In de hoop dat het eerste gedeelte van mijn verslag jullie goed bereikt heeft, hier nog een aanvulling en een correctie:

BartC wil niet langer als BarC geboekstaafd staan , maar als “de Claere”.

Dus wordt BartF bij deze, gewoon Bart.

En deze laatse (Bart, dus) laat weten dat hij welliswaar gezegd heeft dat hij niet uit zijn bed kon komen, maar dat de Claere vijf minuten vroeger dan afgesproken al op de deuren is gaan kloppen en dat hij dat anders toch echt wel gedaan zou hebben. Kunnen jullie je voorstellen wat voor een discussie dat hier gisteren geweest is?

De hond van de Meusjes heette niet Santos maar Santo en het teefje hier heet Sjanto en niet Sjantos

De rivierl ligt hier niet voor maar achter het dorp, maar dat zal jullie natuurlijk niet zoveel uitmaken.

Maar nu verder:

Maandag 19 januari

De nacht was rustig, op wat krekegetjielp en hondegestoei na.

De meesten van ons hebben goed geslapen, alleen Maggi niet.

Onze wekker loopt om 6:30 af en we zijn op tijd paraat. Onze kok echter niet, het is wachten op het ontbijt. Dat is weer zeer uitgebreid met pannenkoeken en al. Het is dan ook later dan gepland als we plaatsnemen in de twee Jeeps. Twintig minuten rijden we schommelen door een prachtig gebied, over zandgrond, langs en over grote ronde rotsblokken, tussen bosjes en langs akkers.

Als we boven op een heuvel komen op onze bouwplaats verrast me toch nog het geweldig mooi uitzicht. Maar wat nog veel verrassender is: Gisteren avond lag er alleen nog maar de gevloerde fundering, met verder helemaal niets om mee te werken. Nu ligt er een grote hoop zand, twee grote stapels bakstenen. Een tankwagen met tussen de 5000 en 10.000 liter water uit een rivier , een stapel zakken cement, een vijftal schoppen en het aller belangrijkste: Terwijl wij een uur te laat zijn, staan drie beroepsmetselaars en een zevental vrijwilligers uit dit district waar het klasje voor bedoeld is, al op ons te wachten. Dit is zeer onafricaans

In de jeep vroegen we ons af hoe lang het zou duren voor we echt aan het werk zouden kunnen, maar we kunnen vrijwel meteen aan de slag. We moeten even wachten tot dat de beroepsmetselaars alle muren en vooral hoeken uitgelijnd hebben. En dan kunnen wij ook beginnen. Naast het te bouwen klasje beginnen Hilde en Jacky  meteen  met het graven voor de fundering voor de watertank die samen met twee toilletjes, door Borealis, het bedrijf waar Jacky voor werkt gesponsord wordt en die morgen geleverd zullen worden. De rest begint al stenen te schouwen naar de plek waar gemetseld moet worden. Diego die gebombardeerd is tot werfleider houdt het uitlijnen in het oog. De Claere assisteert hem daarbij en zal ook de rest van de werkdag niet van Diego`s zijde wijken.

En dan blijkt dat er geen bouwplan aanwezig  is. Zowel de metselaars als wij zijn het vergeten mee te nemen. Dus moet John terug naar huis om het te gaan halen. Ondertussen beginnen Luc, Bart en Yves met het maken van cement. De eerste laag stenen wordt toch al ongeveer op de goede plek gelegd door de metselaars. Vier buitenmuren moeten er komen en een binnenmuur tussen het klasje en  het kamertje voor de juf, dat ook als opslagruimte zal dienen.

Diane Maggi en ik maken de bakstenen nat in emmers water, dat zou beter zijn.

Willy, Jacky en Hilde hebben hun handen vol aan het uitmeten, graven en met stenen vullen van een correcte cirkel en die dan ook nog waterpas te krijgen. Zodat het gewicht van het water de fundering niet uiteen kan duwen. Het is de bedoeling dat er in het regenseizoen via de dakgoten water opgevangen zal worden in de tank,

Als John terugkomt met het plan kan het werk echt goed beginnen.

Bart, Luc, DiegoendeClaere beginnen met cement tussen de eerste laag stenen die al ligt aan te brengen. De metselaars beginnen dan twee  hoeken op te metselen en DiegoendeClaere  beginnen aan de derde hoek. Heel tervreden zijn ze met hun hoek en diep beledigd als een van de echte metsers hun hoek komt corrigeren. Zij vinden juist dat een van de hoeken van hen  correctie behoeft. Ze zwijgen echter wijselijk en verdragen deze belediging manmoedig. Ik waag me ook aan het cement en begin ook aan het vullen tussen de stenen en vind het heel leuk. Dit is even iets anders dan schrijven.

Yves bestudeerd ondertussen met argusogen het bouwplan en meet de muren op. Hij komt tot de ontdekking dat het klasje een halve meter te klein is uitgemeten en het rommelhok dus een halve meter te groot. En op zo`n klein gebouw is dat geen onaanzienlijke afwijking. Gelukkig ligt er nog maar één laag stenen en kan de aanzet van de binnenmuur nog herlegd worden.

Diane en  Maggi hebben het druk met hand en spandiensten. Af met toe vormen we met velen een ketting om de stenen binnen handbereik van de metsers te leggen. Als een zuinige Hollander  hou ik me een tijdje bezig met verspilde cement bijeen vegen en terug in de emmers doen. Maar als ik zie dat het verspilde energie is geef ik de pijp aan Maarten. Ik maak tussendoor veel foto`s, vooral van de muren die groeien als kool. Ook maak ik even tijd om met steekwoorden mijn hoofd wat leeg te schrijven. Anders moet ik zoveel blijven onthouden.

En terwijl ik zo zit te schrijven realiseer ik me hoe bijzonder het eigenlijk is dat alles zo gesmeerd loopt en dat de nodige bouwmaterialen allemaal aanwezig zijn. Barbara vertelt me dat daar ook enorm veel werk aan vooraf is gegaan en dat het vooral aan de volharding en het doorzettingsvermogen van John te danken is dat alles tegelijk aanwezig is. Hij heeft heel veel mensen hiervoor op de huid moeten zitten. Het heeft ook veel energie gekost om de metselaars bereid te vinden om in veertien dagen tijd een gebouwtje neer te zetten. Normaal beginnen ze aan een bouw zoals het hen uitkomt. Komen de ene dag wel en de andere dag niet. Ze zien dan wel als ze bezig zijn hoe breed de ramen moeten zijn en bestellen ze dan. En hoe lang het dak moet worden zien ze ook wel als ze zover zijn en bestellen dan het houtwerk.

Nu moet alles volgens eenafgerond plan en in een afgebakende tijdspanne en daar hebben ze wel zéér hun bedenkingen over. 

