We zijn er weer geraakt, Frankrijk ligt achter ons, en vanaf nu is het ons behelpen in het Spaans. Gelukkig hebben we handen en voeten om het uit te leggen. We hadden voor de start van onze rit de route nog eens bekeken, en het leek ons goed te doen. Een 105 km, starten met een beklimming van +/- 25km en daarna geleidelijk dalen tot in Jaca. Tarara, liep dit een beetje anders. De beklimming bleek de Col du Ourtalet te zijn, een gezellige 1794 meter. Gelukkig konden we een kilometer of 10 van het einde deze verlaten en moesten we een andere weg uit. Dit was het Nationaal park des Pyreneeës. Het viel ons meteen op hoeveel wagens er daar geparkeerd stonden en hoeveel mensen daar aan het wandelen waren. Wij dan maar met onze vélo verder. Na een 15 tal kilometer werd het steeds moeilijker en moeilijker om een deftige weg te vinden. Een vrouwtje vroeg ons in het passeren waar we heen gingen? We zeiden doodleuk Compostela .c'est pas par ici kregen we als antwoord. Ze had gelijk...niet te doen, echt niet te doen met de fiets. Te voet en duwen hadden we geen zin voor. Dus terugkeren maar en de rest van de Ourtalet op. De top ligt op de grens met Spanje. Dus daar waren we al geraakt. Een beetje afdalen en we kwamen in het eerste Spaans dorp aan. Daar begon de miserie met de GPS'en. De satellieten hier hebben waarschijnlijk vakantie. Ze stuurden ons van God naar her. Dan maar route opnieuw ingeven, manueel. Lukte en zou een 48 km zijn. Nog een Col onderweg de Puerto De Hoz De Jaca. Die ook verslonden en dan in één rechte lijn naar Jaca. We waren mooi op tijd en zouden rond zeven half acht in het hotel zijn. Daar dacht de moderne navigatie dus anders over. GPS Mario flipte, GPS Carlo vond zelfs het adres niet, daar verloren we dus kostbare tijd mee. Tot Mario een idee had en we via Google maps probeerden te navigeren. Dat lukte. Yes...maar oeps. Ondertussen 10 voor acht, en we moesten nog een 27 kilometer. Beetje op en neer. Was vliegen tegen de klok, maar we waren voor negen uur in het hotel. Moesten daar ten laatste tegen negen zijn. Weer gelukt dus. Nog om de hoek gaan eten, en morgen trekken we weer verder. De kilometers staan nu op 1908.
Vandaag een dagje uitrusten ingelast, na de voorbije dagen verdiend. Deze morgen naar de bakker gereden, een kopje koffie gedronken en beetje vertellen over de voorbije dagen. De benen waren toch een beetje aan het kriebelen, en zoals gisteren reeds voorzien konden we ons niet inhouden. Col d'Aubisque zou het worden. 16 km stijgen, Kilometer per kilometer afhaspelen, en om de kilometer een bord om ons te motiveren. Nog zoveel kilometer en het gemiddelde stijging percentage erbij. soms eens 8%, soms eens 13%. In één trok naar boven. Effe gestopt om jas aan te doen, want het werd koud, kouder en kouder. De ontlading na over de boomgrens te zijn en de top te bereiken was zo een voldoening. Iedereen die je boven ontmoet wenst u proficiat. Opvallend is wel hoeveel motards er op rijden.We zagen zelfs Jean Blaute rijden, met de wagen, de janette. Boven is er een café welke wel gouden zaken doet. Het haardvuur brand er zelfs. We denken maximum 5 graden boven. De nodige foto's en souvenirs gekocht, en terug naar beneden. We deden 2 uur en 11 minuten op de klim. Nu ons bedje in, want morgen wacht Spanje. Dan is het verder tot het eindpunt. Tot morgen...
