Cardijns aanpak is - in tegenstelling tot die van vele andere katholieke gedragsvoorschrijvers - dwingend noch betuttelend. 'Zien, oordelen, handelen', luidt zijn motto. De KAJ draagt het nog steeds hoog in het vaandel. Cardijn wil de ontkerstening van de arbeiders een halt toeroepen door hen een christelijk alternatief aan te bieden voor de socialistische bevrijdingsgedachte. Die wint immers steeds meer aan populariteit. Cardijn is allesbehalve marxist, maar moet qua retorisch vermogen niet onderdoen voor Fidel Castro. Oudkajotters herinneren zich levendig Cardijns sloganeske toespraken, die hij met krachtige stem en zuiders temperament de menigte instuurt. 'We zijn geen slaven, geen machines!' 'Door eigen werk, sterk!' Soms laat Cardijn zich al eens gaan. Wanneer hij het heeft over de 'miljoenen en miljoenen Luxemburgers', bijvoorbeeld. Of tijdens een retorische opsomming over 'het blanke ras, het gele ras, het blauwe ras'.

Cardijns eerste bezorgdheid waren de arbeidsters. Jonge meisjes die in de fabriek werden uitgebuit vormde hij om tot militante arbeidersvrouwen. Cardijn heeft een belangrijke rol gespeeld in de verbetering van de levensomstandigheden van de Belgische vrouwen, maar dat maakte van hem nog geen feminist. Het christelijke huwelijk moest het ultieme doel blijven van elke jonge vrouw. Arbeidersvrouwen moesten kunnen thuisblijven, zoals de 'rijke madammen'. Ook wat tussen de vier muren van de woonst gebeurde, wilde Cardijn in goede banen leiden. Hij zette cursussen op voor 'verloofden', waarin getrouwde KAJ-leden voorlichting gaven. De Kajotters luisterden aandachtig, al dan niet met het schaamrood op de wangen.