Steven en Barbara zijn op de werf vandaag vooral om te vertalen. Ze maken voor ons een woordenlijst van de relevante woorden, zodat er toch iets gecommuniceerd kan worden met de Tanzaniaanse werkers. Steven kan verder niet meewerken want hij loopt nog zeer mank, maar Barbara draagt menig steentje bij aan de kettingen die we vormen. En dat nog zonder werkhandschoenen ook. Wij kunnen niet zonder onze werkhandschoenen en om de haveklap moeten we ook even stoppen met werken om water te drinken en ons van een nieuwe laag zonnecreme te voorzien. We verbranden in deze zon waar we bij staan, ook al hebben we dat door het milde windje dat er staat niet zo in de gaten. Vlak naast het gebouwtje staat een struik, waar met een beetje passen en meten acht personen even in de schaduw kunnen gaan zitten bijkomen. Hoe later het op de ochtend wordt des te vaker moeten we er onze toevlucht nemen. En als de middag al een aantal uurtjes oud is, beginnen we zo langzaamaan om te vallen van de honger. Het is nog even zoeken wat het beste is, de kok hier ter plekke laten koken of in het huis en dan hier naar toe laten brengen. Vandaag zal het gebracht worden, voor ons duidelijk iets te laat. Maar als het er eindelijk is, smaakt het ons dan ook driedubbeldik. We hebben hard gewerkt. Twee van de vijf muren hebben al een aanzienlijke hoogte en de cirkel is ook bijna rond. Terwijl na het eten en wat rust iedereen weer aan het werk gaat, ga ik met de kok naar huis terug om verder te werken aan het verslag voor jullie. Ik trek mij weer terug in mijn prieeltje, deze keer vergezeld van Gabu, Godi en Katharina de drie kleintjes die hier rondlopen. Katharina is de enige die blijft en als ze ziet dat er op de computer geen leuke plaatjes verschijnen valt ze rechtop met haar hoofdje op de betonnen bank in slaap. Ik leg haar naast me op een kussentje neer en zo houdt ze me al slapend een uurtje gezelschap.

Het kost me een paar uur om het verslag van zondag te schrijven en ik ben net aan de laatste zin toe als de rest terugkeert van de bouw. 

Bezweet en bestoft verdwijnt iedereen vlug naar binnen voor een douche of ploft buiten in de hangmat die er gisteren door ons is opgehangen.

Ik ben natuurlijk benieuwd hoe het verder is gegaan op de bouw, de rest van mijn relaas heb ik dus uit de tweede hand.

Neuspeuteren mag hier!!! Is het eerste dat Diego vertelt. Hier is neuspeuteren blijkbaar niet vies. Omdat je neus hier constant vol zit met een dikke laag stof  vindt iedereen het heel normaal dat je die er uit haalt. Dat kan natuurlijk niet met een lepeltje en met een zakdoek gaat dat toch ook niet zo goed als met peuteren.

Dan is er nog het verhaal van de beroepsmetselaars. Ze hebben Steven ( die Kiswahili gestudeerd heeft in Leuven ) verteld dat ze het vanochtend helemaal niet zagen zitten om te werken met ons blanken. Toen ze ons en vooral Diego zagen dachten ze dat er nooit iets goeds uit onze handen zou kunnen komen. Maar gaande weg de ochtend zeiden ze, hadden ze toch hun mening over ons en speciaal hun mening over Diego drastisch moeten wijzigen. Ze waren verbaasd hoe hard en enthousiast we werkten en met hoeveel kennis van zaken. Ze doen hun petje voor ons af.

Maar omgekeerd geldt hetzelfde. Wij hebben ons beeld van de Africaanse man ook heel erg moeten bijstellen. Deze mannen en ook de vrijwilligers hebben keihard gewerkt. Ook wij doen ons petje voor hén af. Vanmiddag waren wij de luierikken en zij de harde werkers.

Diane vertelt verder dat het werken niet meer te doen was. Het was veel te warm, men schat zo`n 45 graden. Ze hebben dan ook niet veel meer gedaan. Toen de muren tot op vensterhoogte opgetrokken waren zijn ze gestopt. Maar de Tanzanianen zijn doorgegaan, ze wilden ook nog een van de langere muren optrekken, maar hadden er alle begrip voor dat het voor ons te zwaar werd. Zelfs zij vonden het erg warm.

De vrijwilligers- allemaal jongens- zijn ook doorgegaan. Zij vormen de afvaardiging van dit district. Het kleuterklasje wordt op die plaats gebouwd onder voorwaarde dat de bevolking zelf ook meehelpt. Zij worden dus niet betaald. Steven heeft ons wel getipt om een leren bal voor hen mee te brengen, daar zouden ze heel blij mee zijn. Die bal is hen vanmiddag gegeven en ze waren er heel heel blij mee. Het was mooi en ontroerend om te zien.

Jacky deelt nog mee dat we vandaag door God zijn gezegend.

Een van de vrijwilligers, had zijn duim verstuikt bij het werken. Ijs of koud water was er niet.

Maar wel enkele pijnstillers konden we hem geven uit onze EHBOtas. En dat is voor God reden genoeg om ons te zegen. Dat slaan wij natuurlijk niet af, een zegening overkomt ons ook niet iedere dag. De pijnstillers waren blijkbaar effectief, want na het werk zou er meteen gevoetbald worden en ook deze jongen zou van de partij zijn, reken maar.

En dan waren er behalve de zon nog een paar kindjes die hen deden smelten. Kindjes waarvan men wist te vertellen dat zij en hun ouders helemaal niets hebben. Nog nét geen honger lijden, maar verder helemaal niets het hunne kunnen noemen. Deze kindjes bleven bij de werf vanwege de tank met water voor de bouw die er staat en waar ze hunkerend naar bleven

staren. Ze waren dan ook  dolgelukkig dat ze er van te drinken kregen, zonder dat ze er kilometers voor hadden moeten lopen en sjouwen.

Diego helpt mij nog met het overzetten van de tekst naar de stick zodat deze veilig opgeslagen is en hopelijk morgen verstuurd kan worden.Het plan om een kaart te kopen waarmee we rechtstreeks vanuit Endallah zouden kunnen mailen is niet gelukt. Morgen gaan Steven en John naar Karatu en Steven wil de mail wel voor ons opsturen. Hopelijk gaat er dan niets mis.

We kunnen aan tafel en krijgen frieten met vlees deze keer.Het vlees houdt onze kouwspieren een tijdje bezig en dat is niet verwonderlijk. De runderen die hier leven hebben immers een taai leven, ze moeten hard werken. Het vlees is vanuit Karatu per Jeep aangevoerd. Anderhalf uur zonder koeling onderweg geweest, dus het moet goed hard doorbakken worden.

Na het eten is Diane dan ook een heel deel van haar tandestokers aan ons kwijt geraakt.

John heeft buiten een kampvuur aangelegd, maar vreemd genoeg voelen we er ons vandaag niet zo toe aangetrokken. Maar om hem een plezier te doen gaan we er later op de avond toch nog bijzitten. Af en toe horen we een PIEP-PIEP uit de solarcooker komen. Het blijkt dat wanneer je de paraboolspiegel in de richting van de sateliet draait je ontvangst krijgt op je mobieltje. Normaal moeten we een eind van het huis vandaan naar ontvangst gaan zoeken. We keuvelen en wat,en bespreken de afspraken voor morgen. We beginnen morgen een uur eerder en houden op met werken om 2:00 uur, omdat het dan toch te heet voor ons

wordt. Een voor een trekt iedereen zich daarna terug om te gaan slapen. We zijn moe!!