On-Ge-Loof-Lijk. Fan-Tas-Tisch. Adem-Benemend. Alle woorden schieten tekort. We reden vandaag tussen de postkaarten. Het begon deze morgen, na een 2 tal km konden we de sneeuwtoppen al onderscheiden, in de verte zagen we de eeuwige sneeuw op mastodonten van bergen. Naarmate we deze wonderen van de natuur naderden kwam steeds meer het gevoel, moeten wij daarover? Het rijden zelf was een zaligheid. Wind in de rug en helemaal niet te steil in de aanloop naar de voet van de Pyreneeën. Langs rivieren gereden die stroming hebben zoals we in België nog nooit gezien hebben. Water zo helder als bronwater, watervallen, Ingenieuze vistrappen om forel, zalm stroom opwaarts te laten zwemmen, de natuur in al zijn mooiheid. We kunnen echt niet alle foto's laten zien, de keuze is zo enorm. Foto's zeggen trouwens niet genoeg. We reden op wegen waar geen auto's komen, reden op banen waar de meeste van ons nooit komen, en steeds weer het uitzicht. Na Lourdes te zijn gepasseerd konden we geen 5 km meer rijden zonder te stoppen voor foto's. We hebben dan ook 8 uur en 45 minuten op ons ijzeren ros gezeten. De langste rit tot nu toe, maar het rijden waard. Morgen hebben we een rustdag, die verdienen we na 13 zware ritten. Als alles blijft verlopen zoals nu staan we binnen 13 dagen op ons einddoel. Santiago de Compostela. Als de beentjes het morgen toelaten, en we hebben zin rijden we effe col d'aubisque op. Kwestie van bezig te blijven. Zaterdag trekken we Spanje binnen. De teller stopte vandaag op 1716 km
Nat natter natst. Het is deze nacht beginnen regenen in Auvillar, en dat hebben we geweten. Toen we deze morgen wakker werden is de kunstgalerij, we slapen een beetje overal dus, was het nog steeds aan het regenen. En nog geen klein beetje. De volledige dag hebben we bijna in de regen moeten voortploeteren. Wat een verschil met de dag ervoor. Ook de temperatuur was echt koud. Een 15° maximum. De rit zelf was wel iets zwaarder dan dat we gedacht hadden. De muurtjes waren weer van de partij. Een eindje dalen en dan klimmen maar. Door het regenweer was het niet zo gezellig fietsen, en de omgeving veranderde ook niet echt spectaculair. Bij aankomst in I'sle de Noe hadden we telefonisch geboekt in een pelgrims hotel. Blijkbaar was er iets mislopen, en waren ze onze boeking vergeten noteren. Ze hebben daar geen internet, vandaar de telefonische afspraak. Vergeten noteren dus, en volzet. Deze mensen hebben ons dan geholpen met het zoeken naar een slaapplaats, en vonden er één in Montesquiou (wie het kan uitspreken, proficiat). We kwamen terecht in een prachtige Chambre d'hotes die we helemaal voor ons alleen hadden. De uitbaatster moest deze avond nog weg, maar was zo vriendelijk om ons nog te voorzien van eten en drinken. We hebben het wel zelf klaar moeten maken, maar dat was geen probleem. De fietsen konden binnen staan in de leefruimte. Tot nu toe hadden we daar ook nog geen enkel probleem mee. Morgen staat de eerste rit in de Pyreneeën op het programma. De teller staat vandaag stil op 1568km.
Dag 11 zit erop. Het was heet, heter heetst. Onze start beloofde niet veel goeds, na 1 uur fietsen hadden we welgeteld 14km op de teller. De buurt rond Rocomadour is, laat ons zeggen nogal steiltjes. Daarna ging het veel beter, maar warm, warm. We hebben zelfs bepaalde stukken van de rit laten vallen om ons een beetje te sparen. 's Middags kwamen we een klein restaurantje tegen, en hebben daar dan maar iets gegeten. De thermometer daar gaf een leuke 34 graden in de schaduw aan. Gezellig. De bidons water vliegen erdoor. Overal waar we kunnen is het bijvullen geblazen. Wel is het landschap weer volledig veranderd. We begonnen in de bergen en eindigen in een glooiend landschap. Te vergelijken met de Vlaamse Ardennen. Anders hadden we vandaag een vrij rustige rit, nog 2 dagen tanden bijten en we hebben een rustdag. Die zal zeker eens welgekomen zijn. Tot morgen guys. De teller 1421 km.
