|
Ken je dat? Een lang uitgesteld telefoontje plegen en dan horen aan de andere kant dat de persoon in kwestie afwezig is. Op dat moment zakt al mijn moed weer loodrecht in mijn schoenen. Weken zitten werken aan bepaalde dossier, iedereen in je nabije omgeving om raad vragen en telkens horen: "bel *** eens, die zal je wel kunnen helpen". *** is niet zo'n fijne persoon, zo iemand waar je naar op kijkt maar toch ook niet. Iemand die je telkens het gevoel geeft dat je net ietsje minder waard bent dan zij.
Ik voelde dat vandaag de dag was om haar te bellen, maar het lot besliste daar anders over. Mijn woorden waren helemaal gewikt en gewogen, ik had zelf enkele kernwoorden op papier staan, zodat ze me zeker niet kon overtroeven. De muziek stond af, ik had pen en papier voor me klaarliggen. Nog even naar het toilet geweest zodat mijn blaas zeker niet zou protesteren. Deur op een kiertje zodat mijn collega's me niet kunnen horen stotteren en over mijn woorden struikelen. Ik had zelfs al de post-it (die me telkens aan het telefoontje moest herinneren: BEL ***) verfrommeld en in de vuilbak gesmeten. Helaas.
"Zal ik haar vragen om jou terug te bellen? ...". Nee, bedankt! Ik wacht nog een paar weken tot ik mijn moed terug verzameld heb.
|