Dinsdag 20 januari

Zoals afgesproken is iedereen vroeg uit de veren. Het ontbijt, op ons verzoek zonder pannekoeken deze keer staat al klaar. Dus kan er ook op tijd vertrokken worden naar de bouw.

Ik blijf achter om het verslag van gisteren voor jullie te schrijven. Barbara gaat nog een dagje mee om te tolken en Steven gaat met John naar een vergadering van Burgemeesters van verschillende omringende dorpen. Hij zit nog op de Jeep te wachten. Ik maak daar even gebruik van door hem vanalles te vragen. Zie hier wat ik heb opgestoken:

Eerst enkele leuke woordjes

ka ka = broer

da da = zus

pi pi = snoep

si si = wij

ba ba = papa

ma ma = mama

bi bi = grootmoeder, boma of oma

ba bu = grootvader, bompa of opa

kipilefti = rondpunt, rotonde ( van het Engelse keep left )

baicikeli = fiets ( van het Engels )

kabati = kast ( van het Engelse woord cubboard )

shule = school ( van het Duits )

meza =  tafel ( van het Portugees )

bia = bier

De officiele taal die hier in Tanzania gesproken wordt is het Kiswahili. Tanzania kent echter nog 120 officiele stamtalen. Hier in deze regio spreekt men het Kiraqw, de bevolking heet de Wairaqw. De Belgen heten Wabelgiji, één Belg is een Mbelgiji.

Ma is het woord voor Taal. Masai wil dus zeggen Zij die Sai spreken, Sai is dus de taal van de Masai. En zo gaat ons gesprek over op de Masai. ( Jullie zouden eigenlijk eens in een boek of op het Internet iets moeten opzoeken over de Masai. Dan krijgen jullie een beeld van het volk en begrijpen jullie waarom er zoveel over gesproken en in mijn geval over geschreven wordt) De Masai beschouwen zichzelf niet als Tanzanianen en worden door de Tanzanianen ook niet als zodanig beschouwd. Zij worden gezien als vreemdelingen en zo gedragen ze zich ook.

Ze voelen zich ver verheven boven alle volkeren. Hun God heeft gezegd dat alle koeien van de wereld van hen zijn, maar dat ze nimmer de grond mogen breken. Dat wil zeggen dat ze niet aan landbouw mogen doen. Er is hier echter ook een volk, de Mangati die door hen “Onze gerespecteerde vijand” genoemd wordt. Zij lijken heel erg qau uiterlijk en leefwijze op de Masai, maar zijn veel vriendelijker, houden zich meer op de achtergrond en doen ook aan landbouw. Zij zijn niet zoals de Masai belust op aandacht van de toeristen en veel meer op zich zelf. Zij hebben ook zeer veel koeien. En de Masai stelen dan ook de meeste koeien van de Mangati. Bij zo`n strooptocht vallen er altijd doden.

Zowel de Wairaqw als de Mangati als de Masai komen oorspronkelijk uit het noordelijke Nijlgebied. 400 jaar geleden trokken ze naar het zuiden waarbij de Mangati de Wairaqw voor zich uitdreven naar steeds minder vruchtgbaar gebied en de Mangati op hun beurt weer door de Masai voortgedreven werden.

En dan zijn er nog de Bosjesmannen, dat is een heel ander verhaal waar ik verderop in dit verslag nog terug zal komen.

Als Steven naar de vergadering vertrekt kan ik weer beginnen met schrijven.

Ik zit deze keer in de huiskamer, het schrijft wat gemakkelijker aan een gewone tafel.

Rebecca, de huishoudster en moeder van Katharina is samen met Wandatu onze kok in de keuken bezig. Katharina zelf staat naast me te staren naar de muis van Diego`s laptopje waarop ik werk. Het licht in dit muisje verandert elke paar seconden van kleur, van rood, naar blauw, naar groen. En dat is voor een kind van twee natuurlijk zeer fascinerend. Uit de Radio schettert een voor mij onverstaanbaar gebrabbel afgewisseld met wilde muziek. Af en toe moet ik opstaan omdat er onder mijn voeten gedweild moet worden, maar verder kan ik rustig mijn gang gaan. Een lekker windje waait door de twee deuropeningen waar ik tussen zit. Vanmorgen toen ik in alle vroegte de computer ging ophalen was het zelfs  fris. Men wacht hier echter op regen. Het heeft te lang niet geregend en het wordt voor veel mensen te moeilijk om nog aan water te komen.

Na een paar uur schrijven is de computer echter leeg en moet ik hem weer naar de middelbare school brengen om op te laden. De school ligt hiet maar twee minuten vandaan en midden op de dag is het lerwenlokaal open en hoef ik niet naar de sleutel te gaan zoeken. Bij de middelbare school is een grote groep Tanzanianen een eetzaal aan het bouwen. Ze zijn net bezig water vanuit een tank in een andere tank te hevelen. In een  wirwar van stekkers en verlengsnoeren zoek ik een vrij plekje om de computer in te pluggen. Overal liggen GSM van leraren en misschien ook studenten op te laden. Het contact is echter zeer labiel.  (Als ik enkele uren later terug ga is de baterrij nog steeds niet opgeladen. Ik vraag een van de leraren een oogje in het zeil te houden. )

Ik maak dankbaar gebruik van de pauze door een half uurtje te lezen. Het is hier nog zo stil, de radio is uitgezet. Als de bouwers terugkomen staat het warme eten al twee uur t klaar in thermoskommen en kunnen we meteen aan tafel. Willy is heel blij dat er voor de derde dag op rij weer boontjes zijn bij de spaghetti en de zoeteaardappelpuree. Het eten is heerlijk, het smaakt

Waar we al een paar dagen bang voor zijn is uitgekomen. Er komt geen water meer uit de kranen, we zitten zonder. Er zal nieuw water uit de rivierbodem gehaald worden om de cisternes weer te vullen, maar men weet niet wanneer. In onze douche zak zit nog een beetje en ergens ligt ook nog een door ons gevulde fles in de zon. Bart houdt het niet langer uit met al dat plakkend stof op zijn lijf en springt meteen onder de douchezak. Hij weet nog genoeg water over te houden voor twee anderen en de rest wil wel wachten op de nieuwe lading water Ik hoef geen douche vandaag, van een kantoorjob wordt je niet zo vies. Wel stoffig zo te zien, ik kan na drie dagen dikke wolken stof tussen de toetsen uitblazen.

Op de werf is weer hard gewerkt vanochtend wordt me verteld, ik wordt bijgepraat:

Enkelen van de vrijwilligers zijn bij de bouw blijven slapen om te voorkomen dat er materiaal zou verdwijnen. Vooral het kostbare water zou wel eens een te grote verleiding kunnen zijn.

Er is vandaag weer vooral gemetseld en daarvoor zijn veel stenen verplaatst, steeds in een ketting. Dat is best zwaar, vooral degenen die als eerste en als laatste in de rij staan en steeds moeten bukken want de stenen zijn zeker dubbel zo groot als onze bakstenen. Alle vier de buitenmuren staan nu recht. Morgen zal er een betonnen band met ijzervlechtwerk op aangebracht worden om de muren te verbinden voor de stabiliteit.

