Op een Russisch vliegdekschip was men ondertussen wat er overbleef van het kleine vreemde vliegtuigje aan het onderzoeken.

Vliegtuigdeskundigen stonden versteld van de microchips die oordeelkundig ingebouwd waren op verborgen plaatsen in de cockpit en in de staart.

Men vond tevens een nest paardenhorzels die zich in de dubbele wand van het vliegtuigje hadden genesteld.

Een aantal van die zoemende paardenvliegen waren erin geslaagd om sommige van de geheimzinnige microchips deels aan te tasten en aldus te beschadigen.

Volgens de scheepsarts hadden die dollen wellicht het 'gezoem' veroorzaakt waar de halfbewusteloze man die ze op zee gevonden hadden af en toe in zijn slaap over praatte.

Deze man was er erg aan toe en werd teruggevonden, bovenop een automatisch openend rubberen vlot. De man was bij de vliegtuigcrash op het water als bij wonder op dit vlot geslingerd en hierdoor aan een gewisse dood ontsnapt.

De hoofdelectronicus van het schip meldde in zijn rapport aan het Kremlin dat twee belangrijke moeder-microchips vooraan in de cockpit door dollen waren aangetast en zo goed als buiten werking waren, wellicht de oorzaak van het ongeval.

De aanwezige luchtmachtcommandant eiste alle vliegtuigbrokstukken op voor verder onderzoek, alsook de vermoedelijke piloot die zij uit de zee hadden opgevist. Voor verder onderhoor, maar dat zou niet voor vandaag zijn, want hij was nog steeds niet bij bewustzijn.

Bontekoe leefde dus nog, zij het niet echt optimaal, en werd naar een geheime plaats gebracht in Rusland.

---

Commissaris Volbloed had ondertussen een vertaling van zijn satelietbericht bekomen via de Russische ambassadeur en wist nu wat er aan de hand was met Bontekoe.

'Onze hoofdcommissaris is weliswaar gered maar niet buiten levensgevaar en zit vast ergens op een Russische legerbasis.

'Ik heb dus opdracht gekregen van hogerhand om zijn dienst vanaf nu te leiden en ik stel mevrouw Pijpen tijdelijk aan als commissaris.' meldde hij aan zijn personeel.

Wordt vervolgd...

'Proficiat.' was het eerste wat Tom Bonnen op een vroege morgen zegde. Hij richtte die gelukwensen aan Brigitte, de undercoveragente, die nu tijdelijk commissaris was benoemd omwille van de gedwongen afwezigheid van de hoofdcommissaris die er in sloeg om een verkeerd vliegtuigje te huren, nog wel één van een luchtvaartmaatschappij die iets te maken had met een Arabische verkoopsdirecteur die in de Waldorf en de Hilton in New York resideerde en rare chips aan het Amerikaanse leger verkocht.

Dit alles had Bontekoe tijdens zijn ongewenste en benarde vlucht ontdekt maar kon het niemand vertellen want hij lag daar halfdood in een kliniek ergens op een Russische legerbasis.

Hij zou dat zeker verteld hebben als zijn hersenen terug normaal werkten maar dat deden ze actueel niet want hij was duidelijk niet bij kennis. Dat vond de Russische legerdokter ook, die eigenlijk beenhouwer van beroep was, maar dat stak niet zo nauw in de krijgsmacht van Putin.

In de krijgsmacht van België zat de bevoegde minister volledig klem. Hij heette trouwens De Clem en dat kwam goed uit. Hij zat wat nerveus bij de premier en las voor uit de documenten die snel vertaald waren naar het Vlaams, het Duits en het Frans en in negen exemplaren, we bevinden ons immers in een drietalig land met acht regeringen.

Het negende exemplaar was voor de koning.

'Potverkoffie' zei de premier. 'Jandorie.' antwoordde de legerminister. Ze zijn immers toevallig beide katholieken en die vloeken alleen beleefd.

'Een exemplaar te kort, potvermillie, voor onszelf nogwel!' zeiden ze beiden in koor want ze denken en praten alletwee even snel, ze zijn immers van dezelfde partij.

'Na 15 maanden zouden we toch een akkoord over de staatshervorming moeten hebben, vind ik Yves!' gooit De Clem in de groep, ofschoon ze toen maar met twee waren.

'Waarom gooit gij altijd met alles?' wil de premier weten.

'Wilt gij indruk maken?'

'Ik ontken dit met klem!' giechelt De Clem.

Zo brengen die twee hun voormiddag door want ze zijn moedeloos na 18 maanden onderhandelen met onzichtbare franstaligen. Ze zijn ook aan de drank geraakt maar dat weet niemand.

'Clem, wat is dat met dat vliegtuigje waar een Belgische hoofdcommissaris inzat en waar de Russen ons nu mee lastig vallen?'

'Het gaat wel over een commissaris van ons, hé Term.'

'Och, we weten ondertussen dat de politie en het gerecht vol corruptie zit, Clem, maak je daar niet zo druk in!'

Met Term en Clem, zo spreken die twee mekaar aan van zodra ze aan een tweede fles beginnen.

'Moet het land niet geregeerd worden?' vraagt Clem met zijn halfzatte botten.

'Dat doen onze deelregeringen wel, Clem,' antwoord Term terwijl hij in P-magazine bladert.

Komt daar toch wel plots langs de achterdeur Caran Dash binnengefladderd. Zij is een persoonlijke lijfwacht van Bush en tevens CIA geheimagent en woont tijdelijk in bij de vermiste Bontekoe.

'Prime Minister, ik heb een persoonlijk telegram van onze president, hier.' en ze gooit het ding op het bureel van onze premier.

'Ge ziet, iedereen gooit dingen naar jou.' brengt De Clem in, terwijl hij de fles whisky probeert te verstoppen. Maar Caran is een opgeleide CIA agente en dus niet van gisteren.

'Are you drinking during your governing time?' wil ze weten, met strenge blik.

'Er is niet veel te 'governen.' durft de brutale De Clem lachend antwoorden.

'Onze deelregeringen doen dat voor ons, wij zijn een soort overbetaalde salonhelden geworden, die af en toe eens op TV en radio wat komen lullen en dan is de bevolking weer gerustgesteld, behalve enkele slimme Vlamingen die voor het Blok, pardon het Belang van Limburg stemmen, maar die kunnen de pot op.

'Ge mengt de dingen weer, Clem,' zegt Term, die de pienterste van de twee is.

'I will read it myself.' en de ranke slanke Caran Dash sleurt het telegram uit de handen van onze premier die, ofschoon moedeloos, juist zijn P-magazine had neergelegd en dit telegram van Bush wilde gaan lezen.

En ze declameert zoals alleen een zwarte CIA agente dat kan:

'De lelies liggen er verwaterd bij. De kikvors kwaakt in het ongewisse. Fonteinen zijn verboden. De sloot is bevuild en de inktvis spuit.'

Dan steekt ze het papiertje in haar krokohandtas, zegt: zie dat ge daar nog deze morgen op antwoordt als ge geen zware diplomatieke verwikkelingen wenst, en ze verdwijnt door diezelfde achterdeur waarlangs ze gekomen was en waarvan onze twee ministers zelfs het bestaan niet kenden.

'Wat weten wij toch weinig af van onze regeringsgebouwen, maat.' zegt De Clem.

'Ik ben wel uw premier, Clem, en niet uw maat.' antwoordt de eerste minister geambeteerd.

'Ambeteren? Is dat wel goede standaardtaal? komt Filip tussenbeide.

'Oei, Wat doet gij hier?' roept De Clem die uiteraard aan landsverdediging denkt.

'Die boodschap van Amerika, hebt ge daar iets van begrepen?' vraagt Filip.

De beide ministers zijn nu het noorden kwijt, maar ze beseffen het niet want ze zijn het al achtien maanden kwijt, sinds de laatste verkiezingen.

Wordt vervolgd....

In zijn goeduitgeruste minibus in het halfduister zit een man te luisteren naar een gesprek tussen de premier van België en zijn minister van landsverdediging.

Die twee heren ministers zitten met de handen in het haar.

Ze hebben zojuist een geheime boodschap gekregen van de president van Amerika via de sensuele mond van Caran Dash, een persoonlijke bodyguard van Bush.

'Hebt gij alles kunnen noteren wat ze zei, Clem?' vraagt Term aan zijn minister.

'Ik ben uw meid niet!' weerlegt Clem met klem.

'Die zwarte trien is wel weg met dat telegram waarop die rare tekst stond, hé Clem!' roept onze premier.

Normaal zouden regeringsleden van dit niveau niet zo een taal uitslaan, maar zoals de aandachtige lezer weet zijn de beide heren beschonken wegens een lichte depressie na meer dan een jaar ter plaatse trappelen op het politieke toneel.

'Zouden we niet beter van het toneel verdwijnen?' vraagt Clem aan Term.

'Zijt ge zot, Clem,' replikeert Term. 'Ik heb genoeg moeite moeten doen en liegen tegen mijn kiezers, om hier na zoveel zweet zo maar weg te stappen!'

'Trouwens, waar vinden ze nog zo een zot om premier van België te worden?' zegt de wellicht laatste premier van het koninkrijk.'

'Waarom is koninkrijk met een k en niet met een g?' vraagt Filip die nog altijd ongevraagd in dat kantoor in de Wetstraat zit bij de twee ministers van streek. Ministers van Staat waren ze nog lang niet, en zoals het er nu naar uitziet worden ze dat ook nooit!

In de minibus stapt achteraan een dame in en vraagt aan de detectiveachtige man: 'Hebt ge hem al kunnen betrappen op overspel?'

'Neen, mevrouw Leterme, maar dat komt heus wel hoor!' weet de man de vrouw van de premier op te beuren.

'Wat ik wel genoteerd heb is de codeboodschap van de president van Amerika aan onze prime?! Als ik die geheime boodschap aan de Russen of aan Iran verkoop zijn we schatrijk en verlap ik mijn praktijk!'

'Wat doet de prins bij mijn man?' vraagt de nieuwsgierige first lady van België.

'Ik ben niet zeker dat het de prins is.' antwoordt de detective.

