Daisy was een verre achternicht van me, Tom leerde ik kennen op de universiteit. Zijn familie was steenrijk, in zijn studententijd had Toms decadente gedrag soms de spuigaten uitgelopen.Nu stond ik voor het bordes van hun reusachtige paleis, Tom stond me op te wachten aan de ingang. Hij was nog gespierder geworden met de jaren. Zijn rijkostuum spande strak om zijn lijf, maar zijn gezicht gaf nog meer blijk van een hoge zelfzucht.
In het koele salon zaten Daisy en haar vriendin, Jordan Baker. Daisy klonk erg opgewekt, zoals altijd. Haar zoete stem gaf je het gevoel dat je speciaal was, dat ze jouw vurigste aanbidster was. Deze gave had ervoor gezorgd dat ze altijd zeer populair was; niemand kon Daisy's charme negeren.
Tijdens het diner werden we gestoord door telefoongerinkel; Tom stond recht om op te nemen. Jordan vertelde me dat het Toms minnares was die belde.
Later zat ik samen met Tom op de trein naar New York. Op weg naar New York is er een gebied vol met ashopen, waar de trein telkens een minuutje stopt. Tussen het grijze en het grauwe woonden en werkten mensen. Het is daar dat ik Toms minnares Myrtle voor het eerst zag. Zij en haar man George Wilson woonden in een garage. George deed geregeld zaken met Tom, zo komt het dat George nooit iets gemerkt heeft van de geheime relatie tussen zijn vrouw en zijn verkoper.
Het was er kaal en armoedig; de enige auto die er te zien was, was het met sof bedekte wrak van een Ford, in een duister hoekje ineengedoken. Het kwam bij me op dat deze schim van een garage als dekmantel diende, en dat erboven weelderige en romantische vertrekken verborgen waren, toen de eigenaar zelf, zijn handen met poetskatoen afvegend, in de deuropening verscheen. Het was een blonde, levenloze man, bleekzuchtig maar niet onknap. (F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby, Atlas, p 26)
Hallo, mijn naam is Nick Carraway. Als jongeman had mijn vader me geleerd nooit mensen te beoordelen. Je weet immers niet wat ze al meegemaakt hebben en wat hun motieven zijn. Ik vind dat ik me altijd heb gedragen naar die raad. Maar ik moet eerlijk zijn, de laatste tijd kan het me niet meer schelen. Ik heb tegenwoordig geen hoge dunk meer van mensen. Ze maken er een puinhoop van en vluchten dan weg.
In 1922, de periode na de oorlog, heerste er een uitgelaten sfeer. Het was een gouden tijd en met de obligatiehandel werd je snel rijk. Zo ben ik in New-York beland. Tegen New-York waren twee eivormige eilanden, het chique East-Egg en het meer volkse West-Egg. Ik woonde in West-Egg, in een klein huisje tussen de reusachtige paleizen. Een schande voor het oog, maar het was niet goed zichtbaar, dus vormde het geen probleem.
Naast mij woonde Jay Gatsby, een man wiens landhuis minstens twee keer per maand werd overspoeld door gasten. Over Gatsby gingen veel verhalen de ronde, omdat niemand eigenlijk iets persoonlijk van hem wist. Gatsby's feestjes waren legendarisch. Weinig mensen waren werkelijk uitgenodigd, maar iedereen ging er gewoon naartoe. Ik heb wel een officiële uitnodiging ontvangen, zodat ik ze niet durfde te weigeren. Het is op zijn feestje dat ik Gatsby zelf voor het eerst ontmoette.
In mijn jongere en meer kwetsbare jaren gaf mijn vader me een raad waarover ik sindsdien ben blijven nadenken. 'Zo gauw je de neiging voelt op iemand kritiek te hebben,' zei hij, 'denk er dan om dat niet alle mensen in deze wereld zo bevoordeeld zijn geweest als jij.' Meer zei hij niet, maar we hebben elkaar altijd bijzonder goed begrepen zonder dat er veel gezegd werd, en ik begreep dat hij er heel wat meer mee bedoelde. (F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby, Atlas, p 7)
De Grote Gatsby
