Hola a tots! Us vaig deixar abans d'ahir amb que estàvem millor de la panxa. Abans d'ahir vam voler anar al sud de l'illa, a la Punta del Este, que és un lloc de platges idíl·liques dins d'un parc natural. El parc natural no val res, però la platja si. El paradís existeix i jo l'he vist. És a la Punta del Este. Una platja de 2 Km de sorra blanca, aigua de color maragda, temperatura de l'aigua ideal, ........ i només tres persones a la platja: En Tuur, l'Ingrid i un servidor. Només ens faltava una hamaca i dos cocoters per pòder-la penjar. A la tornada volíem parar en una granja de cocodrils, però se'ns va fer tard i no hi vam parar. La mestressa de la casa ens havia preguntat abans de sortir què volíem sopar i li vam dir que llagosta, si és que en trobava. No en va trobar, però a canvi vam menjar cocodril, carn de la cua. Molt bo, en Tuur anava dient "papa, dona'm més cocodril" (ell no en tenia per les cagarrines, però no es va poder estar de provar-lo. Ahir vam arribar a Pinar del Rio. Ara us explico com: El catamaran (potser els de l'Albert?) surt a les 08.00, i potser n'hi ha un altre més tard o potser no. Per tant, s'ha d'intentar agafar el de les 08.00. Per poder-lo agafar has de passar el dia abans per les oficines i inscriure't en la llista d'espera. Jo ho faig fer i em van dir que havia de ser a la taquilla de venda de bitllets a 2/4 de 6 per poder-lo comprar (per sort reserven 6 bitllets pels extrangers). A les 05.30 un servidor estava allà (per cert, plovia) però la venda no va començar fins a 2/4 de 8. Amb això l'Ingrid i en Tuur ja havien arribat. Un cop comprats els bitllets (els extrangers paguen 24 vegades més que els cubans) vam anar a embarcar. Els catamarans són nous i van molt bé, però el filtre de seguretat per controlar els equipatges no funciona i ho fan tot a ma. El catamaran va sortir a les 09.00, i ja no erns donava temps d'arribar a l'Havana i d'anar agafar el bus a Trinidad. Però ves per on, quan vam arribar a l'illa gran hi havia un bus que anava a Pinar del Río (un dels llocs in també volíem anar) i per 45 pesos cadascún ens van portar a Pinar. Estem en una casa particular i intentarem fer unes quantes excursions. Us tinfré informat. Nosaltres
Gisteren, de laatste dag op het eiland, hebben we dan toch nog een uitstap kunnen maken. Tuur had geen koorts meer en hij had weer zin om te spelen!we hebben dan een officiele excursie gedaan naar een exotisch strand en natuurreservaat. Van het natuurreservaat hebben we weinig gemerkt. Het lijkt me eerder een grote afgebakende legerzone waar je als toerist mag doorrijden met een speciale vergunning om naar zo´n verlaten strand te gaan. 2 km strand zonder iemand anders. wij alleen daar dus met zn drieen. Zalig gepicknicked. Gezwommen, wat gezond en terug naar huis om vroeg in bed te kruipen. Ik en tuur toch. Joan gaat nog een coctail drinken in de locale bar waar hij de beste pina colada en mojito kan krijgen voor slechts 5 pesos. Mooie dag en toch nog een goed einde voor isla de la juventud!
