Hallo Hier ben ik terug. Het verlossende smsje kwam er uiteindelijk. Hij was weg met zijn echtgenote en onmiddellijk na het thuiskomen vroeg hij of hij even mocht bellen. Hij belt mij meestal in de wagen of wanneer hij de honden uitlaat. Hij maakte een extra lange wandeling zodat we wat meer tijd hadden om te praten. Hij liet weten dat hij niet de kans had om mij een sms te sturen. Kan hij dan niet even gaan plassen? Niet aan gedacht blijkbaar. Na het gesprek kreeg ik dan ook een sms met een sorry omdat hij dit verkeerd had aangepakt.
Eigenlijk hoeft hij me niet te vertellen waar hij is, ik vind het tof als hij het doet maar kan ik van hem niet eisen. Hij heeft nu eenmaal zijn leven als gehuwde man. Een oogopener vandaag voor mij. Zijn huwelijk dat op zich niet veel meer voorstelt. Zijn echtgenote is reeds geruime tijd depressief. Ze had ook geen zin om mee te gaan met hem vandaag en liet dit ook duidelijk merken. Een oogopener vooral omdat ik hem enorm had gemist, omdat hij er niet was ook al is het dan via sms.
Ik hoop dat ik na donderdag wat duidelijkheid krijg. Hoe moet het verder? Al die verloren momenten. Dit hou ik gewoon niet vol terwijl ik ook besef dat dit nog maanden kan aanhouden. Ik wou dat mijn liefde niet zo diep zat voor hem en dat ik rustig verder kon met mijn leven zoals het was. Wat ik voor hem voel is echter heel sterk. Onze uitstap aan zee was zo ingrijpend ... Het voelde zo goed aan, ik voelde mij na drie jaar weer oprecht gelukkig met iemand. Een gevoel dat ik telkens weer wil voelen. Hij genoot ook. Met hem zou mijn leven compleet zijn. Met hem wil ik gelukkig oud worden.
Hij zal binnenkort een beslissing moeten nemen. Wat wil hij? Wat ik wil is duidelijk, ik wil hem bij me. De stap is echter enorm groot en haar verlaten zou betekenen dat ze nog meer depressief gaat worden. Ook ik wil haar dit niet aandoen maar dan moet zij echt wel eens gaan nadenken wat ze verder wil in haar huwelijk en beseffen dat ze een fantastische man heeft. Hij probeerde al zoveel om weer vuur in het huwelijk te brengen maar hij botst telkens tegen een muur. Op een gegeven moment doe je geen moeite meer en dat is waar zij nu staan.
Een eenvoudige vraag van hem zou kunnen zijn: zie jij nog een toekomst voor ons? Kan dit nog iets worden? Diep vanbinnen voel ik dat hij nog voelt voor zijn vrouw. Het is zijn jeugdliefde waar hij mee is gehuwd. Is het echter passie en liefde of eerder medelijden of ziet hij het als zijn plicht? In goeie en kwade dagen. Een vraag die ik hem zeker wil stellen als hij donderdag langskomt. Wat voelt hij voor zijn vrouw en wat voelt hij voor mij? Moet hij toch kunnen beschrijven. Ze hebben drie kids en dit jaar wordt hij ook opa wat het ook niet gemakkelijk maakt voor hem.
Hoe langer ik hier mijn gedachten neertik hoe meer ik vrees dat dit alles een niet haalbare kaart is, dat er voor ons geen toekomst is of ... ik moet mezelf tevreden stellen met een bezoekje van hem als het past voor hem. Wat moet ik intussen als mijn liefde zo groot is? Daten met anderen? Mij amuseren, uitgaan maar er occasioneel voor hem zijn? Sedert ik hem ken kom ik niet meer op de datingsite. Ik heb er geen behoefte aan maar ik denk dat dit een verkeerde zet was. Ik hoef mij niet af te sluiten van anderen. Ik wil leven maar het voelt alsof het zonder hem niet kan. Het zal nooit zo intens aanvoelen als met hem.
