- I'm a rebel without a cause, I never stand back or give in. I'm a winner. I will never be tamed by anyone. Music is my life and my life is music. I love menstuff. Climbing in trees, drinking beer, burp, talk dirty, acting like an idiot. I am addicted to the ones I love, they are my world. I will fight for what I love. I am artistic. I love to draw, to take pictures, to sing, to dance, to play the guitar. I love tattoos, those two are my babies. Unpredictable, one of my favorite characteristics. I'm weird and you love it. I see things my way. I laugh a lot and I know my laugh is extremely irritating, but that wont hold me from laughing. I'm a happy girl and that's the sweetest thing you'll ever see.
I will never be the woman with the perfect hair, who can wear white and not spill on it.
De relatie die je kost wat kost moet onderhouden, is die met een geweldig persoon. Hij of zij is knap, heeft brains, is charmant, staat klaar voor zijn of haar vrienden, weet altijd de juiste woorden vinden, is, toegegeven, soms wel wat onhandig, maar kan enorm schattig zijn. Met andere woorden: jezelf.
Als je een goeie relatie met anderen wilt opbouwen, moet die met jezelf eerst in orde zijn. De meeste mensen denken dat anderen hen net zo kritisch bekijken als zij zichzelf bekijken. Dat ene puistje lijkt wel een meteoriet en je gewicht neemt toe met twintig kilo. Niemand heeft iets aan onzekere mensen die hun mond niet durven opentrekken. Echte vrienden houden van je, met je perfecties en imperfecties.
Natuurlijk zijn er dagen waarop je niet echt van jezelf kunt houden. Dagen waarop je in de spiegel kijkt en bijna een meter in de lucht springt van het verschieten. Of wanneer je iets ongelooflijk doms zegt en iedereen je met een scheef oog zit aan te kijken. Maar niemand is perfect, toch? Wanneer ik een fout maak, bedenk ik ofik echt de enige ben die ooit zoiets heeft gedaan. En dat is natuurlijk niet zo. Op die manier voel ik me dus nooit alleen; leve het imperfecte menselijke ras!
Ik stel voor dat alle boekjes die uitpuilen van de ultramagere modellen met hun perfecte huid en haren onmiddellijk worden verbrand. Hoewel, wanneer die foto’s zouden worden ontdaan van hun bewerkingen en zouden worden uitvergroot, zouden veel mensen zich ogenblikkelijk beter gaan voelen over zichzelf. Als ik die foto’s bekijk, vergelijk ik die meisjes vaak met zombies. Hun ogen liggen diep in hun kassen, waardoor ze enorme wallen lijken te hebben, hun heupbotten steken enorm naar buiten, het lijkt wel alsof hun beentjes elk ogenblik zouden kunnen knappen. Een dikke, gezellige knuffel kan gewoon niet meer, want het zou lijken alsof je een zak vol botten aan het knuffelen bent!
Conclusie: “Less is more” klopt niet meer, behalve in de zin van “Les is more hunger, more pain and more bones that break.”
En: Love yourself, ‘cause it’s the person you have to live with for the rest of your life.
And the choice I've made is simple: Passion over pain.
Ik ben naar school geweest om mijn individueel traject in orde te brengen. Een traject speciaal voor mij, omdat ik nu eenmaal een moeilijk mens ben. Als ik gewoon blij had kunnen zijn met mijn studiekeuze, had dat helemaal niet gehoeven. Maar er is helemaal geen garantie op succes als je je inschrijft voor een bepaalde opleiding. Er mogen dan nog zoveel infodagen zijn, je kan nooit voor honderd procent zeker zijn dat iets je gaat liggen. Lerarenopleiding is leuk en interessant, maar Nederlands ligt me nu eenmaal niet. Ik had dromen over begrijpend lezen, literatuur, poëzie en theater. Maar op den duur zat ik toch gezellig zinsontleding te geven aan ongeïnteresseerde mannetjes van twaalf.
Eigenlijk zou een opleiding een niet-tevreden-geld-terug garantie moeten hebben, zoals bij yoghurt. En liefst zou ik al die vervelende uren van les volgen, studeren, stage voorbereiden en irritatie ook graag terugkrijgen. Ik heb een jaar van mijn leven verspild aan die fijne vrouw van Nederlands, die er een hobby van maakte om mensen op basis van hun stem en uitspraak de grond in te boren.
“Gy moocht van my branden in den Helle, myne vrouwe. Samen met uwe seer geliefde niet te versmaden theaterstukken.”
Zo denk ik wel vaker over iets na. Hoeveel tijd, bloed, zweet en tranen verspilt men wel niet aan dingen die achteraf nutteloos bleken te zijn. Relaties bijvoorbeeld. Hoe vaak wens ik wel niet dat ik de tijd zou kunnen terugkrijgen die ik vergeefs heb gestoken in verkeerde personen. De gevoelens die ik heb verspild aan mensen die ik prioriteit maakte, maar die mij maar als een optie zagen. De frustratie bij het besef dat het helemaal niet goed zit en de moeite die je moet doen om uit die situatie te raken.
Een mensenleven kan een puinhoop zijn.
Beeld je in dat alles perfect moest gaan in je leven, met de juiste keuzes en de juiste mensen. Utopie, en misschien ook maar gelukkig. Hoeveel briljante boeken en films zouden er dan niet geschreven en gemaakt geweest zijn. Alleen maar plaatjes over the picture perfect. Ik kan zo al een tiental mensen bedenken die spontane kotsneigingen zouden krijgen. Dus misschien is al het drama en al die pijn toch nog voor iets goed. De meeste briljante mensen werden gekweld door pijn. Van Gogh: check. Frida Kahlo: check. Annie M. G. Schmidt: check. Van het leven van Einstein weet ik niks af, maar ik weet zeker dat ook hij een zwaar bestaan had, al was het maar door een kat met nierstenen.
Sublimatie is het antwoord. En als ik dat dan weer koppel aan mijn verkeerde studiekeuze kan ik alleen maar besluiten: Zonder die foute beslissing was ik zoveel misgelopen in mijn leven. Niet over nadenken, gewoon aannemen en glimlachen. Dat is de juiste beslissing in vele gevallen.
En voor wie het zich moest interesseren: Vanaf dit jaar begin ik met Plastisch Opvoeding. Het bestaan van de zoveelste gekwelde artieste begint.