Deze namiddag aangekomen in Pinar del Rio. Alhoewel het plan was om naar Trinidad te gaan, zijn we gedurende onze tocht van gedachte verandert. Ons vertrek van het eiland was al een hele ervaring. we wilden perse met de boot gaan alhoewel dat veel ongemakkelijker en duurder was dan met het vliegtui. Maar het leek ons wel bijzonder om dit zoals alle cubanen met de boot te doen. De buitenlanders betalen een speciaal tarief, 20 keer meer dan de Cubanen, vandaar dat het voor ons zeer duur uit valt. Je zou denken dat je voor die meerprijs wat extra service krijgt maar dat is niet het geval. Je hebt wel een voordeel nl. dat er 6 plaatsen per dag worden vrijgehouden voor buitenlanders als je al een kaartje hebt. De gewone procedure dus : Gisterenavond onszelf op de wachtlijst gaan zetten.Joan dan vanmorgen om 5 u gaan aanschuiven om een kaartje te kopen. Ik om 6 uur naar de vertrekterminal met Tuur. Joan zou naar daar komen om samen in the checken. Als we moeten vertrekken van ons gastenverblijf, regent het dat het giet. Gelukkig gaat de nachtwachter een fietstaxi halen zodat Tuur en ik nog een beetje droog aankomen met alle bagage in de terminal. Het is nog pikdonker. Tuur is een beetje bang, vooral als Joan na een uur wachten nog niet komt opdagen. Ondertussen roepen ze af dat het inchecken gedaan is en sluiten ze de deuren. wij dus maar naar het ander gebouw waar de kaartjes verkocht worden. Joan staat daar nog in de rij maar als ze gaan beginnen met afroepen is hij wel de eerste (als buitenlander). Eindelijk beginnen ze. Het is ondertussen 8 uur en de boot moest eigenlijk om 8 uur vertrekken. Dat zal dus niet het geval zijn. Met ons kaartje naar de andere terminal. Daar nog langs 4 kantoren passeren, de bagage helemaal laten doorzoeken (ons schaartje wordt afgenomen) en dan mogen we opstappen. Het is ondertussen 9 uur. Door de regen en wind is het water niet zo kalm. De dokter komt rond met pilletjes tegen de reisziekte. Joan neemt er een. Eigenlijk zijn de pilletjes voor de kinderen. De man is heel verbaasd want de buitenlanders hebben normaal nooit last van zeeziekte! Eens de boot goed op weg is, worden verschillende mensen ziek. Er worden zakjes uitgedeeld en de dokter loopt druk rond. Het geeft een spuitje in de bil bij vele mensen. Ik weet niet dat dat tegen misselijkheid is of om te kunnen slapen zodat je minder merkt van het gewiebel. Het is wel grappig om zien: broek omlaag en spuit erin. Hij neemt ook hier en daar de bloeddruk. Een superservice zou ik zeggen. Het plan om met de bus naar Havanna te gaan en daar een andere bus naar Trinidad te nemen kunnen we al vergeten. we gaan dat nooit halen. Dus misschien moeten we een ander plan maken. wij drieën brengen het er heelhuids en bij aankomst op het "vasteland" staat er tot onze verbazing een bus te wachten die naar pinar del rio gaat. wat een verrassing! En we kunnen er zelfs nog op. Gewoon in cubaanse pesos te betalen! De bus is vrij goed in orde en zoals ook op de boot staat de airco op maximum. Onze handdoeken komen dus goed van pas als dekentje. De bus stopt wel heel de tijd. Niet in bushaltes maar aan elke kruising, op-of afrit waar er iemand staat te wachten of er iemand wil afstappen. De chauffeur roept bij het vertrek nog even de regels af: niet eten en drinken op de bus en als je wil overgeven of plassen moet je dat melden, dan stoppen ze even. Zo gezegd zo gedaan. Tuur heeft kaka en kan niet meer inhouden. Joan naar de chauffeur dus, de bus aan de kant maar Tuur wil niet afstappen. Dan maar verder. Ondertussen weet heel de bus ons wel zitten. Een kwartier later stoppen we zowiezo voor een plaspauze en dan kan tuur zijn boodschap doen! Aangekomen in Pinar del rio worden we eerst op sleeptouw genomen door de man die naast joan op de bus zat. Hij brengt ons naar een casa particular maar we willen nog een andere zien. Uiteindelijk nemen we een kamer bij een gezin met 2 dochtertjes van Tuur zijn leeftijd. Er is ook een terras, dus we kunnen ook wel buitenzitten terwijl Tuur slaapt. Vanavond moeten we even bekijken wat we hier allemaal willen doen. Nu eerst even het stadje verkennen en ergens iets fris gaan drinken. Onze locale gids brengt ons naar een groot hotel. Voor het eerst drink ik hier een echte cola. Dat zal misschien eindelijk mijn darmen wat kalmeren.