Een tongzoen was er nog niet en sex al helemaal niet. Ik vrees echter dat het wederzijds verlangen zo groot zal zijn dat we donderdag te ver gaan. Hoe moet het dan verder? Nu is dit alles nog een groot vraagteken en misschien is het best dit zo te houden. Ik weet het echt niet meer. Ik laat mijn gevoel spreken maar nadien zal ik het pas moeilijk hebben.
Zondag...ik werd als naar goede gewoonte wakker met een sms van H. Voelt goed om zo wakker te worden. Gisteren een familiefeest waarop ik veel had gedanst met als gevolg een pijnlijke hals en rug. Word ik oud? Of ben ik het gewoon? Lol H is ontzettend stil. Een contrast met de voorbije dagen. Heb hem dit ook laten weten via sms maar kreeg geen reactie. Ik herken hem niet en maak me toch wat zorgen. Hem bellen kan ik echter niet. Ik probeer hard om er niet teveel aan te denken. Zo dadelijk wat op papier neerpennen voor het werk. Er staat heel wat op til, men rekent op mij voor de goede organisatie. Moeilijk echter om mijn gedachten er ten volle bij te houden.
Ik voel me eventjes als die dames van het forum. Ik wacht, maak me druk pfff, verlang naar hem en wil er ook voor hem zijn. Dit wachten wil ik niet terwijl ik voel dat er heel wat gaande is met mij. Mijn gevoelens. Ik moet volhouden en er in geloven dat het beter zal worden. Misschien heeft hij twijfels om langs te komen donderdag? Wenst hij dit alles te stoppen. Kan je de gevoelens die je hebt zomaar uitschakelen? Laat hij zijn hart spreken? Hij liet weten dat het tijd werd om eens aan zichzelf te denken maar gaat hij er ook voor? Mijn wens is dat hij aan zichzelf denkt in de eerste plaats. Wat maakt hem gelukkig? en kan hij breken met het leven dat hij nu heeft? Kan dit in harmonie met iedereen? Kan iedereen zich goed voelen en krijgt onze liefde een kans? Hoe geraak ik hierdoor? Hoe geraken wij hierdoor? Is er een 'wij'? Staat hij hier ook zo bij stil? Maak ik mezelf dingen wijs? Wie zal het zeggen, tijd brengt hopelijk raad.
Hallo Mijn blog wordt gelezen en is leuk. Lotgenoten? Geen idee maar vroeg of laat reageert misschien iemand van jullie Momenteel lekker languit in bed genietend van een rustige avond met de Voice van Vlaanderen na een warm bad. De stoom steeg gewoon naar omhoog. We wisselden een paar berichten uit terwijl ik in bad lag en lieten een beetje onze fantasie vrij. Hij was ontzettend braaf terwijl ik hem met al zijn kledij aan al in bad had getrokken haha. Stout maar was fantasie. Ik ben zacht van natuur maar ok het mag ook al eens ruig zijn.
Terwijl ik op bed lig stuurt hij me nu en dan een sms'je. Hij vindt me stil en dat heeft hij goed opgemerkt al had ik er zelf nog niet bij stilgestaan. Ik wou door niet constant te smsen mezelf beschermen denk ik. Er worden via sms heel wat verlangens geuit. Die worden echter niet ingevuld en op termijn doet dit pijn. Wat je eigenlijk wil of wenst komt er nooit ook al is het verlangen wederzijds. Hij woont op 170km van me vandaan. Is dus niet evident om zomaar even af te spreken. Het moet zorgvuldig gepland worden anders gebeurt het niet. Het feit dat hij gehuwd is en zo ver woont maakt de hele situatie dus heel moeilijk. Kan ik dit volhouden? Ik ben onlangs eens gaan kijken op forums over dames die al jaren een relatie hebben met een gehuwde man. Men heeft het over vijf, tien jaar wachten op een man die beloftes maakt maar die niet waarmaakt maar ze blijven erop wachten. De mooiste momenten moeten missen maar ze houden vol. Dit is niet het leven voor mij en dat weet hij ook al sedert het ogenblik dat hij me liet weten gehuwd te zijn. Ik wil geen minnares zijn voor jaren en wachten wanneer het hem past. Kan ik niet mee om dus er moet gepraat worden en we moeten tijd met elkaar doorbrengen zodat we voelen dat het goed zit. Een jaar is zo gepasseerd. Zal dit lukken donderdag of krijgen de gevoelens en verlangens de bovenhand? Ik probeer er niet aan toe te geven maar zal moeilijk zijn pfff. Ik heb al overwogen om te boeken in restaurant zodat de kans dat we elkaar bespringen lol onbestaand is. Een beetje somber vandaag. Nog een slaapwel sms en ik ga slapen. Tot morgen.