Vanmorgen om 8 uur was ze er stipt, de controleur van onze caravan. We hadden 50 euro borg gegeven met de belofte dat we alles proper zouden achterlaten. Zeg nu nog eens dat 2 mannen samen dat niet kunnen. We hebben onze borg integraal terug gekregen. Tuurlijk, we vielen in slaap zonder dat we beseften dat er ook een douche was. Zelfs een 2e slaapkamer hebben we maar na een tijdje ontdekt. Bon, so far so good. Madam caravan had ons verwittigd voor regen, en ja 's morgens een beetje dikke druppels. Regenjas dus aan en vertrekken. Waarschijnlijk hebben wij een abonnement op de zon, want tegen de middag was de gele schijf alweer volop van de partij. De nieuwe ketting die Mario op zijn fiets stak deze morgen scheen er tegen af. 's Morgens nog bij lokale bakker binnengelopen, wegens gebrek aan ontbijt. Gene vetten bij die bakker. Na een uurtje en een half steeg de zin naar een pot koffie wel hoog op. We vonden een lokale café/restaurant/hotel en de uitbater was op zijn zachtst gezegd ene met een hoek af. Weer veel bewondering voor wat we uitsteken. Onze rit verder gezet, en het was weer een bijter. De beklimmingen waren echt wel de moeite, wel hadden wel een lekker stukje van een 4 km naar beneden, Mario stak auto's voorbij. Azo vliegen. Na een toch wel zware rit aangekomen in Rocamadour, schitterende streek en stad .Eén probleem, er zijn 2 hotels met dezelfde naam. Na wat heen en weer bellen is de uitbater van het juiste hotel ons komen oppikken. Wij er dan maar achter met de fiets. Vriendelijke kerel. Fietsen staan in de garage, met een sleutel voor ons alleen. Rechtover het hotel nog iets gaan eten, en nu slapen. Morgen weer een kraker van +130km. De teller staat nu op 1291 km.
Hier zijn we weer met de dagelijkse update. Zoals we gisteren hadden verwacht is het echt een zware rit geworden. We zijn een beetje bekaf. In totaal deden we 2199 hoogtemeters en het hoogste punt was 963 meter. Veel afdalen was er niet bij, af en toe wel een stukje om naar beneden te vliegen, maar ze waren eerder schaars. Jammer dat we La Souterraine deze morgen moesten verlaten want die B&B is echt prachtig, een aanrader. Met het nodige bekijk dus vertrokken en al snel zaten we op en neer te rijden. Jammer genoeg is het fototoestel van Carlo gisteren gesneuveld op het land van eer. Dat wordt dus zoeken om een ander aan te schaffen. Onderweg zal dit niet lukken, want we rijden meer in het hol van Pluto dan in de beschaving. Zoals reeds gezegd de rit was redelijk zwaar, maar zeker wel de moeite weer waard. We zien dat we een beetje hoger komen te rijden, want de bomen veranderen stilaan in naaldbomen. Het landschap verandert hier iedere dag weer opnieuw. Toen we aankwamen in Neymac, hadden we nog geen slaapplaats. Dus even paniek, want de dichtstbijzijnde Ibis (hotel) was nog 20km uit de baan. Geen zin meer voor. Gaan vragen in een crêperie. Die mevrouw was zo vriendelijk om ronde te bellen, maar blijkbaar was alles volzet. Het idee om de blote hemel te trotseren stak de kop op. Tot Mario een camping in de buurt vond. Snel er naar toe, en na wat wachten hebben we een mobilehome gevonden om te slapen. Is eens iets anders. Hier gaan we sluiten voor vandaag, en ons oogjes dicht doen. De teller staat ondertussen op 1149km.
