'Doorgestoken kaart! Doorgestoken kaart!' huilt de hoofdcommissaris luidop. Zijn hemd kletsnat van de tranen.
'Pas op, Bontekoe, uw nieuw leren blad op uw schrijftafel gaat weer beschadigd worden, door uw eigen zure tranen!' merkt commissaris Volbloed op, met zachte stem want hij heeft medelijden met zijn chef.
'Mijn Brigitteke van mij, weg met die verraderlijke Dré Pikkel, ik had het kunnen weten, die Pikkel met die Pijpen, dat zat eraan te komen!" weent Bontekoe het verder uit.
'En waar is mijn secretaresse Machteld naartoe?' vraagt Tom Bonnen, die ondertussen inspecteur geworden is door zijn chantage op Bontekoe welliswaar.
'Ik ben hier' zegt ze, in haar favoriete hoekje, achter de palmbomen in het bureel van Bontekoe. Ook Volbloed vindt dat schitterend, want hij heeft nog altijd een oogje op die Machteld.
'En Caran Dash, heb je daar al nieuws van? durft Volbloed nog te vragen.
'Het wordt tijd dat die kleur bekent' spuwt Tom eruit op zijn typisch ironisch toontje.
'Ik heb haar naar het Buitenland gestuurd.' verduidelijkt Bontekoe, die de slip van zijn hemd gebruikt om zijn natte bureautafel droog te houden.
'Waar in het buitenland?' Vraagt Tom.
'In het Buitenland in het binnenland.' verduidelijkt Bontekoe.
'Bonnen, je geogafie is vandaag onder nul, in de streek van Temse is een plaatske dat Buitenland heet!' helpt Volbloed zijn nog altijd wenende chef.
'Goed zo, Volbloed, Dash denkt nu dat ze in het kleinste buitenland ter wereld zit en is tevreden.' vervolledigt de hoofdcommissaris.

'Dag meneer Puist, dag mevrouw Boebel, ik dank u voor de interessante uiteenzetting.' hoort commissaris Volbloed zeggen als hij het bureel van hoofdcommissaris Bontekoe binnenstapt.
'Wie was dat koppel?' wil Volbloed weten.
'Mensen die huidverzorgende middelen aan de man willen brengen, Volbloed.'
'Is dat niet meer iets voor vrouwen?' vraagt Tom Bonnen, de inspecteur, die achter zijn baas Volbloed aanholt.
'Brutaal Tommeke, doe die pantoffels die daar staan aan uw voeten of ge komt hier niet binnen met uw slijkvoeten.' gilt een verbolgen Bontekoe.
'Zijn pas geleverde dure Perzische tapijten! Hou daar rekening mee, Tom.' maant Volbloed zijn helper aan.
'Heeft u ergens wratten die weg moeten?' durft Tom toch nog inbrengen.
'Neen, manneke, ik wil dat onze undercovers er perfect verzorgd uitzien, vooral de vrouwelijke exemplaren. Ik draag kwaliteit hoog in het vaandel.'
'Denkt ge specifiek aan Brigitte?' fluistert Volbloed, maar Bonnen heeft jonge oren!
'Haha, "Brigitteke van mij" wordt weer verwend!' kan hij niet laten te zeggen.
'Onrechtstreeks verwend door de belastingbetaler nog wel!' spuwt Bonnen eruit, die altijd voor de socialisten stemt en niet kan zwijgen.
Snel verlaat hij het luxueuze bureau van de chef, als voorzorgsmaatregel.
'Giftig inspecteurke, mijn pantoffels teruggeven!' hoort Tom kwaad roepen, maar hij is al op zijn zware motor gesprongen, giert de straat uit en denkt: 'geen zicht met die sloefen van Bontekoe op mijn flashy machine, maar liever dat dan weer een vermaning te krijgen van die dikke nek..

