De beste van alle mogelijke werelden Dit koninkrijk waar ik mezelf terugtrek na een leven op de bühne. Ik draag geen masker noch zit op een troon. Een laurierkrans hoef ik evenmin tenzij gemaakt van papier en eigen hand. Ik dien alleen mijzelf en overleef met kunst, gedicht en liederen. Ik ben mijn eigen nar.
05-01-2010
Romance
Ik werd achterovergeblazen door een still van de Franse film Romance (1999) uit één van Humo's tv-bijlagen. Aangestoken door mijn talrijke muzen grabbelde ik per direct de restjes houtskool uit mijn kachel en begon te tekenen. Ik kan niet uitleggen waarom ik per se die foto moest uitbeelden op mijn eigen manier, maar ik had een onweerstaanbare dwang die me verplichtte om het te doen, zó en niet anders. De schoonheid van het vrouwelijk naakt maakte ongetwijfeld indruk maar ook het lichtspel was fantastisch op deze foto van zo'n 4 op 5 cm. Of misschien een andere reden: als ik wel een tv zou hebben had ik misschien de film bekeken en nadien geen drang meer hebben gehad om één shot ervan op papier te zetten. Want bewegende beelden doen volgens mij de creativiteit en verbeelding verzwakken en doet de fotografie (die de pionier is van hoe we naar de wereld kijken, als de ogen van ons verleden) in de schaduw staan. Hieronder kun je zien wat er van geworden is. Mijn ervaring van tekenen met houtskool was nog zeer pril maar het lukte me wel aardig om het lichaam mooi vorm te geven (wat hier voor mij toch het belangrijkste element is). Het moet gezegd, het was zeer moeilijk om het gezicht vorm te geven vooral omdat er zeer veel contrast is van schaduw op een klein oppervlak. Maar vooral moeilijk doordat er zoveel persoonlijkheid aanwezig is in één enkel mensengezicht. Onvoorstelbaar wat een kleine aanpassing van grijstint hier en daar het model reeds een ander gezicht kan geven. Door dit alles is de vrouw op de foto eerder een meisje geworden ontstaan uit mijn fantasie dan een portret van de actrice in kwestie (Caroline Ducey), maar niettemin vind ik het resultaat behoorlijk geslaagd na twee dagen van labeur.
Stream of consciousness (Vloed van bewustzijn) is een term die vooral kenmerkend is voor de Beat Generation. Bestaande uit een klein aantal invloedrijke schrijvers uit de jaren vijftig en zestig van de 20e eeuw zoals Jack Kerouac (On The Road), Allen Ginsberg en William S. Burroughs. De generatie jonge mensen die door deze Beat Poets werden geïnspireerd werden ook wel de Beat Generation genoemd, afzonderlijke individuen als Beatniks. Stream of consciousness is kenmerkend voor de Beat Poets, hun poëzie en literatuur werd als het ware rechtstreeks vanuit hun bewustzijn opgetekend, zonder (of toch met zo weinig mogelijk) aanpassingen of verbeteringen wat betreft het idee dat op papier verscheen. Zo is de roman On The Road (de big bang voor de Beatniks) van Jack Kerouac volgens de overlevering geschreven op nauwelijks twee weken tijd terwijl het grotendeels autobiografisch verhaal werd beleefd door de schrijver. Aan kwaliteit moet deze roman daardoor ook wel inboeten. Maar dat is ook niet het belangrijkste, wel de vrijheid die wordt ervaren door de lezer. Iets wat voor de generatie van de jaren vijftig even belangrijk was als de film Rebel Without a Cause met in de hoofdrolJames Dean. Wie ook als een product van de Beat Generation kan worden beschouwd maar dan op muzikaal vlak is singer-songwriter Bob Dylan. Beïnvloed door de Beat Poets zijn de teksten in zijn songs (vanaf 1965) ook op dezelfde manier ontstaan uit een vloed van (onder)bewustzijn. Zeer kenmerkend hiervoor zijn onder andere de songs Sad Eyed Lady of the Lowlands of Desolation Row. Hoewel hier natuurlijk ook heel wat structuur is aangebracht om te kunnen passen in het muzikaal omhulsel. Nog een beter voorbeeld zijn Bob Dylan 's proza (Tarantula) en de sleeve notes in diverse albums.
Om mijn (gezonde) Dylanmania toch ergens kwijt te kunnen kwam ik op het idee om een foto van de man om te zetten in een groter exemplaar in Chinese inkt maar wel op een bijzondere manier. Om het idee van Stream of consciousness te implementeren in de tekening dacht ik om een techniek toe te passen die deze term uitbeeldt op grafisch vlak, namelijk door compleet willekeurige patronen te tekenen die schijnbaar geen structuur bevatten. Schijnbaar want er is toch een zekere regelmaat door een redelijk gelijkmatige pennenstreek (geen vierkanten, cirkels, enz. door elkaar). Als je helemaal mee bent in mijn redenering zou je kunnen zeggen dat de tekening een weergave is van mijn bewustzijn en gevoelswereld op het eigenste moment van creatie. Voer voor Freud!! Een detail van de tekening is hieronder te zien. Het betreft een digitale foto waardoor het licht de tekening een bijzonder effect geeft. Het is alsof Dylan het vuur in zijn ogen heeft, wat als kenmerk voor zijn persoon kan gelden. Er is altijd gezegd dat hij het vuur in zijn broekzak heeft maar hey, het moet niet altijd vestimentaire beeldspraak zijn.