Hola a tots! En Tuur encara té decimes pero ja es trova molt millor i amb ganes de jugar, encara que les caques són líquides. La filla de la mestressa és metgessa i ens ha dit que prengui suc de pinya natural, sense sucre, que li anira molt bé. De tota manera ahir el cuiner de la casa li va fer un ritual a en Tuur per tal de curar-li les cagarrines, pero de poc a servit. Avui hem passat el matí a casa (ara són quarts de quatre) i he sortit un moment per veure si podem anar al sud de l´illa, que és un parc natural. Val 12 CUCs per persona (uns 9 euros) amb guia inclos pero sense transport. De camí al parc natural es passa per una "cocodrilera", que val 6 CUCs més. Ja veurem que fem. Fa uns minuts que en Tuur i jo, mentre l´Ingrid era a internet, he fet un volt amb un bicitaxi, un tricicle cobert amb seients pel conductor i dues persones. És divertit, i hem arribat fins a l´Hospital iel Centre Policlínic. Ara vaig a gastar uns quants pesos amb una Pinya Colada i després tornaré a veure que ha fet el Barca.
Terwijl Tuur dus aan het rusten is en Joan en ik wat afwisselen met het verzorgen van de ziek proberen we wat kleine alledaagse dingen te doen hier. Voorlopig zonder veel succes. Joan zou zich graag eens laten scheren maar na bij 5 barbiers te zijn langs geweest heeft hij het bijna opgegeven. Toen hij zijn ervaring aan onze gastvrouw voorlegde zei ze dat de barbiers waarschijnlijk geen mesjes hadden. Er is altijd een gebrek aan scheermesjes. Zij had er wel eentje voor ons dus Joan met zijn mesje terug op weg naar de barbier. We zullen zien of hij nu meer geluk heeft. Vermits we een hele dag thuis zitten, dachten we dat het een goed idee zou zijn om wat brood te kopen. We hadden tot nu toe 2 bakker gezien. En toen ik gisteren van het internetcentrum terug kwam, hadden ze in 1 bakker net vers brood gebakken. Joan daar naartoe maar helaas het was alleen brood voor couponnen. Zonder coupon geen brood. De cubanen hebben in hun bonnenboekje recht op 1 broodje per persoon per dag. Bij het broodje moet je je zoiets voorstellen als een pistolet maar dan veel zachter. Vandaag voelt Tuur zich een beetje beter. Hij wil wel spelletjes spelen en een verhaaltje lezen, ... Dus in de namiddag dachten we om even naar de bibliotheek te gaan die bij ons net om de hoek is. Kwestie van eens uit huis te zijn en iets te doen want anders duurt de dag maar lang. Pech, de verantwoordelijke voor de kinderafdeling is vandaag niet komen werken want haar kind is ziek dus dan wordt de kinderafdeling ook niet opengedaan. Je vraagt je hier ook wel af wat mensen eigenlijk doen overdag want de straat is altijd vol: mensen te voet, op de fiets, met paard en kar, in auto´s, ...Wat je wel ziet, is dat er in elk huis wel een of andere "zaak" is gevestigd. Ofwel kan je er je haar laten verven, ofwel je kip laten slachten of ...
