Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
In het wiel van....
Passie voor de fiets. Veel leesplezier,
Johan 'Coppi'
23-07-2013
Voor altijd fietsmakkers
Afgelopen donderdagavond een stevig ritje met 9 clubmakkers afgemaald. Van een zwoele zomeravond hebben we geprofiteerd om 63km in de benen te fietsen. De beentjes voelen nog sterk aan. Cote de Paive opknallen aan 30km/u is toch effe doortrekken als je weet dat we op het vlakke 27km/u aanhouden. Alweer een goed gevoel....
Op de agenda van zondag staat 7 uur vertrekken TLL, een vlakke rit richting Opoeteren. Ik heb er totaal geen zin in, in een vlakke rit wel te verstaan en dan om 7u vertrekken, neen, mijn lichaam wil klimmen. Snel een rit naar Epen NL in elkaar gestoken, maar alleen wil ik ook niet. Waarom niet JLo vragen, meer dan 15 jaar mijn fietsmakker geweest. De laatste 2 jaar heeft hij de fiets iets minder bekeken. Kilometers hebben we naast elkaar gereden, veel meegemaakt onderweg dus waarom niet de draad weer oppikken en trouwen hij is ook nog steeds lid van de club. Contracten onderhouden noemen ze dat hihi. De zon staat al hoog aan de hemel als de schoenen in de pedalen klikken. Ik fiets mijn naamgenoot tegemoet en spreken af om er een rustig, ontspannen ritje van te maken. Bijna 2 jaar niet meer samen gereden, we merken er niets van, wiel in wiel of tegen hoge snelheid naast elkaar door de bocht, het fietsvertrouwen is er nog steeds. T is opvallend rustig in het Nederlands Zuid Limburg, we genieten van de prachtige natuur en de stilte om ons heen. Bemelerberg, Helle en Sweiberg gingen vlot onder de wielen. Net voordat de extreme hitte begon, ploften we na 84km neer op het terras van ons vroegere clubcafé. Al vrij snel zien we een bekend postuur op een fiets voorbij rijden. Ook voor VDA begint de warmte tegen te spartelen op zijn sportieve prestaties en vergezelt ons. Drie fietsmakkers die de afgelopen jaren stillekes hun eigen fietsweg hebben afgelegd, verbroederen weer even en halen mooie anekdotes boven! Onverwachte momenten zijn soms de mooiste om te koesteren!
Alvast veel dank jongens voor al die prachtige fietsjaren, fietsmakkers per sempre!!
We zijn nu 14 dagen na het Dolomieten avontuur. Er hangt meer spiermassa aan mijn afgetraind lichaam dan vet. De beenspieren staat ongelofelijk strak, de aders zijn net waterlopen, je ziet ze gewoon op mijn benen stromen. De benen willen maar constant bewegen, de drang om te pedaleren is er dagelijks. Afgelopen donderdag waren ze niet te houden, de hele dag zenuwachtig wiebelen. Tegen de klok van acht 's avonds was het tijd om op mijn Fahrrad te kruipen, effe de benen uitlaten. Alleen, een zeldzaamheid, maar ik moest eens kunnen vlammen. De korte broek van de Dolomieten even naar Eddy in Valmeer brengen. 1u15m later was ik terug thuis, 30gemid., niet slecht voor een eenzame klimgeit op een relatief vlak parcours. Zaterdag de Geloclassic heb ik laten schieten wegens huishoudelijk werk wat ook moet gebeuren! Zondag stond wel een vlakke rit op t programma maar in mijn achterhoofd zag ik Spalbeek al in de geburen van Aubel liggen. Even de rest warm maken, het weer was toch goed, dus, op richting Voerstreek! Samen met Lorry, nog een Dolomieter, de kop genomen om 85km niet meer af te geven, ieder heuveltje rustig beginnen en lekker volle bak afmaken. De 4 aanwezige Dolomieterkes waren net iets sterker dan de andere ploegmakkers.
