Vanaf het moment dat we in paraguay toekwamen hadden we geen verbinding meer met de gsm, dus is het niet nodig om ons smsjes te sturen want we ontvangen ze toch niet...
En wat internet betreft is het ook wat moeilijk, we zullen proberen om minstens 1 keer per week iets achter te laten op onze blog.
Het vertrek ging niet zoals gepland, Linda was thuis haar paspoort voor gele koorts vergeten, iets wat je nodig hebt om Paraguay binnen te komen. Het was al te laat om er nog naar huis om te rijden dus stapten we op de trein in grote onzekerheid; Gelukkig stonden Lindas ouders haar op te wachten in Brussel met haar geel paspoort, OEF!
Het was een lange reis van 27 uur met veel wachten. Oostende-Brussel-Parijs-Sao Paolo-Asunción. Op het vliegtuig naar Paraguay kregen we al de indruk dat de mensen hier zeer vriendelijk zijn want Arturo die naast ons zat vertelde de hele historie van Paraguay. Later ontmoetten we nog zijn hele familie en kregen zijn kaartje voor als we hulp nodig hadden.
Ramón en Miguel stonden ons al op te wachten toen we toekwamen, een warm onthaal ook al was communiceren moeilijk! We werden onmiddellijk in de Spaanse taal en in het werk gesmeten toen we geschenkjes voor 600 kindjes moesten verpakken in Fudación Pai Puku, nog steeds in Asunción.
Ramón kwam ons dan weer oppikken om lekker te gaan eten. Hoeveel kost eten in Paraguay? Wel, je betaalt het gewicht van je bord! Heel gek allemaal.
Na een rit van 2 uur door de prachtige Chaco komen we aan in Pai Puku. Het was al donker dus zagen we er nog niet veel van, maar we hebben wel al gezellig gepraat met Crisina over de werking van de school.
De eerste dagen in de school waren andere dan gewoonlijk. Want er was een groot feest voor de kinderen : El día del niño. Dus hadden ze geen les. Leerkrachten, jongeren, iedereen deed zijn best om het voor de kindjes zo leuk mogelijk te maken. Donderdagavond was er een grote show vol dans, muziek, poëzie... Zalig om op die manier de kindjes te leren kennen. De vrijdag was het voor hen nog leuker, want er was een grote bbq gepland en ze mochten de hele dag spelletjes spelen. s Avonds was er een heerlijke torta van 5 meter die prachtig versierd was door de meisjes van het middelbaar.
En wij doen ons best om ons hier aan te passen aan het dagelijks leven. We staan op om 5.30 u en gaan slapen om 20.30u net als de kindjes hier. We helpen ook met hun dagelijkse taken: bijna 700 kopjes en borden afwassen per maaltijd, maniok schillen, alle kleren van de kindjes helpen wassen, en zoveel meer! Maar het is allemaal zeer aangenaam omdat de kindjes ook hun best doen om zich verstaanbaar te maken door nietalleen in Guaraní te praten maar ook in het Spaans. Ons Spaans gaat er elke dag een beetje op vooruit want dit is de enige manier om te communiceren.
Er wordt hier ook heel veel gelachen met onze namen onder andere. Linda is hier een dikke nek doordat Linda hier mooi betekent en ze zegt constant soy Linda.
De vervorming van Céline, célindro betekent hier poep, kont...
De mensen willen hier snel onze vrienden zijn, en wij ook die van hen want ze zijn hier muy sympáticos!
OJA! NOG VERGETEN TE ZEGGEN, WE HEBBEN ECHT 100000000 PICADURAS DE MOSQUITOS!!!!