Hola, sóc jo, en Joan. Bé, ahir us vaig dir que érem a la Isla de la Juventud. Em sembla que ens hi quedarem fins el dia 14 o 15 perque en Tuur esta una mica enfebrat. Ahir, al tornar de la playa de arenas negras (on per cert hi vam anar en un Chevrolet del 57 que tirava més benzina que no pas la cremava) en Tuur va dir que volia anar a dormir. Eren les 5 de la tarda i vam pensar que estava cansat (aquí dorm menys hores que a casa) i potser tenia una petita insolació, encara que només vam ser uns 45 minuts a la platja). Al vespre estava a 39.5 i va comencar a prendre medecines per la febre. Cap a les 11 del vespre estava a 40.1 i vam mirar a la guia turística on hi podia haver un hospital aprop, pero la guia només parla de l´illa principal. Va ser un patiment tota la nit, cada 4 hores li administravem les medecines, un parell de viatges al water i al matí estava millor. Avui ha menjat una mica d´arros bullit "a la catalana", pero encara no ha fet net. A veure com evoluciona. Per sort, a la casa on estem tenen un petit jardí i una terrassa, que fa més agradable l´estada. A les dues altres cases que vam veure ens oferien una habitació pero ni hi havia cap lloc per estar i poder llegir o xerrar. Ahir vam intentar visitar els projectes de cooperació que té la ciutat de Girona amb Nueva Gerona. N´hi ha un de rehabilitació de facanes i un altre d´un centre on fan o arreglen cadires de rodes. El primer consisteix en puntar facanes i columnes (el carrer principal és com porxat), i bé, que voleu que us digui, manté un grup de gent ocupada. El segon no el vam poder visitar perque no herem cap delegació ni teníem el visat corresponent, només el de turista. El Centre Catala per a la cooperació hi té un altre projecte, el de la "cocina Central", que ha arreglat una cuina industrial per fer el dinar dels menjadors escolars de 17 de les escoles de Nueva Gerona (té uns 40.000 habitants).
Bé, ahir també, a l´hora de sopar, l´Ingrid va dir que no tenia la panxa gaire bé i casi no va sopar. La senyora ens havia preparat llagosta amb suc (entra en el preu del menú, uns 5 euros). Com que l´Ingrid no volia res em vaig sacrificar i me les vaig menjar totes dues. Boníssimes. Jo també tinc la panxa remoguda preo vaig trempejant. De tant en tant un mojito o una pinya colada i l´alcohol del rom em manté la panxa no gaire espatllada. Quan érem a l´Havana vam pensar que a la Isla potser no podriem pagar a tot arreu amb CUCs (peso convertible) i vaig aconseguir canviar CUCs per pesos. A la Isla gairebé tothom es mou amb CUCs i no podem treure´ns de sobre els pesos, pero he descobert un restaurant xino que fa Pinya Colada per 20 pesos i ens els gastem alla. Avui he anat a comprar una mica de pa pero m´han dit que necessito la "cartilla", suposo que va racionat". Aquí a la Isla tothom va amunt i avall, a peu, en bici, en moto, en cotxe....No se sap que fan, no es veu treballar a gairebé ningú, pero tothom passeja i xerra. Bé dema sera un altre dia (com heu pogut veure, no he trobat la tecla de l´accent obert). Records des de Nueva Gerona Nosaltres
Een van de redenen waarom we naar neuva gerona zijn gegaan is omdat er een verbroedering bestaat tussen girona in Spanje en neuva gerona in Cuba. Iemand van mijn cursus aan de unif vorig jaar werkt voor de stad gerona en is onder meer bevoegd voor die verbroedering. Zij had me dan ook gezegd dat we zeker daar moesten langs gaan en wat foto's moesten nemen van de gevels die met geld van stad girona zouden gerenoveerd zijn. Bij onze eerste verkenningstocht in neuva geronas wij dus op zoek naar die gevels. In het centrum zijn ze inderdaad nog volop gevels aan het schilderen en er is ook een kantoortje dat zoiets is als het coordinatiekantoor voor renovatiewerken. We vragen daar informatie. Even wachten en ze zullen ons naar iemand brengen die er meer over weet. Blijkt dat we naar het kantoor gaan van de delegatie van Havanna in La Isla, want buitenlanders