 |
|
|
| |
|
|
| 23-08-2017 |
 Dag 5: op naar de wijngaarden |
Het was vandaag de day after. Ik was een beetje bevreesd na de zware inspanning van gisteren, ik dacht dat er misschien wel een paar fietsers gingen afhaken voor een rit of een deel van de rit, maar neen hoor. Iedereen besloot om het er opnieuw op te wagen met en zonder pijnlijk zitvlak of stramme benen. Het ontbijt in het hotel gebon meer en meer typisch Frans te zijn d.w.z. zonder kazen of hartig beleg of eieren. Er was wel weer nutella en dat sloegen een paar disgenoten niet af. Er kwam niet echt een medische rubriek maar naar aanleiding van de grote hitte werd er toch even doorgeboomd over' de gevaren van onderkoeling na het sporten. Ik kon er alleen maar uit besluiten dat sport echt ongezond is, maar vertel dat maar eens tegen deze fietsers. Trouwens de sfeer zit er nog altijd goed in ofschoon er andere prioriteiten worden gelegd. Vanaf vandaag moest de route veel meer recht op recht zijn en niet teveel door het landschap slingeren. Na het ontbijt moesten we de wagen bevrijden uit een penibele positie. Bijna geen ruimte naar achteren en ingesloten links en rechts door andere wagens. Francis offerde zich op om dat klusje te klaren en gegidst door de anderen slaagde hij daar wonderwel in. Zij vertrokken richting Libourne en ik volgde hen met de wagen naar Brossac waar we hadden afgesproken om te lunchen.
Even buiten Angoulême kwamen de wijngaarden van de cognacstreek. Op sommige plaatsen kreeg je een weids panorama over velden en heuvels en soms waren er wijngaarden zover je maar kon kijken. Ook waren er nog altijd velden vol zonnebloemen die nu wel uitgebloeid raakten en hun mooie vrolijke gele kleur aan het verliezen waren. Het was weer serieus klimmen in het begin en ik dacht aan de pijnlijke been-en bilspieren van de fietsers. Het was ook voor het eerst dat ik besefte wat renners in een grote ronde eigenlijk moeten doorstaan, meesters en knechten, ze moeten allemaal die hellingen over en zelfs hier zijn sommige al heel erg steil. Ook de bomen en planten veranderen en de eerste cypressen verschijnen en hier en daar al een palmboom. Tenslotte zitten we aldiep in Frankrijk maar we merken dat zo niet doordat we met korte etappes waerken, dat zal wel anders zijn, wanneer we straks de hele weg in een ruk moeten terug rijden, maar dat is een zorg voor zaterdag.
Brossac ligt op een hoogte en behalve een mooie romaanse kerk valt er niet veel te zien, een typisch Frans dorp uit deze streek. Ik moest nog inkopen doen voor de lunch en ik vond maar geen supermarkt. Ik besloot dan maar in de plaatselijke Spar inkopen te gaan doen. Ik vond wel wat ik wou en ik kon ook de couleur lokale nog eens opsnuiven. Een lijvige patron die de broodjes en chocolakoeken afbakte en er wellicht zelf te veel van at in zijn marcelleke achter de toonbank samen met zijn vrouw, ook al niet van de magerste in een gebloemde overjurk zonder vel vorm of snit. Wel waren ze heel vriendelijk. Je moet wel veel tijd en geduld hebben want de Fransen hier hebben toch een ander levensritme. Aan en voor de kassa maken ze een gemoedelijk praatje, beseffen dan dat ze nog een pure porc of wat overrijpe bananen zijn vergeten, gaan die halen en kletsen nog even met een andere vrouw die juist binnenkomt en houden intussen alle anderen aan de kassa op. Fruit gekoeld bewaren kennen ze ook niet en samen met de perziken of de meloen worden een aantal vliegen in je papieren zak meegewogen, maar het smaakt er niet minder om.
Na de inkopen, had ik het in Brossac wel voor even gezien en ik besloot naar Aubeterre sur Dronne te rijden om er de monolitische kerk te gaan bekijken. Weer zo'n dorp waarnaar je moet klimmen, maar het was de moeite waard. Het is een mooi, levendig dorp met een gezellig marktpleintje met de obligate brasseries, cafeetjes en restaurants. Geen overrompeling, maar toch wel wat volk en bijna allemaal Engelsen. Het is alsof die hier een kolonisateiopdracht uitvoeren. Ze kopen huizen op die ze dan verbouwen tot buitenverblijf. Jammer dat dergelijke dorpen hun eigenheid verliezen doordat ze volgeduwd worden met kunstateliers vol kitch, met winkels met leerwaren, handtassen en juwelen, antiquairs en hier en daar een zweefkees. En dan doen er zich allerlei vreemde toestanden voor: ik vroeg de weg aan een man die een riool aan het open maken waas in een straatje, ik sprak hem aan in het Frans en hij antwoordde met een Engels accent. Toen ik dan ook Engels sprak vroeg hij mij waar in Engeland ik vandaan kwam en wanneer ik hem antwoordde dat ik dacht dat hij een Fransman was, was hij verrukt omdat ik, waarvan hij nu dacht dat ik een Fransman was, niet eens hoorde dat hij met een accent sprak. Ik heb hem verder in de waan gelaten want er was geen rechte kant meer aan te krijgen. Ik wist in elk geval dat ik behind l'église, you know the church moest zijn aan de cimitière. Geen wonder dat de Honderdjarige Oorlog zo lang heeft geduurd hier, er was geen mens die een ander begreep.
