Avonturen in Ethiopië
Inhoud blog
  • Daan is thuis
  • Nog 1x slapen!
  • Orthodox paasfeest
  • Foto'suit het weeshuis
  • Even sneleen pasfoto laten nemen

    Zoeken in blog


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     


    30-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Daan is thuis
    Het is zover! Het is een beetje gek, inloggen op deze site op m'n eigen pc. Maar we zijn er geraakt. Daan is thuis. Het was geen simpele terugvlucht, maar al bij al mogen we niet klagen. Dit gaat dan ook het laatste bericht zijn in deze blog. Voor het overige wordt onskleineke.be dan weer verder aangevuld.

    Toch nog even over Ethiopië. We zaten op maandag. Zoals ik eerder schreef was ik samen met Geert 2 voetballen gaan kopen voor onze Joal, Abby zoals hij op 't straat wordt genoemd. Dolgelukkig nam hij ze aan. 2 plastic ballen van 0.30 cent maken de dag van een 12-jarig kereltje helemaal goed. Maar 's avonds zie ik hem terug en hebben buurjongens al 1 van de ballen gestolen en stukgemaakt. Hij vroeg me of ik even kon meekomen naar zijn hutje om zijn huiswerk na te kijken.

    Opnieuw hetzelfde verhaal als bij het Finado-kindje. Als was de toestand hier nog schrijnender. Na ergens een golfplaat opzij te duwen, kwamen we via een steegje in een hutje uit blikken golfplaten van 2 m2 . De maandag was het er een aardige 22° maar ik wil niet weten hoe het hier overleven is tijdens het regenseizoen. De muren zaten vol gaten waar 's nachts de ratten door kropen en er stond 1 bed waar zijn grootmoeder in sliep, samen met zijn 2 zussen. Hij en zijn broer slapen aan het voeteinde op een hoop lompen. Beschaamd bedacht ik mezelf dat Chica, onze labrador een mooier en beter kussen heeft. Verder was het hutje gevuld met oude valiezen waar iedereen zijn kleding in weggeborgen was. Als waren die niet fel gevuld. En toch stelde hij met trots zijn ganse familie aan mij voor.

    Nadat ik zijn huiswerk bekeken had, liep hij terug mee naar het hotel. Ik zei hem dat we waarschijnlijk nog wat koeken overhadden en dat ik die voor we vertrokken wel tot bij zijn grootmoeder zou brengen. Toen vroeg hij of ik ze nu al niet kon gaan halen, want zijn grootmoeder was ziek en had al de ganse dag geen eten kunnen maken. Geloof me, dat gaat door merg en been als je zoiets hoort. Uiteraard ben ik ze direct gaan halen en dolgelukkig rende hij naar hij waar hij ook weer alles deelde met zjn maatje Miguel.

    De dag van ons vertrek had ik nog vanalles gekregen van de andere koppels en hadden we zelf ook nog het één en ander over. Waaronder een zaklampje zonder batterijen wat je handmatig kon opladen, een uitgelezen Motorwereld, Dafalgan en wat eten. Ik had alles in een zak gestoken en ik naar zijn hutje. Toen ik er aan kwam, werd ik onmiddellijk uitgenodigd voor een koffieceremonie. Kan je dat geloven? De grootmoeder was eigenlijk te ziek om op te staan, maar maakte plaats voor mij zodat ik de beste plaats had om te genieten van de eindeloze gastvrijheid van dit Ethiopisch gezin, dat trouwens verscheurd was door sterfte van de moeder bij de bevalling van zijn zusje en zijn vader was gestorven in een oorlog in Somalië.

    Een Ethiopische koffieceremonie bestaat 3 tassen koffie, van straf naar zachter en popcorn. De kleinste zus bereidde de popcorn, vermoedelijk het eten voor de rest van de week. Vermits ik niet durfde weigeren, heb ik meegegeten. Niemand begon trouwens vooralleer ik begon. Uiteraard heb ik achteraf genoeg Birr's achtergelaten om haar toch te vergoeden. Buiten mijn zoon gerekend, was dit mischien wel het mooiste moment van de reis. Mensen die absoluut niets hebben en die toch nog delen met anderen. 

