|
In de veronderstelling dat jullie deel twee van dit verslag goed hebben ontvangen, dan hier deel drie.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Woensdag 21 januari
Zoals jullie zien ga ik toch nog even terug naar woensdag, omdat er op de bouw toch veel beleefd is wat we jullie niet wil onthouden. De bouwers vertellen en ik schrijf op. Het kan zijn dat ik dingen herhaal.
Net als de vorige dagen is er ook deze dag hard gewerkt. De muren staan recht en er is met het storten van de betonnen bovenbalk begonnen. Ook de timmerman is begonnen met het maken van de dakspanten.
Er staat een oude man naar Diego en Jacky te kijken die samen staan te praten.
Hij roept Steven en vraagt hem geinterreseerd of Diego misschien van een andere stam is. Hij is immers veel dikker dan die andere.
De vertikale deurstijlen waar onze mannen gisteren zo hard aan hebben gewerkt om ze waterpas te krijgen, worden vandaag door de timmerman nog eens met een kapmes op Afrikaanse wijze recht gezet door er stukken af te slaan.
De werkverhouding tussen de onzen en de Tanzanianen is in drie dage tijd zeer verbeterd. De omgang met elkaar wordt vrijer.
Het ontbreekt de Tanzanianen aan organisatie stuctuur. In het begin moesten we aangeven dat ze zó moesten beginnen dat ook wij meteen aan het werk konden gaan. Dat waren ze niet gewend. Zij zijn gewend om op elkaar te wachten en na elkaar te werken. Wij zijn gewend de boel zo te organiseren dat we allemaal tegelijk aan het werk kunnen. Maar vandaag ging het al stukken beter. De Tanzanianen durven ons nu al eens op de schouders te tikken en te vragen of we dit of dat willen doen. We doen nou ook meer samen.
Vandaag was Steven maar kort op de werf. Daardoor verliep de communicatie behalve de drie woorden Kiswahili die we kennen verder met handen en voeten.
De Tanzanianen begonnen met beton maken en wij werden gevraagd om zand, stenen en cement aan te slepen. Ze maakten ons duidelijk hoeveel emmers ze van elk wilden hebben en hielden een, twee, drie, vier vingers op. Dus bracht Diego hen vier emmers van elk. Maar dat bleek niet voldoende te zijn ze wilden van elk nóg een emmer. Oh! gebaarde Diego, dus jullie willen er vijf van elk en stak daarbij vijf vingers de lucht in . Dat bracht de Tanzanianen in verwarring, ze snapten er niets meer van. Wat blijkt nu: hier betekent de duim 1+ de wijsvinger = 2 + de middelvinger = 3 + de ringvinger = 4 + de pink = niet 5. Vijf vingers omhoog betekent STOP.
5 laten ze zien door een vuist te maken en die vuist was Diego ontgaan en de Tanzanianen vroegen zich maar af waarom Diego wilde stoppen.
Machanga riepen de mannen de hele dag naar Diego als ze een emmer zand nodig hadden. Diego ging die dan braaf halen en zei dan steeds Hier heb jullie je Machungwa Tot grote hilariteit van alle Tanzanianen. Toen hij `s avonds aan Barbara vroeg waarom daar zo over gelachen werd bleek dat Diego iedere keer Hier hebben jullie je sinasappel gezegd heeft.
Steven had voor de grap tegen de timmerman gezegd dat de Claere dol is op zagen. De timmerman heeft dit zeer letterlijk genomen en de Claere de hele dag, met zijn knecht in de bloedhete zon laten zagen. Hij zelf deed niets meer, behalve aanwijzingen geven.
Yves heeft het zwaar vandaag. De warmte en wie weet wat meer, spelen hem parten.
Hij heeft een erg gezwollen onderlip, waarvan we alleen maar kunnen raden naar de oorzaak en is erg moe. Hij moet vaker de schaduw opzoeken maar blijft werder wel op de werf.
Luc is naar huis moeten gaan met de mannen die hout gingen halen. Hij heeft de verdere dag gependeld tussen het toilet, de bank en het bed. Gelukkig had Hilde enterol bij zich.
