We zijn weer een dag verder en ik begeef ik me weer in de wereld van gisteren, zaterdag 24 januari nog steeds

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Tandau geeft aan dat hij naar Masabeda gaat met het eten voor de Fundi,  (dat is het woord voor Vakmannen ) (de vrijwilligers moeten zelf voor hun eten zorgen en eten blijkbaar vaak niets wordt me verteld ). Ik ga mee. Van hier naar Masabede is een rit van 20 minuten op een hobbel-hobbelweg. Een prachtige weg. Door de week lopen hier veel schoolkinderen naar, of van hun school. Vandaag is het rustig, wat fietsers met karrevrachten water en oude mannen die voor ons wijken zodra ze ons horen.

Ook de veldarbeiders zijn er vandaag niet. Een paar dagen geleden zaten ze met een hele groep in de schaduw van enkele struiken. Ze kregen les over akkerbouw. Blijkbaar zijn ze hier ook op dat front bezig, zodat de mensen meer rendement uit hun akkers kunnen halen. Het viel me op dat het veel jonge mensen waren. Op sommige plaatsen staan er ook hele rijen pas geplante jonge boompjes in de velden. Ze moeten voor schaduw zorgen als ze groter worden. Het laatste stukje van de weg is bergop. Van  beneden kun je al het dak boven de heuvel zien uitsteken. Vandaag is dat een bijzonder mooi beeld. Diego, op een stelling voor het dak ziet er uit als het boegbeeld van de school.

Ik neem de veranderingen ten op zichte van gisteren weer in me op. De watertank is geleverd!! Als een gestrande walvis ligt ze naast de school op het droge. De toilletjes staan als twee dronkaards  aan de andere kant schots en scheef te staan.

Maandag komt de `Installationmanager` zowel de tank als de toiletjes installeren.

Het trapje van het rerras naar het speelveldje is af. De zuil is voorzien van het bovengedeelte.   dat nog afgewerkt moet worden tot een cirkel. Omdat de stenen gemakkelijk afbrokkelen en aan de zijkanten geen steun hebben is dat niet gemakkelijk.

De dakspanten zijn helemaal klaar en daarmee is alle timmerwerk af. Alleen de deuren moeten er nog in. Het voortuintje is binnen de perken gelegd door een rij keien. Het ziet er zo al heel gezellig  uit, ook al ligt verder alles nog vol met bouwafval. Dit bouwafval zal dinsdag door 50 mensen uit het gehucht waar Safari woont opgeruimd worden. Binnen en buiten  zijn onze mannen en vrouwen met cement aan het gooien. Dat is hier de manier van stukadoren. Je neemt wat cement op je truweel en smijt dat met een sierlijke korte zwier tegen de muur. Je moet goed mikken om alles egaal verdeeld te krijgen. Eenvierde van het cement valt daarbij wel op de grond, maar dat vis je gewoon weer op en zwier je  opnieuw tegen de muur. Belangrijk is dat je voor je begint de grond goed aanveegt. Het is zwaar werk. Een van de fundi, de timmerman, is er bijzonder handig en snel in. Maar voor de onzen is het een klus om bij te zuchten. Zwatsen , dopen ze deze techniek en dat zegt genoeg. Het cement zal daarna iets bijgestreken worden en van een andere toplaag voorzien worden.

Later wordt ik bijgepraat over de bijzonderheden van deze ochtend:

De stemming was bijzonder goed. Er is veel gezongen. Ze kennen hier het lied Marina- Marina van Rocco Granata en dat is regelmatig samen ingezet. Verder kennen de Tanzanianen een heleboel Halleluja liederen.

De hele week is er door de fundi om Jo Valley geroepen. Tenminste dat dachten wij steeds.

Maar het bleek dat ze Tofali riepen en dat betekent `een steen` oftewel Matofali `meer stenen`.

We zijn vandaag de hele dag in de jeep van Safari ( zo heet de schauffeur ) vervoerd. Deze jeep heeft geen remmen. Hij reed gelukkig niet hard en als er iemand op de weg was, dan claxoneerde hij al van ver. Maar bij iedere afdaling hielden wij toch een beetje onze adem in.

De vrijwilligers hebben vandaag allemaal een T-shirt van ons gekregen. Allemaal hetzelfde blauwe pukkelpop t-shirt. Ze ware er erg blij mee. Gedurende de week is door Steven en Barbera besloten om ook de vrijwilligers het bescheiden bedrag van 2000 Tanzaniaanse Schilling per dag te betalen. ( een flesje frisdrank kost 400 schilling. Een gesneden witbrood kost 1400 schilling, dat eet hier dan ook niemand) Deze jongens en mannen werken vanaf de eerste dag keihard. Wat de fundi verdienen weet Barbera me niet te vertellen.