Vandaag dag op dag één week geleden zijn we vertrokken op Ertvelde, het regende toen een beetje in de voormiddag; We zouden vandaag ook een beetje regen kunnen gebruiken hebben. Wat was het HEEEET. 32° minstens. Deze morgen dus vertrokken in Montluçon en het beloofde een toch wel stevige brok te worden. Een 122 km met constant stijgen en dalen. Het stijgen is dus echt wel veel langer aan het worden. De echte muren zijn verdwenen, maar het worden steeds langere om op te klimmen. Met deze temperaturen is het wel zweten geblazen. Deze morgen had Mario weer veel bekijks met zijn fiets. Deze keer van een Hollanderuit Zeeland. Misschien eens folders laten drukken in meerdere talen? Enfin wij dus zweten en puffen onderweg, maar het landschap is echt zo mooi....we leren echt Frankrijk op een heel andere manier kennen. Als je met de wagen door het land reist is er zoveel dat je mist. Hebben ook onze eerste herten gezien, we zagen er één eerst 50 meter voor ons de weg overspringen en enkele seconden later op 10 meter voor onze fiets. Echt wel schitterend om mee te maken. Hagedissen zien we ook aan de lopende band op straat lopen. Buizerds en valken zoals er bij ons kraaien zijn. Super gewoon. La Souterraine zelf is echt wel een doods stadje, hier is helemaal niks te beleven. Gelukkig is onze slaapplaats echt de max. Een vriendelijke uitbater uit Burningham. Volledig in rustieke stijl ingerichte kamer, een salon, eigen ontbijttafel, bar, zwembad, echt de max. Voor 60 euro. We vonden toch nog een restaurantje open, waarschijnlijk werkt de plaatselijke horeca niet op zaterdag? Een stuk snoekbaars met dessert en koffie, en we kunnen er weer tegen. Morgen beloofd echt afzien worden. Van 's morgens tot aan de aankomst constant klimmen...zal ons ook wel lukken. Gasten, tot morgen en slaapwel. De teller staat na 8 ritten op 1006km.
De rit zit er weer op. We zijn deze morgen vertrokken in ons hotel. Le petite dejeunier was inderdaad tres petite. Daar konden wij echt niet op vertrekken. Zijn dan maar de lokale Carrefour binnengesprongen om proviand op te halen en weg waren we. We hadden een beetje schrik om vandaag weer van de muren tegen e komen, maar daar werden we gelukkig van gespaard. Echt een fijn ritje beleefd. Wel hebben we een beetje te kampen gekregen met een nieuwe "vijand", de zon. Deze was na de middag echt wel van de partij. Volop aan het schijnen, we denken een graad of 26 à 27. Morgen spreken ze nog warmer. Moeten we erbij nemen want in Spanje zal het ook wel koekebak zijn. Rond 5 uur waren we in Montluçon. Door een misverstand van ons waren we het verkeerde hotel aan het zoeken . Kan gebeuren niet? Rond een uur of zeven waren we dan in het hotel, en rap douchen. We zijn dan stad ingetrokken om te eten en een gat in de markt gevonden. Slimme meeneem Chinees. Je kon zelf je menu samenstellen uit enorm veel keuze en betaalde aan spotprijs per 100 gram. Voor 15 euro eten we daar echt ons buikje vol. We kruipen terug ons mand in, want morgenvroeg staa er van bij de start een kraker voor de deur. Tot morgen, slaapwel en groetjes Mario en Carlo. De totale teller na ons vertrek staat ondertussen op 881 km. Morgen over de 1000.
