De twee afgelopen weken zijn al heel zwaar geweest. Ik heb telefoon gekregen dat David aan een hartaanval gestorven is tijdens het joggen. We zijn nu wel al 6 jaar gescheiden maar toch blijft dit verschrikkelijk. Toch mis ik hem. Hij kwam regelmatig nog op bezoek om iets te repareren of gewoon eens dag te komen zeggen. Hij is zo'n groot deel van mijn leven geweest, en is dat nog steeds. Samen met Bree heb ik de begrafenis geregeld. Er was ongelofelijk veel volk. Al zijn patiënten die hij ooit geholpen heeft waren er. Ze zagen hem als een soort held. Jammer genoeg heb ik Paul niet kunnen bereiken. Hij is op rondreis in Europa voor zijn muziek. Ik vind het zo erg dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen. Ik weet dat ze het nooit goed hebben kunnen vinden met elkaar, maar het is en blijft zijn vader. Ik weet niet hoe ik het hem moet vertellen.
Het wordt moeilijker en moeilijker thuis. David en ik leven precies in verschillende werelden. We kunnen niet meer normaal praten. Ik weet niet wat er misloopt, maar we zijn gewoon niet meer gelukkig samen. We richten ons beide op andere dingen, beide op ons eigen werk. Paul ziet er zo van af. Dat is nog het ergste voor mij. Dat we Paul er ongelukkig door maken. Het is sinds de dood van Phoebe dat alles zo bergaf gaat. We kunnen er niet mee omgaan en het drijft ons verder en verder uit elkaar. Ik heb al vaak gedacht aan een scheiding maar ik weet niet of het effectief de juiste oplossing is. Misschien komt alles nog goed.
Ik ben net terug thuis van het ziekenhuis. Met veel liefde en plezier mocht ik mijn zoontje Paul mee naar huis brengen. Helaas heb ik mijn tweede kindje nooit ontmoet. We wisten niet dat het een tweeling was. Paul had namelijk een zusje, Phoebe. Ze is gestorven bij de geboorte. Ik weet dat ik gelukkig moet zijn met wat ik wel heb, maar ik had haar zo graag even willen zien. Haar eventjes kunnen vasthouden. Ik weet dat David het deed om mij te beschermen, maar hij snapt mij niet. Ik heb haar niet eens gezien. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan.