'Kan u niet binnenkijken met uw apparatuur?' wil de premierechtgenote weten.

Nota: het is dus premier-echtgenote en niet premie-rechtgenote zoals sommigen van u nu gelezen hebben!

'Alleen afluister-, geen afkijkapparatuur heb ik geplaatst, mevrouw. Anders had het u al de geiten van de premier gekost, en dat had hij wellicht gemerkt. Tien geiten minder in zijn tuin dat ziet hij niet, zoals hij 10 miljard minder in de staatskas ook niet opmerkt. U mag dus gerust zijn, de belastingbetaler iets minder, maar die slikt toch alles, dus ook daar is geen vuiltje aan de lucht.'

'Weet U wat die rare tekst van Bush betekent?' fluistert de man in het kleurloze minibusje.

'Ik heb thuis codeboeken van Yves, ik ontcijfer dat tegen deze middag!'

En weg is de first lady van het koningrijk met een k.

---

Filip, hebt gij die moeilijke tekst onthouden?' wil de premier nog weten.

'Ik heb andere dingen te doen dan naar uw pijpen te dansen, Term!' antwoordt Filip.

'De Winter, wat doet gij hier trouwens? Het is nog niet eens herfst, ge komt veel te vroeg!'

'Weg, weg, weg.' beginnen beide ministers te scanderen.

Maar Filip De Winter is meer gewoon dan wat uitgejouwd te worden.

Wordt vervolgd...

'Die man van de brug in Frankrijk, weet ge wel, kan die ons niet helpen?' wil Term weten.

'Wij hebben immers geen middelen meer en geen macht, maar die vent van die brug in Frankrijk kan ons zeker helpen!' gaat Term, de premier, verder.

'Wie bedoelt ge in godsnaam?' wil Clem weten.

'Hou god erbuiten, Clem!'

Term en Clem zijn koosnamen waarmee de twee ministers mekaar aanspreken als niemand anders kan meeluisteren.

Maar daar vergissen ze zich in want hun stemmen worden duidelijk ontvangen in de minibus van de detective die werkt voor de first lady van België.

'Vindt gij dat mijn vrouw geschikt is om als first lady op te draven?' vraagt Term aan Clem.

'Volgens mij niet.' zegt Clem en hij proest het uit.

Term is blij dat zijn medewerker akkoord is en laat dit luidop blijken met een geil lachje. De detective neemt al die geluiden op en denkt: mevrouw de premier gaat niet gelukkig zijn met deze uitlatingen.

'De brug in Avignon, dat is het wat ik bedoelde.' roept Term enthousiast.

'Term, wat brabbelt ge toch!'

'Etienne, die bedoel ik.' verduidelijkt Term.

'Onze rijkste en machtigste industrieel/bankier/potentaat van België, die kan ons helpen!' fluistert Term, blij dat hij een oplossing gevonden heeft.

'Die verkoopt Brussels Airlines aan de Duitsers voor een goeie stuiver. Kan die ons landje niet verkopen aan de Amerikanen bijvoorbeeld, voor veel dollars?'

'Term, volgt gij de actualiteit? Die Amerikanen hun banken gaan één voor één in galop over kop. Hoe gaan ze die Burggraaf Etienne Davignon betalen.?'

'Eerlijk gezegd is België nog weinig waard, Clem, ik kan het weten, ik ben de huidige eerste minister, al schijnt niemand dat te weten en niets van aan te trekken.

'Die Davignon is een zakenman, die verkoopt ons land aan die domme Amerikanen in stukken.

'Amerikanen in stukken?'

'Neen, ons land in stukken!'

Hij begint waarschijnlijk met de Westhoek te verkopen, zegt dat daar olie in de grond zit en klaar is kees.

Het overschot van België zet hij in de solden bij de Verenigde Naties. Eén of andere rijke Arabier, die die ouwe Etienne allemaal kent, transporteert onze grond naar zijn woestijn omwille van de vruchtbaarheid en iedereen is content, Clem.

'En waar moeten de Belgen dan naartoe?'

'Die paar echte Belgen gaan maar in Nederland of Frankrijk wonen. Al die andere zijn inwijkelingen en sturen we terug naar hun thuisland.'

'Maar Clem, is dat niet wat te drastisch?'

'Of ik lijf ze in bij ons leger als huursoldaten, en we doen aan langetermijnverhuur van ons leger aan diegene die het meeste biedt.'

'Wie voert er momenteel oorlog in de wereld en heeft veel geld te spenderen? Zoekt ge dat eens uit, tegen morgen, Clem?'

'Gaan de Walen en de Brusselaars daarmee akkoord gaan?' vraagt Clem zich toch bang af.

' We geven die de helft van de opbrengst en geen haan die ernaar kraait!'

'Die haan is wel hun symbool, hé Term!'

'Clem, begint niet geestig te doen, want de situatie is al zielig genoeg.'

'Ge gebruikt weer veel pastoorwoorden, Term.' zegt de zielige Clem die toch geestig blijft doen.

Wordt vervolgd...

'Clem, waar vinden we dringend een paar eerlijke topambtenaren?'

'Term, ik wist het jongen, na de eenheidspolitie zou de eenheidscorruptie ontstaan!'

'Die Koekenberg is maar het topje van de ijsberg.' zegt Clem.

'Het is wel Koekelberg, Clem,' verbetert de premier.

'Van die basiliek? Is Godfried Danneels er ook bij betrokken, Term?'

'Neen Clem, die benoemt nooit vrouwen, zeker niet via de canapé!'

'Meer Comités hebben we nodig, jongen! Aan welke letter zitten we al?'

'De P zeker, Comité P.'

'Q, R, S, T,U, V, W, X, Y en Z, veel comités kunnen we niet meer samenstellen, Term!'

'Zouden we de koning geen baas maken van ons land, Term?'

'Clem, hoe dikwijls moet ik het nog zeggen, over mijn dood lijk!'

'Maar we gaan de dieperik in, Term!'

'En onze banken die gaan mee de dieperik in!' zegt Clem paniekerig.

'Het systeem gaat de ondergang tegemoet, premier.'

'Zouden we niet beter die Burggraaf Davignon ons land laten verlappen aan de meestbiedende?'

'Als we nog lang wachten, krijgen we onszelf niet meer kwijt aan de straatstenen, Term.'

En zo eindigde 16 september 2008 in de Wetstraat en in mineur.

'Gelukkig heeft de massa daar geen besef van, Clem, geef ze brood en spelen, zoals de Romeinen deden en het volkske houdt zich kalm, jongen!' zegt Term belerend.

'Maar het Romeinse rijk is wel kapot gegaan, man.' slaat Clem de nagel op de kop!

Droevige tijden zijn dus in aantocht.....

Wordt misschien nog vervolgd maar het zal geen schoon einde zijn......

In zijn goeduitgeruste minibus in het halfduister zit een man te luisteren naar een gesprek tussen de premier van België en zijn minister van landsverdediging.

Die twee heren ministers zitten met de handen in het haar.

Ze hebben zojuist een geheime boodschap gekregen van de president van Amerika via de sensuele mond van Caran Dash, een persoonlijke bodyguard van Bush.

'Hebt gij alles kunnen noteren wat ze zei, Clem?' vraagt Term aan zijn minister.

'Ik ben uw meid niet!' weerlegt Clem met klem.

'Die zwarte trien is wel weg met dat telegram waarop die rare tekst stond, hé Clem!' roept onze premier.

Normaal zouden regeringsleden van dit niveau niet zo een taal uitslaan, maar zoals de aandachtige lezer weet zijn de beide heren beschonken wegens een lichte depressie na meer dan een jaar ter plaatse trappelen op het politieke toneel.

'Zouden we niet beter van het toneel verdwijnen?' vraagt Clem aan Term.

'Zijt ge zot, Clem,' replikeert Term. 'Ik heb genoeg moeite moeten doen en liegen tegen mijn kiezers, om hier na zoveel zweet zo maar weg te stappen!'

'Trouwens, waar vinden ze nog zo een zot om premier van België te worden?' zegt de wellicht laatste premier van het koninkrijk.'

'Waarom is koninkrijk met een k en niet met een g?' vraagt Filip die nog altijd ongevraagd in dat kantoor in de Wetstraat zit bij de twee ministers van streek. Ministers van Staat waren ze nog lang niet, en zoals het er nu naar uitziet worden ze dat ook nooit!

In de minibus stapt achteraan een dame in en vraagt aan de detectiveachtige man: 'Hebt ge hem al kunnen betrappen op overspel?'

'Neen, mevrouw Leterme, maar dat komt heus wel hoor!' weet de man de vrouw van de premier op te beuren.

'Wat ik wel genoteerd heb is de codeboodschap van de president van Amerika aan onze prime?! Als ik die geheime boodschap aan de Russen of aan Iran verkoop zijn we schatrijk en verlap ik mijn praktijk!'

'Wat doet de prins bij mijn man?' vraagt de nieuwsgierige first lady van België.

'Ik ben niet zeker dat het de prins is.' antwoordt de detective.

'Kan u niet binnenkijken met uw apparatuur?' wil de premierechtgenote weten.

Nota: het is dus premier-echtgenote en niet premie-rechtgenote zoals sommigen van u nu gelezen hebben!

'Alleen afluister-, geen afkijkapparatuur heb ik geplaatst, mevrouw. Anders had het u al de geiten van de premier gekost, en dat had hij wellicht gemerkt. Tien geiten minder in zijn tuin dat ziet hij niet, zoals hij 10 miljard minder in de staatskas ook niet opmerkt. U mag dus gerust zijn, de belastingbetaler iets minder, maar die slikt toch alles, dus ook daar is geen vuiltje aan de lucht.'

'Weet U wat die rare tekst van Bush betekent?' fluistert de man in het kleurloze minibusje.

'Ik heb thuis codeboeken van Yves, ik ontcijfer dat tegen deze middag!'

En weg is de first lady van het koningrijk met een k.

---

Filip, hebt gij die moeilijke tekst onthouden?' wil de premier nog weten.

'Ik heb andere dingen te doen dan naar uw pijpen te dansen, Term!' antwoordt Filip.