Vezelay, deze morgen. Gisteren enthousiast de berg afgevlogen naar ons hotel. Natuurlijk vergeten dat we deze morgen deze terug op moesten klauteren om de stempel te halen. Achja, alles went. Allez vertrekken dan maar. We zouden vandaag naar ons normen ondertussen een rustdag nemen. 97 km op het gemakje, en volgens onze routeplanner niet te moeilijk. Rustig aan naar beneden de laatste 50 km. Blijkbaar weten ze hier niet goed wat rustig aan betekent. We kwamen weer een paar muren van jewelste tegen. Is echt soms een complete verassing, nemen een bocht van 90° en daar staat dan een klepper voor onze neus. Niks aan te doen, we hebben ervoor gekozen, dus moeten we er ook over. Maar alles gerekend viel het goed mee. Rond 5 uur waren we in Nevers. Onze eerste indruk...echt veel armoede hier. En geeft ook niet echt een propere indruk. Gelukkig konden we nog een stempel halen in het bureau voor toerisme. In de kathedraal zelf was niemand te bespeuren. Mario ondertussen zijn beste Engels aan het boven halen tegen een Duitser, die veel interesse in zijn fiets toonde. En we weten allemaal hoe fier Mario op zijn fiets is. Dan naar ons hotel, bij deze willen we graag Tsvette bedanken voor alles wat ze voor ons doet. Leuk een privé secretaresse te hebben die de boekingen voor ons regelt. Voor ons een zorg minder. Enfin het was een leuke dag en zijn 's avonds nog eens goed gaan eten bij een Marokkaan. Het smaakte. Nu kruipen we ons mand in en morgen trekken we naar Montluçon. Ondertussen staat de teller na 6 dagen op 745km. Groetjes
Deze morgen met een blauwe hemel opgestaan in Troyes. Echt een mooi stadje, een aanrader. Fietsvriendelijk ook, in vergelijking met de andere steden. Saint-Quentin en Reims kunnen er echt iets van leren. Enfin, wij op weg. Eerste werk carwash. Na het avontuur van eergisteren zeker nodig. Rustige start van de rit, wel een eindje op een N weg. Die zijn niet zo leuk. Wel valt het op dat de Franse chauffeurs echt wel gedisciplineerd zijn. Ondanks dat wij mooi achter elkaar rijden zullen ze niet voorbij steken als er een tegenligger afkomt. Chapeau. En rijden maar dus, de gewoonlijke off-road toestanden, wZe zijn ze ondertussen gewoon. Klimmen dalen, allemaal mooi doenbaar. Tot we 65 km ver zijn. Een afdaling om van te genieten, 3 km aan een stuk tegen 50 per uur naar beneden tjezen is ook wel fun op een fiets. Komen we aan in een stadje, Tonnetje door ons gedoopt, omdat we alle twee de naam niet meer weten. Bochtje achter de kerk en daar staat een muur, echt een muur. Precies of ze hebben de koppenberg willen nadoen, maar hem dan maar zeker 2 keer zolang gemaakt. Afzien! Kruipen en zuchten om boven te geraken. We dachten alle twee we zijn er van af voor vandaag...jaja...niet dus. Zo'n 20 km van het einde zien we een bende Nederlanders met de balletjes gooien. Petanque dus. We groeten ze vriendelijk en rijden rustig verder. Steekt ons een madam die meedeed even later ons voorbij en vraagt of wij de "berg" opgaan. Weten wij veel van een berg. Amai. De koppenberg weer tweemaal en doe er nog de muur ook maar bij. We geraken boven en zeggen yess. In de verte zagen we Vezelay reeds liggen dus wat kon er nog gebeuren? Je kan het raden. Eerst een lange afdaling...we dachten direct aan Tonnetje...en het was van dat. Een stuk off road naar omhoog maar echt omhoog. Ons wielen hadden zelfs bijna geen grip. Ik mijnen elentriek volen bak. Nog altijd met veel moeite boven. Mario, die speelde dit klaar zonder ondersteuning. Chapeau maat. En om af te sluiten. De weg naar Vezelay zelf...aarts steil. Enfin we hebben het weer klaar gespeeld. Morgen hebben we een hopelijk rustigere dag. Staan 95 km op het programma en we rijden naar Nevers.