Ik ben binnen gereden met een wauw gevoel, nog nooit heb ik mij zo sterk op de fiets gevoeld, precies als alles vanzelf ging en nog eens en nog eens, ik kon door een muur rijden bij wijze van. En neen, voor alle duidelijkheid, ik neem geen stimulerende middelen !! Alprosoja, bananen, frangipane, krenten en druivensuiker, thee met suiker en water is mijn rantsoen van zo'n rit. Supercompensatie heet dit met een mooi woord, een cadeautje wat ik heb meegenomen vanuit Italië. Hopelijk kan ik nog een tweetal weekjes hiervan genieten en daarna neem ik een rustperiode. De fiets mag even binnen om de opgelopen lakschade te herstellen om daarna terug te starten voor een korte voorbereiding op een nieuw avontuur, de Vogezen!
Meer dan 2 uur klimmen om de top te bereiken van een berg van meer dan 2700 hoogte, je moet goed gek zijn hoor ik dikwijls zeggen.
Waarom? Om de kick, een uitdaging, een gevecht van mens tegen natuur, een missie, een belofte, de eeuwige sneeuw ontmoeten of voor de eer... Voor mij persoonlijk was het een emotionele beklimming omdat dit de kans was om wegen te berijden waar mijn idool Fausto Coppi geschiedenis heeft geschreven. Hij was de eerste renner die bovenkwam op de Passo dello Stelvio. Als eerbetoon staan er 2 standbeelden op de top, alwaar er veel foto's worden getrokken. Bij onze aankomst op de top hoorden we enkel de limburgerse taal spreken. Davy, mijn ploegmakker kwam er een kennis tegen, zonder het van elkaar te weten , beklommen ze op dezelfde dag deze berg en ontmoeten elkaar op de top....Ik sta aan het podium van Cima Coppi te popelen om een foto te maken, terwijl er een vader met zijn zoon, ook Limburgers, uitgebreid foto's nemen. Ik nam plaats en kreeg een beker aan van de zoon, hij riep nog snel, 'lachen op de foto'.... Heel onverwachts zie ik enkele dagen later, met dank aan de sociale media, de foto van die vader en zijn zoon, het blijkt de vriend te zijn van een ex-collega en vriendin van mij. Ik heb hem helaas op 2700 hoogte niet herkend of was ik te fel in trance van alles wat ik zag over mijn idool waardoor mijn Euro niet dadelijk viel. Sorry Gerry en Anja...We hebben ondertussen al afgesproken om een terrasje te pakken en wat bij te kletsen over onze avonturen daar in de Dolomieten.
Wat is de wereld toch klein op zo'n grote hoogte! Ciao a tutti.
We zijn al enkele dagen terug, maar toch leef ik nog op een roes van fierheid over mijn sportieve prestaties en blijheid van de geslaagde fietsvakantie.
Even een opsomming van de belangrijkste, mooiste, aangrijpende momenten neerpennen onder de noemer..
wist je dat...
-het busje ons in de steek liet aan de Nl-Duitse grens, door een kapotte vering, verlies van 2u, maar dat kon de pret niet bederven.
-ons hotel Ciasa Roby een aanrader van formaat is, top!
-de Maratone een op en top georganiseerd evenement is
-we op 4 dagen ongeveer 8000 hoogtemeters hebben overwonnen over 11 Cols
-er geen materiaalpech, geen valpartijen en geen lekke banden te bespeuren waren (gelukkig)
-niet alleen de beenspieren, maar ook de lachspieren weer goed getraind zijn
-dieren ook en rol hebben gespeeld tijdens ons verblijf, kreeften aan tafel, koeien met bel en een das zonder hart
-ook in de bergen, insmeren de boodschap is
-de Tre Cime de Laveredo een speeltuin is voor echte berggeiten, de top bereiken is gewoon kicken,
-het afdalen iets voor acrobaten is, soms gekkenwerk
-tellen van 48 tot 1 meer dan 2u kan duren (Stelvio telt 48 bochten in 24km)
-meer dan een uur hebben stilgestaan in een file, een vermoeiende terugreis van 12uur
-mijn weegschaal 1,5 kg meer aangeeft dan toen ik vertrok, (aangedikte spieren?!)