'De Winter, wat doet gij hier trouwens? Het is nog niet eens herfst, ge komt veel te vroeg!'

'Weg, weg, weg.' beginnen beide ministers te scanderen.

Maar Filip De Winter is meer gewoon dan wat uitgejouwd worden.

Wordt vervolgd...

'Die man van de brug in Frankrijk, weet ge wel, kan die ons niet helpen?' wil Term weten.

'Wij hebben immers geen middelen meer en geen macht, maar die vent van die brug in Frankrijk kan ons zeker helpen!' gaat Term, de premier, verder.

'Wie bedoelt ge in godsnaam?' wil Clem weten.

'Hoe god erbuiten, Clem!'

Term en Clem zijn koosnamen waarmee de twee ministers mekaar aanspreken als niemand anders kan meeluisteren.

Maar daar vergissen ze zich in want hun stemmen worden duidelijk ontvangen in de minibus van de detective die werkt voor de first lady van België.

'Vindt gij dat mijn vrouw geschikt is om als first lady op te draven?' vraagt Term aan Clem.

'Volgens mij niet.' zegt Clem en hij proest het uit.

Term is blij dat zijn medewerker akkoord is en laat dit luidop blijken met een geil lachje. De detective neemt al die geluiden op en denkt: mevrouw de premier gaat niet gelukkig zijn met deze uitlatingen.

'De brug in Avignon, dat is het wat ik bedoelde.' roept Term enthousiast.

'Term, wat brabbelt ge toch!'

'Etienne, die bedoel ik.' verduidelijkt Term.

'Onze rijkste en machtigste industrieel/bankier/potentaat van België, die kan ons helpen!' fluistert Term blij dat hij een oplossing gevonden heeft.

'Die verkoopt Brussels Airlines aan de Duitsers voor een goeie stuiver. Kan die ons landje niet verkopen aan de Amerikanen bijvoorbeeld, voor veel dollars?'

'Term, volgt gij de actualiteit? Die Amerikanen hun banken gaan één voor één in gallop over kop. Hoe gaan ze die Burggraaf Etienne Davignon betalen.?'

'Eerlijk gezegd is België nog weinig waard, Clem, ik kan het weten, ik ben de huidige eerste minister, al schijnt niemand dat te weten en iets van aan te trekken.

'Die Davignon is een zakenman, die verkoopt ons land aan die domme Amerikanen in stukken.

'Amerikanen in stukken?'

Neen, ons land in stukken!'

Hij begint waarschijnlijk met de Westhoek te verkopen, zegt dat daar olie in de grond zit en klaar is kees.

Het overschot van België zet hij in de solden bij de Verenigde Naties. Eén of andere rijke Arabier, die die ouwe Etienne allemaal kent, transporteert onze grond naar zijn woestijn omwille van de vruchtbaarheid en iedereen is content, Clem.

'En waar moeten de Belgen dan naartoe?'

'Die paar echte Belgen gaan maar in Nederland of Frankrijk wonen. Al die andere zijn inwijkelingen en sturen we terug naar hun thuisland.'

'Maar Clem, is dat niet wat te drastisch?'

'Of ik lijf ze in bij ons leger als huursoldaten, en we doen aan langetermijnverhuur van ons leger aan diegene die het meeste biedt.'

'Wie voert er momenteel oorlog in de wereld en heeft veel geld te spenderen? Zoekt ge dat eens uit, tegen morgen, Clem?'

'Gaan de Walen en de Brusselaars daarmee akkoord gaan?' vraagt Clem zich toch bang af.

' We geven die de helft van de opbrengst en geen haan die ernaar kraait!'

'Die haan is wel hun symbool, hé Term!'

'Clem, begint niet geestig te doen, want de situatie is al zielig genoeg.'

'Ge gebruikt weer veel pastoorwoorden, Term.' zegt de zielige Clem die toch geestig blijft doen.

Wordt vervolgd...

'Proficiat.' was het eerste wat Tom Bonnen op een vroege morgen zegde. Hij richtte die gelukwensen aan Brigitte, de undercoveragente, die nu tijdelijk commissaris was benoemd omwille van de gedwongen afwezigheid van de hoofdcommissaris die er in sloeg om een verkeerd vliegtuigje te huren, nog wel één van een luchtvaartmaatschappij die iets te maken had met een Arabische verkoopsdirecteur die in de Waldorf en de Hilton in New York resideerde en rare chips aan het Amerikaanse leger verkocht.

Dit alles had Bontekoe tijdens zijn ongewenste en benarde vlucht ontdekt maar kon het niemand vertellen want hij lag daar halfdood in een kliniek ergens op een Russische legerbasis.

Hij zou dat zeker verteld hebben als zijn hersenen terug normaal werkten maar dat deden ze actueel niet want hij was duidelijk niet bij kennis. Dat vond de Russische legerdokter ook, die eigenlijk beenhouwer van beroep was, maar dat stak niet zo nauw in de krijgsmacht van Putin.

In de krijgsmacht van België zat de bevoegde minister volledig klem. Hij heette trouwens De Clem en dat kwam goed uit. Hij zat wat nerveus bij de premier en las voor uit de documenten die snel vertaald waren naar het Vlaams, het Duits en het Frans en in negen exemplaren, we bevinden ons immers in een drietalig land met acht regeringen.

Het negende exemplaar was voor de koning.

'Potverkoffie' zei de premier. 'Jandorie.' antwoordde de legerminister. Ze zijn immers toevallig beide katholieken en die vloeken alleen beleefd.

'Een exemplaar te kort, potvermillie, voor onszelf nogwel!' zeiden ze beiden in koor want ze denken en praten alletwee even snel, ze zijn immers van dezelfde partij.

'Na 15 maanden zouden we toch een akkoord over de staatshervorming moeten hebben, vind ik Yves!' gooit De Clem in de groep, ofschoon ze toen maar met twee waren.

'Waarom gooit gij altijd met alles?' wil de premier weten.

'Wilt gij indruk maken?'

'Ik ontken dit met klem!' giechelt De Clem.

Zo brengen die twee hun voormiddag door want ze zijn moedeloos na 18 maanden onderhandelen met onzichtbare franstaligen. Ze zijn ook aan de drank geraakt maar dat weet niemand.

'Clem, wat is dat met dat vliegtuigje waar een Belgische hoofdcommissaris inzat en waar de Russen ons nu mee lastig vallen?'

'Het gaat wel over een commissaris van ons, hé Term.'

'Och, we weten ondertussen dat de politie en het gerecht vol corruptie zit, Clem, maak je daar niet zo druk in!'

Met Term en Clem, zo spreken die twee mekaar aan van zodra ze aan een tweede fles beginnen.

'Moet het land niet geregeerd worden?' vraagt Clem met zijn halfzatte botten.

'Dat doen onze deelregeringen wel, Clem,' antwoord Term terwijl hij in P-magazine bladert.

Komt daar toch wel plots langs de achterdeur Caran Dash binnengefladderd. Zij is een persoonlijke lijfwacht van Bush en tevens CIA geheimagent en woont tijdelijk in bij de vermiste Bontekoe.

'Prime Minister, ik heb een persoonlijk telegram van onze president, hier.' en ze gooit het ding op het bureel van onze premier.

'Ge ziet, iedereen gooit dingen naar jou.' brengt De Clem in, terwijl hij de fles whisky probeert te verstoppen. Maar Caran is een opgeleide CIA agente en dus niet van gisteren.

'Are you drinking during your governing time?' wil ze weten, met strenge blik.

'Er is niet veel te 'governen.' durft de brutale De Clem lachend antwoorden.

'Onze deelregeringen doen dat voor ons, wij zijn een soort overbetaalde salonhelden geworden, die af en toe eens op TV en radio wat komen lullen en dan is de bevolking weer gerustgesteld, behalve enkele slimme Vlamingen die voor het Blok, pardon het Belang van Limburg stemmen, maar die kunnen de pot op.

'Ge mengt de dingen weer, Clem,' zegt Term, die de pienterste van de twee is.

'I will read it myself.' en de ranke slanke Caran Dash sleurt het telegram uit de handen van onze premier die, ofschoon moedeloos, juist zijn P-magazine had neergelegd en dit telegram van Bush wilde gaan lezen.

En ze declameert zoals alleen een zwarte CIA agente dat kan:

'De lelies liggen er verwaterd bij. De kikvors kwaakt in het ongewisse. Fonteinen zijn verboden. De sloot is bevuild en de inktvis spuit.'

Dan steekt ze het papiertje in haar krokohandtas, zegt: zie dat ge daar nog deze morgen op antwoordt als ge geen zware diplomatieke verwikkelingen wenst, en ze verdwijnt door diezelfde achterdeur waarlangs ze gekomen was en waarvan onze twee ministers zelfs het bestaan niet kenden.

'Wat weten wij toch weinig af van onze regeringsgebouwen, maat.' zegt De Clem.

'Ik ben wel uw premier, Clem, en niet uw maat.' antwoordt de eerste minister geambeteerd.

'Ambeteren? Is dat wel goede standaardtaal? komt Filip tussenbeide.

'Oei, Wat doet gij hier?' roept De Clem die uiteraard aan landsverdediging denkt.

'Die boodschap van Amerika, hebt ge daar iets van begrepen?' vraagt Filip.

De beide ministers zijn nu het noorden kwijt, maar ze beseffen het niet want ze zijn het al achtien maanden kwijt, sinds de laatste verkiezingen.

Wordt vervolgd....

Op een Russisch vliegdekschip was men ondertussen wat er overbleef van het kleine vreemde vliegtuigje aan het onderzoeken.

Vliegtuigdeskundigen stonden versteld van de microchips die oordeelkundig ingebouwd waren op verborgen plaatsen in de cockpit en in de staart.

Men vond tevens een nest paardenhorzels die zich in de dubbele wand van het vliegtuigje hadden genesteld.

Een aantal van die zoemende paardenvliegen waren erin geslaagd om sommige van de geheimzinnige microchips deels aan te tasten en aldus te beschadigen.

Volgens de scheepsarts hadden die dollen wellicht het 'gezoem' veroorzaakt waarover de halfbewusteloze man die ze op zee gevonden hadden af en toe in zijn slaap over praatte.