Zo begint zijn chat meestal lol. Na een paar dagen afwezigheid op mijn blog (is niet goed hé) voel ik weer de behoefte om het één en ander neer te pennen. De verliefdheid blijft aanhouden, ik zweef, ik heb geen eetlust en voel me supergoed. Gaat dit zo blijven? Daar is het duiveltje dus ook. Ja eens Cupid aanwezig is verschijnt het duiveltje natuurlijk ook wel eens. Je stelt je allerlei vragen...
Ik had zonet nog een gesprek met H. toen ik in de auto zat. Lekker stormweer buiten en een ijstaart in mijn auto maar dit alles kon het geluk niet bederven dat ik hem eindelijk nog eens hoorde. Aangezien we elkaar eigenlijk nog niet zo goed kennen wordt er heel wat over en weer gepraat. In hoofdzaak toch over onze date van volgende donderdag. De tweede keer dat we elkaar zullen zien. Hij heeft zogezegd een etentje met een klant in mijn streek. Ok is een leugen en is niet leuk. We voelen ons er ook niet echt goed bij maar het gevoel om elkaar terug te zien is zo groot. Neen maakt het niet goed of juist maar dat is ook de reden dat we elkaar donderdag zullen terugzien. Er moet gepraat worden. Weten waar we beiden staan en hoe we ons hierbij voelen. Er zal zeker ook geknuffeld worden en gekust maar ik stel geen hoge verwachtingen voor donderdag. Ik ben ontzettend blij hem eindelijk terug te zien en hem gewoon te kunnen vasthouden mmm. Het overige wijst zichzelf wel uit, we laten ons gevoel spreken en zien wel waar het ons brengt. Deze middag stuurde ik hem het liedje door van Lisa Stansfield "The real thing". Een groovy, krachtig en veelzeggend liedje. Shake that body lol. De tekst zegt heel veel en wou ik hem toch even meegeven. We burned our fingers zingt zij op een gegeven moment...wij (nog) niet. Behalve knuffelen en kussen, geen tongzoen, is er tussen ons niks gebeurd. Het gevoel zit gewoon heel goed en we vertoeven graag in elkaars gezelschap.
Er is nog geen dag voorbij gegaan dat we elkaar niet horen of een paar smsen sturen. Bij eerdere relaties vond ik het vervelend wanneer iemand teveel berichten stuurde of teveel wou langskomen. Ik was hier echt niet klaar voor maar nu al een klein jaar weet ik waar ik wil voor gaan. Ik kijk uit naar een vaste relatie, iemand om bij thuis te komen en dingen samen te doen. Samen genieten van het leven waar respect, vertrouwen, eerlijkheid en liefde primeren. Nu ik er eindelijk klaar voor ben beslist het lot dat ik verliefd word op een gehuwde man pfff. Is balen hoor. Eigenlijk wil ik hem constant bij me en kijk ik met argusogen uit naar een volgend berichtje van hem.
Daarnet had ik het over de vele vragen die ik me stelde, dit zijn er een paar :
1. deze verliefdheid, gaat dit over? 2. hoe voelt hij aan? 3. gaat hij ooit een keuze maken? ... er zijn er meer but that will do for now...
Ooit wil ik hem verwennen met een lekkere massage. In alle rust, lounge muziekje, black light, lekkere olie... Misschien een droom maar misschien ook niet. Ik brand een cd...you never know.
Een paar van de liedjes die ik wil voorzien op mijn massage cd :
"Honesty" van Billy Joel "Forever Love" van Gary Barlow "Breath of your life" van Hall and Oates "Wicky" van Hooverphonic "Caroline Cool" van Kid Safari "I call it love" van Lionel Richie "Killing me softly" van Luther Vandross "Be Mine" van Nicolas Bearde "Don't know why" van Norah Jones "Angels" van Robbie Williams "By your side" van Sade "Send me an Angel" van Scorpions "I'm in chains" van Tina Arena "I have nothing" van Whitney Houston "I look to you" van Whitney Houston ....