Bart en Yves hebben op hun tanden moeten bijten. Bart omdat Safari, een van de chauffeurs van de Jeeps dacht zijn perfect gemetselde muur te moeten bijwerken, door er tegen te gaan staan kloppen. En  Yves omdat de vandaag nieuw aangekomen timmerman zijn hoek van 45 graden voor de dakspanten wilde verbeteren. Nu zit er een veel te grote speling tussen de balken. Maar beiden hebben hun tanden netjes op elkaar gelaten zoals het beleefde gasten betaamt. En tot teleurtelling van Steven en John is de Borealiswatertank vandaag niet geleverd. De vrachtwagen die de raamkozijnen zou leveren staat n.l. halverwege Karatu en Endallah in panne en ze hadden gehoopt de ramen over te kunnen laden op de vrachtwagen met de watertank. Nu moeten ze een andere oplossing vinden want de ramen moeten overmorgen geplaatst worden.

Het aangepaste werkschema is iedereen goed bevallen, dus dat blijft gehandhaafd.

Na het eten gaat Barbara naar de lagere school in het dorp om foto`s te maken van de nieuwe schoolboeken die zijn aangekomen. Het geld voor deze boeken is geschonken door een lagere school in Mechelen. Als ze aankondigt met de Jeep te zullen gaan wil bijna iedereen wel mee.

Op het speelplein van de school houden de kinderen meteen op met spelen of werken als ze ons zien. Ze kijken nieuwsgierig naar ons en wij naar hen. Ze dragen allemaal een uniform, blauwe plooirok of broek, een wit hemd en een bordeaurode wollen trui. En sommigen nog een t-shirt onder het hemd. Ik weet niet hoe het komt dat zij zoveel kledingstukken kunnen verdragen bij deze temperatuur. (In het dorp lopen zelfs mensen met een wollen muts op. ) Sommige kinderen zijn nog bezig met een klusje, want de kinderen moeten van de regering allemaal helpen bij het onderhoud van de school. Er is geen geld voor een tuinman of wasvrouw, of iemand die de speelplaats opruimt. Heel af en toe moet er een kind dat iets misgedaan heeft zelf buiten op de speelplaats een stokje gaan zoeken waarmee het dan een tik op de vingers krijgt

Als de nodige foto`s gemaakt zijn bezoeken we kort een klasje. Normaal horen er 50 kinderen in deze klas, maar er zijn er meestal maar 20 aanwezig en dan ook nog iedere dag andere kinderen. Aan het voorste bankje zitten drie meisjes met hun rekenschriftje voor hen. Twee handen vol platgeslagen kroonkurken moet hen helpen de sommen uit te rekenen.

We laten hen vlug met rust, tekenen nog even het gastenboek, nemen nog een kijkje in het dorp en bezoeken de oom van onze kok Tandau.

Terug thuis heeft Luc de koffie voor ons klaar staan, met water gekookt in de Solarcooker.

1,5L water is in vijf minuten aan de kook. Tandau is zeer verbaasd en Luc belooft hem een keer met hem te zullen koken.

Na de koffie wordt de douchecabine geinstalleerd met behulp van balken, stenen en touw en een lange lap stof die voor dit doel in het dorp gekocht is. Onze douchezak wordt aan de balk gehangen een de rugleuning van een kapotte stoel dient als vloer. Alleen het water ontbreekt nog. Als dit dan een paar uur later arriveert is Hilde de eerste die gaat douchen. Als ze haar ogen opent en naar beneden kijkt ziet ze tot haar schrik dat ze nu nog bruiner is dan voor het douchen. Het water is knotsbruin, met een beetje bronwater spoelt ze de ergte ijzersporen uit haar haren en de rest gaat in haar handdoek. Maar gaande weg de avond als er meer gedouched is wordt het water lichter. Min of meer schoongewassen verzamelen we ons zittend op een muurtje en wachtend op ons avondmaal babbelen we er op los. John en Steven kome terug uit Karatu en hebben “gekoelde “ dranken bij zich. Na anderhalf uur in de Jeep zijn ze inderdaad nog enkele graden koeler, dus lauw in plaats van lauw-warm. Steven vervoegt zich bij Barbera in de computerklas. Het is een grote dag vandaag voor menig cursist waaronder ook Roda de vrouw van John. Het examen wordt afgenomen en daarmee de cursus afgesloten  Als John ook bij ons zitten wordt het rond het muurtje helemaal gezellig. Hij begint te vertellen en wij hangen in een mum van tijd aan zijn lippen.

John vertelt:

Endallah was voorheen een erg geisoleerd dorp, een vergeten gebied. Nu de mensen uit Belgie ons vooruitgeholpen hebben, is het een plaats van betekenis geworden. We hebben nu o.a. scholen, die zijn erg belangrijk voor ons.

Ondanks dat er nu modernere middelen zijn om met elkaar te communiceren houden we de traditionele ook in ere. We hebben ze nodig.

Als ik dringend hulp nodig heb bijvoorbeeld dan roep ik. Ik zing dan heel hard een bepaalde zin. Mijn buurman hoort dat en herhaalt mijn gezang. En zo verspriedt mijn roep om hulp zich en binnen 30 minuten staan er 200 mannen op mijn erf, Klaar om me te komen helpen.

Wij:  Hoe weten de mensen dan waar ze naar toe moeten komen?

Eerst gebruik ik een algemene zin “Heeelp ik heb jullie nooodiiig!!!!

En dan zing ik waar het te doen is. B.v. “Bij John en Roda`s huis”

En in de laatste zin vertel ik wat er aan de hand is B.v.  “Mijn huis staat in brand”

of “ De Masai zijn mijn koeien aan het stelen” of “Mijn kind is niet thuisgekomen, het is al donker en ik kan het niet vinden”

Met deze informatie weten de mensen wat hen te doen staat. Als er iemand niet op deze oproep afkomt wordt hij na afloop door alle anderen opgezocht en afgeranseld en als diegene dan ooit zo`n noodkreet verstuurt gaat er niemand op af.    

Wij:  Kun je het eens voor ons zingen.

Goed, heel zachtjes dan want als iemand het hoort en er staan hier straks 200 mensen op mijn erf, dan dan heb ik een serieus probleem.

Enkele jaren geleden was er een grootvader met zijn kleinzoon de koeien aan het hoeden. De jongen was nog maar een baby van 8 jaar. Hij werd moe en viel ergens in slaap terwijl de grootvader stilletjes rondliep met zijn koeien, niet wetend dat de jongen hem niet meer volgde.

Toen de grootvader terug naar huis wilde gaan, miste hij de jongen en zocht hem tot het donker werd. Hij liep naar huis en riep om hulp. 200 mensen zochten de hele nacht, de volgende dag en de nacht die daarop volgde. Toen zonden ze hun noodkreet uit naar omliggende dorpen en in een mum van tijd waren ze met 2000 man. Ze zochten het hele gebied af, de kans dat de jongen nog zou leven was klein, maar misschien vonden ze een stuk kleding of sporen van een dier dat de jongen met zich meegesleept had. Ze vonden niets. Toen vroegen ze aan de regerende macht om in het beschermde wildpark rond Lake Manyana te mogen gaan zoeken. Alle wild, leeuwen, luipaarden, buffels  hiyena`s, giraffen, het vluchtte allemaal het park uit van schrik voor zo`n mensenmassa.     

