|
Beste vrienden, familie en allen die ons of het project waarvoor we werken een warm hart toedragen.
We zijn in Endallah aangekomen en hebben net een heerlijk middagmaal verorberd. Dus kan onze queeste nu echt beginnen.
Míjn uitdaging zal eruit bestaan jullie de komende 14 dagen op de hoogte te houden van óns wel en wee en dat van de mensen waarmee we hier te maken hebben. Voor degenen die we thuis hebben achtergelaten begin ik nog even bij het begin.
Vrijdag 16 en zaterdag 17 januari
Nadat we door enkele geliefden, waaronder ook Walter en Ruth zijn uitgezwaaid in Zaventem verloopt onze reis vrij vlot. In Frankfort wordt het vliegtuig verder gevuld en dat heeft zijn tijd nodig. Het is uiteindelijk al 0:30uur als we ons avondeten krijgen. Om 2:00 uur wordt het licht uitgedaan en kunnen we eindelijk gaan slapen, we zijn moe vooral Willy die langzaam begint te ontspannen na de stress van de afgelopen dagen Maar lang duurt onze vreugde niet. Om 3:30 uur wordt het licht weer ontstoken en voor ik mijn ogen open kan doen staat het ontbijt al voor mijn neus.
Om 6 uur landen we in Addis Ababa. Van Diego die voor ons uit gevlogen is vernemen we dat het in Nairobi regent. Ik glunder want iedereen heeft me voor gek veklaard omdat ik mijn jas niet wilde thuislaten. Het volgende stukje vlucht is gelukkig niet zo lang. Er zit een moeder met een krijsende peuter naast me. Van Nairobi naar Kilimanjaro Airport vliegen we langs de imposante hoogste berg van Africa. Hij steekt net boven de wolken uit.Luc en ik waren hier vier jaar eerder al en hebben op de top gestaan. Nu van bovenaf gezien moeten we constateren dat het ijs schrikbarend geslonken is.
Op KIA staat Diego ons op te wachten. Hij heeft ter plekke de Solarcooker in ontvangst genomen die we besteld hebben. We zijn opgelucht dat met deze afspraak niets mis is gegaan.
Ook John, onze gastheer voor de komende weken staat ons op te wachten. En met hem Barbara van de stichting Endallah die bij ons precies de juiste snaar weet te raken door voor te stellen om eerst een pintje te gaan drinken voor dat we verder reizen richting Endallah Het is bewolkt, de hevige hitte wordt ons eventjes bespaard. Onder een boom gezeten testen we drie soorten bier en praten honderduit. We zijn moe maar ook uitgelaten. Er ging zoveel goed. De Bagage is compleet, en wij ook.
Dan gaat het richting Arusha met z`n allen in een busje. Daar wacht Steven op ons die niet kan lopen vanwege een kleine operatie aan zijn voet. Op weg er naar toe kijken we onze ogen uit De bedrijvigheid op de straten en in de dorpjes langs de weg. Voor sommigen van ons is het als thuiskomen, voor Bart.C is alles nieuw.
In Arusha pikken we Steven op in het h otel waar we later onze laatste nacht zullen doorbrengen. We wisselen Dollars om in Tanzaniaanse shillings . Tanken benzine voor de bus en water voor ons. Ondertussen kunnen Willy en Jacky het niet laten om de kleinen kindjes die metopen ogen komen kijken naar al die witte gezichten een snoepje toe te stoppen.
Dan zijn we er eindelijk klaar voor om de laatste etappe voor vandaag af te leggen. De stad uit richting uitgestrekte vlakten naar Karatu. Ondanks dat de landschappen magistraal zijn sukkelt iedereen achter mij in de bus toch in slaap. Ik heb geen moeite me wakker te houden ik wil zo veel mogelijk in me opnemen om aan jullie door te geven en dat geeft me vleugels.
Ik was vergeten hoe mooi deze streek is. Aan de horizon richting westen strekt zich het Grote Riftgebergte uit onder een fel stralende en dalende zon. Deze bergketen strekt zich uit van Ethiopie tot Zambia en het water dat vandaaruit de laagvlaktes bevloeit doet hier een weelde van groen en wild gedijen. De vlaktes zijn enorm in alle richtingen en bezaaid met vele Massai dorpjes en af en toe een gewoon dorp In een van de Massaidorpjes woont een man met 20 vrouwen. Er lopen kinderen met emmers water op hun hoofd of enorme stapels takken die thuis gaan dienen om mee te koken.