Deze man was er erg aan toe en werd teruggevonden, bovenop een automatisch openend rubberen vlot. De man was bij de vliegtuigcrash op het water als bij wonder op dit vlot geslingerd en hierdoor aan een gewisse dood ontsnapt.

De hoofdelectronicus van het schip meldde in zijn rapport aan het Kremlin dat twee belangrijke moeder-microchips vooraan in de cockpit door dollen waren aangetast en zo goed als buiten werking waren, wellicht de oorzaak van het ongeval.

De aanwezige luchtmachtcommandant eiste alle vliegtuigbrokstukken op voor verder onderzoek, alsook de vermoedelijke piloot die zij uit de zee hadden opgevist. Voor verder onderhoor, maar dat zou niet voor vandaag zijn, want hij was nog steeds niet bij bewustzijn.

Bontekoe leefde dus nog, zij het niet echt optimaal, en werd naar een geheime plaats gebracht in Rusland.

---

Commissaris Volbloed had ondertussen een vertaling van zijn satelietbericht bekomen via de Russische ambassadeur en wist nu wat er aan de hand was met Bontekoe.

'Onze hoofdcommissaris is weliswaar gered maar niet buiten levensgevaar en zit vast ergens op een Russische legerbasis.

'Ik heb dus opdracht gekregen van hogerhand om zijn dienst vanaf nu te leiden en ik stel mevrouw Pijpen tijdelijk aan als commissaris.' meldde hij aan zijn personeel.

Wordt vervolgd...

'Vertrekt u naar Zwitserland, meneer Bontekoe?' vraagt de nieuwsgierige undercoveragente Brigitte.

'Ja, Brigitteke van mij.' antwoordt de hoofdcommissaris.

'Wat gaat u daar doen, chef?'

'Meewerken aan een internationaal experiment, meisje.'

'Welk soort experiment?'

'Een deeltjesversnellersexperiment.'

'Een sexperiment?' vraagt de secretaresse Machteld nieuwgierig.

'Ik denk dat het zonder S is, meneer Bontekoe.' voegt ze eraan toe.

'Dat valt tegen, maar toch dank ik je voor de rechtzetting!' zegt de hoofdcommissaris wat beteuterd.

'Is dat niet gevaarlijk, Bontekoe,' komt Volbloed tussenbeide.

'Dat gaat toch over atomen splitsen en zo, niet?'

'Protonen,' zegt Bontekoe geleerd.

'Een proton is een onderdeel van een atoom.' mengt nu de inspecteur Tom Bonnen zich in het gesprek.

Hij was zopas binnengereden met zijn vliegende motor in het lokaal van Bontekoe.

'Zijn uw wielen afgekuisd vooraleer hier binnen te brommen?' wil de chef weten.

'Madam Propre heeft juist gepoetst en kan naar de vakbond snellen als ge haar werk niet respecteert!' vult Volbloed nog aan.

'Vergeet niet dat die dame gehuwd is met meneer Schmudts, hoofd van de politievakbond.

Het is dus oppassen geblazen!' waarschuwt Bontekoe en kijkt kwaad naar de wat onderkruiperige vliegende brigade-inspecteur.

'Hoe lang gaan die experimenten in zwitserland duren?' wil Volbloed weten.

'Dat weet niemand, ze hebben zulke tests nog nooit gedaan!'

'Waarom hebben ze u eigenlijk nodig, u bent toch geen wetenschapper?' merkt Volbloed slim op.

'De eerste test die ze willen doen in die oneindige tunnel, 100 meter onder de grond, is een proton laten botsen met mijn lichaam!' verduidelijkt Bontekoe met een enorm zelfvertrouwen.

'Waarom is die tunnel 100 meter onder de grond?'

'Omdat de botsing verschrikkelijke knallen kan geven en men wil de mensen boven de grond niet storen door luidruchtige experimenten.'

Iedereen in Bontekoe zijn bureel is nu toch heel stil geworden. Allen denken ze na over het onheil dat hun grote chef, merendeel omwille van zijn overdreven grote eigendunk, zichzelve gaat aandoen in Zwitserland, in een cirkelvormige tunnel, 100 meter onder de aarde.

De eerste die terug iets zegt is Tom, omdat hij weinig respect voor zijn chef heeft en hem liever arm dan rijk is.

'Chef, tegen de snelheid van het licht botsen met een proton, denkt ge dat zo een klein protonneke dat overleeft?'

De anderen zouden nu wel willen lachen maar gezien de penibele situatie, houden ze zich gedeisd.

Bontekoe echter begreep het venijn in Tom zijn opmerking, licht de zware motor van Tom met één hand op en kiepert hem door het raam, recht naar beneden.

'Als ik dat kan, manneke van niets, dan zal ik zeker die botsing met een prutsdeeltje doorstaan niet?'

'Als dat proton tegen u aanvliegt met de snelheid van het licht, wordt dat dan geen antiton?' wil Brigitte weten, die welliswaar een prachtige meid is maar weinig natuurkundekennis in zich draagt.

'Neen,' zegt Tom die een oogje op Brigitte heeft en haar wil bijstaan ,'dat proton gaat bij botsing breken in nog kleinere deeltjes, die men dan voor de eerste keer in de geschiedenis zal kunnen ontleden. Een enorme vooruitgang zal dat betekenen, om te weten waar alles uiteindelijk vandaan komt.'

Brigitte kijkt vol verwondering naar Tom.

'Maar als er iets fout gaat bij dit experiment en in plaats van dat proton, springt onze chef in kleine stukjes, wat dan?'

'Dan gaat die tunnel eerst volledig moeten gereinigd worden van de brokken, de stukken en de overschotten van de chef en ontstaat er een betreurenswaardige grote vertraging in het experiment.' legt Tom verder uit.

Chef Bontekoe kijkt nu zeer bedrukt want hij hield met die mogelijkheid nooit rekening wegens zijn soms overdreven zelfoverschatting.

'Bonnen, het kan zijn dat ik u in mijn plaats naar Zwitserland stuur voor dit experiment.' fluistert Bontekoe.

Tom Bonnen, de inspecteur met de brutale mond, is nu toch ook stil geworden....

'Bontekoe, gaat ge dat nu echt doen?' vraagt commissaris Volbloed verbaasd.

'Ik wil die jonge Tom niet sturen, Volbloed, die heeft geen sterk lijf, nog geen body genoeg. Ik daarentegen heb een geweldige karkas die wat kan verdragen.'

'Mijn vrouw zegt dat ook altijd. Bontekoeke, zegt ze dan, ge zijt een man van staal.' legt de hoofdcommissaris uit.

'Hebt gij een vrouw Bontekoe?'

'Ja, vele zelfs, regelmatig eens een andere. Volbloed, afwisseling doet eten, weet ge dat niet?'

'Volbloed, ge had vroeger toch ook een vrouw, Floor heette ze, herinner ik me nog.'

'Jaja chef, die heeft me ooit proberen gek te verklaren met een omgekochte psychiater erbij. Ze is zelfs met die psydokter in de nest gekropen.'

Oei, denkt Bontekoe, Volbloed kan plastischer vertellen dan je van hem zou verwachten.

'Is die zaak opgelost, Volbloed?'

'Ja, ik ben immers vrij gelaten dankzij de getuigenissen van de radio1 luisteraars in de zomer van 2008. Zijt ge dat vergeten Bontekoe?'

'Bontekoe, zo een experiment van een vliegende proton in een snelle tunnel die op uw torso botst, lijkt me toch zeer gevaarlijk!' blijft Volbloed, bezorgd als altijd, herhalen.

'In het leven neem ik risico's, ik ben dat gewoon met al die vrouwen die ik uit mekaar probeer te houden, niet simpel, mijn commissaris,' zegt Bontekoe.

'Ok dan baas, goeie reis,' en Volbloed ziet zijn chef de trap opgaan naar de cockpit en heeft daarbij een slecht gevoel.

Als het vliegtuig zich losmaakt van de startbaan, leest volbloed wat op de romp geschreven staat, in koeieletters nog wel: Osama Airlines.

En daaronder is een groot papier geplakt met de tekst: Toestel buiten gebruik, in herstelling.

'Oieoeioei,' schreeuwt Volbloed, 'Bontekoe, keer terug, keer terug,' maar de vliegende hoofdcommissaris is al in de lucht.

'Hallo, here Beta Oscar Norma Tony enz.' zegt Bontekoe door zijn micro, maar merkt dan dat hij alleen een micro vastheeft, alle andere radioapparatuur is uit het toestel weggenomen.

Bontekoe, een onervaren piloot, spreekt dan zichzelve toe: 'Ge zit in de patatten, jongen....'

Komt er een veiligheidsagent aangelopen op de tarmac.

'Heeft meneer Bontekoe dat toestel genomen?' en wijst naar een verdwijnend stipje in de lucht.

Volbloed bevestigt dit met een bezorgde ja-knik.

'Dat is het verkeerde toestel, dit is van Bin Laden Corporation, meneer Bontekoe gaat ervan lusten, weet u. Die Bin Laden firma laat dat zeker niet zo!'

'Ik beklaag die mens nu al!' zucht de safety-officer en hij druipt af.

Volbloed hoort hem nog juist in zijn gsm praten: 'Met de staatsveiligheid? Kan ik de chef spreken?'....

Hoog in de lucht ziet de hoofdcommissaris het even niet meer zitten. Geen instrumenten, alleen een stuurknuppel, daar moet hij het mee doen!

Plots hoort hij een stem met een arabisch accent, die uit het niets lijkt te komen.

'Och, wat ben ik blij! Met de controletoren?' vraagt Bontekoe.

'No man, with the CEO of the Bin Laden Corporation. Why are you flying with one of my planes, you dirty western pig!'

Gelukkig verstaat Bontekoe weinig Engels.

'Kan je Nederlands praten?' vraagt hij beleefd.

'Wij praten alle talen ter wereld,' zegt de stem, 'dankzij de L&H technologie, wel gemoderniseerd door de Koreanen en de Chinezen!'

'Hoe kan u praten met mij, hoog in de atmosfeer, zonder apparatuur?' wil Bontekoe weten.