-we van een onvergetelijke fietsvakantie hebben mogen genieten dankzij de goede verstandhouding en samenhorigheid in de groep
-we iedereen willen bedanken voor de aanmoedigingen, het bloggen en morele steun.
Ciao a tutti
Op de foto; vlnr Davy-Jo-Urbain-Coppi-Lorry Zittend vlnr Dirk-Eddy-Bart
Je hebt weinig tijd om van de prachtige omgeving te genieten, de concentratie ligt op ademhaling en 48 bochten nemen en zorgen dat de opgefokte motorijders je niet omverkegelen. Afzien en genieten ligt heel kort bij elkaar...de emoties als je de top bereikt na meer dan 2 uur klimmen is niet te beschrijven, maar voor al de 9 fietsvrienden de kers op de taart van deze fietavakantie. De nodige foto's van adembenemende uitzichten en gedenkstenen werden genomen. Het is fris boven 11c en een stevig windje met dreigende grijze wolken...dalen dan maar, voor sommige een pretpark voor een andere een lijdensweg.. Terug aan busjes wensen we elkaar en dikke proficiat voor de geleverde sportprestaties (8500hm!) en dit zonder pech, ongelukken of lekke banden. We verlaten la bella Italie en overnachten nog even in Oostenrijk. Terwijl ik dit schrijf rijden we in stromende regen huiswaarts, we beseffen maar al te goed wat een stralend weer we hebben gehad de afgelopen fietsdagen....nog veilig thuiskomen en dan schrijf ik morgen een eindverslag... Ciao, Grüsse God, Guten Tag!
Mooie liedjes...
De dag na de maratone was de bedoeling om even los te fietsen... We reden met het busje naar Cortina onze vertrekplaats voor een ritje over de Tri Crotce en naar Tri cime de Lavaredo. Al snel kregen we de eerste Passo onder de wielen. De zon deed goed haar werk maar de benen voelden bij de meesten nog zwaar aan. Aan een rustig tempo werd deze klim afgehaspels. Na het trekken van de nodige foto's dalen we naar een groot meer aan de voet van de Tri Cime.Hoppa weer klimmen en hoe. Over een afstand van 6km tegen 15% gemiddeld!!! Waanzin, gekkenwerk of kicken, ik laat aan jullie de keuze. Op de top krijg je een prachtig uitzicht als beloning. Na het dalen komen we aan het meer om ons neer te ploffen op een terrasje lekker in het zonneke. Terug aan de vertrekplaats worden de fietsen al ingeladen voor de volgende dag.
Gisterenmorgen ons gastenverblijf Ciasa Roby verlaten. Giorgio de vriendelijke behulpzame uitbater wuifde ons, al bellend met een plaatselijke koebel, uit.Een ritueel om gasten een veilige heenrit toe te wensen voor mooi weer. We rijden nog niet huiswaarts, eerst nog een Stelvioke doen. Onder aan de voet maken we ons klaar voor een volgende zware uitdaging. De temperatuur geeft 31c aan, blauwe lucht en een briesje, let's go for it. Ieder kiest zijn tempo en zijn doel om deze legendarische Passo tot een goed einde te volbrengen. We zien ons boven wel. Een gevecht tegen de natuur. De zon, het steile wegdek en wind zijn de tegenspeler.
