 |
|
|
| |
|
|
| 23-08-2017 |
 Dag 4: afzien op de fiets |
De fietsers zijn goed bekomen van hun tocht naar Poitiers en iedereen is present aan het ontbijt. Het buffet is al heel wat minder maar we laten het ons toch smaken. En grote opluchting: het wielerstruitje dat bij de beschermheiligen van de pelgrims zoveel ophef had gemaakt en dat voor zoveel onwil tegenover ons had gezorgd, is vervangen door een onschuldig exemplaar. Vandaag tret de karavaan door de heuvels naar Angoulême, een tocht waar wel wat tegenop gezien wordt en in het peleton bestaat de vrees dat wel eens niet iedereen de meet zou kunnen halen. Dan volgt het startschoten we spreken af elkaar terug te zien in Civray. Het is al warm en het belooft nog warmer te zullen worden, zelfs tot 35 graden. Dat wordt puffen.
In Civray zoek ik een parkeerplaats aan het water waar ook een picknicktafel staat zodat de mannen op hun gemak kunnen eten. Ik wandel even het stadje in en het is er volop markt. Verse vis, fruit, brood, kaas, alles wat je hartje lust. Er staat zelfs een kraam met tweedehandsboek, allemaal in het ...Engels. Later hoor ik in het stadje meer Engels dan Frans en dat zal wellicht in de hele verdere Charente en de Dordogne zo zijn. Ik wandel naar de kerk, het is een prachig voorbeeld van romaanse bouwkunst. De façade is redelijk goed bewaard en binnenin zijn er nog volop fresco's en beschilderingen. Heel mooi en echt het zien waard. Ik val nog even binnen in de toeristische dienst waar een jonge dame blij is mij te zien en me overstelpt met folders en brochures. Ik krijg ook een stempel voor mijn pelgrimsboekje en ze vertelt me erbij dat haar collega in Charroux een heel mooie stempel heeft en dat ik dus zeker eens bij haar moet binnenwippen. Ik beloof haar dat te zullen doen. En alsof de heiligen er zich mee gemoeid hadden, en nu ten goede, belt Bruno om te zeggen dat de afspraak verplaatst is naar Charroux. De truitjeswissel doet wonderen. Jammer voor mijn mooie parkeerplaats maar de logistiek moet ondersteunend en niet leidend werken en ik dus naar Charroux.
Charroux is in vergelijking met Civray rustig en in de bovenstad, bijna doods. Ik klom naar boven in de hoop nabij het gemeentehuis de toeristische dienst te zullen vinden waar ik een stempel zou kunnen krijgen voor de middagpauze. Boven gekomen vond ik een school achter het gemeentehuis. In portaaltjes links en rechts van het oude stenen gebouw stond aan de ene kant "Filles" en aan de andere kant "Garçons" in de natuursteen gebeiteld. Blijkbaar was er in die tijd nog geen gemengd onderwijs. Geen toeristische dienst te vinden en dus sprak ik een man aan die daar zijn wagen wilde parkeren. Hij vertelde mij dat de toeristische dienst zich "en bas" bevond. Mijn klimtocht was dus voor niets geweest. Beneden vond ik de dienst naast de oude abdij. Ik kwam aan de deur juist toen de bediende de lichten uitdeed en de deur wilde sluiten, het was immers 12.30 u. en voor haar zat de dag erop. Ze was wel zo vriendelijk me nog een stempel te willen geven, en ja het was een mooie. De wagen stond op een grote parkeerplaats, ongezellig en niet aangenaam voor de mannen om te lunchen. Even verder vond ik een parkeerruimte voor trekwagens, mooi in het groen. Er was voldoende schaduw en er stond zelfs een schommel en glijbaan waarop de fietsers zich zouden kunnen ontspannen, er waren ook picknickbanken. Sommigen namen de gelegenheid te baat om hun was verder te laten drogen en bleken in het gras. De lunch smaakte hen weer en als verrassing had ik een mooie meloen op de kop getikt. De broden en het beleg evenals het fruit en de desserts gingen weer heel vlot van de hand en er waren geen Nederlandse tafelschuimers in de buurt. Ook mijn 9 liter water gingen erdoor. Na het eten werd de tocht ingezet naar Angoulême. Ik wandelde nog wat rond in de mooie oude abdij van Charroux en ik ging ook even aar de oude hallen. En dan naar Angoulême.