Dré Pikkel, de geheimagent van dienst, was afgezakt naar de VUB, faculteit Biodiversiteit.
In zijn vrije tijd leest hij veel boeken over de psyche bij de mens, en hij wilde nu wel eens weten van een professor die het kan weten, waarom mannen en vrouwen ook geestelijk zo verschillend zijn?
'Professor, hoe komt het dat op zo een schrijf-blog van radio1 voornamelijk vrouwen reageren?'
'En waarom hebben alleen de vrouwelijke luisteraars hun hart uitgestort bij het einde van deze literaire zomer op radio1?'
De professor kucht en geeft een uiteenzetting aan de aandachtige Pikkel, die van vrouwen houdt, en toevallig was deze professor ook een vrouw en nog een stuk ook.
Zijn dag kan dus niet meer stuk.
'Meneer Pikkel.' begint ze.
'Zeg maar Dré.' valt hij snel in.
'Dré, kent gij dan uzelf zo slecht?' vraagt de slanke professor, met een tamelijk kort rokje vindt Pikkel.
'Vrouwen zijn van een andere orde dan mannen, jongen. Wij hebben het leven in ons, weten wat emoties zijn, kunnen vechten voor onze kroost, en bovenal zijn veel begaafder dan mannen.'
'Mannen zijn van een lagere orde, biogenetisch bewezen.'
'De genen van mannen onder de microscoop zijn bijvoorbeeld wel iets groter in volume dan van vrouwen, maar als we een mannelijke gen openbreken, zit er zo goed als niets in!'
Ik beklaag je, Dré, mannen hebben tamelijk lege genen.'
'Het enige dat mannen produceren is zaad, en dat is tegenwoordig ook al maar aan de magere kant.
Wij, vrouwen, doen al de rest in de bio-wereld en dat is veel.'
Eerlijk gezegd,' zegt de professor, terwijl ze haar mooie benen anders legt, en Dré even moeite heeft om geconcentreerd te blijven, ' Binnenkort maken ze selectief zaad bij Janssens Pharmaceutica, uit koolzaad nogwel, en zullen mannen overbodig worden.'
Pikkel verslikt zich haast bij het horen van zoveel wijsheid en het zien van die mooie professorbenen.
'Weet je, Dré,' zegt de professor, 'mannen kunnen wel eens goed gerief zijn voor ons, maar je mag ze niet te lang in huis hebben!'
Dré, ofschoon een typisch zelfgenoegzame vent, geraakt nu toch erg gedeprimeerd.
'Waarom antwoordt dat Geertje van Midi Crimi dan niet op die enthousiaste wensen, groeten en complimenten van die Greet, Linda, Machteld, Brigitte, Jo en enkele andere medeschrijvers?'
' Die zou, als vrouw, wel willen,' zegt de dame, 'maar dat Geertje wordt geleid en in bedwang gehouden door mannen, Dré!!'
'Begrijpt ge het nu met uw mannenverstand?' hoort Pikkel de prof nog zeggen, terwijl ze wegwiegelt, omarmd door het hoofd van de faculteit, dokter Jules, de enige echte man met veel vrouwelijke eigenschappen.

Commissaris Volbloed lag in zijn twijfelaar na te denken over de voorbije hectische maanden, toen hij veel Midi Crimi zaken diende op te lossen.
Veel hulp van hoofdcommissaris Bontekoe kreeg hij toen niet, bedacht hij.
Tevens had Dré Pikkel, de geheimagent, hem in de war gebracht met zijn opmerking dat Bontekoe verdacht werd.
Alleen het scriptmeisje Machteld had hem leuke momenten bezorgd, die lieve schat dacht hij.
'Maar intussen lig ik hier toch alleen,' zei hij half luidop.