'Onze vliegtuigen die overal ter wereld op luchthavens staan zijn uitgerust met speciale uiterst kleine microchips, die alle functies van het vliegtuig beheersen!. Het zogenaamde 'in herstelling zijn, zonder apparatuur' is een truc om de decadente westerse ongelovigen te misleiden!'

'Onvoorstelbaar!' roept een weer enthousiaste Bontekoe uit.

'Bontekoe, u behoort tot de westerse decadente varkens en we zullen u vernietigen!'

Bontekoe, terug veel minder op zijn gemak, durft toch nog vragen: 'Hoe kent u mijn naam, meneer Osama?'

'In mijn vliegtuigen zitten camera-chips, die u registreren en die ons al uw persoonlijke gegevens via uw eigen westers decadent internet bezorgen.'

'Gij hebt bijvoorbeeld vorige nacht niet thuisgeslapen en uw vrouwen B. en C. zijn daar heel boos om! Heb ik gelijk?' vraagt de CEO van Osama Airlines.

Bontekoe is in diepe crisis.

'Heb ik genoeg bewijzen gegeven, decadent varken van het westen?' vraagt een bijzonder onheilspellende stem.

'Jaaaa.' kan Bontekoe nog nauwelijks lippen.

'Goed, luister dan, vöör ge in uw eigen hel gaat branden, zul je mijn orders opvolgen.'

'Waar moet ik heenvliegen?' vraagt een ongeruste Bontekoe.

'Wij bepalen de koers vanaf de grond en sturen het vliegtuig via de ingebouwde chips, laag-bij-de-gronds-kruipdier-uit-het-westen!'

'Over en out.' hoort de hoofdcommissaris nog zeggen en dan valt in het vliegtuig een stilte om U tegen te zeggen....

Commissaris Volbloed is als een wervelwind recht naar zijn bureau gefietst.

Daar legt hij uit aan zijn collega/vriend wat hem overkwam op de luchthaven.

'Maar Volbloed toch, man toch, wat een ontwikkeling.' zegt Dré Pikkel, de geheimagent.

'We moeten onmiddellijk actie nemen, om de verdwenen hoofdcommissaris Bontekoe op te sporen.'

'Het probleem is dat al onze F zestienen nu in Afganistan gestationeerd zijn.'

'Kunnen we ze niet even terughalen?' vraagt Volbloed met een klein stemmetje.

'Niet voor maar een hoofdcommissaris die dan nog verdacht is!' antwoordt Pikkel.

'Is hij nog steeds verdacht?' wil Volbloed weten.

'Jaja, man, ik heb nog steeds opdracht hem te blijven schaduwen.'

'Van wat wordt hij dan verdacht?' vraagt Volbloed, toch licht geschrokken van de situatie.

'Kan en mag ik niet zeggen, volbloed, ik heb zwijgplicht.'

Dan zoemt Pikkel zijn rode telefoon.

'Is this Charles?' wil een amerikaanse stem weten.

'Who are you?' vraagt de ervaren geheimagent, die vroeger nog telefonist geweest is.

'The black lady Rize.' klinkt in zijn oor.

'Oei, Volbloed, zij moet Karel hebben, onze minister van buitenlandse betrekkingen!'

Met bevende stem zegt Pikkel: 'Ik schakel u door, misses Rize.'

Nadat de beide heren van de recherche op hun positieven gekomen zijn, krijgen ze een zeer negatief bericht van Brigitte die binnengewipt was.

'Die kan nog al wippen, niet, Volbloed?' merkt Pikkel al lachend op.

'Dré, ik hoor zo'n opmerkingen niet graag, ik ben van de westhoek, dat weet ge toch?'

'Wippen ze daar niet?' wil de leuke Dré verder gaan maar hij houdt zich in.

De undercoveragente vertelt hen dan dat van Bontekoe en zijn Osama vliegtuig geen spoor meer te ontdekken valt.

'De CIA en de FBI en de MR zetten alle middelen in om onze commissaris te redden.'

'De MR van Didier Reynders? Zoeken die mee naar Bontekoe?' vraagt Pikkel wat verbaasd.

'MR is een Engelse zeer geheime dienst, meneer Pikkel,' zegt Brigitte, weer met haar sexy stem.

Als de undercoveragente weg is zegt Pikkel tegen Volbloed: 'Aan die Pijpen is alles toch sexy, vindt ge niet, vriend?'

Eerst kijkt Volbloed naar de pijpen van zijn broek, dan naar die van Dré en dan zegt hij laconiek:

'Dré, wat ge daar sexy aan vindt gaat boven mijn petje hoor!'

'Ik bedoel wel Brigitte Pijpen, jongen,' verbetert Pikkel.

'Ach zo, ja natuurlijk, ik vind Pijpen voor een vrouw toch een rare familienaam,' kan Volbloed niet laten eraan toe te voegen.

'Niet zo preuts, Volbloed;' lacht Pikkel het uit.

Terwijl de twee rechercheurs over sexy Brigitte bezig zijn, zit een ontdane Bontekoe wel in een raar vliegtuig dat zichzelf bestuurt en hij weet niet eens naar waar.

Hij heeft al tien keer de vraag gesteld aan die onzichtbare stem die hem alleen maar uitmaakt voor decadent westers varken.

Bontekoe geraakt door zijn penibele situatie gedeprimeerd. Hij heeft wat papieren in dat vliegtuig gevonden en is bezig zijn eigen testament te schrijven.

Terwijl hij overpeinsd aan wie hij zijn motoryacht wil nalaten, aan Caran of aan dat Brigitteke van mij, vallen hem plots papieren op van een verkoopsdirecteur met adres in de Hilton in New York. Die man zou volgens de papieren die Bontekoe doorneemt, speciale microchips verkopen, aan het Amerikaanse leger.

'Man, man, zucht Bontekoe, kon ik nu maar Paris bellen, die kan onmiddellijk laten nakijken wie er preceis in haar Hilton in New York verblijft. Zou die Amaso, want zo heet hij volgens die papieren, iets te maken hebben met dit raar vliegtuig? Bontekoe zijn raderkes draaien nu op volle toeren. En denken dat ik nu in Geneve in die speciale tunnel zou moeten gezeten hebben! Wat erg toch!

Bontekoe kijkt door het ronde cockpitvensterke, en ofschoon het helder weer is, ziet hij al een hele tijd geen land meer onder hem.

En dat begint hem grote zorgen te baren...

Plots beseft hoofdcommissaris Bontekoe die per vergissing in een verkeerd vliegtuig gestapt is dat het vandaag 'nine eleven' is!

'Mijn god,' zegt hij, alhoewel hij niet erg gelovig is.

'Ze gaan me ergens laten invliegen,' weent hij uit en begint sneller aan zijn testament te schrijven.

Dan ziet hij achteraan een groot pak liggen en wil erheen maar merkt dat de dubbele pilotengordels die hij bij vertrek had aangeklikt, niet meer los komen wat hij ook probeert.

Hij zucht en denkt aan zijn jeugd toen hij nog slank en behendig was.

Plots schijnt het vliegtuig te duiken en de motoren huilen.

Bontekoe ziet zijn einde naderen en begint met god te praten, iets wat hij nooit of te nimmer gedaan heeft.

Terwijl hij bidt hoort hij antwoorden in de vorm van een hevig gezoem. Hij kijkt naar boven en hoort dat het gezoem ergens vanachter het dubbel plafond in de cockpit komt. Het gezoem neemt toe.

'God die al zoemend contact met mij heeft?' denkt Bontekoe.

Dan keert de geheimzinnige stem terug en roept:

'Gij decadent westers ongelovig kruipdier, pruts gij aan mijn microchips? Gij zit toch gevangen in de pilotenstoel?'

De stem verzwakt. Veel onderbrekingen en storingen maken het Bontekoe moeilijk om volgen.

'Wiiiil j...naar...krak..piep...je eiiiigen hel terugke..plong...of je nooog... kriet.... snel bek...eren?

Een hevige knal volgt, dan plotse schokken. Het vliegtuigje trilt als bezeten. Bontekoe wordt uit zijn gordels geworpen en alle licht gaat uit...

---

'Commissaris, ge ziet er slecht uit en zo moe!' zegt de vliegende inspecteur Bonnen en kijkt zijn chef bezorgd aan.

'Tom, jongen, Bontekoe is nog steeds vermist en ik begin te twijfelen of we hem nog ooit gaan terugzien.'

Bonnen denkt in stilte: veel is er volgens mij niet verloren, een klier minder op aarde is zelfs een deugd. Dan kan ik Brigitte eindelijk voor mezelf winnen, zonder die eeuwige opdringerige Bontekoe, met zijn motoryacht en zijn geld!

De jonge inspecteur kon het blijkbaar niet veel schelen wat er met de grote chef gebeurde.

Undercoveragente Brigitte steekt onverwachts haar schattig hoofdje binnen en vraagt of er nieuws is.

'Geen nieuwe elementen,' zegt Volbloed en Tom denkt weer aan de tabel van Mendeljev waarmee hij Bontekoe ooit pestte. Had ik toen niet moeten doen denkt hij nu.

Een rinkelende telefoon doet Volbloed opschrikken.

'Hallo?'

'Dré hier, ze hebben een spoor van Volbloed gevonden op de zee nog wel!' meldt Pikkel.

'Ik hou je op de hoogte als er nog nieuws is, Volbloed!'

'Klik' hoort Volbloed.

De bezorgde commissaris deelt het positieve nieuws mee aan Brigiite en Tom en slaakt een diepe zucht, iets dat hij de laatste tijd veel doet, vindt ook Brigitte.

Dan komt zijn secretaresse Machteld binnengelopen.

'Meneer Volbloed, hier een satelietbericht aan u gericht en ze geeft het documentje aan Volbloed.

'De chef wil het lezen maar zucht opnieuw en zegt moedeloos tegen zijn aanwezig personeel: 'In het russisch denkt ik, wie kan dat lezen?'

Wordt vervolgd...

