Wat was ik opgelucht (bijna trots) dat ik tijdens het Hemelvaartweekend 125km heb kunnen fietsen voor Kom op tegen Kanker. Ik voelde wel dat ik niet zo alert en fris was als vorig jaar, maar het is me gelukt. In februari/maart had ik er toch nog voor gevreesd dat ik niet klaar zou geraken.

Het is een kleine overwinning en boost voor mezelf maar vooral ben ik blij dat ik dit kan doen voor andere mensen die tegen een ziekte moeten vechten.

Het verlof nadert. Ik kijk ernaar uit. Ik neem mezelf nogmaals voor ervan te genieten, hoewel ik weet dat ik door mijn innerlijke onrust er niet altijd in slaag ten volle van iets te genieten.

En toch zal het me deugd doen veel tijd te spenderen met mijn gezin en met goeie vrienden.

Intussen blijf ik zoeken naar het goeie evenwicht tussen willen en kunnen... maar nu de dokters er zich mee moeien (en terecht), komt daar ook het aspect "mogen" bij. En misschien is dat nu net wat mij verder vooruit kan helpen.

Ik leef op hoop.