Het is precies een maand geleden. Hoe kan dat nu? Het voelt alsof het gisteren was toen heel mijn leven op zijn kop stond. De tijd blijft verder tikken, de uren gaan voorbij, maar ik blijf vastzitten op dat ene moment. Elke dag weer word ik wakker en hoop ik dat dit allemaal een nachtmerrie is, maar steeds weer word ik eraan herinnerd dat je er niet meer bent. Het lijkt wel een nachtmerrie waar er geen eind aan komt. Mijn grootste angst is uitgekomen... Ik weet niet meer hoe jouw stem klinkt. De dokters hadden mij al verteld dat dit zou gebeuren, dat het normaal is dat je alles zal beginnen vergeten, maar ik dacht dat ik meer tijd had. Ik heb meer tijd nodig! Ik ben er nog niet klaar voor jou nu al te vergeten. Ik ben er nog niet klaar voor jou nu al te verlaten. Ik had jou beloofd dat ik jou nooit zal vergeten, maar het zal niet lang duren voordat ik ook vergeet hoe je eruit zag. Hoe we samen honkbal speelden en hoe je me altijd plaagde als ik een meisje leuk vond. Nu is er niemand om mij te plagen. Ik vind Tess echt leuk, maar ik ben bang dat als we samen zullen zijn dat ik jou helemaal zal vergeten. Dat wil ik niet. Ik haat dat je altijd zo koppig was om voor foto's te poseren. Ik heb geen herinneringen van je dat ik kan vasthouden, herinneringen die niet zullen vervagen.