We hebben het overleefd alweer. Vertrokken rond half tien in Reims, en direct een mooie beklimming mogen doen. Wel een paar kilometer lang maar de beentjes zaten nog fris. Al bij al viel alles mee, een beetje op en neer tot we bij, voor ons ondertussen al standaard, een slagje kwamen. De eerste foto toont de ingang van het slagje, en de tweede hoe de fiets van Mario eruit kwam. Dit is geen fotoshop. We hebben onderweg ook de champagne streek kunnen ontdekken met de vele ranken.Van armoe dan maar aan een meertje de fietsen gaan wassen :( verder was het van dorpje naar dorpje op en neer. Tot we na ongeveer een 85km boven kwamen en pots was alles in de verste verder vlak? Raar land toch dat Frankrijk. Veel weidse landschappen maar bijna vlak, bijna niks van beschaving meer te bespeuren. Zo zijn we verder gereden tot in Troyes. Echt een schitterend centrum daar. Enfin, een 147km achter de kiezen en allebei zo moe als een, ja wat is er moe? We gaan nu dus maffen, morgen wacht er 131km naar Vezelay. Na 4 dagen staan er 499km op de teller. Slaap ze en tot morgen. E we hadden vandaag voor de eerste keer regen.ER was slecht weer voorspeld, hadden maar half uurtje echt regen.Groetjes, Mario en Carlo
Hier zijn we weer, onze derde dag is gereden. Vandaag was in vergelijking schitterend. Hoewel we ook wel over zware keien, door kleine bospaadjes die zijn toegegroeid viel dit al bij al nog mee. Of we worden het misschien gewoon. Het meeste lastige waren de hoogte meters vandaag. In totaal hebben er zo'n 1000 achter de rug. Carlo zijn benen zijn ondertussen 2 kreeften geworden .De uitzichten vandaag waren gewoon prachtig. Alles staat hier mooi groen en in bloei. Koolzaad dat ze hier hebben, gewoon niet te doen. Een minpuntje vandaag was de speurtocht naar een hotel voor deze avond. Eindelijk gevonden maar bleek dat dit toch een 6 tal kilometer van ons oorspronkelijk eindpunt lag. Na zo'n 123 km bergop en bergaf viel dit tegen. Gelukkig konden we onze fietsen hier in de kelder zetten achter slot en grendel. Morgen rijden we naar Troyes, zal ongeveer een 132 km zijn. See you guys. Een paar foto's natuurlijk erbij.
Wat een dag. We hebben de Franse wegen blijkbaar toch beetje onderschat. Ofwel hebben jullie om ons te pesten de kasseien van Parijs Roubaix naar hier verhuisd. Indien dit nog niet genoeg liggen de paadjes nog vol met steengruis. We bedoelen dus echt wel steengruis en putten, echte putten dus. Soms verdwijnen ons wiel er voor de helft in. Op een bepaald ogenblik kwamen wel zelfs op een wegeltje terecht midden tussen de struiken. Maar ondanks dit alles hebben we er echt van genoten en gelachen. Sorry voor de late post vandaag. We zijn eerst nog hotel gaan zoeken, en daarna een Thai verorberen. Kwam er nog bij dat het niet lukte om foto's bij te laden. Is nu dus gelukt :). En het bestaat, de hulp aan bedevaarders. We waren zonder drinken gevallen. Zijn dit dan gaan vragen in een café, en kregen het gratis. En ondertussen staat de totaal teller op 211 km, nog 2400. We houden jullie op de hoogte.
We zijn vertrokken, deze morgen nog een lekker ontbijt gehad bij mama thuis. En vrienden die ons kwamen uitwuiven. Jammer dat het beetje regende, maar alles is gelukt. Omstreeks kwar na elf zijn we dan vertrokken. Eerst nog naar Gent gereden om onze metgezellen Tsvete Wim en Claire thuis af te zetten. Daarna waren voor echt vertrokken. Eerst naar Oudenaarde met korte pauze. Daarna op typisch Belgische wegen naar Doornik gebonkt.90 kilometer staat er reeds op de teller.Morgen zal het vroeg dag zijn en rijden we Frankrijk binnen.
Het is bijna zover...na maanden wachten is 25 mei eindelijk inzicht. We kunnen dan vertrekken naar ons doel in het verre Spanje. "Compostela". Wij kijken er alvast naar uit en hopen dat jullie kunnen genieten van onze tocht. We zullen proberen iedere dag wat te posten en foto's van ons wedervaren te posten.
Het is bijna zover...na maanden wachten is 25 mei eindelijk inzicht. We kunnen dan vertrekken naar ons doel in het verre Spanje. "Compostela". Wij kijken er alvast naar uit en hopen dat jullie kunnen genieten van onze tocht. We zullen proberen iedere dag wat te posten en foto's van ons wedervaren te posten.