Omdat er hout te weinig was voor de bekisting van de betonbalk mochten we hout lenen van de middelbare school. Daardoor konden we het beton in twee keer i.p.v in drie keer storten.
Het beton zelf wordt hier niet met mooi ronde kiezels gemaakt maar met scherpe stukken steen. Zoals die welke die bij ons tussen de treinrails liggen. Omdat er geen schoppen meer aanwezig waren hebben we die steeds met onze blote handen in een emmer moeten scheppen.Dat was best pijnlijk, maar met werkhandschoenen aan, lukte dat niet.
Het storten van het beton voor de bovenbalk was een zware klus waar met z`n allen aan gewerkt is. Eerst werden de houten planken met behulp van nagels en stokjes op hun plek geplaatst, zodat er een goot ontstond. Maar omdat de stenen en het cement een erg onregelmatig geheel vormen ontstonden er gaten waardoor het beton langs de muren omlaag zou kunnen druipen. Boxi boxi riepen dan de Tanzanianen en wij begrepen meteen dat ze karton nodig hadden. Daarmee vulden ze de kieren en zo ontstond er een betondichte goot.
Die goot is met man en macht gevuld. Iedere zware emmer moest de lucht in getild worden. Een bepaald aantal emmers voor een bepaalde oppervlakte. Hilde die de mannen zag ploeteren wilde graag helpen, maar gaf aan dat ze alleen halve emmers de lucht in kon tillen.
Maar dat mocht niet, want dan raakten de Tanzanianen de tel kwijt. Halve emmers brachten hen in de war.
Endallah-Masabeda
Het allerbelangrijkste van deze dagen is, dat we steeds meer oog krijgen voor de omgeving waarin we het kleuterklasje aan het bouwen zijn. Waar we eerst vooral oog hadden voor de natuurlijke omgeving, krijgen we nu steeds meer kijk op het menselijke daarin. Overal zien we nu hutjes waar we ze eerst niet opmerkten tussen de bosjes en hoge struiken Dit gehucht heet Masabeda
De bewoners en dan vooral de kinderen komen steeds vaker nieuwsgierig naar ons kijken.
Heel duidelijk is dat we hier in een achtergebleven stuk van het dorp werken. Hier heerst nog echte armoede. De kinderen zijn zelfs in enige mate ondervoed. Het is voor ons zeer moeilijk om onszelf een houding te geven ten opzichte van hen. We troosten ons met het idee dat dit klasje er voor hén komt. Maar we voelen ons zeeeer machteloos.
De watertank is nog niet geleverd. Jacky heeft naar Kenia gebeld, naar het bedrijf dat de tank zal brengen. Er wordt hem niet gezegd dat ze ons vergeten zijn. Maar gezien de aard van het smoesje dat ze hem vertellen kan hij dat er wel uit opmaken. Ze beloven hem dat ze morgen zullen vertrekken. Dan zijn ze vrijdag of zaterdag hier. We zijn benieuwd!!!!!
Wij hebben ons best gedaan. Alle voorbereidingen zijn klaar. Naast het klasje prijkt `n pracht van een cirkel. Het is bijna een kunstwerk.
Omdat er vandaag niet zo veel handen op de bouw hoefden te zijn, hebben Maggi, Diane en Barbara hun mouwen in de computerklas opgestroopt. Hilde heeft zich in de middaguren bij hen gevoegd. Samen hebben ze de vloer onderhanden genomen.
Buiten verzamelen de leerlingen van de middelbare school zich voor het drie-maal-dagelijkse appél. Rijendik staan ze naar hun directeur te luisteren.
Afzijdig van de grootste groep staat een kleinere. We zijn er getuige van dat deze groep op de knieen zakt en van hun directeur oftewel een tik op hun billen of een tik op hun handen krijgen met het stokje dat hij al de hele tijd in zijn handen heeft. Daarna rennen ze lachend weg. Een van hen vertelt ons later dat ze te laat op het appel waren verschenen en als straf mochten kiezen waar ze de tik wilden krijgen, op hun billen of op hun handen. Hij zij dat het geen pijn had gedaan en dat het meer als voorbeeld gold.
Op het einde van de dag is de vloer zo goed als geverfd. Het verfteam moest elkaar regelmatig aflossen vanwege de dampen die uit de verf opstegen. Nu is de klas gemakkelijker schoon te houden en dat is hard nodig, willen ze lang plezier hebben van de computers.