Ze zochten de derde en de vierde dag in ieder bosje in iedere grot en in iedere spelonk, maar tot op vandaag is er geen spoor van de jongen gevonden.

Wij:  We zuchten, we hadden zo op een Happy End gehoopt.

John vertelt verder:

Hier z`n honderd kilometer vandaan woont er nog een zeer opmerkelijke stam:

De Bosjesmannen. Ze dragen geen kleding, wonen in grotten en willen niets van de beschaving weten. Enkele jaren geleden wilde de regering tellen met hoevelen dat ze waren. Maar de Bosjesmannen weigerden om geteld te worden. Toen bedacht de regering een iets!

De Bosjesmannen eten heel graag rauw vlees. Nu lieten ze enkele jagers een paar Zebra`s schieten en die in het gebied van de Bosjesmannen leggen. Toen nodigden ze alle Bosjesmannen uit om gratis vlees te komen eten. Maar de jagers hadden het zachte vlees, zoals de lever en de maag voor zichzelf al uit de zebra`s gehaald. Toen de Bosjesmannen doorkregen dat hun favoriete stukken vlees er al niet meer waren verdwenen ze weer en heeft men ze nog niet kunnen tellen.

De Bosjesmannen leven enkel van de natuur en ze geloven in natuurgoden en vooral in een duivel die straffen uitdeelt. Ziekte is een straf, daar hoef je niet voor naar een dokter. De God heeft beslist dat je dood gaat en de medicijnman bevestigt dat, als hij je niet kan genezen. Als mensen een baby krijgen voor dat ze getrouwd zijn, worden ze vervloekt door de duivelen als een echtpaar een doodgeboren kindje krijgt dan is het vervloekt door de duivel. Ze worden dan tot een bepaalde tijd verbannen uit het dorp en zijn afhankelijk van de goodwil van mensen uit andere dorpen tot dat ze terug mogen naar hun eigen stam.

Als een moeder van een jonge baby sterft wordt de levende baby samen met de moeder in het bos gelegd voor de Hyena`s. Aan dit laatste hebben enkele missionarissen geleidelijk aan wat verandering weten te brengen. Ze laten zich waarschuwen als er een moeder overleden is en halen dan de baby vlug weer uit het bos. Door hun vertrouwen en vriendschap te winnen proberen ze de Bosjesmannen langzaamaan bij te brengen dat er niet zoiets als een duivel bestaat.

Steven vertelt ons na het eten een verhaal dat laat zien dat het nog niet zo gemakkelijk is om van deze primitieve opvattingen afstand te doen.

We praten even over John, we bewonderen vele van zijn eigenschappen en zien hem als een hardwerkend districthoofd van vijf dorpen. We vinden hem intelligent en zien dat hij een bepaald vermogen heeft tot logisch nadenken. Iets wat bij veel mensen in ontwikkelingslanden ontbreekt door gebrek aan goed onderwijs. Dat hij bij de praktische uitwerking van dit logisch nadenken de hulp nodig heeft van Steven en Barbara en anderen van de stichting is daarom geen schande.

Het verhaal van Steven:

John had een tijd geleden ( jaren? maanden? ik weet het niet ) midden in het dorp een stuk grond gekocht, naast dat van de Medicijnman. Nu wilde het dat de medicijnman ook zijn zinnen had gezet op dat stuk grond en John vroeg om het aan hem te verkopen. Roda John`s vrouw wilde dat echter niet, het was n.l. een mooi stuk grond waar ze graag wilde wonen.

John kocht alles wat nodig was om het huis te bouwen en huurde het nodige werkvolk in. Op de eerste werkdag gebeurde het echter dat er een grote slang tussen het bouwmateriaal uit gekropen kwam. Het werkvolk sloeg in paniek op de vlucht om nooit meer terug te komen.

John ervan overtuigd dat de medicijnman zijn stuk grond vervloekt had,  gaf de grond vervolgens mét het bouwmateriaal aan de medicijnman cadeau.

Verdere wetenswaardigheden van deze dag en avond zijn:

Dat John en Steven een lange vergadering hebben bijgewoond van alle burgemeesters van de omringende dorpen en daarna in Karatu,  Barak Obama`s installtie op T.V. hebben gezien.       ( In alle huizen hier hangt zijn foto )

Dat het eten weer heerlijk was, rijst met kip, met voldoende botjes voor de honden.

En dat alle cursiten geslaagd zijn voor hun computerexamen.

Het is een zeer vruchtbare dag geweest en iedereen gaat content slapen.

Woensdag 21 januari

Het is al 23:00 als ik vandaag nog over deze dag begin. De vorige dagen heb ik steeds de dag ervóór beschreven. Maar omdat ik morgen niet kan schrijven krijgen jullie over vandaag maar enkele zinnen. Morgen gaan we op safari naar Lake Manyara en zullen onderweg de gelegenheid hebben om te mailen. Diego is de hele avond bezig gweest de mooiste en meest sprekende foto`s uit onze collectie voor jullie te verzamelen. Het zijn deze keer dus de foto`s die zullen spreken.Iedereen begeeft zich nu langzaamaan naar bed. Nu ik weer kan beschikken over de computer geef ik jullie nog een kort verslag van vandaag.

De mannen en Hilde hebben de hele ochtend op de bouw gewerkt . De laatste binnenmuur is opgetrokken en er is begonnen met de betonnen verbindingsboord. Omdat er niet genoeg bekistingsmateriaal is moet het in drie etappes gebeuren. Dat betekent dat er vanmiddag nog teruggegaan moet worden . Als het eerste stuk drie uur gedroogd heeft kan er aan het tweede begonnen worden. Hilde vervoegt zich s`middags bij Diane Maggi en Barbara. Die zijn de hele ochtend in het computerlokaal bezig gewwest. De vloer hebben ze opgeschuurd en met een nagel van gemorst beton ontdaan. Deze middag wordt de vloer door hen geverfd. Een taaie klus waarbij ze heel wat verfdampen te verduren hebben. Ze zijn dan ook blij als de klus geklaard is. Luc is `s ochtends al teruggekomen van de bouw met hevige diarree. Hij verblijft de verdere dag op de bank op het toilet of in bed. Maar `savonds gaat het al een stuk beter.

Ik heb de hele dag geschreven, maar ben even op de bouw gaan kijken toen de mannen opgehaald moesten worden. Ik ben zeer onder de indruk van wat er in drie dagen aan gebouw gegroeid is.

Het is een uur geleden begonnen met regenen en nog niet zo zachtjes ook. In de verte rolt de donnder. Ik denk dat er nu heel veel mensen heel erg blij zijn.

Hierbij laat ik het voor vandaag.

De rest zal volgen zodra we de kans ertoe krijgen.

Het volgende vehaal zal over de sfafari gaan.

Heel veel groeten van ons allen

22-01-2009 om 00:00 geschreven door De Kruin  

Beste vrienden, familie en allen die ons of het project waarvoor we werken een warm hart toedragen.