4u45 riep de wekker, vroeg ja maar iedereen was op tijd wakker en zaten al snel aan het uitgebreid ontbijt. Stipt 6u verlieten we het hotel voor een mooie plaats te hebben aan de start. Nooit zoveel fietsers bij elkaar gezien als deze morgen. Helikopters, cameramensen, speakers, we waanden ons even aan de start van de Giro d' Italia. Het startschot was een enorme knal van een lawinekanon al hangend onder de helikopter die boven ons hing. Stilletjes ging de bende van 9000 afgetrainde body's onder de eerste frisse zonnestralen van start. De eerste Passo, zowel bergop als bergaf was het een gewiemel en een gewring om de juiste baan te kiezen. Al snel lag de groep uit elkaar, maar was ook zo voorzien. De hele dag vergezelde het zonnetje ons, ideaal fietsweer. Alle negen makkers hebben een fantastische ervaring meegemaakt en veilig aangekomen. 'S avonds werd er een glaasje geheven op de geslaagde dag. Een ervaring die we nooit zullen vergeten.
Groetjes van alle Dolomietenmannen en dank voor jullie motiverende steun! Grazie a tutti !
De reisdag verliep even niet zoals we gehoopt hadden. Na 35km in Aken trilde de camionette zo fel dat we raadzaam rechtsomkeer maakten om van busje te wisselen. Een verlies van 2u maar de sfeer was goed. De kilometers vorderden goed ondanks de vele wegenwerken in Duitsland. In ons verblijfsdorp wiemelden het van afgetrainde body's en glimmende fietsen. Een flauw zonnetje deden de dolomietenbergen glimmen maar het was toch fris, net geen vriestemperaturen. Ons hotel ziet er netjes uit. Na een gezellig diner kropen we toch vroeg onder de wol. Dag 2/ Op het programma een kort ritje, de beklimming van de ¨Passo Gardena. Onder een heerlijk zonneke beklommen we de Gardena. Er zijn superlatieven te kort om te verwoorden hoe mooi de omgeving is. Klimmen in de zon met rondom ons een sneeuwtapijt! Links en recht hoor je bella de koe.Na de nodige foto's de afdaling naar de inschrijvingslokalen. Een perfecte organisatie. Nog wat inkopen gedaan, fietsen klaargemaakt en weer een lekker diner achter de kiezen. Morgen is het D-Day, iedereen vroeg onder de wol dus. Vertrek morgen 6u15, opstaan om 5u !!! Verwachte temperatuur in de morgen 6 graden in de middag 20, duss mooie vooruitzichten. Duim voor ons! Tot later, groeten van de Dolomietenmannen
Nog steeds ruzie met mijn koffers, toch maar een eind eraan gemaakt. Eindresultaat: 1 reiskoffer, 1 trolly, 1 box met allerlei reservemateriaal en benodigheden, 1 heuptasje, 1 fiets, 2 reservewielen en 6 flessen water. De 9 fietsen n materiaal in 1 busje, de koffers n bagae in het ander. Klaar voor vertrek binnen....oei 5 uurkes. Snel de oogjes dicht..Ciao
Bijna is het zover! Maanden er naar toe geleefd en getraind. Uren op de rollen gereden, veel pasta, kip, groenten, vis, bananen en allerlei ander koolhydraat voedsel naar binnengespeeld. Rood vlees, frieten en alcohol staan niet in mijn woordenboek.
Veel water gedronken ja, maar cola en koffie, mijn dagelijkse benzine kan ik net niet laten. Al mijn bijnamen van gespierde tuinslang tot tandenstoker doen mij nu alle eer aan! Mijn lichaam staat als nooit tevoren zo scherp. Mijn hartslag tikt net voldoende om mij in leven te houden (gelukkig). Maar voordat we kunnen vertrekken, nog die ellendige koffers maken. Wat neem ik mee; bijna al mijn fietskleren voor alle weertypes, vrijetijdskleren, tandenborstel en toebehoren, sportvoeding, reservemateriaal... Maar een mens sleurt ook wat batterijladers mee, voor gsm, voor gps, voor fototoestel voor scheermachine...! Och, ik vergeet bijna mijn fiets nog mee te nemen, snel nog even inpakken, of toch niet, er zit toch al een kras op ...!
