Ik denk dat dit de laatste keer is dat ik schrijf. Ik schrijf nu al 5 weken en ik voel dat dit dagboek me helpt om jou los te laten. Ik heb vaak gezegd dat ik dat niet wil, maar ik weet dat het tijd is om verder te gaan. Mama heeft vandaag tegen me gepraat! We hebben veel gepraat over wat er allemaal gebeurd is... Ze zei dat het niet mijn schuld is. Ik weet dat ze dat niet helemaal zelf gelooft, maar het geeft me wel een beter gevoel. Ik zal me altijd schuldig voelen voor mijn domme fouten, maar ik weet dat het zo niet meer verder kan. Het doet nog altijd pijn om over jou te schrijven, maar ik moet toegeven dat het al minder pijn doet dan de eerste keer dat ik in mijn dagboek schreef. Ik heb aan mama verteld dat ik bang ben, dat ik bang ben om jou te vergeten. Ze weet dat ik stilletjes aan vergeet hoe je eruit ziet... Nadat ik het haar verteld had ging ze naar boven en kwam ze terug met een camera. Blijkbaar had ze een video waar we samen aan het zingen en aan het dansen waren. We huilden allebei en omhelsden elkaar, zo bleven we een tijdje. Ik ben blij dat we hierover konden praten en ik ben opgelucht dat er toch nog een herinnering van jou is die ik kan vasthouden en herbekijken zo vaak als ik maar wil. Ik heb iets om me te helpen herinneren hoe je eruit zag. Misschien vergeet ik jou zo nooit meer. Ik heb Tess uitgenodigd om morgen samen iets te gaan eten. Ik was bang om haar uit te vragen, maar ik weet zeker dat als je hier nog zou zijn dat je me zou aanmoedigen. Ik weet dat je wilt dat ik verder ga met mijn leven en Tess is een stap naar de goede richting. Ik hou me aan mijn belofte, ook al zou ik in de toekomst met Tess zijn, ik zal jou nooit vergeten. Dat beloof ik jou. Ik mis jou kleine broer.