We zijn in Endallah aangekomen en  hebben net een heerlijk middagmaal verorberd. Dus kan onze queeste nu echt beginnen.

Míjn uitdaging zal eruit bestaan jullie de komende 14 dagen op de hoogte te houden van óns wel en wee en dat van de mensen waarmee we hier te  maken hebben. Voor degenen die we thuis hebben achtergelaten begin ik nog even bij het begin.

Vrijdag 16 en zaterdag 17 januari

Nadat we door enkele  geliefden, waaronder ook Walter en Ruth zijn uitgezwaaid in Zaventem  verloopt onze reis  vrij vlot. In Frankfort wordt het vliegtuig verder gevuld en dat heeft zijn tijd  nodig.  Het is uiteindelijk al 0:30uur als we ons avondeten krijgen. Om 2:00 uur wordt het licht uitgedaan en kunnen we eindelijk gaan slapen, we zijn moe vooral Willy die langzaam begint te ontspannen na de stress van de afgelopen dagen Maar lang duurt onze vreugde niet. Om 3:30 uur wordt het licht weer ontstoken en voor ik mijn ogen open kan doen staat het ontbijt al voor mijn neus.

Om 6 uur landen we in Addis Ababa. Van Diego die voor ons uit gevlogen is vernemen we dat het in Nairobi regent. Ik glunder want iedereen heeft me voor gek veklaard omdat ik mijn jas niet wilde thuislaten. Het volgende stukje vlucht is gelukkig niet zo lang. Er zit een moeder met een krijsende  peuter naast me. Van Nairobi naar Kilimanjaro Airport vliegen we langs de imposante hoogste berg van Africa. Hij steekt net boven de wolken uit.Luc en ik waren hier vier jaar eerder al en hebben op de top gestaan.  Nu van bovenaf gezien moeten we constateren dat het ijs schrikbarend geslonken is.

Op KIA staat Diego ons op te wachten. Hij heeft ter plekke de Solarcooker in ontvangst genomen die we besteld hebben. We zijn opgelucht dat met deze afspraak niets mis is gegaan.

Ook John, onze gastheer voor de  komende weken staat ons op te wachten. En met hem Barbara van de stichting Endallah die bij ons precies de juiste snaar weet te raken door voor te stellen om eerst een pintje te gaan drinken voor dat we verder reizen richting Endallah  Het is bewolkt, de hevige hitte wordt ons eventjes bespaard. Onder een boom gezeten testen we drie soorten bier en praten honderduit. We zijn moe maar ook uitgelaten. Er ging zoveel goed. De Bagage is compleet, en wij ook.

Dan gaat het richting Arusha met z`n allen in een busje. Daar wacht Steven op ons die niet kan lopen vanwege een kleine operatie aan zijn voet. Op weg er naar toe kijken we onze ogen uit De bedrijvigheid op de straten en in de dorpjes langs de weg. Voor sommigen van ons is het als thuiskomen, voor Bart.C is alles nieuw.

In Arusha pikken we Steven op in het h otel waar we later onze laatste nacht zullen doorbrengen. We wisselen Dollars om in Tanzaniaanse shillings . Tanken benzine voor de bus en water voor ons. Ondertussen kunnen Willy en Jacky het niet laten om de kleinen kindjes die metopen ogen komen kijken naar al die witte gezichten een snoepje toe te stoppen.

Dan zijn we er eindelijk klaar voor om de laatste etappe voor vandaag af te leggen. De stad uit richting uitgestrekte vlakten naar Karatu. Ondanks dat de landschappen magistraal zijn sukkelt iedereen achter mij in de bus toch in slaap. Ik heb geen moeite me  wakker te houden ik wil zo veel mogelijk in me opnemen om aan jullie door te geven en dat geeft me vleugels.

Ik was vergeten hoe mooi deze streek is. Aan de horizon richting westen strekt zich het Grote Riftgebergte uit onder  een fel stralende en dalende zon. Deze bergketen strekt zich uit van Ethiopie tot Zambia en het water dat vandaaruit de laagvlaktes bevloeit doet hier een weelde van groen en wild gedijen. De vlaktes zijn enorm in alle richtingen en bezaaid met vele Massai dorpjes en af en toe een gewoon dorp In een van de Massaidorpjes woont een man met 20 vrouwen. Er lopen kinderen met emmers water op hun hoofd of enorme stapels takken die thuis gaan dienen om mee te koken.

Het is vooral voor deze kinderen dat we de solarcooker hebben meegebracht. Want als de  mensen hier gaan leren om hun eten te koken met zonneenergie dan hoeven vooral de meisjes niet urenlang naar hout te zoeken. Dan hebben ze tijd om naar school te gaan.  

De Masai zijn op dit uur van de dag, met hun kuddes van soms honderd runderen in alle tinten bruin, massaal op weg terug naar hun dorpjes. Het is een schouwspel, zo mooi. De Massai zelf  zijn ook mooi, gekleed in hun rode gewaden en hun vele sierraden, hun lange stokken en machettes ( Kasper jij weet wel hoe die er uit zien niet?) in de hand. Maar het zijn verre van de gemakkelijkste mensen om mee te leven.

Ze liggen vaak in de klintsj met andere stammen omdat ze erg vasthouden aan hun eigen tradieties waarbij er voor andere volken weinig ruimte is. Zij vinden dat alle koeien van de wereld van hen zijn en vroeger roofden ze dan ook met gemak honderden runderen bij andere stammen weg. Tegenwoordig kunnen ze zich onder druk van de regering wat bedwingen. Ze stelen af en toe nog wel, maar dan niet meer dan twee of drie koeien. O.a. zijn er nu daardoor   minder stammenoorlogen.

Maar ook hier is er politie op de weg en die doet onze bus stoppen, de chauffeur moet zijn gordel omdoen en omdat de bus vol witte mensen zit kan de agent zich niet laten omkopen en hoeft de chauffeur toch geen boete te betalen.

Wij vervolgen onze weg. Iedereen valt weer in slaap en ik zit in gedachten al hele verhalen aan jullie te vertellen tot we met de bus in een gat van de weg geraken  en iedereen even doorelkaargeschud wordt. Maar het is een goed moment want juist dan steken er enkele zebra`s de weg over en loopt er een kudde Impala`s in onze richting.

We  zijn verrukt en voelen ons nu echt in Africa, iedereen raakt uitgelaten en van in slaap vallen is geen sprake meer.

Samen met de avond komen wij na een drie uur durende rit in Karatu aan. Het laatste stuk naar Endallah gaat door de brousse en dat is in het donker geen pretje, dus dat doen we morgen.  In het gezellige guesthouse van John, waar enkele mannen naar de voetbal zitten te kijken worden we verwelkomd door zijn vrouw Roda.  Hier zullen we de nacht doorbrengen. We verdelen ons over de tweepersoonskamers Omdat we met 11ven zijn  komt Bart C alleen in een kamer te slapen en hij staat dan ook in zijn deuropening zich een beetje zielig te voelen. Komt er nu niemand bij mij slapen? We doen een poging om ons te douchen wat

 uiteindelijk alleen Bart.F lukt. Bij niemend  komt er water uit de sproeier, dus behelpt iedereen zich met het piezelstraaltje uit de kraan. Als iedereen klaar is plukt Bart daar de vruchten van want dan komt er opeens bij hem wel water uit de sproeier### ..................En als iedereen fris gewassen is  kunnen we aan tafel. Van Steven krijgen we een briefing betreffende ons verblijf in Endallah en de bouw van het kleuterklasje. Hieruit blijkt dat onze komst goed is voorbereid en we  optimaal aan de slag kunnen. Ool voor onze twee  vrije dagen maken we afspraken.