Tot zover de woensdag.
Donderdag 22 januari
Safari-dag
Twee jaar geleden werkten we 12 dagen in Senegal.
Omdat we deze keer graag iets meer van het land zelf zouden zien hebben besloten om 14 dagen naar Tanzania te komen. Twee dagen willen we graag op safari. Omdat op de bouw vandaag alles moet drogen, maken wij een uitstap.
Naar National Park Lake Manyara, oftewel het natuurreservaat Meer Manyana.
Luc laat zich vol pillen stoppen zodat hij ook mee kan
Met twee jeeps vertrekken we voor een onvergetelijke dag.
Het park is bij de ingang, nog hoog in de heuvels heel erg groen van een weelderige vegetatie. Er stroomt veel water door tal van beekjes en stroompjes richting de open vlaktes. We worden verrast door de verschijdenheid van geluiden, geuren en de vele tinten groen en bruin.
Het doordringend en trillend geluid van een soort krekel vult de lucht ( net als het geluid van jouw snorrebotergel Odin ) En dan zijn ze er, zomaar langs de weg, De Wilde Dieren!!!!
En dat zonder tralies ervoor zucht de Claere vol ontzag.
Vooral voor de kinderen ga ik jullie vertellen welke dieren we hebben gezien. Gelukkig zit Steven, die heel veel van de dieren weet, in de andere jeep. Want als dat niet zo was, zou ik me zeker geroepen hebben gevoeld om jullie van al die uitleg mee te laten genieten en dan zat ik hier morgenvroeg nog!!
Als eerste heel veel Bavianen, wel honderden,in alle maten. Bezig met etenzoeken, spelen, weglopen voor ons of naar ons kijken.Eentje heeft een mierennest overhoop gegooid en pikt heel snel de mieren een voor een van de grond, voordat ze haar kunnen bijten.
Olifanten, ook heel veel, We zien ze eten en drinken, rondlopen, of aan palmbomen staan schudden. En dat soms adembenemend dichtbij. Vooral de mannetjes zijn imposant. we gaan vanzelf fluisteren in hun buurt in de hoop dat ze ons niet met jeep en al om zullen duwen. Want zo te zien kunnen ze goed vechten, sommige missen hele of halve slagtanden. De vrouwjes zijn heel anders, maar ook daar moeten we voorzichtig zijn. Vooal voor die met een heeeel klein baby olifantje, dat zich voor ons verstopt tussen de poten van de mama.
Giraffen, Als ze heel dichtbij staan en je kijkt naar hen door een verrekijker, dan kun je de teken in hun oren zien zitten en dan kun je hun wimpers tellen, ze zijn prachtig.
Impala`s Vooral de mannetjes hebben prachtige gedraaide horens.
Twee Roodbekneushoornvogel in een boom. Een koppel Grondneushoornvogels steekt voor ons de straat over. Hun grote bekken zitten vol groen. We kunnen niet zien of het nestmateriaal is of voer voor kleintjes. Buffels zien we van ver in kuddes als we dichter bij het meer komen. Een oud mannetje dat verstoten wordt uit de kudde door een jonger mannetje is gevaarlijker dan een leeuw. Twee keer een grijze Arend. Het blijkt de grootste arend van afrika te zijn In het boek heet hij de Martial Eagel. Een familie Blauwbaard aapjes, die hebben een heel mooie lange zwarte staart. De Doodshoofdaapjes zijn heel klein en zien er heel schattig uit. Zebra`s zien we ook in kuddes dicht bij het meer samen met Gnoe`s en Wildebeesten. Twee grote uilen, wat volgens mij toch heel bijzonder is overdag.
Een lief uitziende Klipspringer. Een klein bokje met schattig gevlekte ronde oortjes. En een heel aantal prachtig gekleurde vogels en vogeltjes.