Intussen was het almaar warmer geworden en de zon brandde op de lichamen en hoofden van de fietsers die door dit sterk golvende landschap moesten trekken. Later na de middag trooken wat wolken voor de zon en dat zorgde voor enige beschutting maar de temperatuur bleef toch rond de 33 graden. De fietsers hadden me gezegd dat ze toch wel Angoulême zouden proberen te halen en dat ik gerust even de stad mocht ingaan tot ze me zouden bellen. Ons hotel Terminus lag voor het station. Ik heb wel drie keer over het stationsplein moeten rijden, voor ik erachter kwam hoe ik uiteindelijk aan dat hotel kon raken met de wagen. Dat hele plein was opnieuw aangelegd en ze hadden er een soort doolhof van gemaakt. Ik heb de wagen dan maar geparkeerd en ben te voet op zoek gegaan naar de ingang van het hotel. De heel vriendelijke baas dacht dat we kwamen voor het Franse filmfestival dat die avond zou starten. Hij legde me ook uit hoe ik aan de parking van het hotel zou raken. Ik ben er geraakt maar het was niet evident en het parkeren zelf was nog minder vanzeldsprekend op die minuscule parking waar al twee wagens stonden. Hoe ik er 's morgens uit zou raken, daar wilde ik nog niet aan denken. Angoulême is niet enkel een filmstad maar ook de stad van de strip. Vele huizen zijn versierd met tekeningen van gekende striptekenaars of er staan of liggen grote poppen van stripfiguren op daken en pleinen. Het kloppende hart ligt rond Les Halles en van daaruit heb je ook een zeer mooi panorama over de bendenstad en het omliggende gebied. Net als in Poitiers moet je hier wel flink klimmen.
Intussen werd het meer en meer betrokken en drukkend, er vielen zelfs een paar regendruppels en ik hoopte maar dat het niet zou doorzetten want ik had nog altijd geen nieuws van onze fietsers die nu toch wel heel lang wegbleven. Eindelijk kwam een verlossend smsje van Bruno met de melding dat ze rond 18.00 u. in de stad zouden aankomen. Hij meldde er meteen bij dat sommigen er echt doorzaten. Uiteindelijk zijn ze er pas om 19.00 u. doorgekomen. Ik had erger verwacht maar ze zagen er nog redelijk goed uit, taaie rakkers zijn het, chapeau! Ze stonden een uurtje later al weer paraat om te gaan eten. Er was een restaurant vlak naast de deur en omdat ik hen nog een klim van een kwartier naar de bovenstad wilde besparen, stelde ik voor om daar te gaan eten. Het zag er goed uit met witte tafellakens, een batterij glazen op elk bord en een tafellade vol bestek op iedere tafel. Ik vroeg aan onze hotelbaas of het nodig was te reserveren. Hij stelde iets anders voor. Net voor de renners naar boven waren gegaan had Frederik nog gezegd dat het om het even was waar we gingen eten als het maar veel was. Of die hotelbaas moet Nederlands hebben begrepen of hij moet het aan de hongerige gezichten van de fietsers hebben gezien, maar hij zei dat het nast de deur "tres fin et bon, tres cher et tres peu " ging zijn. Hij heeft ons een nader adres gegeven niet ver van het politiecommissariaat waar we echt lekker hebben gegeten. Om die loodzware dag te vieren hebben we er zelfs een heel mooie Juliènas bij gedronken.
Onze fietsers hadden die dag 133 km gereden in een verzengende hitte en over heel wat steile hellingen. 's Anderendaags zou Frederik bij het ontbijt zeggen dat de rit Poitiers-Angoulême het zwaartse was wat hij ooit had gereden, zwaarder dan de Ronde van Vlaanderen en hij is toch van geen kleintje vervaard (ik kan dat nu al schrijven vermits mijn blog een dag achterloopt en ik dus in. De blog over gisteren al wist wat deze morgen zou gezegd worden). Ze zijn al bijna 900 km ver en mooi op schema. Indien het weer niet omslat en we geen regen of onweer krijgen, moeten we een flink eeind in de Landes kunnen raken en misschien halen ze toch wel Dax. Na het eten trok iedereen naar bed. Het bleef drukkend warm en zelfs met de ventilator aan, was het voor iedereen moeilijk om te slapen. Maar uiteindelijk ging het toch.
Groetjes,
Daniël
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