'Doorgestoken kaart! Doorgestoken kaart!' huilt de hoofdcommissaris luidop. Zijn hemd kletsnat van de tranen.
'Pas op, Bontekoe, uw nieuw leren blad op uw schrijftafel gaat weer beschadigd worden, door uw eigen zure tranen!' merkt commissaris Volbloed op, met zachte stem want hij heeft medelijden met zijn chef.
'Mijn Brigitteke van mij, weg met die verraderlijke Dré Pikkel, ik had het kunnen weten, die Pikkel met die Pijpen, dat zat eraan te komen!" weent Bontekoe het verder uit.
'En waar is mijn secretaresse Machteld naartoe?' vraagt Tom Bonnen, die ondertussen inspecteur geworden is door zijn chantage op Bontekoe welliswaar.
'Ik ben hier' zegt ze, in haar favoriete hoekje, achter de palmbomen in het bureel van Bontekoe. Ook Volbloed vindt dat schitterend, want hij heeft nog altijd een oogje op die Machteld.
'En Caran Dash, heb je daar al nieuws van? durft Volbloed nog te vragen.
'Het wordt tijd dat die kleur bekent' spuwt Tom eruit op zijn typisch ironisch toontje.
'Ik heb haar naar het Buitenland gestuurd.' verduidelijkt Bontekoe, die de slip van zijn hemd gebruikt om zijn natte bureautafel droog te houden.
'Waar in het buitenland?' Vraagt Tom.
'In het Buitenland in het binnenland.' verduidelijkt Bontekoe.
'Bonnen, je geogafie is vandaag onder nul, in de streek van Temse is een plaatske dat Buitenland heet!' helpt Volbloed zijn nog altijd wenende chef.
'Goed zo, Volbloed, Dash denkt nu dat ze in het kleinste buitenland ter wereld zit en is tevreden.' vervolledigt de hoofdcommissaris.

'Dag meneer Puist, dag mevrouw Boebel, ik dank u voor de interessante uiteenzetting.' hoort commissaris Volbloed zeggen als hij het bureel van hoofdcommissaris Bontekoe binnenstapt.
'Wie was dat koppel?' wil Volbloed weten.
'Mensen die huidverzorgende middelen aan de man willen brengen, Volbloed.'
'Is dat niet meer iets voor vrouwen?' vraagt Tom Bonnen, de inspecteur, die achter zijn baas Volbloed aanholt.
'Brutaal Tommeke, doe die pantoffels die daar staan aan uw voeten of ge komt hier niet binnen met uw slijkvoeten.' gilt een verbolgen Bontekoe.
'Zijn pas geleverde dure Perzische tapijten! Hou daar rekening mee, Tom.' maant Volbloed zijn helper aan.
'Heeft u ergens wratten die weg moeten?' durft Tom toch nog inbrengen.
'Neen, manneke, ik wil dat onze undercovers er perfect verzorgd uitzien, vooral de vrouwelijke exemplaren. Ik draag kwaliteit hoog in het vaandel.'
'Denkt ge specifiek aan Brigitte?' fluistert Volbloed, maar Bonnen heeft jonge oren!
'Haha, "Brigitteke van mij" wordt weer verwend!' kan hij niet laten te zeggen.
'Onrechtstreeks verwend door de belastingbetaler nog wel!' spuwt Bonnen eruit, die altijd voor de socialisten stemt en niet kan zwijgen.
Snel verlaat hij het luxueuze bureau van de chef, als voorzorgsmaatregel.
'Giftig inspecteurke, mijn pantoffels teruggeven!' hoort Tom kwaad roepen, maar hij is al op zijn zware motor gesprongen, giert de straat uit en denkt: 'geen zicht met die sloefen van Bontekoe op mijn flashy machine, maar liever dat dan weer een vermaning te krijgen van die dikke nek..

Dré Pikkel, de geheimagent van dienst, was afgezakt naar de VUB, faculteit Biodiversiteit.
In zijn vrije tijd leest hij veel boeken over de psyche bij de mens, en hij wilde nu wel eens weten van een professor die het kan weten, waarom mannen en vrouwen ook geestelijk zo verschillend zijn?
'Professor, hoe komt het dat op zo een schrijf-blog van radio1 voornamelijk vrouwen reageren?'
'En waarom hebben alleen de vrouwelijke luisteraars hun hart uitgestort bij het einde van deze literaire zomer op radio1?'
De professor kucht en geeft een uiteenzetting aan de aandachtige Pikkel, die van vrouwen houdt, en toevallig was deze professor ook een vrouw en nog een stuk ook.
Zijn dag kan dus niet meer stuk.
'Meneer Pikkel.' begint ze.
'Zeg maar Dré.' valt hij snel in.
'Dré, kent gij dan uzelf zo slecht?' vraagt de slanke professor, met een tamelijk kort rokje vindt Pikkel.
'Vrouwen zijn van een andere orde dan mannen, jongen. Wij hebben het leven in ons, weten wat emoties zijn, kunnen vechten voor onze kroost, en bovenal zijn veel begaafder dan mannen.'
'Mannen zijn van een lagere orde, biogenetisch bewezen.'
'De genen van mannen onder de microscoop zijn bijvoorbeeld wel iets groter in volume dan van vrouwen, maar als we een mannelijke gen openbreken, zit er zo goed als niets in!'
Ik beklaag je, Dré, mannen hebben tamelijk lege genen.'
'Het enige dat mannen produceren is zaad, en dat is tegenwoordig ook al maar aan de magere kant.
Wij, vrouwen, doen al de rest in de bio-wereld en dat is veel.'
Eerlijk gezegd,' zegt de professor, terwijl ze haar mooie benen anders legt, en Dré even moeite heeft om geconcentreerd te blijven, ' Binnenkort maken ze selectief zaad bij Janssens Pharmaceutica, uit koolzaad nogwel, en zullen mannen overbodig worden.'
Pikkel verslikt zich haast bij het horen van zoveel wijsheid en het zien van die mooie professorbenen.
'Weet je, Dré,' zegt de professor, 'mannen kunnen wel eens goed gerief zijn voor ons, maar je mag ze niet te lang in huis hebben!'
Dré, ofschoon een typisch zelfgenoegzame vent, geraakt nu toch erg gedeprimeerd.
'Waarom antwoordt dat Geertje van Midi Crimi dan niet op die enthousiaste wensen, groeten en complimenten van die Greet, Linda, Machteld, Brigitte, Jo en enkele andere medeschrijvers?'
' Die zou, als vrouw, wel willen,' zegt de dame, 'maar dat Geertje wordt geleid en in bedwang gehouden door mannen, Dré!!'
'Begrijpt ge het nu met uw mannenverstand?' hoort Pikkel de prof nog zeggen, terwijl ze wegwiegelt, omarmd door het hoofd van de faculteit, dokter Jules, de enige echte man met veel vrouwelijke eigenschappen.

Commissaris Volbloed lag in zijn twijfelaar na te denken over de voorbije hectische maanden, toen hij veel Midi Crimi zaken diende op te lossen.
Veel hulp van hoofdcommissaris Bontekoe kreeg hij toen niet, bedacht hij.
Tevens had Dré Pikkel, de geheimagent, hem in de war gebracht met zijn opmerking dat Bontekoe verdacht werd.
Alleen het scriptmeisje Machteld had hem leuke momenten bezorgd, die lieve schat dacht hij.
'Maar intussen lig ik hier toch alleen,' zei hij half luidop.

Geschrokken van zijn eigen stem stond hij op, want de undercoveragente Brigitte ging rond deze tijd langskomen.
'Ik moet eens een studioke huren,' dacht hij nog, 'altijd in mijn bureel slapen is geen zicht voor een commissaris, zeker in een bureau zonder deur. Iedereen kan mij zien en horen slapen!'
Plots verschijnt niet die Brigitte, maar een ranke slanke gekleurde dame, namelijk Caran Dash.
'Is meneer Bontekoe hier?' vraagt ze met een zeer Amerikaanse klemtoon. Normaal, want ze is Amerikaanse, wel van Afrikaanse afkomst.
Volbloed, zich nog aan het wassen over een emmer, schrikt op en zegt: 'in dat luxueuese bureel hiernaast, met die slangenlederen vierzit, daar kunt ge hem vinden, maar nooit vóór 11.30 u!'
Caran Dash die al direct nerveus wordt, normaal voor een verwende ster, kijkt op naar Volbloed en zegt: 'ga hem zoeken, Tom Bonnen, nu!'
'Ik ben wel commissaris Volbloed, mevrouw Dash, en niet dat jonge inspecteurke dat voor mij werkt!' verduidelijkt Volbloed.
'Die Bonnen is trouwens sinds kort ingelijfd bij de vliegende brigade en heeft bijna altijd buitendienst.'
'Ik wil Bontekoe nu spreken.' gilt Caran Dash, 'nu!'
Volbloed neemt zijn walkietalkie en roept erdoorheen: 'Bonnen, onmiddellijk Bontekoe thuis gaan ophalen, madam Dash is in al staten.'
'Waarom moet u hem zo dringend spreken?' durft Volbloed te vragen.
'Hij is vannacht niet thuisgekomen!'
'Hoe weet u dat?'
'Ik ben tijdelijk bij hem ingetrokken.'
'U slaapt bij hem?'
'Pardon, Volbloed, ik woon enkel bij hem!'
Volbloed neemt nog eens zijn walkietalkie en roept Tom weer op.
In zijn Westhoekdialect fluistert hij tegen de walkietalkie, want hij wil zeker zijn dat Dash die wat Nederlands verstaat, hem niet kan begrijpen.
'Tom, niet bij hem thuis gaan zoeken, daar is hij blijkbaar niet. Hebt gij geen copie van zijn boekske met adressen van zijn lieven? Loopt die adressen eens af en probeer eerst bij die Brigitte, veel kans dat hij daar zit.'
'Ik vermoord hem, commissaris, als ik hem weer bij Brigitte vind,' en Bonnen huivert en geeft gas.
Tegen een snelheid van bij de 220 km per uur snijdt hij door de bochten, alsof die bochten Bontekoe zelf zijn.
'Doe geen stommiteiten,' roept Volbloed zijn helper nog snel na, maar dat ontgaat Tom Bonnen volledig.
Hij is in alle staten bij de gedachte dat Bontekoe de nacht bij Brigitte doorbracht...