Al deze dieren zien door heel goed op te letten en heel goed uit te kijken. Van de jeep is het dak opengelegd en we staan op de banken met onze verrekijker en fofotoestel in de aanslag. Als echte jagers turen we tussen de struiken en in de bomen en iedere keer als we iets zien, of menen te zien dan roepen we STOOOOOP en dan stopt de chauffeur zo lang als we willen. tot we helemaal uitgekeken zijn. Bij sommige dieren zou je zo wel uren willen blijven staan, maar na ons komen ook nog jeeps en die willen ook dichtbij staan. Waar we vooral naar uitkijken zijn leeuwen maar die zijn in gee velden of wegen te bekennen. Hoe we ook turen we zien er geen. Rond het middaguur zien we enkele uren niet zoveel. We verzengen in de hitte, we schatten het weer 45 graden. We rijden naar een warmwaterbron waar kokend water zo uit de grond komt stromen. Maar het is voor ons zo al heet genoeg. Stukken van een olifanten schedel en een buffelschedel liggen in de zon te blakeren. De Flamingo`s die er met duizenden in het meer staan leggen een rose gloed over het water Enkele Maribu`s staan maar wat rustig te staan, achter een koppeltje Ibissen
We rijden verder naar de picknickplaats en eten daar in enkele sprietjes schaduw onze meegebrachte boterhammen op.
Daarna gaat het richting zoetwaterplas waar de nijlpaarden zijn. Het Lake Manyara zelf bestaat uit zout water. Nog 30 km. te gaan in deze hitte. Maar we komen niet ver. De andere jeep heeft na vijf minuten al een platte band. O nee! Niet hier! Roepen we in koor. En er is geen krik in onze jeeps. Een andere jeep helpt ons uit zodat we daar staan. drie jeeps op een rij. We stappen uit om wat schaduw onder een bosje te zoeken, maar Steven maant ons meteen weer in te stappen. We vinden dat wat overdreven tot dat Hilde opeens Simba!!!! Roept. En inderdaad door alle comotie hebben we een leeuwin in zijn middagdutje gestoord zo`n 70m van ons vandaan in de bosjes. Zij loopt op haar gemak weg en even later stapt er een tweede Leeuwin uit de bosjes om haar te volgen. Wij volgen hen met onze verrekijkers en zijn blij dat we naar hun kunnen kijken. Ze lopen de vlakte af en we kunnen hen blijven volgen. Als de band gewisseld is kunnen we verder. Een paar kilometer verder kunnen we dezelfde Leeuwinnen weer in de verte zien. Maar nu zijn ze met z`n drieen. Ze lopen langs een kudde Zebra`s en een kudde Wildebeesten. Die reageren even wat zenuwachtig maar blijven toch staan. Blijkbaar weten ze dat de leeuwinnen geen honger hebben.
Bij de zoetwaterplas kunnen we de Nijlpaarden goed zien. Een 20tal kolossen liggen in het ondiepe water. Sommigen brullen een keer en anderen lopen wat rond. Verder is het er heel erg druk met vogels, aan en op het water. Maribu`s, Pelikanen, Ooievaars, Koerijgers, Nijlganzen en nog veel meer eenden en ganzen. In de top van een boom zit heel statig een Zeearend. We hebben het geluk da al deze vogels ergens van schrikken en opvliegen. Het is een prachtig gezicht. Op de achtergrond staat een kudde Zebra`s en een kuddee Tomsongazellen. Het plaatje is compleet. We voelen ons zeer bevoorrecht dit te kunnen en mogen meemaken.
Op weg naar de uitgang krijgen we nog een toegift. Als we een riviertje oversteken zien we nog net een lichtgroene Varaan of Leguaan of hele grote Salamander het water in schieten. We kunnen hem nog heel lang zien zwemmen. En een stukje verder komt er een hele grote familie Limura of te wel Zebramangusten terug van een drinkpoeltje. Ze zijn ongeveer twee keer zo groot als een egel en lijken op kleine buideldiertje met hun spitse snoetjes en schuin aflopende staartjes. Ze hebben heel veel babytjes bij zich en haasten zich terug het woud in.
Als we nog eens omkijken naar de vlakte achter ons staan er 11 giraffen afgetekend aan de horizon met achter hen de bergen. Een mooi afscheidsbeeld. Het zijn echter een troep mannetjes olifanten die ons echt uitgeleide doen uit het park.