Ondertussen hebben enkele vrouwen een heerlijk maal voor ons bereid. We konden kiezen tussen kip, beef of lever. Je zou het niet verwachten, maar er zijn er zowaar drie onder ons die voor de lever gaan, met daaraan gekoppeld de verhalen over moeder thuis die die vroeger de lever zo en zo klaarmaakte. Omdat de vrouwen ons het eten allemaal tegelijkertijd willen serveren en elke portie frieten appart wordt gebakken hebben we allen koude frieten. maar dat deert niet het smaakt toch goed, net als de lever en de kippebotjes van Hilde waaraan elk spiertje vlees ontbreekt. Als enkele koeken de laatste gaatjes hebben gevuld gaan we allen helemaal voldaan en met hoge verwachtingen wat de rest van ons verblijf betreft naar bed.Luc en ik staan nog een tijdje buiten omdat we onze kamer niet meer openkrijgen.Maar na een kwartiertje prutsen door enkele mannen is dat ook weer opgelost.

Zondag 18 januari, Willy wordt vandaag 46 jaar

Ondanks dat menigeen denkt dat er geen muggen zijn ben ik toch midden in de nacht wakker geworden van hun gezoem. Toch maar de klamboe naar benenden getrokken, beter voorkomen dan genezen ook al slikken we braaf onze Malariapillen.

Het is stil buiten, heel stil, dat zijn we van Africa niet gewend.

Bart F heeft beloofd iedereen te zullen wekken, maar die kan zijn bed niet uit dus klopt Bart C dan maar op ieders deur. Aan de ontbijttafel wordt Willy toegezongen en krijgt hij van Maggi en Jacky twee cadootjes. Een doos koekjes om zelf een taart mee te maken en een paar zeer vrouwelijke werkhandschoenen. We doen ons tegoed aan een zeer uitgebreid ontbijt, verzamelen al onze bagage die ons achterna gereden zal worden en nemen plaats in de jeeps die ons een stuk op weg zullen brengen naar Endallah. We hebben n.l. ingestemd om het laatste stuk, 2,5 uur te voet af te leggen. Het wordt een heerlijke wandeling. De asfaltweg hebben we in het begin al achter ons gelaten. Nu gaat het door de heuvels, op een door de bewoners van deze streek gemaakt pad. Breed genoeg om er een auto doorgang te geven zodat er in geval van nood snel hulp geboden kan worden. Iedere deelnemer  deed dit in ruil voor een zak mais. Barbara die met ons mee loopt weet ons dit en nog veel meer te vertellen. Zij en Steven zijn hier al een paar maanden en werken al vijf jaar voor dit dorp.

We hangen aan haar lippen, we willen zoveel mogelijk weten over dit prachtig gebied en zijn bevolking. We wandelen door de heuvels in een tempo dat veel te hoog ligt voor Yves. Hij loopt dan ook regelmatig ver achter ons met zijn verrekijker en vogelboek. Hij weet ons wel aan te steken, want het duurt niet lang of we staan allemaal met zijn ogen in de bomen en de lucht te kijken naar alles wat vliegt. En zijn dan vervolgens ook  benieuwd naar wát we gezien hebben. Af en toe kan Yves er een naam op plakken, maar vaak alleen de soortnaam. Wevertjes vliegen er hier veel. Ook het zand vliegt hier. In een mum van tijd zijn we bedekt met een laagje bruin stof, dat lekker blijft plakken aan de zonnecreme die we zeer royaal gesmeerd hebben. Onze hoedjes en petjes moeten we goed vasthouden anders vliegen ook deze. De wind maakt dat we de hitte niet zo voelen. Kortom het is zeer aangenaam.

Luc stopt bij ieder ezeltje dat ons passert en doet een poging het aan te halen. De diertjes die er, net als de koeien stuk voor stuk zeer goed verzorgd uitzien moeten echter niets van zijn affectie hebben. Het zijn dan ook geen Choco`s en Hector`s, die zijn gewend aan witte tweebeners, deze ezeltjes jammer genoeg niet. Luc mist zijn jongens!

In de buurt van het dorp komen we aan een droge rivierbedding. Mensen hebben er gaten gegraven in de bodem die een kleine stroompjeswater bloot leggen. Kinderen staan er in de moeilijkste houdingen met een bekertje water te scheppen in hun emmers en moeten die vervolgens op hun hoofd naar huis dragen. En deze emmers zijn een stuk groter dan de standaard emmers bij ons.

Tussen de heuvels, uit de wind weet de warmte ons toch te bereiken en we zijn dan ook blij als na een korte klim, het dorp in zicht komt. Een verzameling stenen huizen, waarvan er één  meteen als het “Hotel de Ville”herkend wordt door BartF. De kleermaker is gesloten op zondag, maar het winkeltje is open. We besluiten meteen de plaatselijke economie te steunen en iets te drinken te kopen. Het bier smaakt ondanks dat het lauw is. De bewoners zijn op de hoogte zijn van onze komst  en maken ruimte voor ons tussen hen in, in de schaduw. Converseren met hen lukt ons echter nog niet.

We besluiten om het bezoek aan de school voor later te bewaren als er ook kinderen zijn en begeven ons meteen naar het huis van John. We worden hartelijk welkom geheten door de mensen – waaronder enkele kinderen-  die hier wonen en werken ( ik zal proberen hun namen te onthouden voor de volgende schrijfdagen) en zijn blij verrast door het gezellig ingerichte huis.  Drie honden liggen lui onder tafel en laten zich meteen door Hilde aanhalen. Het hadden Puppies kunnen zijn van haar pas overleden hond Santos. Hilde smelt dan ook helemaal weg als het kleinste teefje Sjantosj blijkt te heten. Ook de jonge kippetjes- nog maar net het stadium van kuiken ontgroeid- maken hun opwachting in de huiskamer  en de haan kijkt vanaf het muurtje in de keuken toe. Hoe het kleine vee het klaar heeft gespeeld om in de drukte van het begroetingsmoment niet vertrapt te worden is me een raadsel.

Als iedereen, iedereen een hand heeft gegeven ( hoe, dat leg ik later nog wel eens uit ) mogen we een kamer gaan uitzoeken. We dachten dat een deel van ons buiten in tenten zou slapen, maar men vond dat hier toch niet zo veilig vanwege de Hyena`s. Dus is er hard gewerkt om een zestal kamers te (ver)bouwen en in te richten met bedden en beddegoed.

