Het werk op zich ging/gaat goed. De terugval van de stilaan terugkerende levenskwaliteit die ik had toen ik volledig thuis was, is wel merkbaar.

Voormiddag werken, namiddag ... het vatje is leeg.

Na drie weken op die manier werken, moest ik terug naar de dokter.

Onder het mom van 'eerlijk duurt het langst' heb ik gezegd hoe ik me voelde: goed dat ik weer kan werken, tevreden dat ik de voormiddagen die ik werk aankan, maar heel ontgoocheld dat het me nog zo uitput.

Het feit dat ik mezelf nog verder zou pushen, zo gauw mogelijk weer fulltime aan de slag wil... bad idea! 

De dokters hakken nu de knopen voor mij door, want ik zou mezelf kapot maken als ik, na 3,5jaar, mezelf nog altijd zo blijf pushen tegen beter weten in.

Mijn toekomst ziet er plots anders uit. Ik zal minder mogen werken, omdat ik niet anders kàn.

Die aanvaarding zal er moeten komen.

Ik ben zelf niet beter dan de mensen die mij niet begrijpen. Ik kijk in de spiegel en zie, behalve soms een heel vermoeide blik, niks verkeerd aan mij.

Dus... ik mankeer niks en kan alles zoals voorheen... toch?

Ik heb het recentelijk aan verschillende mensen gezegd: was ik misschien beter af geweest als ik er een verlamming had aan overgehouden aan de hand, arm...? Dan zagen de mensen, mezelf incluis, met de neus op de feiten, dat er iets niet meer was zoals vroeger.

Mijn letsels zijn alleen te zien op hersenscans... en ik moet aanvaarden dat die letsels niet van de minste zijn en de rest van mijn leven daar zullen blijven zorgen voor belemmeringen... beperkingen.

Ik ben een mens geworden met beperkingen en ik ben op zoek om het te aanvaarden.

Zie het als een laptop: de processor werkt niet meer naar behoren, de koeling laat het afweten, de harde schijf crasht regelmatig en de batterij is snel leeg en laadt maar traag weer op. Maar toch kunnen er nog heel nuttige dingen op dat ding worden gedaan.

Dank voor de hulp beste dokters, dat meen ik oprecht. Ik maak er mijn doel van om, met de nodige aanvaarding, de juiste aanpassingen te kunnen doen zodat ik nog een leven kan leiden met de nodige kwaliteit.

Ik hoop nu zo snel mogelijk mijn strijdbijl eens te kunnen begraven...

see ya