In een dorpje in de buurt doen we wat boodschappen en drinken iets fris, iets kouds dus. Dan vertrekken we naar Karatu. Daar koopt Diego een uur Internettijd om deel 2 op de blog te zetten. Het Internet valt echter steeds uit, het is pas in de laatse minuten dat het lukt. Ook om jullie reacties op te nemen. We eten in het hotel van John en Roda ons avondmaal. Hilde heeft weer pech. De vis die voor haar is klaargemaakt bestaat alleen maar uit graten en een keihard vel. Als we vertrekken naar Endallah zijn we een beetje uitgeput. We hobbelen anderderhalf uur lang over een donkere zandweg . Bart valt naast me in slaap en wordt steeds met een flinke TOK met zijn hoofd tegen het raam geworpen. Hij wordt er niet wakker van.
Als iedereen gedouched is verzamelen we ons op dit late uur toch nog allemaal voor de computer. We willen zo graag nog lezen wat jullie geschreven hebben.
Diego leest alles voor en wij gaan als gelukkige mensen slapen. Wetend dat jullie van ons houden en met ons meeleven.
Vrijdag 22 januarie
Ook vandaag loopt de wekker weer vroeg af en gaat iedereen na het ontbijt weer aan de slag. Behalve Diane, die voelt zich vandaag niet lekker. Haar buik rommelt. Ze legt zich te ruste en slaapt een paar uurtjes. Ik kan even niet verder met schrijven want de batterij van de laptop is nog niet opgeladen. Ik heb mijn vrije tijd voor vandaag dan al gehad als ik kan beginnen met schrijven. Als Tandau naar Masabeda gaat met eten voor de Tanzaniaanse werkers gaan Diane en ik mee. We zijn verrast, van ver zien we dat de dakspanten op het dak staan. Van dichtbij zien we dat er gisteren door de Tanzanianen nog vier rijen stenen op alle muren gemetseld zijn boven de betonbalken, en dat het trapje naar het terras bijna af is. Ze zijn de ramen aan het inzetten en er wordt gemetseld aan een kleine zuil. De cirkel voor de watertank is nog tankloos, maar we hopen op morgen. Er is een heg geplant naast het klasje wat een heel verzorgd beeld geeft. Het blijkt echter dat niet wij, maar de buurman die heg gezet heeft om te voorkomen dat er kinderen over zijn akker zullen lopen.
De ramen zijn van metaal. DiegoendeClaere kappen de gaten voor de pinnen en de andere mannen zetten alles mee vast met cement. De Claere heeft zich vandaag weer aan Diego gekoppeld. Luc en Yves gaan terug naar het huis om materialen bij elkaar te zoeken om daarmee vanmiddag een solarcooker in elkaar te zetten van het zelfde soort als in Dar Es Salam vast staat. Diane en ik kunnen nog helpen met het het verwijderen van alle cementresten op de scharnieren en dwarsspalkjes van de ramen. Ik ben nog geen vijf minuten bezig of ik heb al een blauwe duim. Ik laat er een steen op vallen. Twee minuten eerder brak ik al mijn rug door een bak cement op te tillen. Ik weet één ding zeker, ik ben niet voor het bouwen geboren. Maar ik ben niet de enige, een van de vrijwilligers heeft net keihard met een grote hamer op zijn knie geslagen i.p.v. op het hout. Hij lachte echter nog harder dan een boer die kiespijn heeft. Met de ramen van de bergruimte is iets misgegaan. De ramenmaker heeft de lengte en de breedte van de ramen verwisseld. De ramen gaan naar boven en beneden open i.p,v. naar links en naar rechts.
Dus worden de ramen er in de andere richting ingezet. Maar daarvoor moeten er eerst twee rijen stenen uitgekapt worden en een consructie bedacht worden om de ramen te fixeren. Het uitkappen valt niet mee, het cement is verrassend sterk. Het continue begieten en de regen van een paar dagen geleden heeft het cement goed gedaan. We hebben geleerd dat je niet tegen de wind in, uit moet gaan staan kappen, want dan krijg je alles in het gezicht. De stenen zijn een makkie om weg te slaan. We werken hier met twee soorten stenen. De sterke, die pas breken als je ze iets te hard op de grond zet en de minder sterke die breken als je ze iets te stevig vastpakt. Deze laatsten werden alleen voor de binnenmuur en het midden van de buitenmuren gebruikt. Samen met het cement staat alles toch goed stevig. De muur is iets scheef en om de ramen waterpas te zetten komen ze iets scheef te staan. De Tanzanianen vinden dit niets en zetten de ramen net zo scheef als de muur en zo staat alles weer recht.