Geschrokken van zijn eigen stem stond hij op, want de undercoveragente Brigitte ging rond deze tijd langskomen.
'Ik moet eens een studioke huren,' dacht hij nog, 'altijd in mijn bureel slapen is geen zicht voor een commissaris, zeker in een bureau zonder deur. Iedereen kan mij zien en horen slapen!'
Plots verschijnt niet die Brigitte, maar een ranke slanke gekleurde dame, namelijk Caran Dash.
'Is meneer Bontekoe hier?' vraagt ze met een zeer Amerikaanse klemtoon. Normaal, want ze is Amerikaanse, wel van Afrikaanse afkomst.
Volbloed, zich nog aan het wassen over een emmer, schrikt op en zegt: 'in dat luxueuese bureel hiernaast, met die slangenlederen vierzit, daar kunt ge hem vinden, maar nooit vóór 11.30 u!'
Caran Dash die al direct nerveus wordt, normaal voor een verwende ster, kijkt op naar Volbloed en zegt: 'ga hem zoeken, Tom Bonnen, nu!'
'Ik ben wel commissaris Volbloed, mevrouw Dash, en niet dat jonge inspecteurke dat voor mij werkt!' verduidelijkt Volbloed.
'Die Bonnen is trouwens sinds kort ingelijfd bij de vliegende brigade en heeft bijna altijd buitendienst.'
'Ik wil Bontekoe nu spreken.' gilt Caran Dash, 'nu!'
Volbloed neemt zijn walkietalkie en roept erdoorheen: 'Bonnen, onmiddellijk Bontekoe thuis gaan ophalen, madam Dash is in al staten.'
'Waarom moet u hem zo dringend spreken?' durft Volbloed te vragen.
'Hij is vannacht niet thuisgekomen!'
'Hoe weet u dat?'
'Ik ben tijdelijk bij hem ingetrokken.'
'U slaapt bij hem?'
'Pardon, Volbloed, ik woon enkel bij hem!'
Volbloed neemt nog eens zijn walkietalkie en roept Tom weer op.
In zijn Westhoekdialect fluistert hij tegen de walkietalkie, want hij wil zeker zijn dat Dash die wat Nederlands verstaat, hem niet kan begrijpen.
'Tom, niet bij hem thuis gaan zoeken, daar is hij blijkbaar niet. Hebt gij geen copie van zijn boekske met adressen van zijn lieven? Loopt die adressen eens af en probeer eerst bij die Brigitte, veel kans dat hij daar zit.'
'Ik vermoord hem, commissaris, als ik hem weer bij Brigitte vind,' en Bonnen huivert en geeft gas.
Tegen een snelheid van bij de 220 km per uur snijdt hij door de bochten, alsof die bochten Bontekoe zelf zijn.
'Doe geen stommiteiten,' roept Volbloed zijn helper nog snel na, maar dat ontgaat Tom Bonnen volledig.
Hij is in alle staten bij de gedachte dat Bontekoe de nacht bij Brigitte doorbracht...