Het is vooral voor deze kinderen dat we de solarcooker hebben meegebracht. Want als de mensen hier gaan leren om hun eten te koken met zonneenergie dan hoeven vooral de meisjes niet urenlang naar hout te zoeken. Dan hebben ze tijd om naar school te gaan.
De Masai zijn op dit uur van de dag, met hun kuddes van soms honderd runderen in alle tinten bruin, massaal op weg terug naar hun dorpjes. Het is een schouwspel, zo mooi. De Massai zelf zijn ook mooi, gekleed in hun rode gewaden en hun vele sierraden, hun lange stokken en machettes ( Kasper jij weet wel hoe die er uit zien niet?) in de hand. Maar het zijn verre van de gemakkelijkste mensen om mee te leven.
Ze liggen vaak in de klintsj met andere stammen omdat ze erg vasthouden aan hun eigen tradieties waarbij er voor andere volken weinig ruimte is. Zij vinden dat alle koeien van de wereld van hen zijn en vroeger roofden ze dan ook met gemak honderden runderen bij andere stammen weg. Tegenwoordig kunnen ze zich onder druk van de regering wat bedwingen. Ze stelen af en toe nog wel, maar dan niet meer dan twee of drie koeien. O.a. zijn er nu daardoor minder stammenoorlogen.
Maar ook hier is er politie op de weg en die doet onze bus stoppen, de chauffeur moet zijn gordel omdoen en omdat de bus vol witte mensen zit kan de agent zich niet laten omkopen en hoeft de chauffeur toch geen boete te betalen.
Wij vervolgen onze weg. Iedereen valt weer in slaap en ik zit in gedachten al hele verhalen aan jullie te vertellen tot we met de bus in een gat van de weg geraken en iedereen even doorelkaargeschud wordt. Maar het is een goed moment want juist dan steken er enkele zebra`s de weg over en loopt er een kudde Impala`s in onze richting.
We zijn verrukt en voelen ons nu echt in Africa, iedereen raakt uitgelaten en van in slaap vallen is geen sprake meer.
Samen met de avond komen wij na een drie uur durende rit in Karatu aan. Het laatste stuk naar Endallah gaat door de brousse en dat is in het donker geen pretje, dus dat doen we morgen. In het gezellige guesthouse van John, waar enkele mannen naar de voetbal zitten te kijken worden we verwelkomd door zijn vrouw Roda. Hier zullen we de nacht doorbrengen. We verdelen ons over de tweepersoonskamers Omdat we met 11ven zijn komt Bart C alleen in een kamer te slapen en hij staat dan ook in zijn deuropening zich een beetje zielig te voelen. Komt er nu niemand bij mij slapen? We doen een poging om ons te douchen wat
uiteindelijk alleen Bart.F lukt. Bij niemend komt er water uit de sproeier, dus behelpt iedereen zich met het piezelstraaltje uit de kraan. Als iedereen klaar is plukt Bart daar de vruchten van want dan komt er opeens bij hem wel water uit de sproeier### ..................En als iedereen fris gewassen is kunnen we aan tafel. Van Steven krijgen we een briefing betreffende ons verblijf in Endallah en de bouw van het kleuterklasje. Hieruit blijkt dat onze komst goed is voorbereid en we optimaal aan de slag kunnen. Ool voor onze twee vrije dagen maken we afspraken.
Ondertussen hebben enkele vrouwen een heerlijk maal voor ons bereid. We konden kiezen tussen kip, beef of lever. Je zou het niet verwachten, maar er zijn er zowaar drie onder ons die voor de lever gaan, met daaraan gekoppeld de verhalen over moeder thuis die die vroeger de lever zo en zo klaarmaakte. Omdat de vrouwen ons het eten allemaal tegelijkertijd willen serveren en elke portie frieten appart wordt gebakken hebben we allen koude frieten. maar dat deert niet het smaakt toch goed, net als de lever en de kippebotjes van Hilde waaraan elk spiertje vlees ontbreekt. Als enkele koeken de laatste gaatjes hebben gevuld gaan we allen helemaal voldaan en met hoge verwachtingen wat de rest van ons verblijf betreft naar bed.Luc en ik staan nog een tijdje buiten omdat we onze kamer niet meer openkrijgen.Maar na een kwartiertje prutsen door enkele mannen is dat ook weer opgelost.