Ik hoop stilletjes op reacties om een ander inzicht te krijgen en om mij toe te laten mezelf andere vragen te stellen dan deze die ik mezelf nu al stel. Alvast bedankt aan de personen die op mijn blog reageren.
Ik ben alleenstaand, 47 jaar, en heb een dochter van 21 jaar. Aangezien het als vrouw niet eenvoudig is om zomaar een pub binnen te stappen en de ware niet aan mijn deur zal kloppen heb ik mezelf een aantal weken terug ingeschreven op een datingsite. Heel wat leuke reacties gekregen...en minder aangename maar die laat ik even voor wat ze zijn. Het is en blijft een virtuele wereld waar niet iedereen zich uitgeeft voor wie of wat hij/zij is. Een foto in zwart/wit trok mijn aandacht. H., leeftijd 52 jaar. Leuk profiel en sprak mij ook onmiddellijk aan. Hij had dus uiteraard gezien dat ik zijn profiel had bezocht en hij reageerde op één van mijn foto's.
Na dit bericht, zijn reactie, veranderde mijn leven, zo blijkt nu.
Op een gegeven moment werd mijn profiel geblokkeerd. Ik had namelijk mijn e-mailadres doorgegeven aan een persoon. Wist ik veel dat dit niet kon, wie leest nu die kleine lettertjes. Na drie dagen werd mijn profiel opnieuw geactiveerd omdat ik had laten weten dat ik de voorwaarden dus niet had gelezen. My mistake, I would behave in the future.
H. had dit ook opgemerkt en was eigenlijk op zoek naar mij op de datingsite, zo hoorde ik van hem nadien. Er werden heel wat berichtjes uitgewisseld, ik keek telkens weer uit naar de avond dat ik online kon. Op de één of ander manier (ben ik vergeten) kreeg ik zijn e-mailadres, zal cryptisch geweest zijn denk ik want anders hadden ze hem wel geblokkeerd. Vanaf dat moment hebben we gecommuniceerd via msn. Het duurde niet lang of we hadden elkaars gsm nummer. Vooraleer we echter telefonisch contact hadden waren de gevoelens voor elkaar al sterk. We werden tot elkaar aangetrokken door, ja wie kan het ook anders zijn, Cupid himself natuurlijk. Aangezien er al wat gevoelens aan te pas kwamen vond hij het best om eerlijk te zijn. Hij bleek gehuwd te zijn! Ik wist even niet wat ik hoorde want ik heb het niet zo voor gehuwde mannen op een datingsite. Aan wat ontbreekt het hen? Ontbreekt elke vorm aan communicatie met de partner? Geen intimiteit? Wel intimiteit maar onvoldoende? Om financiële redenen? Omwille van de kids?
Als men een stabiele relatie heeft denkt men hier zelfs niet aan. Toch? Ik nam het hem in zekere zin niet kwalijk, ik was blij dat hij eerlijk was. Dit gaf me toch het gevoel dat hij iets voor mij was gaan voelen en mij niet wou kwetsen. Ben ik naïef? Ik denk het niet, hij staat tenslotte met zijn foto op de datingsite. Ik stelde mij dus geen vragen. Vind ik nog steeds vreemd en heb ik hem ook over aangesproken. Stel dat iemand die hem kent dit zou zien? Ik heb er hem enkel en alleen op gewezen, wat hij ermee doet is zijn zaak natuurlijk.
Ik hoop deze blog ooit door hem te laten lezen. Dat hij weet hoe speciaal hij voor me is, wat ik voel als hij niet bij me is.
Ons verhaal op het internet, heel anoniem. Ik heb behoefte om hierover te praten met iemand maar is niet eenvoudig dus neem ik mijn toevlucht tot een persoonlijke blog. Nooit gedacht dat ik het zou doen maar kijk hier sta ik dus met mijn eigen blog. Ik hoop er iets moois te kunnen van maken...