Tegen 14:00 uur zit  de ochtend er voor ons op en gaan we naar huis voor een maaltje spaghetti met linzen en worteltjes. Rebecca heeft zelf het initiatief genomen om alles op de parobole solarcooker te koken. Het is haar duidelijk geheel zelfstandig gelukt. Het smaakt zoals altijd.

Steven blijkt na het eten naar Karatu te gaan. Bart, Yves en Diane gaan mee om ons verhaal naar jullie op te sturen. Ik zet er vlug-vlug nog een laatste zin onder, maar voor foto`s is er vandaag helaas geen tijd. Steven heeft, heel on-africaans veel haast.

Willy, Bart, Diego en Jacky gaan terug naar de bouw. De zijkanten van de muren moeten tot aan de nok opgetrokken worden met stenen. Er is maar een stelling, dus kan er maar aan een zijde gewerkt worden. Op het einde van de middag hebben ze de nok bijna bereikt.

Luc heeft de hele ochtend aan de Solarcooker gewerkt. Omdat ik voor het eerst helemaal bijgeschreven ben kan ik hem gaan helpen. Samen puzzelen we uit hoe de glasplaten in de deksel gepast kunnen worden. De hele kist is met afval materiaal gemaakt  dat hier rond het huis ligt. Het is een lappendeken van houten plankjes geworden. De glasplaten zijn eigenlijk te klein. Maar dat is nu juist de uitdaging. De mensen hier moeten zich ook aanpassen aan wat ze hebben. Die kunnen ook niets gaan kopen. Diego helpt luc ook nog een tijd als hij terug komt van de bouw.

Maggi en Hilde gaan verder met het vernissen van niet één ( zoals ik eerder schreef )  maar vier deuren. Drie deuren zijn van het kleuterklasje en omdat we toch bezig zijn kan de deur van John er ook bij.

Als alle werk gedaan is en iedereen gedouched, zitten we buiten in het donker in een kring. We zijn melig, maken lol en verheugen ons als een stel kleine kinderen op de frieten die ze voor ons aan het klaarmaken zijn. De Karatugangers zijn terug met boodscappen voor een paar dagen, dozen vol water, en jullie reacties van de blog. Deze laatsten bewaren we voor na het eten. Bij het sein “diner is ready “ stormen we rustig aan naar binnen. Er is veel friet en een vleesschotel met twee soorten vlees. De eerste is vertrouwd, maar de tweede ziet er vreemd uit. Kleine lapjes met een zwart vliesje, wat zou dat zijn?. Ik herken de smaak als “maag”. Hilde wil dat niet horen dus zwijg ik er over. Als Diego van de andere kant van de tafel vraagt wat het is zeg ik “bospaddestoelen” Iedereen die het woord “maag” niet gehoord heeft, kauwt lekker op zijn “bospaddestoelen”. Zich afvragend of het normaal is dat die zo taai zijn. De honden zijn weer goed af met alle stukjes die bij sommigen niet in de smaak vallen. Vooral de mama-hond die nog niet helemaal de oude is.

Behalve de watermeloen nemen we jullie berichten als dessert.  We genieten er enorm van!

Dank jullie wel!!

“We spreken af wie er morgen bij de bakker op de hoek de croissantjes gaat halen” en bespreken het werk van morgen. Ondanks dat het dan zondag is zullen er toch enkele vrijwilligers en een fundi komen werken. Dus wij gaan ook. Als we opsommen wat er nog moet gebeuren blijkt dat we toch nog  meer moeten doen dan we dachten. In het begin lijkt alles zo snel te gaan, maar er komt toch altijd meer bij kijken. De muren moeten aan de achterkant nog eenentwintig lagen baksteen krijgen omdat de dakspanten meteen ook het afdak voor het terras vormen. De nok van het dak staat niet in het midden van het gebouw maar een heel stuk naar links.

Dat is wel volgens plan weet Yves ons te vertellen,maar wij hadden een andere constructie in ons hoofd,

Enkelen gaan nog buiten zitten en de rest gaat naar bed!

Barbara gaat morgen naar Karatu. Ze is bereid deze dag voor jullie op een mail te zetten.

Diego zoekt zometeen nog enkele mooie foto`s uit.

Dan rest mij jullie de groeten van ons allen te doen.  Helene