Zondag 18 januari, Willy wordt vandaag 46 jaar
Ondanks dat menigeen denkt dat er geen muggen zijn ben ik toch midden in de nacht wakker geworden van hun gezoem. Toch maar de klamboe naar benenden getrokken, beter voorkomen dan genezen ook al slikken we braaf onze Malariapillen.
Het is stil buiten, heel stil, dat zijn we van Africa niet gewend.
Bart F heeft beloofd iedereen te zullen wekken, maar die kan zijn bed niet uit dus klopt Bart C dan maar op ieders deur. Aan de ontbijttafel wordt Willy toegezongen en krijgt hij van Maggi en Jacky twee cadootjes. Een doos koekjes om zelf een taart mee te maken en een paar zeer vrouwelijke werkhandschoenen. We doen ons tegoed aan een zeer uitgebreid ontbijt, verzamelen al onze bagage die ons achterna gereden zal worden en nemen plaats in de jeeps die ons een stuk op weg zullen brengen naar Endallah. We hebben n.l. ingestemd om het laatste stuk, 2,5 uur te voet af te leggen. Het wordt een heerlijke wandeling. De asfaltweg hebben we in het begin al achter ons gelaten. Nu gaat het door de heuvels, op een door de bewoners van deze streek gemaakt pad. Breed genoeg om er een auto doorgang te geven zodat er in geval van nood snel hulp geboden kan worden. Iedere deelnemer deed dit in ruil voor een zak mais. Barbara die met ons mee loopt weet ons dit en nog veel meer te vertellen. Zij en Steven zijn hier al een paar maanden en werken al vijf jaar voor dit dorp.
We hangen aan haar lippen, we willen zoveel mogelijk weten over dit prachtig gebied en zijn bevolking. We wandelen door de heuvels in een tempo dat veel te hoog ligt voor Yves. Hij loopt dan ook regelmatig ver achter ons met zijn verrekijker en vogelboek. Hij weet ons wel aan te steken, want het duurt niet lang of we staan allemaal met zijn ogen in de bomen en de lucht te kijken naar alles wat vliegt. En zijn dan vervolgens ook benieuwd naar wát we gezien hebben. Af en toe kan Yves er een naam op plakken, maar vaak alleen de soortnaam. Wevertjes vliegen er hier veel. Ook het zand vliegt hier. In een mum van tijd zijn we bedekt met een laagje bruin stof, dat lekker blijft plakken aan de zonnecreme die we zeer royaal gesmeerd hebben. Onze hoedjes en petjes moeten we goed vasthouden anders vliegen ook deze. De wind maakt dat we de hitte niet zo voelen. Kortom het is zeer aangenaam.
Luc stopt bij ieder ezeltje dat ons passert en doet een poging het aan te halen. De diertjes die er, net als de koeien stuk voor stuk zeer goed verzorgd uitzien moeten echter niets van zijn affectie hebben. Het zijn dan ook geen Choco`s en Hector`s, die zijn gewend aan witte tweebeners, deze ezeltjes jammer genoeg niet. Luc mist zijn jongens!
In de buurt van het dorp komen we aan een droge rivierbedding. Mensen hebben er gaten gegraven in de bodem die een kleine stroompjeswater bloot leggen. Kinderen staan er in de moeilijkste houdingen met een bekertje water te scheppen in hun emmers en moeten die vervolgens op hun hoofd naar huis dragen. En deze emmers zijn een stuk groter dan de standaard emmers bij ons.
Tussen de heuvels, uit de wind weet de warmte ons toch te bereiken en we zijn dan ook blij als na een korte klim, het dorp in zicht komt. Een verzameling stenen huizen, waarvan er één meteen als het Hotel de Villeherkend wordt door BartF. De kleermaker is gesloten op zondag, maar het winkeltje is open. We besluiten meteen de plaatselijke economie te steunen en iets te drinken te kopen. Het bier smaakt ondanks dat het lauw is. De bewoners zijn op de hoogte zijn van onze komst en maken ruimte voor ons tussen hen in, in de schaduw. Converseren met hen lukt ons echter nog niet.