BartC heeft se smaak van het “alleen slapen”  te pakken gekregen en pikt meteen de enige eenpersoonskamer in. Magi en Jacky die vorige keer de beschikking hadden over de ruimste kamer + bed moeten het deze keer met minder doen. De ruimere kamers zijn al door Diego en BartF, Yves en Willy en Luc en ik ingepalmd. We zijn heel blij met deze accomodatie met twwee douches en twee toiletten. We moeten wel heel zuinig zijn met water, dat is schaars. Douchem met zo weinig mogerlijk water en het toilet alleen bij een grote boodschap doorspoelen. De kleine boodschappen moeten collectief doorgespoeld worden. Maar daar hebben wij in het geheel geen moeite mee. Als iedereen zich min of meer geinstalleerd heeft staat er een warme maaltijd van zoete aardappel en spaghetti met groenten voor ons klaar. We zullen de komende weken als vegetariers door het leven gaan want dieren ( geiten ) worden hier alleen voor een feestdag geslacht. In het dorp is er maar sporadisch electriciteit van hier en daar een generator, dus een koelkast zullen we hier nergens tegenkomen. Het eten dat er is wordt altijd meteen genuttigd.

Het is zondag vandaag, een rustdag, dus er hoeft nog niet gebouwd te worden.

Ik pak meteen na het eten mijn hele computerboeltje bij elkaar om jullie te schrijven.

Omdat niemand mijn getik rond zijn oren wil hebben wordt ik verbannen naar het prieeltje in de tuin. Het blijkt zo`n gekke plek nog niet te zijn, koel en rustig. Alleen de tafel staat een beetje naar voren en met het meubilair kan niet geschoven worden. Dus ik type in een wat ongemakkeleijke houding. Onze computer is al wat ouder en de batterij is erg snel leeg terwijl ik nog maar nauwelijks iets op het scherm heb staan, Ik ben niet zo handig met computers dus het is allemaal wat stressig. Diego red me met de laptop die hij van zijn werk heeft meegekregen, een heel kleintje. Hij sluit mijn los toetsenbord aan, installeert de nodige gebruiksvriendelijke mogelijkheden aan en het duurt niet lang of ik kan weer verder. Deze laptop geeft me zelfs 5 uur om te schrijven. Dus jongens ik hoef niet zuinig te zijn met woorden. Alleen de tijd zal ik moeten vergaren.

Terwijl ik schrijf beginnen de mannen het ParaboolZonnekooktoestel dat we op KIA ontvangen hebben in elkaar te zetten. Dit toestel is gesponsord door de scouts van het Geleeg en door Luc besteld bij een bedrijf hier in Tanzania. Het heeft veel voeten in de aarde gehad om het toestel op het juiste moment op de juiste plek te krijgen voor het juiste bedrag. Luc is er maanden mee bezig geweest. Als het eenmaal in elkaar gezet is wil luc dan ook niet mee met de rest om de bouwplek alvast een keer te gaan bekijken. Hij wil meteen aan de slag met het koken van water. BartF blijft uit loyaliteit bij Luc en dat is heel aardig Terwijl de rest met de jeep vertrekt en nog de laatse aanwijzingen roepen over de plek waar de ketel moet staan. Kijken de vrouwen van hier gefassineerd toe, naar wat er allemaal met deze buitenaardse paraboolspiegel gebeurt. Ze zijn verrukt als ze het water vrij snel warm voelen worden.

Ook ik ben niet mee naar de bouwplek al is de verleiding groot, wil ik toch liever doorschrijven om voor het donker klaar te zijn met de eerste twee dagen. Het is dan ook bijna donker als de mannen zich hier buiten in zwembroek uitgebreid  staan te douchen, onder een eerder deze middag opgehangen douchezak. De vrouwen douchen zich binnen en Luc en ik komen er pas later op de avond aan toe met het water dat nog warm is van de zonnencooker.

Ik ben klaar met schrijven als ik door de duisternis geen letter meer kan lezen.

We gaan aan tafel voor een heerlijk maal van aardappelpuree en rijst met linzen en koolsalade. Ook onze darmen zijn hier heel blij mee.

Na het eten wordt Willy op Africaanse wijze in de bloemetjes gezet. Er is door onze gastheren en vrouwen een troon voor hem geplaatst. Een grote stoel met kanten kleedjes. Vóór hem staat een tafel met ook daar een kanten kleed overheen. Op de lafel staan verjaardagskaarten  en aan het kleedje is met sierlint de woorden “Willy 46 jaar”  gespeld. En dan als hoogtepunt krijgt hij een heuse, met groen en gele glazuur versierde  taart, door onze kok gemaakt.

Willy weet van ontroering en bescheidenheid niet wat te  zeggen, zijn speech duurt dan ook niet zo lang. Vakkundig wordt de taart door hem in wel twintig stukjes gesneden en ook persoonlijk door hem gepresenteerd. Het smaakt!!

De rest van de avond blijven we rond de lange tafel zitten en menig gespreksonderwerp passeert de reveu. De mogelijkheden en onmogelijkheden van de bestuurssystemen van dit dorp en deze school. De leerproblemen van de kinderen. Eventuele mogelijkheden om de andere solarcooker in de vorm van een met glas bedekte houten kist gevoerd met alluminium, die door ons met DHL is opgestuurd maar nu in Dar- Es-Salaam bij de douana vastgehouden wordt omdat ze geld willen hebben  ( een beetje een lange zin om een lang verhaal kort te maken ) Maggi vertelt me nog dat de locatie van het kleuterklasje ongelooflijk mooi moet zijn. Een buitenverblijflocatie  met een uitzicht om van te dromen.

Terwijl de vleermuizen boven ons hoofd vliegen, om onder het golfplaten dak, de insecten te vangen die door het licht boven de tafel worden aangetrokken halen wij nog herinneringen op aan Senegal waar we twee jaar geleden gewerkt hebben.

Diego Yves en ik gaan nog naar de leerrarenkamer van het schooltje om onze computers en fototoestelbatterijen op te laten laden. Onderweg genieten we van een brilliant met sterren bezaaide hemel. Het lukt Diego ze op en foto vast te leggen. En met nog een laatse blik richting hemel trekken we toch richting bed, want morgen begint de dag weer vroeg. Om 8:00uur worden we op de bouwwerf verwacht.

Voor ik mijn hoofd ter ruste kan leggen repareer ik nog even de klamboe door de gaten met leukoplast te dichten en ik repareer een gebroken bedspant waar ik met met achterste doorheen zak.

Dit stuk zullen we morgen proberen te versturen en de rest komt dan later.

Veel groeten van ons allen.

Helene.       

20-01-2009 om 00:00 geschreven door De Kruin  

Ze zijn vertrokken.  De meesten vertrokken vanuit Heppen, de anderen sloten aan op de luchthaven van Zaventem.  Voor de thuisblijvers is er deze blog waarop hun verblijf kan gevolgd worden.

16-01-2009 om 00:00 geschreven door De Kruin  

Na 1 jaar voorbereiding is het dan bijna zover.  Op 16 januari 09 vertrekken een aantal leden van de Kruin (Jacky, Maggi, Hilde, Bart C, Bart F, Yves, Diego, Luc, Hélène, Diane en Willy) richting Endallah in Tanzania.  Endallah is een dorp met 5000 inwoners en ligt zo'n 200 km ten westen van de Kilimanjaro, in het district Karatu.