Maar los van dat alles is Aubeterre de moeite waard omwille van de monolitische kerk. Het is een kerk van normale grootte met alles erop en eraan, pijlers, galerijen, altaar, heiligdom die in een rots is uitgekapt, de kerk en alles erin is dus uit een stuk steen gekapt. Binnenin wel vochtig en groen, maar toch wonderlijk. Intussen had Bruno me gebeld om te zeggen dat ze om 12.45 u. in Brossac zouden zijn om te eten. Ik dus terug naar daar en we vonden geen geschikte plaats dus werd er op de trappen van de kerk gegeten. In Mechelen, Antwerpen en misschien zelfs in Ardooie krijg je daar en GAS boete voor, maar hier keek er niemand van op, zelfs niet de restaurantuitbaatster dioe tien meter van ons twee klanten had. Tijdens het eten trokken sommige leden zich even terug in de kerk om broek en billen nog even bij te werken met de nodige zalf. Ik zei nog,pas op want god ziet jullie, maar ik ben met een stelletje goddelozen op stap. We werden toen we op de trappen lagen, nog aangesproken door een West-Vlaming die nu hier en in Laarne woonde. Hij wist ons te vertellen dat er heelk veel Vlamingen in het dorp waren, naast de onvermijdelijke Engelsen. Er was zelfs een wijk die men le quartier anversois noemde. De mensen van het dorp verdienden aan al die vreemden goed geld en dus hadden ze er niet echt problemen mee. Opvallend was dat vandaag bij de lunch maar vier liter water werd gedronken, het was wel iets frisser dan gisteren, maar toch nog flink warm en toch scheelde dat 5 liter in vergelijking met gisteren.
Na de middag besloot Dirk even met mij mee te rijden om even op adem te komen na gisteren. We volgden de renners en even buiten het dorp kwamen ze in ons vizier. Hier heb ik de tweede actiefoto genomen die straks op what's app zal te zien zijn. Daarna reden we door naar Libourne middenin de wijnstreek. Langs een weg vol wijngaarden en wegwijzers met namen van beroemde chateaux, kwamen we tegen drie uur aan in wat wij dachten het walhalla van de wijn te zijn. De fietsers zouden maar tegen halfzes aankomen en dus hadden we ruim de tijd om het stadje te verkennen. We wilden hier alvast toch eens een grote wijn proeven. We zochten en we vonden niet één wijnbar. Toen we van armoede een gewone brasserie binnen stapten in de hoop dat ze daar toch wat wijntjes per glas zouden hebben, waren we eraan voor de moeite. Op mijn vraag of ze wijn per glas hadden, antwoordde de kelner affirmatief, onze hoop groeide weer, en toen ik hem vroeg welke, antwoordde hij laconiek in het centrum vande Bordeauxstreek: du rouge ou du blanc en hiermee stortte alle verdere hoop bij mij en Dirk in. We werden gered door de melding dat de fietsers al in het hotel waren aangekomen en wij spoedden ons in die richting. Ze hadden zeer snel gefietst tegen toch wel zo'n 30 km per uur voor het laatste traject. Voor de deur in de tuin van Hotel de France zaten Bruno en Francis, maar van Louis en Frederik geen spoor. Ik gaf hen hun bagage en ging naar mijn kamer. Even later kreeg ik een sms van Frederik en een whatsapp bericht van Louis waarin mijn hulp gevraagd werd. Ze waren al op hun kamer, hadden gedoucht en waren dan tot de vaststelling gekomen dat ze geen bagage bij zich hadden, ze vroegen beleefd maar met aandrang of ik een valies uit de wagen zou kunnen brengen zodat ze iets meer zouden kunnen aantrekken dan enkel een handdoek. Uiteraard ben ik op hun vraag ingegaan. En nu zij ook toonbaar waren, konden we gaan eten.
Na een wandeling door deze stille bastide waar alles geometrisch is aangelegd, zijn we gaan eten aan de oevers van de Garonne bij Chez Rémi en het was weer overheerlijk. Ofwel kunnen al die koks hier zo goed koken ofwel is de trek-en fietstocht die ons zo hongerig maakt. In elk geval, na heel korte tijd zat de zaak vol, dus zijn er nog andere hongerige mensen in Libourne ofwel zijn het ook allemaal lekkerbekken. Voor de liefhebbers: we dronken bij het eten een heel mooie Les Dames de Ferran, Pessac Leognan, 2014. Terug in het hotel werd de route voor morgen uitgestippeld en werd de nodige overnachting geboekt Hoe het daar afloopt, is voor morgen.
A demain mes enfants et dormez bien,
Daniël
S
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