We besluiten om het bezoek aan de school voor later te bewaren als er ook kinderen zijn en begeven ons meteen naar het huis van John. We worden hartelijk welkom geheten door de mensen waaronder enkele kinderen- die hier wonen en werken ( ik zal proberen hun namen te onthouden voor de volgende schrijfdagen) en zijn blij verrast door het gezellig ingerichte huis. Drie honden liggen lui onder tafel en laten zich meteen door Hilde aanhalen. Het hadden Puppies kunnen zijn van haar pas overleden hond Santos. Hilde smelt dan ook helemaal weg als het kleinste teefje Sjantosj blijkt te heten. Ook de jonge kippetjes- nog maar net het stadium van kuiken ontgroeid- maken hun opwachting in de huiskamer en de haan kijkt vanaf het muurtje in de keuken toe. Hoe het kleine vee het klaar heeft gespeeld om in de drukte van het begroetingsmoment niet vertrapt te worden is me een raadsel.
Als iedereen, iedereen een hand heeft gegeven ( hoe, dat leg ik later nog wel eens uit ) mogen we een kamer gaan uitzoeken. We dachten dat een deel van ons buiten in tenten zou slapen, maar men vond dat hier toch niet zo veilig vanwege de Hyena`s. Dus is er hard gewerkt om een zestal kamers te (ver)bouwen en in te richten met bedden en beddegoed.
BartC heeft se smaak van het alleen slapen te pakken gekregen en pikt meteen de enige eenpersoonskamer in. Magi en Jacky die vorige keer de beschikking hadden over de ruimste kamer + bed moeten het deze keer met minder doen. De ruimere kamers zijn al door Diego en BartF, Yves en Willy en Luc en ik ingepalmd. We zijn heel blij met deze accomodatie met twwee douches en twee toiletten. We moeten wel heel zuinig zijn met water, dat is schaars. Douchem met zo weinig mogerlijk water en het toilet alleen bij een grote boodschap doorspoelen. De kleine boodschappen moeten collectief doorgespoeld worden. Maar daar hebben wij in het geheel geen moeite mee. Als iedereen zich min of meer geinstalleerd heeft staat er een warme maaltijd van zoete aardappel en spaghetti met groenten voor ons klaar. We zullen de komende weken als vegetariers door het leven gaan want dieren ( geiten ) worden hier alleen voor een feestdag geslacht. In het dorp is er maar sporadisch electriciteit van hier en daar een generator, dus een koelkast zullen we hier nergens tegenkomen. Het eten dat er is wordt altijd meteen genuttigd.
Het is zondag vandaag, een rustdag, dus er hoeft nog niet gebouwd te worden.
Ik pak meteen na het eten mijn hele computerboeltje bij elkaar om jullie te schrijven.
Omdat niemand mijn getik rond zijn oren wil hebben wordt ik verbannen naar het prieeltje in de tuin. Het blijkt zo`n gekke plek nog niet te zijn, koel en rustig. Alleen de tafel staat een beetje naar voren en met het meubilair kan niet geschoven worden. Dus ik type in een wat ongemakkeleijke houding. Onze computer is al wat ouder en de batterij is erg snel leeg terwijl ik nog maar nauwelijks iets op het scherm heb staan, Ik ben niet zo handig met computers dus het is allemaal wat stressig. Diego red me met de laptop die hij van zijn werk heeft meegekregen, een heel kleintje. Hij sluit mijn los toetsenbord aan, installeert de nodige gebruiksvriendelijke mogelijkheden aan en het duurt niet lang of ik kan weer verder. Deze laptop geeft me zelfs 5 uur om te schrijven. Dus jongens ik hoef niet zuinig te zijn met woorden. Alleen de tijd zal ik moeten vergaren.
