|
Ok, het eerste verslag ter plaatse. Het is hier niet zo simpel want het internet werkt hier niet altijd. Ook foto's uploaden lukt momenteel niet, maar we zoeken nog naar een oplossing.
Ik zal eerst over onze Daan beginnen. Gisteren kregen we hem voor het eerst in onze armen. Wat een waanzinnig gevoel! Na een reis van meer dan 5000km en een ganse nacht niet echt geslapen te hebben aangekomen in een wereld van verschil. Maar meer later hierover.
Nadat we in het hotel aangekomen waren haasten we ons om de bagage op de kamer te droppen en terug naar de receptie te komen. We gingen immers onmiddellijk na de aankomst onze kindjes afhalen in het weeshuis en zelfs eerst naar het MOC, het weeshuis waar onze Daan verbleef. Maar zoals gans de adoptieprocedure bleekt dat ingewikkelder dan verwacht. Bruk zou ons ophalen aan het hotel maar pas rond 11u30. Na veel te lang wachten kwam hij er eindelijk door. Dat was direct de eerste les dat je in dit land niemand kan afjagen!Toen kwam het nieuws dat we om 1 of andere reden niet voor 14h30 naar het MOC mochten. Al stelde Bruk dan maar voor om de kindjes te laten afhalen door zijn vrouw en ze naar het hotel te brengen. Natuurlijk gingen we hier mee akkoord.
Ondanks dat het slechts een 15 min zou duren, daagde zijn vrouw meer dan een uur op. Weer maakte we de vergissing dat er een verschil is tussen Belgische minuten en Afrikaanse minuten.En toen gebeurde het. Een grijze Toyota Landcruiser stopte voor het hotel en de deuren gingen open. Een eerste krullebol werd naar buiten gedragen. Was het onze Daan? Nee. Een 2 grotere jongen kwam naar buiten, weer geen Daan. En dan was hij er! 2 grote, mooie ogen staarden ons aan. Ik begin spontaan terug te huilen als een baby als ik er aan terug denk. Ongelofelijke golf van 3 jaar emoties overdonderen je! Hij zag ons en begon spontaan te lachen. Hij is nog ontelbaar keer mooier dan op de foto. Wat een schattig knulletje! Na de felicitaties ging iedereen van de koppels van de MOC-kids naar hun kamers. De kinderen van de overige koppels kwamen immers van het Ray of hope-home.
Na de eerste kennismaking met ons knulletje gingen we natuurlijk testen wat hij al kon. Zien, horen, motorische vaardigheden. En dan merk je toch dat er een reuzeverschil is qua aandacht geven. Want ondanks het feit dat hij een mooi gezonde baby is, kan hij nog niet zelfstandig rechtzitten en helemaal nog niet kruipen. Dus zullen we hem aan het werk moeten zetten. Verder heeft hij wel al zijn eerste pamper gevuld. Zonder waarschuwing wist ik direct wat me te wachten stond. Al nam Son deze nog eens voor haar rekening. Tegen 14h30 gingen we dan nog wel het weeshuis bezoeken.
Iedereen bij ons hoorde zijn of haar ouders vroeger zeggen dat je je bord moest opeten want de kindjes in Afrika hebben geen eten. Wel, ik kan moeilijk beschrijven wat we daar zagen. Daar kan je je gewoon ook niet op voorbereiden. En dan hadden ze het weeshuis zelf nog "opgekuist" omdat wij kwamen. Het begon al aan de poort waar bedelaar direct teken deden om ook maar iets te krijgen. Maar eens binnen zag je pas hoe erg het gesteld is met dit land. En dat is zeker niet neerbuigend want iedereen probeert hier te overleven met een zekere trots en gezien de omstandigheden doen ze hun best. We hebben een paar foto's van het weeshuis en die zullen we in Belgie er opzetten.
Na wakker geschud te zijn terug naar het hotel. Ondanks dat het echt vlakbij is, was ook dit een gans avontuur. Zoals elke autorit. Trouwens naast de baan waren ze een gracht aan het schoonmaken en tussen de blubber haalden ze een mensenschedel naar boven. Deze werd gewoon naast de weg gelegd en er werd verder gewerkt. En neen, we zitten niet ergens in een jungle, maar in de hoofdstad van dit land. Hier geldt maar 1 verkeersregel: Gas geven en claxoneren. Dat werd al duidelijk direct na de landing onderweg naar ons hotel. Voetgangers hebben hier geen enkel recht. Spring je niet weg, zit je er onder. Zo simpel is dat. Terwijl er ook geen voetpaden zijn. Dus overal zie je hier kriskras auto's door elkaar rijden met daartussen wegspringende voetgangers. Tel daarbij dan nog eens dat de weg geregeld gewoon stopt en dat je door kuilen en bulten moet proberen verder te geraken. Dit is Afrika zoals het werkelijk is.
Hopelijk morgen meer!
Ps: Een heel gelukkige verjaardag aan onze Seppe uit het verre Afrika!
23-09-2009, 00:00 geschreven door Wes en Son 
|
En op de kwaliteit wordt er niet ingeboet. Eigenlijk op niets kan je commentaar hebben. Je wordt hier als koningen behandeld. Als ze zien dat je ook maar iets wil nemen, springen ze recht op het op te nemen. Als je in de bar een fles water gaat halen, krijg je geen kans om ze zelf te dragen, maar komen ze de ganse weg mee naar de kamer. Verder dringen ze ook niet aan op een fooi maar zijn heel vriendelijk en terughoudend.