'Die De Clem, hebt ge gezien hoe zenuwachtig dat die is als er over die zestien effen, pardon F zestienen gesproken wordt?'
'Zo'n verwrongen gezicht, alsof hij een soort klem vooraan in zijn broek heeft zitten.'
Volgens mij was die De Clem bang dat hij als minister van landsverdediging het voorbeeld moest geven en zelf met die straaljager zou moeten vliegen.
'JL Dehaene had beter in die rol geweest,' denk ik.
'Ja, maar met Jean Luc erin zouden die vliegtuigen niet van de grond geraken!'
Dit gezellig gesprek tussen Dré Pikkel, de geheimagent en Bontekoe, de hoofdcommissaris moddert zo wat aan.
Plots rinkelt de rode telefoon van de hoofdcommissaris.
'Hallo.' zegt Bontekoe, die de voorbije nacht weinig geslapen heeft.
'Here the president of the United States.' hoort hij.
'De vader?' vraagt Bontekoe.
'Neen, de zoon, George W.'
Bontekoe geeft de hoorn door aan Volbloed, die juist binnenkwam, met de opmerking: 'Ik spreek weinig Amerikaans, neem jij maar.'
'Am I taking to mister Fullofshit?' hoort Volbloed vragen.
'Fullofblood, mr president,' zegt Volbloed die gelukkig wel een woordje engels kent.
'Can I talk to miss Dash? Kan ik mevrouw Dash spreken? She is my personal bodyguard. Ze is mijn persoonlijke lijfgarde.' zegt Bush.
Dat hebt ge met die L&H simultane vertaalcomputers, denkt Volbloed, die zijn wel nuttig maar ver van perfect.
Caran Dash herkent de stem van haar 'Bushke', zo noemt ze hem in ogenblikken van romantiek.
Ze sleurt de telefoon uit de handen van Volbloed, zoals het een strontverwende ster betaamt, en vraagt: 'Double You Bushke, hoe gaat het?'
'Lonely, my dear,' zegt de meest idiote president die Amerika ooit gekend heeft.
'Give me Fullofblood, please dear. Geef me Volbloed, aub schat.'
Caran tikt wat noten in op het klavier van de piano van Bontekoe en wat codes op een klein schermpje dat ze uit haar tas haalt, en plots spreekt Bush alleen nog maar Nederlands.
'Die amerikanen zijn toch straf,' vindt Volbloed.
'Dag mr Bushke,' zegt Volbloed die nu weer aan de lijn is.
Hij dacht immers dat 'Bushke' de juiste uitspraak was.
'Voor u is het wel Full Bush.' hoort hij een boze stem zeggen.
Volbloed, braaf van karakter als hij is, wil eigenlijk Bush waarschuwen: pas toch maar op met die Caran, denk aan die Clinton met zijn Monica Lewinski en de sigaar, maar zwijgt toch maar.
'Kan u persoonlijk zorg dragen voor mijn Caran, Volbloed,' vraagt George W, 'zij is tevens een belangrijke CIA agente, maar dit moet geheim blijven.'
'Waarom zegt hij dat dan, als het een geheim is?' vraagt Volbloed zich af.
Dan hoort de commissaris een schot aan de andere kant van de lijn en denkt het ergste: 'Bush neergeschoten, nu, op het einde van zijn tweede ambtstermijn?'
'Hallo, hallo, hallo.....' roept hij maar krijgt geen antwoord.

Volbloed, in grote paniek, en met de telefoon nog in de hand, stormt zijn bureel uit op weg naar zijn chef Bontekoe. De telefoondraad zwiept achter hem aan.
'Knak' hoort hij, als hij Bontekoe die op zijn slangenlederen vierzit aan 't snurken is, wakker maakt.
'Bontekoe, Bontekoe, de USA president is neergeschoten. Ik heb het zojuist live meegemaakt doorheen de telefoon,' en hij geeft de hoorn aan Bontekoe.
Die luistert aandachtig en hoort niets.
'Volbloed, zo dood als een pier!' meldt Bontekoe met een grimas op zijn gezicht.
'Oeioeioei,' begint Volbloed te klagen. 'Daar komt oorlog van? Waarschijnlijk die Osama, die dat gedaan heeft?'
Bontekoe begrijpt er niets van.
'Uw telefoon is zo dood als een pier, Volbloed, ge hebt de draad los uit de muur getrokken, met uw overdreven ijver!'
'En wat bazelt ge over die Bush. Bush vrij vertaald is onkruid, Volbloed, en dat krijgt ge niet kapot, jongen.'
Komt daar Caran Dash aangelopen. Met een reserve rode telefoon, die ze als CIA lid altijd op zak heeft.
'Hier Bonnen,' zegt ze en geeft haar persoonlijke roze telefoon aan Volbloed.'
'Het is wel Volbloed.' kan hij niet laten opnieuw te melden aan die Dash uit Amerika.
Dan luistert Volbloed aandachtig. Aan de andere kant van de oceaan herkent hij een vrouwenstem die zegt:
'Prachtige schoten waren dat, het eerste recht op zijn kloten, het tweede recht in zijn hart!'
Dan verbreekt de verbinding.
'Oeioeioei,' huilt Volbloed, 'ik heb bev
stiging van deze tragedie, Bontekoe.'
'Wie had je aan de lijn?' wil de hoofdcommissaris weten.
'De undercoveragente Brigitte, chef,' zegt Volbloed bedroefd.
'Brigitteke van mij?'
'Ja, nu dat ge het zegt, ik herkende haar stem eerst ook niet, maar het was Brigitte.' brengt Volbloed snikkend uit.
'Wat doet die trien in Amerika, in de entourage van de presiden nog wel? vraagt Bontekoe zich af.
Caran Dash die het droeve nieuws van de goedgerichte schoten ook gelooft, laat een traan, maar grijpt snel naar haar make-up om dit te verdoezelen.
'Terugbellen, Volbloed, ik wil hiervan bevestiging, vanuit een onafhankelijke bron.'
'Bel Osama op, man, dan weten we het zeker, die liegt nooit, als hevige moslin,' weet de chef van de recherche.
'Hebt gij zijn rechtstreeks nummer?' vraagt Volbloed.
'Neen, ik niet,' zegt Bontekoe, die rood aanloopt.
'Caran, heb jij dat nummer van Bin Laden niet, als CIA lid?'
Maar Caran is te bezig met haar lippestiften en andere stiften om die vraag te horen.

In het Waldorf hotel in New York werkt en woont al jaren een man die daar arriveerde kort na het Twin Tower drama.
Hij is ingeschreven als Nedalnib Amaso, Verkoopsdirecteur.
In zijn luxueuze hotelkamer wordt hij gestoord door een rinkelende telefoon.
'Mr Amaso, telephone for you, sir.'
'Thank you' antwoordt de verkoopsdirecteur.
'Amaso, How do you do?' zegt een vrouwenstem.
'Very well.'
'Heb jij iets te maken met het neerschieten van Bush?'
'Vanwaar haal je dat?' vraagt de man wat verontwaardigd.
'Ik schiet nooit op republikeinen, dat zijn onze vijanden, en zonder vijanden zijn we stuurloos en werkloos!'
'Ok dan, James.' zegt Caran Dash en haakt in.
'Waarom zegt die altijd James?' mijmert de man in de Waldorf van New York, terwijl hij teken doet aan de halfgesluierde, halfnaakte danseressen dat ze mogen verder wiegen met hun heupen.
'Zie je wel,' zegt Caran aan Bontekoe en legt de hoorn neer, 'hij heeft er niets mee te maken!'
Nu bibt Bontekoe zijn persoonlijke gsm (de enige van de recherche die een gsm heeft trouwens).
'Hallo, Bontekoe?'
'Mijn Brigitteke van mij?' zegt een Bontekoe die weer rood aanloopt.
'Niet slijmen,' antwoordt Brigitte nogal kort aangebonden.
'Is Bush nog altijd dood?' vraagt Bontekoe afwachtend.
'Maar neen, Bontekoe, ik was aan Volbloed aan het beschrijven hoe de president eigenhandig raak geschoten had op wild, eerst tussen de achterpoten en dan in het hart.'
'Was Bush op jacht terwijl hij Volbloed belde?'
'Klopt.'
'Wie klopt er?'
'Bontekoe, dwaze jongen, het klopt dat hij een jachtpartij georganiseerd had. In Guantanamo nogwel! In een bos naast de gevangenis mogen vrijwilligers die al tien jaar vastzitten zonder proces een dagje vrij loslopen in de vrije natuur. Een schone geste, van de president persoonlijk!
Ze moeten zich wel allen verkleden en schminken als een Osama.'
Bush en zijn jachtclub komen dan tegen de middag het bos in, met jachthonden en al, en proberen dan zo een loslopend Guantanamo-mannetje te vinden en schieten er dan op. De sport is eerst op de kloten en dan het genadeschot.'
'Maar Brigitte, is dat niet mensonterend en verschrikkelijk?'
Neenee, chef, na de kloten schiet Bush altijd snel naar het hart. Bush kan immers geen lijden zien, langer dan vijf minuten tussen de teelballen en het hart wacht hij nooit. Een brave mens eigenlijk, die Bush! Oei, de president roept me, Bontekoe, ik moet weg. Daaag.'
'Brigitte, wat doet gij daar eigenlijk? Ge lijkt gebrainwashed, mijn kind!' zegt de hoofdcommissaris nog snel.
'Een geheim uitwisselingsprogramma tussen België en Texas, Bontekoe, vandaar dat die Caran Dash nu bij u is.'
Dan slaat Bush de gsm van Brigitte uit haar handen, gooit hem de lucht in, en schiet erop.
'Geen Osamakes meer te vinden in het bos, meneer de President en daarom zeer gefrustreerd?' vraagt Brigitte met haar meest sexy stem.
Ergens in België in zijn bureel zit Bontekoe luidop na te denken:
'Maar mensen toch? Ik dacht dat ik die Caran bij toeval ontmoet had in Dallas? Maar het lijkt een georganiseerd complot, boven mijn hoofd, zonder mijn medeweten. Wie zit daarachter? Toch niet die onbetrouwbare Dré Pikkel, hoop ik?'
Volbloed, die goed op kan schieten met de geheimagent Pikkel, zwijgt als vermoord.
'Gelukkig is Bush niet vermoord.' schiet hem te binnen.
Het scriptmeisje, helemaal in het hoekje achter de palmbomen bij Bontekoe, merkt op: 'Die twee laatste zinnetjes, zitten die goed? Niet te dikwijls moorden en schieten gebruikt?'
'Dat was wel opzettelijk, om het goed te laten doordringen, Machteldtje van mij,' zegt Volbloed die de verleidingstrucjes van Bontekoe probeert na te doen, maar dat ligt hem niet.
Machteld blijft lief kijken naar hem en dat ligt hem wel.

'Ik ben daar niet mee opgezet!' sprak hoofdcommissaris Bontekoe.

'Afgezet dan?' wil inspecteur Tom Bonnen weten.

'Bonnen, hou je snater en je denigrerende opmerkingen voor jezelf.' speekt Bontekoe in het rond. Hij kwam immers van de tandarts en zijn halve kin lag in puin en was nog verdoofd en in slaap.

De pesterige inspecteur neemt zijn zakdoek en begint zijn eigen gezicht en dat van Bontekoe af te kuisen, terwijl hij bekketrekt als een verongelijkt kind.

U moet weten dat Bonnen niet zo houdt van zijn grote chef sinds die met de sexy undercoveragente Brigitte wat gerollebold heeft, tenminste dat vermoedt Bonnen.

'Ik ben er echt niet mee opgezet!' herhaalt Bontekoe.

Bonnen wil nog vragen: 'ben je dan misschien omgezet? ingezet? ondergezet? doorgezet? overgezet en andere gezetten,' maar zwijgt toch liever.

'Waarom brengt gij uw grote chef in verlegenheid? Aan de internationale krant 'Gazet van Antwerpen' gaan vertellen dat uw topchef niet altijd thuis slaapt!'

'Zijn dat manieren, Bonnen?' vraagt Bontekoe, rood aanlopend.

'Dat zijn geen manieren, baas, niet altijd thuis slapen!' voegt Tom eraan toe. Zijn chef wordt nu gloeiend rood.

'Zie dat ge niet in brand schiet, zo gloeiend rood!?' roept de inspecteur met een venijnig lachje.

Bontekoe is nu een zenuwinzinking nabij.

'Uw eigen topchef tarten en beledigen, waar gaat dat naartoe, Bonnen?'

Topchef, baas? Zijt gij nu al kok geworden in een restaurant?' blijft Bonnen tergen.

De jonge inspecteur durft die dingen zeggen omdat hij sinds heel kort onder het bevel staat van geheimagent Dré Pikkel, die een top-secret vliegende brigade leidt, zo geheim dat Bontekoe niet mag weten dat Bonnen nu daar werkt en niet meer voor hem.

De hoofdcommissaris weet dat dus niet! Gelukkig maar!

Hij wordt echter razendkwaad, neemt zijn dienstwapen uit zijn schuif, schiet eerst twee kogels in de muur, om te zien dat het werkt, en bedreigt dan de steeds glimlachende vliegende inspecteur.

'Bontekoe, Bontekoe,' sust commissaris Volbloed die de ernst van de situatie inziet en tussenbeide komt.

Maar Bonnen is al weg op zijn zware vliegende motor.

'Hebt gij mijn pantoffels (zie een vorig stukje) al teruggebracht, kleine smeerlap?' roept de hoofdcommissaris nog na. 'Die heb ik van 'Brigitteke van mij' gekregen, toen alles nog koek en ei was, ik wil ze terug!' voegt Bontekoe er nog aan toe.

Plots verschijnt Brigitte in de deuropening.

'Hoe kan dat?' vraagt Bontekoe, 'zo snel al terug van uit de USA?'

'Met Bushke zijn supersonisch vliegtuig Airforce 007 overgekomen, baas,'

'In 1 uur en 10 minuten van Texas tot in je bureau, Chef,' glundert ze, zo fier als een gieter.

'Maar waar was jij vorige nacht eigenlijk, Bontekoe?' vervolgt ze, maar dan weer boos.

'Caran vertelde me zojuist dat je weer niet thius was, de voorbije nacht!'

Commissaris Volbloed die het gesprek volgde, denkt: 'Ola Ola, stront aan de knikker, die twee vrouwen Brigitte en Caran lichten elkaar in over Bontekoe zijn doen en laten,' en hij probeert het bureel van Bontekoe te verlaten, zo stil en onzichtbaar mogelijk.

'Volbloed, hier blijven.' roept Bontekoe smekend.

'Ik voel me slecht, Volbloed. Ik benijd je soms met je eenzaam en saai leven, zonder vrouwenpret, maar consequent ook zonder vrouwenmiserie, iets waar ik de laatste weken veel van afzie.'

'Zijt ge zeker?' zegt de hoofdcommissaris.

'Van mijn stuk?' vraagt de commissaris.

'Ja, zijt ge echt wel zeker?'

'Ik ben eigenlijk van mijn stuk.'

'Zeker van je stuk?'

'Neen, gewoon van mijn stuk!'

'Je bent dus zeker van je stuk?'

'Neen, ik ben van mijn stuk, dat is zeker.'

'Man, wat ben je nu? Zeker van je stuk of niet?'

'Ik ben zeker dat ik van mijn stuk ben, dat is zeker!'

Soms begrijpen de commissarissen Volbloed en zijn chef Bontekoe mekaar volledig verkeerd en blijven ze elkaar bevragen over hetzelfde onderwerp, zonder eruit te geraken.

Dit komt omdat zij van een volledig andere streek afkomstig zijn en andere klemtonen leggen. Hun woordenschat is ook danig verschillend.

'Volbloed, van wat zijt ge nu zeker?' vraagt Bontekoe.

'Ik ben zeker dat ik van mijn stuk ben, dat is zeker!' probeert Volbloed nog eens uit te leggen.

'Maar waarom dan, Volbloed?'

'Omdat mijn assistent Tom Bonnen de hele dag heeft rondgereden, op mijn vraag en op zijn zware moto,en veel diesel verbruikt heeft, om u te zoeken, Bontekoe!'

'Maar waarom, Volbloed?'