Terwijl ik schrijf beginnen de mannen het ParaboolZonnekooktoestel dat we op KIA ontvangen hebben in elkaar te zetten. Dit toestel is gesponsord door de scouts van het Geleeg en door Luc besteld bij een bedrijf hier in Tanzania. Het heeft veel voeten in de aarde gehad om het toestel op het juiste moment op de juiste plek te krijgen voor het juiste bedrag. Luc is er maanden mee bezig geweest. Als het eenmaal in elkaar gezet is wil luc dan ook niet mee met de rest om de bouwplek alvast een keer te gaan bekijken. Hij wil meteen aan de slag met het koken van water. BartF blijft uit loyaliteit bij Luc en dat is heel aardig Terwijl de rest met de jeep vertrekt en nog de laatse aanwijzingen roepen over de plek waar de ketel moet staan. Kijken de vrouwen van hier gefassineerd toe, naar wat er allemaal met deze buitenaardse paraboolspiegel gebeurt. Ze zijn verrukt als ze het water vrij snel warm voelen worden.
Ook ik ben niet mee naar de bouwplek al is de verleiding groot, wil ik toch liever doorschrijven om voor het donker klaar te zijn met de eerste twee dagen. Het is dan ook bijna donker als de mannen zich hier buiten in zwembroek uitgebreid staan te douchen, onder een eerder deze middag opgehangen douchezak. De vrouwen douchen zich binnen en Luc en ik komen er pas later op de avond aan toe met het water dat nog warm is van de zonnencooker.
Ik ben klaar met schrijven als ik door de duisternis geen letter meer kan lezen.
We gaan aan tafel voor een heerlijk maal van aardappelpuree en rijst met linzen en koolsalade. Ook onze darmen zijn hier heel blij mee.
Na het eten wordt Willy op Africaanse wijze in de bloemetjes gezet. Er is door onze gastheren en vrouwen een troon voor hem geplaatst. Een grote stoel met kanten kleedjes. Vóór hem staat een tafel met ook daar een kanten kleed overheen. Op de lafel staan verjaardagskaarten en aan het kleedje is met sierlint de woorden Willy 46 jaar gespeld. En dan als hoogtepunt krijgt hij een heuse, met groen en gele glazuur versierde taart, door onze kok gemaakt.
Willy weet van ontroering en bescheidenheid niet wat te zeggen, zijn speech duurt dan ook niet zo lang. Vakkundig wordt de taart door hem in wel twintig stukjes gesneden en ook persoonlijk door hem gepresenteerd. Het smaakt!!
De rest van de avond blijven we rond de lange tafel zitten en menig gespreksonderwerp passeert de reveu. De mogelijkheden en onmogelijkheden van de bestuurssystemen van dit dorp en deze school. De leerproblemen van de kinderen. Eventuele mogelijkheden om de andere solarcooker in de vorm van een met glas bedekte houten kist gevoerd met alluminium, die door ons met DHL is opgestuurd maar nu in Dar- Es-Salaam bij de douana vastgehouden wordt omdat ze geld willen hebben ( een beetje een lange zin om een lang verhaal kort te maken ) Maggi vertelt me nog dat de locatie van het kleuterklasje ongelooflijk mooi moet zijn. Een buitenverblijflocatie met een uitzicht om van te dromen.
Terwijl de vleermuizen boven ons hoofd vliegen, om onder het golfplaten dak, de insecten te vangen die door het licht boven de tafel worden aangetrokken halen wij nog herinneringen op aan Senegal waar we twee jaar geleden gewerkt hebben.
Diego Yves en ik gaan nog naar de leerrarenkamer van het schooltje om onze computers en fototoestelbatterijen op te laten laden. Onderweg genieten we van een brilliant met sterren bezaaide hemel. Het lukt Diego ze op en foto vast te leggen. En met nog een laatse blik richting hemel trekken we toch richting bed, want morgen begint de dag weer vroeg. Om 8:00uur worden we op de bouwwerf verwacht.
Voor ik mijn hoofd ter ruste kan leggen repareer ik nog even de klamboe door de gaten met leukoplast te dichten en ik repareer een gebroken bedspant waar ik met met achterste doorheen zak.
Dit stuk zullen we morgen proberen te versturen en de rest komt dan later.
Veel groeten van ons allen.
Helene.
20-01-2009 om 00:00
geschreven door De Kruin 
|