Voor het opvullen van de zijkanten worden deels stenen gebruikt en de rest wordt door de Tanzanianen heel vakkundig en sierlijk volgezwiept met cement. Het is wel uitkijken geblazen, want enkelen kregen zo`n kwak cement al in hun nek gezwierd. De ramen van de berging zijn van tralies in de vorm van bloemen voorzien. Die van het klasje niet. De binnenmuur wordt echter niet tot aan de nok opgetrokken, dus een inbreker kan gemakkelijk via het klasje naar binnen en daar dan over de muur klimmen. Maar beter niemand op slechte gedachten gebracht.
Maggi, Bart en Hilde bedenken hoe ze het beste, op de zuil, van stenen en cement een platte cirkel kunnen bouwen. De Mensen van de Matsfondation hebben al aan Steven laten weten wat ze graag hebben dat er op de gedenkplaat voor de kleine Mats gechreven wordt.
Niemand vindt het erg als plots het cement op is en er gewacht moet worden op het nieuwe. De zon staat zoals altijd op dit uur pal boven ons. Yves staat helemaal tegen de muur gedrukt in de 20 cm. schaduw die deze werpt. Hij is zo slank dat dat hij daar mee toekomt. De anderen zitten onder onze schaduwstruik die voor de helft is weggekapt vanwege de bouwwerkzaamheden. Op de eerste dag was er sprake van het maken van een schaduwhut. Maar omdat we nu s`middags al naar huis gaan is daar blijkbaar van af gezien.
De schrijnwerkers balanseren de hele tijd op het dak tussen de spanten. Ze weten zich moeiteloos staande te houden op de smalle richels van de muren.
Als de jeep ons komt halen zijn wij klaar met bouwen voor deze dag.
Het eten staat weer klaar voor ons, aardappelpuree met boontjes. Willy was al bang dat we twee dagen achter elkaar geen boontjes zouden krijgen. Het eten wordt steeds heel smaakvol bereid. Het is wat eentonig maar wel heel lekker. De mensen zelf hebben meestal veel minder.
Na het eten maken we de laatste cake van Willy`s riante voorraad cakes en koeken soldaat. We zitten gezellig met een kop koffie in het prieeltje. Als ik vraag of er nog nieuws te melden valt, valt er even een stilte. Maar dan komen ze er toch mee. De Tanzanianen waren vandaag slimmer dan wij!!. Het betrof de dakspanten. Acht stuks, zeven meter lange balken in een driehoek in elkaar gezet. Hoe krijgen we die op het dak? We hebben vanalles bedacht, maar het beste leek ons de balken met man en macht over het gebouw heen te tillen. Het zou een immens zware klus zijn maar we zagen geen andere manier. De Tanzanianen wel! Door de voordeur! Wij zagen niet hoe dat zou kunnen, maar dachten we laten ze doen, we volgen hen en we zien wel waar het fout gaat. Met z`n tienen of meer droegen we de balken. Een voor een stapten we met de balk door de deur. Op een bepaald moment moest de balk gedraaid en over de tegenoverliggende muur getild worden. Een enorm karwei, maar het het lukte wel!
We hebben liever niet dat je dat opschrijft. Maar ja, ere wie ere toekomt!
De verdere middag werken Luc, Jacky en Yves aan de solarcooker. De onderdirecteur van de middelbare school was er graag bij geweest, omdat ze de solarcookers willen demonstreren in een lespakket. De mannen moeten echter zelf nog zoveel puzzelen dat het te verwarrend zou worden. Ze kunnen het beter later uitleggen vinden ze.
Diego, Willy en Jacky gaan nog terug naar Masabeda om te kijken of al het materiaal voor het stukadoren dat gepland is voor morgen er is en een lijst te maken van wat er nog bijbesteld moet worden.
