Dag 7, zondag = rustdag? Niets was minder waar, want ik heb niet stil gezeten.
Deze middag heb ik kennis mogen maken met mijn grote zus Maxence, en wat een leuke meid is dat zeg. Mijn zus is nog te jong om mij te bezoeken dus heeft ze naar mij gewuifd door het kijkraam, samen met ons mama. Leuk, leuk, leuk ...
Vandaag heb ik op mijn buikje geslapen, want na 6 dagen op mijn rug te liggen wou ik wel eens wat anders. Normaal toch?
Zo, dan brak de avond aan ... Mmm ... Ik ga dan slapen ... Boem ... Klak ... Krak ... Oh neen, wat gebeurt er???? Ze brengen mij weg???? Waarom???? Ik mag verhuizen naar zaal 'B', een zaal voor de elite. Neen, grapje. Ik doe het zo goed dat ik al een trapje hoger mag, zaal 'B' dus.
Is het einde al in zicht? Neen, ik weeg nog te weinig. Maar wat als ik niet meer bijkom? Mijn papa is ook zo mager, en komt ook niet bij...
Een helse dag dus, maar alleen maar een dag boordevol goed nieuws.
Mijn eerste zondag in mijn leven had ik mij wel wat rustiger voorgesteld.
Door de drukte, spanning en verhuis ben ik vergeten foto's te nemen, maar die komen er morgen ongetwijfeld. Oja, voor ik ga slapen wil ik jullie nog even vertellen dat ik morgen bij mama op de schoot mag. Zijn jullie benieuwd naar foto's? Morgen neem ik er ongetwijfeld een paar samen met mijn mama. Zzzzzzzzzz ...
Het is weekend en ik doe het nog steeds héél goed, om maar niet te zeggen veel beter. Mama en papa vertelden mij dat morgen mijn grote zus Maxence waarschijnlijk eens naar mij komt piepen, en daarom heb ik vandaag geoefend om mijn oogjes open te doen. Dat ging van een leien dakje. Dat goede nieuws hield ik in mijn achterhoofd om zo positief de dag door te komen.
Ik heb nu enkel nog een buisje in mijn navel waar de dokter bloed neemt van mij, zodat die niet elke keer moet prikken. Mijn hoofdje heeft ook al een mooiere vorm gekregen, ik kan niet wachten om meisjes te versieren.
Weinig nieuws dus, maar je weet ... Geen nieuws ...
Terug een dag zoals een ander, alleen dat het terug een stuk beter gaat met mij. Ik voel mij top.
Ik heb nu ook een neusbrilletje, dat vind ik persoonlijk mooier en prettiger dan zo 2 buisjes in mijn neus.
Het zelfstandig ademen verloopt nog steeds héél vlot, en mijn zuurstofniveau draait nu zo rond de 25 % wat echt niet veel is want de dokter vertelde mij dat er 21 % zuurstof in de lucht hangt. Eten doe ik ook al goed, dat geven ze mij met een spuitje rechtstreeks in mijn maag, zo hoef ik niet te kauwen, en word ik dus ook niet moe. Nu moet ik kakka doen van de dokters, maar dat lukt mij nog niet zo goed. Dat zal ik dan van mijn papa hebben.
Let maar niet op mijn hoofdje op de foto, dit is nog heel kwetsbaar zoals jullie kunnen zien.
Zo, daar was dag 4. Deze morgen hebben ze de buisjes van mijn ademhaling van tussen mijn stembanden gehaald. Dit wil 2 dingen zeggen;
1* Ik adem nu volledig op mijn eentje
2* Ik kan terug van mij laten horen
Ik voel mij nog steeds op en top in mijn sauna, en ik heb vandaag onder de zonnebank mogen liggen. Dit is om een bepaalde stof af te breken uit mijn bloed, en ik dit nog niet alleen kan.
Eigenlijk heb ik hier best een lui-lekker-leventje hoor. Sauna, zonnebank, het lijkt hier wel een wellness.
Toen ik ontwaakte waren we aan dag 2. Ik vroeg mij af welk avontuur ik nu zou meemaken. Het was best weer een gezellig boeltje. Ik lag in een ruimte, samen met 35 andere baby's die even ongeduldig waren of mij. Aangezien mijn longen nog niet voor de volle 100% rijp waren kreeg ik wat extra zuurstof + buisjes om mijn ademhaling te vorderen. Alleen ademen was nog wat lastig voor mij, daarom kreeg ik buisjes in mij via mijn mond en stembanden om mij te helpen met ademen. Wat een modern boeltje hier ...
Aangezien die buisjes via de stembanden liepen kon ik spijtig genoeg nog niet van mij laten horen wat best vervelend was.
Voor de rest heb ik die dag véél geslapen en ... euh ... geslapen.
Maandag 3 augustus 2015, 15.24h, na amper 29 weken in mama's buik te hebben gezeten begon het mij toch wat lang te duren. Ik zat met zoveel vragen in dat warme nest. Hoe zou mijn mama er uit zien, hoe zou mijn papa er uit zien, hoe zouden mijn zusjes mij noemen, ...
Een tal van vragen dus, waar ik impulsief (heb ik trouwens van mijn papa) antwoorden wou op krijgen.
Wat duwen, wat trekken en plots hoorde ik het geluid van een rits ... Zoooooeeeeep, daar zag ik een spleetje met licht. Het eerste wat ik zag was een dame volledig in het groen met een masker voor haar mond, en een mes in haar hand. Ik dacht meteen; hier ga ik mij vermaken, het is hier carnaval ...
Niets was minder waar. Dat bleek achteraf de gynaecoloog van mijn mama te zijn. Eens ik er was zag ik de gynaecoloog mama's buik repareren en toen nam ze mij mee voor een onderzoekje. Ik was gezond en wel. Plots vloog ik in een soort van sauna, want dat hoort zo bij te vroeg geboren baby's. Die sauna dient om mijn lichaam op temperatuur te houden. Nu kan ik je vertellen dat ik het best naar mijn zin heb hoor. Ik moest véél slapen, en voor de rest eigenlijk niets.
Ik weeg 1.373kg, een "beetje" te weinig, maar ik heb nog veel tijd om te eten dacht ik zo.
Ondertussen was papa al aangekomen in Oudenaarde, waar ik trouwens het eerste licht gezien heb. Papa was heel blij met mij, en vertelde mij dat ik binnen 18 jaar met zijn auto mag rijden. Ik was graag in Oudenaarde, maar ik moest toch verhuizen naar UZ Gent omdat ze daar modernere sauna's hebben. Eens daar aangekomen was het wel tijd voor een dutje na zo een lange en zware dag. Aangezien dit een emotionele en zware dag was heb ik spijtig genoeg geen foto's genomen van mijn avontuur. Sorry ...