'Die De Clem, hebt ge gezien hoe zenuwachtig dat die is als er over die zestien effen, pardon F zestienen gesproken wordt?'
'Zo'n verwrongen gezicht, alsof hij een soort klem vooraan in zijn broek heeft zitten.'
Volgens mij was die De Clem bang dat hij als minister van landsverdediging het voorbeeld moest geven en zelf met die straaljager zou moeten vliegen.
'JL Dehaene had beter in die rol geweest,' denk ik.
'Ja, maar met Jean Luc erin zouden die vliegtuigen niet van de grond geraken!'
Dit gezellig gesprek tussen Dré Pikkel, de geheimagent en Bontekoe, de hoofdcommissaris moddert zo wat aan.
Plots rinkelt de rode telefoon van de hoofdcommissaris.
'Hallo.' zegt Bontekoe, die de voorbije nacht weinig geslapen heeft.
'Here the president of the United States.' hoort hij.
'De vader?' vraagt Bontekoe.
'Neen, de zoon, George W.'
Bontekoe geeft de hoorn door aan Volbloed, die juist binnenkwam, met de opmerking: 'Ik spreek weinig Amerikaans, neem jij maar.'
'Am I taking to mister Fullofshit?' hoort Volbloed vragen.
'Fullofblood, mr president,' zegt Volbloed die gelukkig wel een woordje engels kent.
'Can I talk to miss Dash? Kan ik mevrouw Dash spreken? She is my personal bodyguard. Ze is mijn persoonlijke lijfgarde.' zegt Bush.
Dat hebt ge met die L&H simultane vertaalcomputers, denkt Volbloed, die zijn wel nuttig maar ver van perfect.
Caran Dash herkent de stem van haar 'Bushke', zo noemt ze hem in ogenblikken van romantiek.
Ze sleurt de telefoon uit de handen van Volbloed, zoals het een strontverwende ster betaamt, en vraagt: 'Double You Bushke, hoe gaat het?'
'Lonely, my dear,' zegt de meest idiote president die Amerika ooit gekend heeft.
'Give me Fullofblood, please dear. Geef me Volbloed, aub schat.'
Caran tikt wat noten in op het klavier van de piano van Bontekoe en wat codes op een klein schermpje dat ze uit haar tas haalt, en plots spreekt Bush alleen nog maar Nederlands.
'Die amerikanen zijn toch straf,' vindt Volbloed.
'Dag mr Bushke,' zegt Volbloed die nu weer aan de lijn is.
Hij dacht immers dat 'Bushke' de juiste uitspraak was.
'Voor u is het wel Full Bush.' hoort hij een boze stem zeggen.
Volbloed, braaf van karakter als hij is, wil eigenlijk Bush waarschuwen: pas toch maar op met die Caran, denk aan die Clinton met zijn Monica Lewinski en de sigaar, maar zwijgt toch maar.
'Kan u persoonlijk zorg dragen voor mijn Caran, Volbloed,' vraagt George W, 'zij is tevens een belangrijke CIA agente, maar dit moet geheim blijven.'
'Waarom zegt hij dat dan, als het een geheim is?' vraagt Volbloed zich af.
Dan hoort de commissaris een schot aan de andere kant van de lijn en denkt het ergste: 'Bush neergeschoten, nu, op het einde van zijn tweede ambtstermijn?'
'Hallo, hallo, hallo.....' roept hij maar krijgt geen antwoord.

Volbloed, in grote paniek, en met de telefoon nog in de hand, stormt zijn bureel uit op weg naar zijn chef Bontekoe. De telefoondraad zwiept achter hem aan.
'Knak' hoort hij, als hij Bontekoe die op zijn slangenlederen vierzit aan 't snurken is, wakker maakt.
'Bontekoe, Bontekoe, de USA president is neergeschoten. Ik heb het zojuist live meegemaakt doorheen de telefoon,' en hij geeft de hoorn aan Bontekoe.
Die luistert aandachtig en hoort niets.
'Volbloed, zo dood als een pier!' meldt Bontekoe met een grimas op zijn gezicht.
'Oeioeioei,' begint Volbloed te klagen. 'Daar komt oorlog van? Waarschijnlijk die Osama, die dat gedaan heeft?'
Bontekoe begrijpt er niets van.
'Uw telefoon is zo dood als een pier, Volbloed, ge hebt de draad los uit de muur getrokken, met uw overdreven ijver!'
'En wat bazelt ge over die Bush. Bush vrij vertaald is onkruid, Volbloed, en dat krijgt ge niet kapot, jongen.'
Komt daar Caran Dash aangelopen. Met een reserve rode telefoon, die ze als CIA lid altijd op zak heeft.
'Hier Bonnen,' zegt ze en geeft haar persoonlijke roze telefoon aan Volbloed.'
'Het is wel Volbloed.' kan hij niet laten opnieuw te melden aan die Dash uit Amerika.
Dan luistert Volbloed aandachtig. Aan de andere kant van de oceaan herkent hij een vrouwenstem die zegt:
'Prachtige schoten waren dat, het eerste recht op zijn kloten, het tweede recht in zijn hart!'
Dan verbreekt de verbinding.
'Oeioeioei,' huilt Volbloed, 'ik heb bev
stiging van deze tragedie, Bontekoe.'
'Wie had je aan de lijn?' wil de hoofdcommissaris weten.
'De undercoveragente Brigitte, chef,' zegt Volbloed bedroefd.
'Brigitteke van mij?'
'Ja, nu dat ge het zegt, ik herkende haar stem eerst ook niet, maar het was Brigitte.' brengt Volbloed snikkend uit.
'Wat doet die trien in Amerika, in de entourage van de presiden nog wel? vraagt Bontekoe zich af.
Caran Dash die het droeve nieuws van de goedgerichte schoten ook gelooft, laat een traan, maar grijpt snel naar haar make-up om dit te verdoezelen.
'Terugbellen, Volbloed, ik wil hiervan bevestiging, vanuit een onafhankelijke bron.'
'Bel Osama op, man, dan weten we het zeker, die liegt nooit, als hevige moslin,' weet de chef van de recherche.
'Hebt gij zijn rechtstreeks nummer?' vraagt Volbloed.
'Neen, ik niet,' zegt Bontekoe, die rood aanloopt.
'Caran, heb jij dat nummer van Bin Laden niet, als CIA lid?'
Maar Caran is te bezig met haar lippestiften en andere stiften om die vraag te horen.

In het Waldorf hotel in New York werkt en woont al jaren een man die daar arriveerde kort na het Twin Tower drama.
Hij is ingeschreven als Nedalnib Amaso, Verkoopsdirecteur.
In zijn luxueuze hotelkamer wordt hij gestoord door een rinkelende telefoon.
'Mr Amaso, telephone for you, sir.'
'Thank you' antwoordt de verkoopsdirecteur.
'Amaso, How do you do?' zegt een vrouwenstem.
'Very well.'
'Heb jij iets te maken met het neerschieten van Bush?'
'Vanwaar haal je dat?' vraagt de man wat verontwaardigd.
'Ik schiet nooit op republikeinen, dat zijn onze vijanden, en zonder vijanden zijn we stuurloos en werkloos!'
'Ok dan, James.' zegt Caran Dash en haakt in.
'Waarom zegt die altijd James?' mijmert de man in de Waldorf van New York, terwijl hij teken doet aan de halfgesluierde, halfnaakte danseressen dat ze mogen verder wiegen met hun heupen.
'Zie je wel,' zegt Caran aan Bontekoe en legt de hoorn neer, 'hij heeft er niets mee te maken!'
Nu bibt Bontekoe zijn persoonlijke gsm (de enige van de recherche die een gsm heeft trouwens).
'Hallo, Bontekoe?'
'Mijn Brigitteke van mij?' zegt een Bontekoe die weer rood aanloopt.
'Niet slijmen,' antwoordt Brigitte nogal kort aangebonden.
'Is Bush nog altijd dood?' vraagt Bontekoe afwachtend.
'Maar neen, Bontekoe, ik was aan Volbloed aan het beschrijven hoe de president eigenhandig raak geschoten had op wild, eerst tussen de achterpoten en dan in het hart.'
'Was Bush op jacht terwijl hij Volbloed belde?'
'Klopt.'
'Wie klopt er?'
'Bontekoe, dwaze jongen, het klopt dat hij een jachtpartij georganiseerd had. In Guantanamo nogwel! In een bos naast de gevangenis mogen vrijwilligers die al tien jaar vastzitten zonder proces een dagje vrij loslopen in de vrije natuur. Een schone geste, van de president persoonlijk!
Ze moeten zich wel allen verkleden en schminken als een Osama.'
Bush en zijn jachtclub komen dan tegen de middag het bos in, met jachthonden en al, en proberen dan zo een loslopend Guantanamo-mannetje te vinden en schieten er dan op. De sport is eerst op de kloten en dan het genadeschot.'
'Maar Brigitte, is dat niet mensonterend en verschrikkelijk?'
Neenee, chef, na de kloten schiet Bush altijd snel naar het hart. Bush kan immers geen lijden zien, langer dan vijf minuten tussen de teelballen en het hart wacht hij nooit. Een brave mens eigenlijk, die Bush! Oei, de president roept me, Bontekoe, ik moet weg. Daaag.'
'Brigitte, wat doet gij daar eigenlijk? Ge lijkt gebrainwashed, mijn kind!' zegt de hoofdcommissaris nog snel.
'Een geheim uitwisselingsprogramma tussen België en Texas, Bontekoe, vandaar dat die Caran Dash nu bij u is.'
Dan slaat Bush de gsm van Brigitte uit haar handen, gooit hem de lucht in, en schiet erop.
'Geen Osamakes meer te vinden in het bos, meneer de President en daarom zeer gefrustreerd?' vraagt Brigitte met haar meest sexy stem.
Ergens in België in zijn bureel zit Bontekoe luidop na te denken:
'Maar mensen toch? Ik dacht dat ik die Caran bij toeval ontmoet had in Dallas? Maar het lijkt een georganiseerd complot, boven mijn hoofd, zonder mijn medeweten. Wie zit daarachter? Toch niet die onbetrouwbare Dré Pikkel, hoop ik?'
Volbloed, die goed op kan schieten met de geheimagent Pikkel, zwijgt als vermoord.
'Gelukkig is Bush niet vermoord.' schiet hem te binnen.
Het scriptmeisje, helemaal in het hoekje achter de palmbomen bij Bontekoe, merkt op: 'Die twee laatste zinnetjes, zitten die goed? Niet te dikwijls moorden en schieten gebruikt?'
'Dat was wel opzettelijk, om het goed te laten doordringen, Machteldtje van mij,' zegt Volbloed die de verleidingstrucjes van Bontekoe probeert na te doen, maar dat ligt hem niet.
Machteld blijft lief kijken naar hem en dat ligt hem wel.