Vandaag laatste test voor het aanvatten van onze reis naar La Bella Italia. Een rit naar Jeuk, op en af doorheen het Haspengouw, het Toscane van Limburg . Niet van de poes als je slechte benen hebt, makkie als je 'goei been' hebt. Het tweede telde gelukkig voor mij, (veel) wind wat motregen maar het deerde mij niet, jheu de baj (allez paardje) maar door. Af en toe nog eens doortrekken en veel op kop gereden. Een goed gevoel na 105km. Het uurtje rollen van afgelopen vrijdag heeft zijn resultaat weer opgeleverd.
Ik heb een haat-liefde relatie met die rollen. Van kerstdag tot vandaag wekelijks verschillende 'stilstaande kilometers' gerold. Hopelijk pluk ik de vruchten van al die uren dat ik tegen de garagepoort heb moeten opkijken, soms met pc dan weer met muziek in de oren of voor tv en meerijden met een veldrit. Na de Dolomieten zal ik vertellen als ik verliefd ben op mijn rollen of zo haat dat ik ze de deur uitgooi?!
Even een kleine mentale tik gekregen deze week. Bij het afhalen van mijn fiets bij de fietsenmaker valt mijn oog op een zwarte vlek net onder de drinkbushouder. Lakschade! De kader heeft een flinke tik gekregen van een scherp voorwerp, maar al het personeel weet van niets!!?
'Dat is hier niet gebeurd', krijg je te horen. Je zou op dat moment niet voor niks de pedalen verliezen gvd... Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik (soms overdrijf misschien) al 3 jaar heel voorzichtig met mijn carbon Bianchi omga. Die plek is een doorn in mijn oog, maar 'gelukkig' zie ik ze niet als ik op de fiets zit, de drinkbus staat ervoor. Het euvel zal opgelost worden met een lakstift en een sticker die ik bij Bianchi Bergamo heb aangevraagd. Ik troost me door het feit dat ik toch kan fietsen en ben sterk genoeg om te relativeren.
Op 30 juni staat de beklimming van de Passo delle Stelvio op het programma. In 1953 was Fausto Coppi de eerste renner die over de top geraakte op een Bianchi fiets. Vorig jaar was er de Belg Thomas de Gendt (op een Bianchi fiets) hier fenomenaal. De Stelvio heeft een reputatie op te houden. Nu, in 2013 houd ik de eer aan mezelf en zal net zoals mijn idool de top bereiken op een Bianchi !
60 jaar terug in de tijd.
In 1953 maakte Fausto Coppi in de 48 bochten naar de pas op 2758 meter hoogte korte metten met zijn achtervolgers Hugo Koblet en Gino Bartali. Nadien stond de Passo dello Stelvio nog maar acht keer op het programma in de Giro. Twee keer daarvan werd de pas niet eens bereikt. In 1965 lag de finish 800 meter lager vanwege een lawine hogerop en in 1988 en ook dit jaar werd de beklimming vanwege de hevige sneeuwval helemaal geschrapt. De beklimming van 1 juni 1953 is legendarisch. Op de hellingen ziet het zwart van de toeschouwers. Overal mannen met lange jassen die de eenzame fietser hartstochtelijk toejuichen. Hier op de flanken van de Passo dello Stelvio is Fausto Coppi op weg naar zijn vijfde Giro-zege. Of zou het het nog misgaan? Coppi is hier al direct nadat de weg begon te stijgen in de aanval gegaan. Nog voordat de eerste van 48 bochten opdoemt, rijdt hij al alleen. Als de bomen plaatsmaken voor sneeuwhopen kijkt hij hoopvol opzij. Ver beneden zich ziet hij het roze zwoegen. In het gezelschap van een andere oude rivaal van hem, Gino Bartali. Twee vliegen in één klap. Gelukkig regent het vandaag niet op de lagere flanken. Met een hoogte van 2758 meter betekent dat begin juni vrijwel zeker sneeuw op de top. De organisatie durft het risico dit jaar voor het eerst aan. Zo hoog kwam de Giro nog nooit. Als Fausto Coppi het hoogste punt passeert moet hij zich door een dichte haag van toeschouwers wringen. Hij voelt de warmte van de vele lichamen die hem bijna aanraken. Dichter bij hun held kunnen zij niet komen. Als hij zich even later in de afdaling naar Bormio stort, denkt hij af en toe nog terug aan die haag van warme lichamen. De krant onder zijn shirt houdt maar een beetje van de koude tegen. In Bormio ziet hij zijn concurrenten op ruime afstand binnenkomen. Bartali komt binnen op bijna drie minuten en ruim een halve minuut later passeert Koblet de finish. Eindelijk evenaart Coppi het record van zijn idool en trainer Alfredo Binda. Vijf keer de Giro winnen!
