Het is al 3 weken geleden sinds het ongeval heeft plaatsgevonden en het gaat helemaal niet goed met me. Als mensen rondom mij al dachten dat ik gek ben dan ben ik zeker dat ze mij nu gestoord vinden. Vorige week op school zag ik je weer, je stond naast me en ik praatte tegen je. De zorgcoördinator kwam bezorgd naar me toe en ik wist dat ze het gezien had. Ze heeft me doorverwezen naar een psychiater. Fijn, nu denkt iedereen dat ik gek ben. Mama probeerde vandaag te praten tegen me, maar begon te huilen. Ik weet dat ze het mij nooit zal vergeven. Vandaag ben ik bloemen gaan leggen op jouw graf. Toen ik weer wou wegrijden heb ik een meisje gezien... Ze was zo mooi, ik herkende haar van op school. Ze was een van de populairste meisjes, alle jongens wilden haar en ik durfde niet eens 'Hallo.' te zeggen. Vreemd genoeg kwam ze naar me toe. Ze zei dat ze haar vader kwam bezoeken en vroeg of ik hier voor mijn broer was. Ik knikte omdat ik niet kon antwoorden.Toen ging ze weg en ik was kwaad op mezelf dat ik niet tegen haar kon praten. Ik wou dat ik kon zijn zoals andere jongens. Ik wou dat ik haar kon uitvragen, maar het enige waar ik aan kan denken is mijn broer. Ik mis mijn broer.