is terug van het laptoppenziekenhuis. Hij is goed hersteld van een hartoperatie (harde schijf was gecrasht en er staat er nu een gans nieuwe in), dus die kan ook mee op reis.
We beginnen stilaan af te tellen. Nog tien dagen en we vertrekken naar Pals. Pals is een klein dorpje aan de Costa Brava, zo'n 130 km ten noorden van Barcelona. We zullen er op camping Cypsela verblijven.
Deze namiddag zijn we nog wat inkopen gaan doen om het in en rond de caravan een beetje gezelliger en praktischer te maken : een kaarsenkapelletje (met de nodige kaarsjes uiteraard), wat barbecuespullen, rekjes om kleding en allerlei kleine prullen in op te bergen, maar ook een nieuwe zaklamp (de oude heeft de geest gegeven) en een tekentang . Voor de goede verstaanders : een tekentang dient niet om te tekenen, maar het is zo'n soort pincetje om teken (de kriebelbeestjes) mee te verwijderen. Niet dat we die waarschijnlijk zullen nodig hebben, maar you never know natuurlijk...
Daarnet heeft onze laptop het begeven. Blijkbaar is hij vrij zwaar ziek, want hij herkende ons zelfs niet meer : hij aanvaardde geen enkel paswoord meer, kende geen enkele user meer en wou niet meer opstarten (zelfs niet in veilige modus). Gelukkig was de laptoppendokter nog open; volgens de eerste bevindingen van de eerstehulparts zou de harde schijf wel eens gecrasht kunnen zijn. De laptop moet nu een paar nachtjes in observatie blijven in het laptoppenziekenhuis; wanneer hij weer beter is krijgen we een seintje en mogen we hem gaan ophalen. Hopelijk is dat binnen dit en een week, anders kan hij niet mee op reis, en dan zou deze blog wel een heel kort leven beschoren zijn natuurlijk...
Omdat we willen meegaan met onze tijd, hebben wij ook een (poging tot) blog gemaakt... Niks handiger om onze vakantie-avonturen te volgen. Gedaan met kaartjes versturen (dat vergaten we toch steeds - meestal waren we thuis voordat de kaartjes arriveerden - als ze al toekwamen...), met torenhoge GSM-rekeningen en met MMS'jes waarop de foto's verre van duidelijk waren.
Nu hopen we dat de WIFI-verbinding op de camping het niet zal laten afweten en dat we toch af en toe een beetje tijd zullen vinden om hier te vertellen over alle avonturen die we ongetwijfeld zullen beleven.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Maar het moet gezegd : de finale - die zowat halfweg het concert begon - was super : Badlands, Thunder Road en Born to Run achter elkaar, gevolgd door de Detroit Medley, Bobby Jean, Rosalita, American Land en als extra uitsmijter Twist and Shout / La Bamba, (met de ganse familie Springsteen on stage). En laat dat Twist & Shout nu ook net het nummer geweest zijn waarmee hij mijn eerste concert (juni 85 in Rotterdam) afsloot... De cirkel was dus rond wat mij betreft. We waren er uiteindelijk allemaal stil van : blij om weer een fantastisch concert meegemaakt te hebben en ook triest, in het besef dat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste keer geweest is dat we Bruce en E-street band live zagen (althans in deze bezetting)... 
), juwelen, hoeden, tassen en sjaals; enfin, de traditionele brol die je op dergelijke marktjes tegenkomt, maar wel gezellig om rond te kuieren.
)
We beginnen stilaan af te tellen. Nog tien dagen en we vertrekken naar Pals. Pals is een klein dorpje aan de Costa Brava, zo'n 130 km ten noorden van Barcelona. We zullen er op camping Cypsela verblijven.