    Ondertussen was er meer dan een uur verstreken en moest ik terug naar mijn gezinnetje, maar ik sprak af dat hij ons zeker moest komen uitwuiven. Zoals steeds stond hij er idd. Tijdens ons avondeten zag ik hem beneden staan. (Het restaurant in Addis View is immers op de bovenste verdieping). Ik liep naar beneden om nog een paar zaken af te geven. Op dat moment zei hij dat hij me ook een geschenk had gekocht. Een tricolore sjaal van Ethiopië voor mij en een witte voor mijn vrouw, Sonja. Prachtig! Eén van de mooiste geschenken die ik ooit kreeg. Ik moest beloven dat ik het daadwerkelijk aan mijn vrouw zou geven. Ik zei dat hij naar boven moest kijken als ik binnen ging. Eens boven stak de sjaals door het raam van het restaurant en hij schreewde het uit van trots. Zijn sjaals wapperden aan het rijke Addis View-hotel!

    Bij het vertrek zelf stond hij er met zijn maatje en heeft de rest ook nog een paar zaken uitgedeeld. Hij bedankte ons met een Ethiopisch kinderliedje op onze camera in te zingen. Een onroerend maar perfect gepast einde aan een onvergetelijke ervaring! Zonder enig twijfel gaan we nog eens terug naar Ethiopië van zodra onze zoon groot genoeg is.

    Hierbij zou ik dan ook een oproep willen doen aan koppels die één van de volgende maanden naar Ethiopë vertrekken. Hij vroeg me om af en toe eens een brief te schrijven over hoe het gaat in België. Kan ik via deze weg iemand vinden die de brief wil afgeven en er eventueel eentje terug wil meebrengen? Hij woont immers op 500m van het Addis View-hotel en je kan hem laten roepen door aan een winkeltje voor zijn huis achter hem te vragen. Je zou mij en hem er een groot plezier mee doen. Ik ga morgen nog wat foto's uploaden en proberen het slaapliedje online te krijgen.

     

    30-09-2009, 22:25 geschreven door Wes en Son  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    28-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog 1x slapen!

    We zijn er bijna. Morgen zal voornamelijk inpakken en klaarzetten zijn. En zenuwachtig zijn voor vertrek.

    Gisteren zijn we het Fikado-kindje gaan bezoeken van Geert en Inge.Da's een kindje dat bij haar ouders bijft wonen en gesponsord wordt. Opnieuw een schok. Eerst wat eten gekocht voor de ouders in een plaatselijk winkeltje. Voor een 300Birr (15 euro) komen ze in dit gezin meer dan een maand toe.

    Iets verder was het hutje van de ouders. Een kleine 2 m2 en een kleine ruimte voor 1 bed.Datwas het.En erger nog,de ouders huurden dit voor 200 Birr (10euro) per maand. Meer dan de man verdiende. Daarom bakte de moeder een soort broodjes voor de straat en zo konden ze min of meer overleven.Al het sponsorgeld gaat naar de dochter. Naar kleding, voedsel en school. Het meisje was ongeveer een 3 jaar ou,maar sprak al behoorlijk Engels en somde voor ons het alfabet op. Dat was erg ontroerend.

    's Avonds was ik Joal,onze gids van in de week nog eens tegengekomen en toen ik hem 10Birr wilde geven,nam hij het opnieuw niet aan. Ik vroeg wat hij wel graag had en hij zou graag een nieuwe bal hebben. Die ga ik sebiet kopen.

    Daarnet zijn we souvernirs gaan kopen. Een pak leuke dingetjes gekocht. Ook voor de neefjes.

    Voila, waarschijnlijk was dit het laatste bericht zijn uit Ethiopie vermits er niets meer op de agenda staat. Misschien post ik nogwat info over de vlucht,maar normaal landen we woensdagmorgend zoals voorzien. Als de vluchtleiding niets staakt in Brussel.















    28-09-2009, 12:53 geschreven door Wes en Son  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Archief per week
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs