Grootouders.... Ze zijn er voor je als je klein bent, ze nemen je mee op vakantie of spelen de sint. Ze houden van je zonder enige grens maar dan op een bepaald moment zijn ze er niet meer. Wat dan? Het afgelopen jaar ben ik 3 grootouders verloren... Alle 3 op een verschillende manier en alle 3 veel te snel. De ene heel plots, de andere zeer langzaam... Wat heb je het liefste? Of betere vraag, wat doet het minste pijn? Iemand die nog zeer goed is. Die elke avond blokken mee speelde en heel veel antwoorden wist, plots een long ontsteking en ziekenhuisbacterie krijgt en voor je het weet weg is. Mijn opa, was een prachtig man. Een trots man die zeer veel wist en heel veel bereikt heeft in zijn leven. Als kind vond ik hem maar niets want hij werkte heel de tijd en vertelde dingen die we toch niet begrepen. Hoe ouder we werden, hoe liever hij werd en hoe beter we het met elkaar konden vinden. Tot op een moment dat ik zelfs van hem echt ging houden, hem in mijn hartje opnam. Juist op dat moment, mijn 19de verjaardag, kwamen ze me vertellen, opa heeft pancreas kanker en heeft nog maar 5 maand te leven. Ik kon die dag niet bewegen en werd boos op alles rond mij, zelfs zo erg dat ik ben weg gelopen. Met zijn koppigheid en vechtlust heeft hij het nog een jaartje volgehouden. Hij wou ons niet verlaten en heeft pas afscheid genomen als hij iedereen gezien had. Het gene waar ik vooral meezit is het feit dat op het einde, ik wou dat hij dood was. Hij zag af en iedereen rond hem. Iemand wist nog wat te doen, hoe te houden en was zo vermoeid. We hielden van hem maar wouden dat hij gewoon inslaap viel en niet meer wakker werd. de laatste 2 maand waren een Hell. Zeker om het feit dat ik herexamens had en naar USA moest vertrekken voor een prachtige vakantie. Na zijn dood zijn we mijn meter (zijn vrouw) ook verloren maar op een heel andere manier. Lichamelijk is ze nog bij ons maar geestelijk maar heel soms. ze heeft zo'n slag gekregen door hem te verliezen dat ze niet meer weet dat werkelijk is en wat niet. Een soort van alzheimer zeggen de dokters.. Vandaag ben ik haar gaan bezoeken en er is niets meer over van de zelfstandige prachtige vrouw die ze was. nu is ze afhankelijk van iedereen en weet niet meer wie wie is of wat wat is. Ik mis hun alle 3 zo hard en zou niets liever doen, dan het klok 3jaar trg draaien, voor alle problemen, voor alle zorgen, voor alle ruzies, voor alles misliep.
