Het klinkt intussen waarschijnlijk als een belegen cliché, maar de Chinese (Mandarijnse) taal gebruikt hetzelfde karakter voor de begrippen 'crisis' en 'kans'. Traumatische gebeurtenis blazen een mens van zijn sokken maar bieden hem ook de gelegenheid om een en ander onder ogen te zien.
Zo gaat het in elk geval met Pietro, de hoofdfiguur uit 'Caos Calmo'. Zijn carrière als zakenman heeft hem hoog op de ladder doen klimmen en allerlei comfortabele bonussen opgeleverd, maar hij is ook de echt essentiële kanten van dit leven uit het oog verloren.
En zoals dat gaat, ziet hij het pas in als zijn gezin getroffen wordt door een onverwacht sterfgeval. Pietro verliest in een klap elke motivatie om nog verder te werken aan zijn carrière en besluit om zijn tijd voortaan enkel nog aan zijn jonge dochter te besteden.
Met Nanni Moretti in de hoofdrol is het moeilijk om niet aan diens Gouden Palm-winnaar 'La stanza del figlio' te denken, toen het verhaal van een man die zijn zoon verliest. Het grote verschil is echter dat 'Caos Calmo' de pil regelmatig en doeltreffend verguldt met een dosis aanstekelijke humor.
Een lach, een traan, een pakkend verhaal en fijn neergzette personages, dit is melodrama zoals het hoort.
Nu in de bioscoop: Madagascar 2: Escape From Africa
Cabaretleeuw Alex, hyperkinetische zebra Marty, hypochondrische giraf Melman en sexy nijlpaard Gloria zijn dolgelukkig. De immer ploeterende pinguïns hebben het neergestorte vliegtuig uit het vorige 'Madagascar'-deel opgelapt en plannen een vlucht richting New York Zoo. Deze thuisvlucht mislukt echter en het viertal belandt in hartje Afrika, in het gebied waar Alex' vader Zuba heer en meester is. Het verhaaltje dat volgt is een lui doorslagje van 'The Lion King' met een concurrent die Zuba uitdaagt nadat blijkt dat diens zoon er eerder verwijfde trekjes op nahoudt. Bovendien haalt de computeranimatie allesbehalve het niveau van recente Pixarpareltjes als 'Ratatouille' en 'WALL-E'. De fraai gechoreografeerde dansnummertjes en de dartel bewegende hoofdpersonages kunnen nog door de beugel, maar de bewegingsloze decors en houterige achtergrondpersonages herinneren aan goedkope tekenfilmreeksen als 'Candy, Candy' en 'De Smurfen'. Net zoals in de voorganger zorgen dat psychotische pinguïncommando en die van de pot gerukte lemuurkoning Julien - ingesproken door Borat-clown Sacha Baron Cohen - voor de grappigste momenten. Zo pakken de venijnige vetganzen het DreamWorks-logo nogal drastisch aan en ontpopt de halfaap zich tot een charismatische sekteleider.
Je bent maar beter meteen bij de pinken als 'Pride and Glory' uit de startblokken schiet. Een footballwedstrijd tussen twee politiedepartementen slaat om wanneer nieuws binnen loopt dat vier collega's omgekomen zijn. De rechercheur die de boel moet onderzoeken, ruikt al snel dat er iets gruwelijk stinkt.
Eenmaal de storm van het begin (inclusief schoudercamera) wat is gaan liggen, komt een verhaal tevoorschijn dat bekend in de oren klinkt. Uiteindelijk moeten verschillende figuren beslissen wat ze belangrijker vinden: hun principes of hun familie, en dat hebben we al eerder gezien.
De explosies van testosteron die regisseur/scenarist Gavin O'Connor hier en daar aan de plot toevoegt, bewijzen 'Pride and Glory' niet altijd een goede dienst, al kan je ze doorgaans wel begrijpen. Eén van die momenten, waarbij een heet strijkijzer en een babygezichtje dichter in elkaars buurt komen dan je zou willen, geven 'Pride and Glory' trouwens wel de verhoopte energiestoot.
Finaal zijn het echter de acteurs die de boel redden, wat gezien de fraai ogende verzameling namen op de affiche ook niet meteen als een verrassing komt.