Er is een tractor ingezet voor de eetzaal van de middelbare school en het kleuterklasje. Deze rijdt onafgebroken dag en nacht om materialen te bezorgen. Water, zand, stenen, hout kiezel, cement en wie weet wat nog meer.
Maggii, Hilde en Diane -die zich al wat beter voelt- begeven zich aan het vernissen van de buitendeur van John`s huis. Dat betervoelen van Diane verdwijnt weer door de vieze vernisdampen.
Buiten onder een haag ligt de mama van Sjantos te bevallen. De eerste puppy is echter dood. Of er nog meer zullen komen is niet aan haar af te lezen. We gaan af en toe naar haar kijken, maar laten haar verder met rust.
Ik ga schrijven in de leerarenkamer van de middelbare school want de batterij van de laptop is weer leeg en zo kan ik rechtstreeks op het electriciteitsnet schrijven. Ik heb vandaag twee dagen te doen. Ik raak een beetje gedesorienteerd in tijd omdat ik op de computer steeds een dag eerder leef. Ik schrijf over donderdag dus is het voor mijn gevoel donderdag.
Luc komt me halen voor het eten en later op de avond nog een keer als blijkt dat iedereen al om 22:00uur in bed ligt.
De moederhond ligt bij hoge uitzondering ook binnen en zelfs in een stoel. Er is geen teken dat de bevalling verder gaat, toch ziet ze er maar miezerabel uit. John en Roda zijn niet thuis vanavond en zo te zien maakt de jeugd daar dankbaar gebruik van. Pascalina, hun dochter, haar nichtje Rozi en neefje Costa, nemen bezit van de huiskamer zodra wij naar bed zijn en babbelen er luid op los. Iets wat ze normaal niet doen. Ze helpen hier alle drie in het huishouden en werken hard. O.a. door onze was te doen die hier ongelofelijk vuil wordt.
Een wasmachine zou het niet schoner krijgen dan zij.
Zaterdag 24 januari
We zitten helemaal in het ritme, we vrezen dat we het uitslapen verleerd zijn.
De tafel wordt gedekt voor het ontbijt en wij nemen plaats. Dan komt Steven vertellen dat er een probleem is. Er is geen brood en geen meel om pannekoeken te bakken. De bestelling is niet geleverd. Er zijn alleen 12 bananen voor 13 personen en een twintigtal gekookte eieren.
Maar om 10:00 uur zullen er pannekoeken gebracht worden naar de werf. Wij schikken ons, verdelen de bananen, genieten van onze koffie en pellen ieder een eitje. Dat van Maggi heeft geen eiwit en lijkt haar verdacht. Bart ontdekt dat zijn ei niet naar ei smaakt, maar dat pas als hij het al ingeslikt heeft. Hij is de rest van de maaltijd niet echt meer te genieten. De rest van ons heeft een prima eitje. Maar de rest voeren we graag aan mama-hond. We worden meteen beloond. Er is meel gevonden en de eerste pannenkoeken zijn al gebakken. Jacky neemt genoegen met één pannekoek. Zijn cathedrale lichaam blijft zo beter in vorm.
Diego vergelijkt zijn lichaam met de Sacra de Familias in Barcelona, die is nog steed niet af en groeit nog steeds. Een paar dagen geleden zijn Willy en Jacky samen in zijn broek gestapt.
Willy heeft vandaag last van zijn rug. Het zware tillen eist waarschijnlijk zijn tol. En zijn darmen zitten ook niet zo lekker. Toch vertrekt hij mee naar de bouw.
Ik ga weer naar de lerarenkamer. Deze is op slot want het is zaterdag. Overal zijn de studenten die hier wonen bezig. Met wassen - overal ligt was te drogen op het gras en in de struiken- of met het begieten van al het groen in de tuinen. Gisteren avond zongen ze prachtige liederen, vandaag is alles stil. Van de directeur krijg ik een sleutel zodat ik er de komende dagen zeff in kan Een enkele student komt een praatje maken, hij spreekt goed Engels en vraagt wat hij moet doen om in Europa een vriend te krijgen. Tja!
Bart en Yves gaan nu met Steven naar Kararu.
Dus ik rond even af en dan kan dit weer op de post.
Heel veel groeten van ons allen
Helene
|