'Ik ben daar niet mee opgezet!' sprak hoofdcommissaris Bontekoe.

'Afgezet dan?' wil inspecteur Tom Bonnen weten.

'Bonnen, hou je snater en je denigrerende opmerkingen voor jezelf.' speekt Bontekoe in het rond. Hij kwam immers van de tandarts en zijn halve kin lag in puin en was nog verdoofd en in slaap.

De pesterige inspecteur neemt zijn zakdoek en begint zijn eigen gezicht en dat van Bontekoe af te kuisen, terwijl hij bekketrekt als een verongelijkt kind.

U moet weten dat Bonnen niet zo houdt van zijn grote chef sinds die met de sexy undercoveragente Brigitte wat gerollebold heeft, tenminste dat vermoedt Bonnen.

'Ik ben er echt niet mee opgezet!' herhaalt Bontekoe.

Bonnen wil nog vragen: 'ben je dan misschien omgezet? ingezet? ondergezet? doorgezet? overgezet en andere gezetten,' maar zwijgt toch liever.

'Waarom brengt gij uw grote chef in verlegenheid? Aan de internationale krant 'Gazet van Antwerpen' gaan vertellen dat uw topchef niet altijd thuis slaapt!'

'Zijn dat manieren, Bonnen?' vraagt Bontekoe, rood aanlopend.

'Dat zijn geen manieren, baas, niet altijd thuis slapen!' voegt Tom eraan toe. Zijn chef wordt nu gloeiend rood.

'Zie dat ge niet in brand schiet, zo gloeiend rood!?' roept de inspecteur met een venijnig lachje.

Bontekoe is nu een zenuwinzinking nabij.

'Uw eigen topchef tarten en beledigen, waar gaat dat naartoe, Bonnen?'

Topchef, baas? Zijt gij nu al kok geworden in een restaurant?' blijft Bonnen tergen.

De jonge inspecteur durft die dingen zeggen omdat hij sinds heel kort onder het bevel staat van geheimagent Dré Pikkel, die een top-secret vliegende brigade leidt, zo geheim dat Bontekoe niet mag weten dat Bonnen nu daar werkt en niet meer voor hem.

De hoofdcommissaris weet dat dus niet! Gelukkig maar!

Hij wordt echter razendkwaad, neemt zijn dienstwapen uit zijn schuif, schiet eerst twee kogels in de muur, om te zien dat het werkt, en bedreigt dan de steeds glimlachende vliegende inspecteur.

'Bontekoe, Bontekoe,' sust commissaris Volbloed die de ernst van de situatie inziet en tussenbeide komt.

Maar Bonnen is al weg op zijn zware vliegende motor.

'Hebt gij mijn pantoffels (zie een vorig stukje) al teruggebracht, kleine smeerlap?' roept de hoofdcommissaris nog na. 'Die heb ik van 'Brigitteke van mij' gekregen, toen alles nog koek en ei was, ik wil ze terug!' voegt Bontekoe er nog aan toe.

Plots verschijnt Brigitte in de deuropening.

'Hoe kan dat?' vraagt Bontekoe, 'zo snel al terug van uit de USA?'

'Met Bushke zijn supersonisch vliegtuig Airforce 007 overgekomen, baas,'

'In 1 uur en 10 minuten van Texas tot in je bureau, Chef,' glundert ze, zo fier als een gieter.

'Maar waar was jij vorige nacht eigenlijk, Bontekoe?' vervolgt ze, maar dan weer boos.

'Caran vertelde me zojuist dat je weer niet thius was, de voorbije nacht!'

Commissaris Volbloed die het gesprek volgde, denkt: 'Ola Ola, stront aan de knikker, die twee vrouwen Brigitte en Caran lichten elkaar in over Bontekoe zijn doen en laten,' en hij probeert het bureel van Bontekoe te verlaten, zo stil en onzichtbaar mogelijk.

'Volbloed, hier blijven.' roept Bontekoe smekend.

'Ik voel me slecht, Volbloed. Ik benijd je soms met je eenzaam en saai leven, zonder vrouwenpret, maar consequent ook zonder vrouwenmiserie, iets waar ik de laatste weken veel van afzie.'

'Zijt ge zeker?' zegt de hoofdcommissaris.

'Van mijn stuk?' vraagt de commissaris.

'Ja, zijt ge echt wel zeker?'

'Ik ben eigenlijk van mijn stuk.'

'Zeker van je stuk?'

'Neen, gewoon van mijn stuk!'

'Je bent dus zeker van je stuk?'

'Neen, ik ben van mijn stuk, dat is zeker.'

'Man, wat ben je nu? Zeker van je stuk of niet?'

'Ik ben zeker dat ik van mijn stuk ben, dat is zeker!'

Soms begrijpen de commissarissen Volbloed en zijn chef Bontekoe mekaar volledig verkeerd en blijven ze elkaar bevragen over hetzelfde onderwerp, zonder eruit te geraken.

Dit komt omdat zij van een volledig andere streek afkomstig zijn en andere klemtonen leggen. Hun woordenschat is ook danig verschillend.

'Volbloed, van wat zijt ge nu zeker?' vraagt Bontekoe.

'Ik ben zeker dat ik van mijn stuk ben, dat is zeker!' probeert Volbloed nog eens uit te leggen.

'Maar waarom dan, Volbloed?'

'Omdat mijn assistent Tom Bonnen de hele dag heeft rondgereden, op mijn vraag en op zijn zware moto,en veel diesel verbruikt heeft, om u te zoeken, Bontekoe!'

'Maar waarom, Volbloed?'

'Omdat ik dat moest doen van Caran Dash, die heel kwaad was dat ge vorige nacht niet thuis kwam slapen.'

'Volbloed, ge hebt toch gezegd dat ik nachtdienst had, om mij te sparen van de lastige vragen die ik nu van mijn Caranneke ga krijgen?'

'Bontekoe, ze weet dat gij enkel werkt van 11.30u tot 15.30u, een zeer langdurige en uitgebreide lunch inbegrepen!'

'Ik kan niet liegen tegen vrouwen, Bontekoe, sorry.'

'Liegt ge dan soms tegen mij?' wil de verraste Bontekoe weten.

'Dat zeg ik toch niet!' wringt Volbloed tegen.

'Weet ge Bontekoe, Bonnen vond Brigitte ook niet bij haar thuis en hij verdenkt u ervan met haar in een hotel te hebben verbleven, de voorbije nacht.'

'Oeioeioei, problemen op komst,'

'Ja,dat zal wel!'

Neen, daar!'

'Waar?'

'Daar, achteraan in de gang, Volbloed, ziet ge ze niet?' En de sipkijkende Bontekoe wijst naar een geblondeerde kloeke vrouw die komt aangewiegeld met emmers en borstels.

'Die heb ik onlangs moeten in dienst nemen van onze afdelingsoverste, Volbloed. Te weinig zaken in behandeling en te veel stof op je bureel, zei onze grote baas. Hij klonk nogal stuurs trouwens.'

'Bonjour Madame Propre.' verwelkomt Bontekoe de dame met het kuisgerief.

'Franstalig.' fluistert hij in het oor van zijn commissaris.

'Oeioeioei, wat een vuil bureau en wat een stoffige omgeving,' zegt ze in het Frans en ze begint me daar te hoesten en te kuchen dat het klettert.
En de laag stof op Bontekoe zijn lederen bureel komt los en vliegt in het rond.

Bontekoe doet stiekem teken aan Volbloed om hem te volgen.

'We drinken er een paar in de kantine, man, terwijl ze de boel hier eens grondig reinigt.'

De twee commissarissen zitten ondertussen al drie uur, ieder op zijn barkruk, in een louche nightclub.'

'Amai, Bontekoe, is dat de 'kantine' waar ge elke middag zogezegd gaat eten?'

'Dat blijft tussen ons, begrepen Volbloed?' vraagt de chef met hoogdringendheid.

Volbloed kan nog alleen met veel moeite woorden vantussen zijn lippen wringen en is ondertussen ook erg boven zijn theewater. Hij kan zich met moeite rechthouden op zijn wankele barkruk.

'Bontekoe, veel meer gewoon, wuift naar twee duistere figuren die langs een verborgen deur achter de bar binnensluipen.

'Dit zijn de heren Apekool en Larie,' zegt de chef tegen zijn commissaris.

'Zij zijn mijn voornaamste raadgevers bij moeilijke en ingewikkelde zaken!' zegt Bontekoe voldaan terwijl hij zijn glas en dat van Volbloed nog eens vult met twintigjarige Whisky van een heel duur merk.

'Raadgevers in wat?' wil Volbloed weten terwijl hij een lelijke kater voelt aankomen. Volbloed kan immers niet tegen alcohol. Hij drinkt zelden, de brave, wat saaie man.

'Wel, beste medewerker, dat ga ik je nu vertellen, confidentieel weliswaar,' en Bontekoe begint geweldig te slissen, altijd als hij diep in het glas kijkt.

'Weet je,' zegt hij, wat ze voor mij doen isssss tusssssen....'

Op datzelfde moment zag Volbloed het hele interieur van deze luxueuze bar in alle richtingen opspringen en dansen en dit aan een supersonische snelheid.

Althans dat herinnerde hij zich nog toen hij twee dagen later weer uit coma kwam.

En wie zat aan zijn ziekenhuisbed toen hij bijkwam?

Zijn lieve Machteld! Blij dat hij was.