'Omdat ik dat moest doen van Caran Dash, die heel kwaad was dat ge vorige nacht niet thuis kwam slapen.'

'Volbloed, ge hebt toch gezegd dat ik nachtdienst had, om mij te sparen van de lastige vragen die ik nu van mijn Caranneke ga krijgen?'

'Bontekoe, ze weet dat gij enkel werkt van 11.30u tot 15.30u, een zeer langdurige en uitgebreide lunch inbegrepen!'

'Ik kan niet liegen tegen vrouwen, Bontekoe, sorry.'

'Liegt ge dan soms tegen mij?' wil de verraste Bontekoe weten.

'Dat zeg ik toch niet!' wringt Volbloed tegen.

'Weet ge Bontekoe, Bonnen vond Brigitte ook niet bij haar thuis en hij verdenkt u ervan met haar in een hotel te hebben verbleven, de voorbije nacht.'

'Oeioeioei, problemen op komst,'

'Ja,dat zal wel!'

Neen, daar!'

'Waar?'

'Daar, achteraan in de gang, Volbloed, ziet ge ze niet?' En de sipkijkende Bontekoe wijst naar een geblondeerde kloeke vrouw die komt aangewiegeld met emmers en borstels.

'Die heb ik onlangs moeten in dienst nemen van onze afdelingsoverste, Volbloed. Te weinig zaken in behandeling en te veel stof op je bureel, zei onze grote baas. Hij klonk nogal stuurs trouwens.'

'Bonjour Madame Propre.' verwelkomt Bontekoe de dame met het kuisgerief.

'Franstalig.' fluistert hij in het oor van zijn commissaris.

'Oeioeioei, wat een vuil bureau en wat een stoffige omgeving,' zegt ze in het Frans en ze begint me daar te hoesten en te kuchen dat het klettert.
En de laag stof op Bontekoe zijn lederen bureel komt los en vliegt in het rond.

Bontekoe doet stiekem teken aan Volbloed om hem te volgen.

'We drinken er een paar in de kantine, man, terwijl ze de boel hier eens grondig reinigt.'

De twee commissarissen zitten ondertussen al drie uur, ieder op zijn barkruk, in een louche nightclub.'

'Amai, Bontekoe, is dat de 'kantine' waar ge elke middag zogezegd gaat eten?'

'Dat blijft tussen ons, begrepen Volbloed?' vraagt de chef met hoogdringendheid.

Volbloed kan nog alleen met veel moeite woorden vantussen zijn lippen wringen en is ondertussen ook erg boven zijn theewater. Hij kan zich met moeite rechthouden op zijn wankele barkruk.

'Bontekoe, veel meer gewoon, wuift naar twee duistere figuren die langs een verborgen deur achter de bar binnensluipen.

'Dit zijn de heren Apekool en Larie,' zegt de chef tegen zijn commissaris.

'Zij zijn mijn voornaamste raadgevers bij moeilijke en ingewikkelde zaken!' zegt Bontekoe voldaan terwijl hij zijn glas en dat van Volbloed nog eens vult met twintigjarige Whisky van een heel duur merk.

'Raadgevers in wat?' wil Volbloed weten terwijl hij een lelijke kater voelt aankomen. Volbloed kan immers niet tegen alcohol. Hij drinkt zelden, de brave, wat saaie man.

'Wel, beste medewerker, dat ga ik je nu vertellen, confidentieel weliswaar,' en Bontekoe begint geweldig te slissen, altijd als hij diep in het glas kijkt.

'Weet je,' zegt hij, wat ze voor mij doen isssss tusssssen....'

Op datzelfde moment zag Volbloed het hele interieur van deze luxueuze bar in alle richtingen opspringen en dansen en dit aan een supersonische snelheid.

Althans dat herinnerde hij zich nog toen hij twee dagen later weer uit coma kwam.

En wie zat aan zijn ziekenhuisbed toen hij bijkwam?

Zijn lieve Machteld! Blij dat hij was.