De ervaringen van mijn beklimming kan u later lezen....
Afgelopen week een vergadering ingelast om de laatste praktische dingen te bespreken. Een belangrijk punt, nog een pittig ritje rijden als voorbereiding op het Italiaans avontuur. De Mergellandroute staat op het program, een rit doorheen het Nederlands Limburgse heuvelland over 145km met 1500HM. Bekend terrein maar niet te onderschatten. We vatten het menu van de dag aan met Bemelerberg en Meshberg als voorgerecht, Moerslag en Wolfsberg als tussengerecht Loorberg, Camerig, Wittemberg, Eyserbos, Keutenberg als hoofdgerecht. Even bij het AmstelGoldRace café passeren om te schuilen en de nodige energie op doen door koffie en vlaai te verorberen om daarna het laatste gedeelte aan te vatten. Daarna Walem en Ravensbosh als dessert. (De brug van Wèzent heeft één klimgeit slecht kunnen verteren) De kettingen blijven de hele rit flink strak staan, het tempo blijft er goed in, zelfs op de Eyserbosweg gaat het zo hard, dat de wielertoeristen die we voorbijsteken gewoon van de fiets vallen (zonder erg). Op twee buien na blijft het de hele rit droog, maar de wind blijft flink tekeer gaan. Eerlijkheid, de laatste hectometers een flinke hongerklop ontvangen. Bij thuiskomst de hele frigo leeggeplunderd en ik ben er weer bovenop. Zondag, de rit naar Henri Chapelle 91km, ook zeer goed doorstaan en verteerd. Na dit weekend heeft mijn vertrouwen een flinke boost gekregen...
Volg hier de voorbereidingen en de verhalen over de Dolomietenreis die ik samen met 8 clubmakkers* maak eind juni 2013. Op het menu: de Maratone dell Dolomites en op de terugreis 'de Stelvio'. (zie foto's beneden)
*Urbain, Jo T, Bart, Davy, Lorry, Dirk, Eddy en Ludwig.
Beweging, ontspanning, genieten, natuur, vriendschap, gezondheid, afzien, doorzettingsvermogen en soms challenge zijn waardes die het fietsen samenbrengt. Door het fietsen weet ik veel een plaats te geven!
Een fietsdoel is voor mij veel meer dan sport alleen, het is een manier van denken en van leven. Door de juiste ingesteldheid zal ik slagen in mijn doelen, zoals o.a. de Maratone del Dolomites.
De liefde voor de fiets, mijn passie voor Coppi, mijn ervaringen op en naast de fiets kunt u nu volgen via deze Blog. Foto's, reisverhalen, annecdotes en belevenissen komen aan bod. Geniet, leef mee en aarzel niet om te reageren of wat te schrijven in mijn gastenboek.
We zijn al enkele dagen terug, maar toch leef ik nog op een roes van fierheid over mijn sportieve prestaties en blijheid van de geslaagde fietsvakantie.
. Niet van de poes als je slechte benen hebt, makkie als je 'goei been' hebt. Het tweede telde gelukkig voor mij, (veel) wind wat motregen maar het deerde mij niet, jheu de baj (allez paardje) maar door. Af en toe nog eens doortrekken en veel op kop gereden. Een goed gevoel na 105km. Het uurtje rollen van afgelopen vrijdag heeft zijn resultaat weer opgeleverd.
Beste fietsliefhebber, volger, vriend(in),