met een toeristenvisum maar zomaar niet overal binnenwandelen. Ze wil ons wel wat uitleg geven maar we kunnen helaas niets bezoeken. Dus blijkt dat er 3 projecten zijn hier in neuva gerona . Een van de stad girona nl het schilderen van de facades. Oplapwerk eerlijk gezegd want vele gebouwen staan op instorten en eigenlijk wordt er niets verstevigd of gerenoveerd. Een tweede is een werkplaats voor gehandicapten gesponsord door een kleine ngo van Girona. De verantwoordelijk van dat project verblijft ook altijd in hetzelfde huis als dat waar wij nu zitten. De vrouw had ons al verteld dat ze jaarlijk iemand van girona te logeren krijgt van die ngo. En het derde project is van het Catalaans fonds voor ontwikkelingssamenwerking en is de installatie van een nieuwe centrale keuken voor de scholen van neuva gerona. Alle kinderen gaan een hele dag naar school en blijven er ook eten. s middags krijgen ze een warme maaltijd die in een centrale keuken bereid wordt en dan naar de verschillende scholen gebracht wordt. Het vernieuwen van die installatie en het verbeteren van het transport moet de kwaliteit van het eten verbeteren. De vrouw die ons de uitleg gaf was zeer lovend over dit project. Tot daar ons bezoek aan de lokale overheid en nu nog maar wat foto's trekken van die gevels
De taxichauffeur die ons naar de luchthaven gebracht heeft is bijzonder blij te horen dat we van Barcelona zijn. Hij wil namelijk een pakje meegeven voor iemand. Bij ons vertrek moeten we hem bellen en dan zal hij ons gratis naar de luchthaven brengen als we enkele papieren kunnen meenemen voor zijn nicht. Spannend!
Gisterenavond wouden we nog ergens gaan eten en wouden eens checken of er nog plaats was in de bekendste paladar van Havana, namelijk die waar scenes van Fresa y chocolate zijn gefilmd. Wij dus op zoek. We vonden het gebouw maar natuurlijk alles volzet. We hebben alvast gereserveerd voor 22 december. Het is een pracht van een gebouw dat helaas zoals de meeste gebouwen in Havana op instorten staat. De paladar bevindt zich op de 2de verdieping. Je klimt langs een imposante marmeren trap omhoog om dan een ruimte te vinden die ongelofelijk smaakvol is ingericht. Hopelijk is het eten ook zo goed dan een avond uit in die paladar niet stuk!
Dan toch nog in de cinema geraakt! Op weg naar het cementerio de Colon kwamen we weer verschillende filmzalen tegen. Toen uiteindelijk bleek dat je op het kerkhof ook nog eens ingang moest betalen wou de kans om toch nog een film mee te pikken niet laten schieten. Joan met Tuur dus naar het kerkhof om enkele bekende tombes te gaan zoeken en ik in de rij voor een filmkaartje. Terwijl alles hier in harde valuta moet betaald worden, was de cinema in locale pesos. 2 peso voor een kaartje. Zo weinig dat ik niet kan uitrekenen hoeveel dat in euros zou zijn. En het gaat nochtans om een internationaal filmfestival met verbazend veel buitenlanders bij de bezoekers. De cinema met passende naam, cinecitta, is een zaal voor zeker 1500 toeschouwers. Iets wat we in Belgie niet meer kennen! Een grote zaal beneden en een balkon. Ik zet me er ergens in het midden tussen en laat alles gebeuren. Eerst een introductie door de organisatoren met daarna een woordje uitleg door de regisseur. Blijkt dat de film die ze op dat moment vertonen deel uitmaakt van de officiele selectie voor het festival. Het gaat om La Zona, een film die zich afspeelt in Mexico en gemaakt is door een Spaans Mexicaans team. Spaans gesproken dus maar wonder boven wonder er zijn ook nog Engelstalige ondertitels. Een luxe ! De film is medegeregisseerd door de broer van Javier Bardem, een van de meest bekende acteurs op dit moment in Spanje. Zowel Javier Bardem als zijn broer zijn present. Wie had ooit gedacht dat we zulke beroemdheden hier tegen het lijf zouden lopen!
Deze namiddag aangekomen in Pinar del Rio. Alhoewel het plan was om naar Trinidad te gaan, zijn we gedurende onze tocht van gedachte verandert.
