We zijn ondertussen een week verder in het wassen-zonder-shampoo-verhaal. Eerlijk? Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Ik ben vol goede moed begonnen met mijn haar te wassen met bicarbonaat (1 eetlepel opgelost in 250ml water). Het is best wel raar om je haar te wassen met een product dat niet schuimt. Ik vind het ook heel moeilijk om te weten of alles eruit is gespoeld of niet. Zo had ik na de eerste keer heel erg het gevoel dat het nog niet allemaal eruit was, spijtig genoeg voelde ik dat pas toen mijn haar droog was. Toen ik het enkele dagen later weer waste dacht ik: "Nu gaan ze mij niet liggen hebben, ik ga spoelen tot mijn vingers oudewijvekesvel hebben". Maar helaas, het voelde nog steeds vreemd aan (en bovendien waren mijn handen helemaal verschrompeld, dubbele pech (dit heeft trouwens niks te maken met de bicarbonaat, ik ben gewoon echt te lang onder die douche blijven staan)). 

Ik weet niet of het echt vettig is, het voelt wel een beetje vettig. MAAR, thank god, het ziet er niet vettig uit! Ik voel wel dat mijn haar veel meer volume heeft en ik moet precies niet elke dag mijn haar wassen. Toen ik gisteren per ongeluk met mijn hoofd tegen de autoruit kwam, zag ik wel dat het toch vettig is. Dat het Lief demonstratief de vetvlek kon uitspreiden met zijn vinger, bevestigde mijn vermoeden. "Misschien is dat wel de truck" zegt hij. "Die vrouwen hebben allemaal een vettige kop, alleen zie je het niet". Tja, laten we hopen dat dat niet het geval is en dat dit inderdaad gewoon die vervelende tussenperiode is. Ik moet zeggen dat ik stiekem toch al eens heb zitten dagdromen over een lekkere shampoo-schuimbeurt... 

Collega Jes ziet er trouwens schitterend uit! Ze heeft ook het gevoel dat het vreemd aanvoelt, maar haar haar ziet er ECHT heel goed uit, alhoewel ze ook zelf niet dat gevoel heeft. (Misschien is dat bij mij ook wel het geval? :)). Ze heeft zelfs dapper haar vervangshampoo meegesleurd naar het zwembad gisteren. R.E.S.P.E.C.T. om mij te volgen in mijn zotte plannen. :) 

Dus, voorlopig blijk ik verder doen zoals ik bezig ben, om de paar dagen wassen met bicarbonaat! 

Vele groetjes! 

Ik voelde dat vandaag de dag was om haar te bellen, maar het lot besliste daar anders over. Mijn woorden waren helemaal gewikt en gewogen, ik had zelf enkele kernwoorden op papier staan, zodat ze me zeker niet kon overtroeven. De muziek stond af, ik had pen en papier voor me klaarliggen. Nog even naar het toilet geweest zodat mijn blaas zeker niet zou protesteren. Deur op een kiertje zodat mijn collega's me niet kunnen horen stotteren en over mijn woorden struikelen. Ik had zelfs al de post-it (die me telkens aan het telefoontje moest herinneren: BEL ***) verfrommeld en in de vuilbak gesmeten. Helaas. 

"Zal ik haar vragen om jou terug te bellen? ...". Nee, bedankt! Ik wacht nog een paar weken tot ik mijn moed terug verzameld heb.