Onze trip naar Whistler-Tofino-Victoria zit erop. Het was een leuke week, zeer gevariëerd, met veel sport en veel dingen te zien. In Victoria bezochten we het Royal Brittisch museum, voor mezelf het mooiste museum dat ik ooit gezien heb. Je krijgt er inzicht hoe men vroeger leefde (oertijd first native people) en hoe alles hier veranderde vanaf de goldrush. En dit indrukwekkend visueel voorgesteld. In de namiddag gingen we seakaykken, en dit bij een stralend weertje. We gingen niet op de volle oceaan, maar bleven lekker beschut voor de wind in een inlet. Tim en Yannick wilden de kwallen wel van heel dicht bewonderden, zo hun kayak kantelde.We zagen geen zeehonden, maar wel een ree langs het water, reigers, camerons en meer vogels.
Onze kayak-instructeur moest zijn Duvel nog verdienen door eerst Oh Canada te zingen. Hij slaagde erin om zelfs ons te laten meezingen.
Op de ferry konden de leerlingen zich te goed doen aan het Pacific buffet. En dat ze ervan genoten hebben.
Vandaag is er een vrije dag te spenderen met de gastgezinnen.
Busritje van 320 km van Tofino naar Victoria. Onze laatste kans om beren te zien. Spijtig dat ze nog niet ontwaakt zijn uit hun winterslaap. De koude temperaturen houdthen nog in hun slaap.Deze nacht had het nog goed gesneeuwd, en het was dan ook heel koud deze morgen.
We bezochten Coombs, zowat vergelijkbaar met Bokrijk. Na een stripnummer (???) kreeg Lien haar verjaardagscadeau: een Mouse-slaapkleedje. Ze straalde!
In Chemainus bewonderden we de muurschilderijen. De plaatselijke ijscréme-winkel deed zeer goede zaken met ons. Vervolgens naar Victoria. Anders dan voorzien, namen we niet onze intrek in de jeugdherberg maar wel in het Pauls Inn Motel.Zon typisch motel uit de films, met twee verdiepingen en deuren aan de buitenkant. Gelukkig heel dicht bij het centrum van de stad shoppen !!!Victoria is de hoofdstad van Britisch Columbia. Dat dezeCanadese provincie een voormalige kolonie is van Groot-Brittanië, dat zie je hier overduidelijk. Behalve dat men rechts op de weg rijdt, waant men zich hier zo in Engeland.
Het weer is hier stukken beter zonnig,maar toch slechts tien graden warm.
Ik probeer om de komende dagen nog fotos op de blog te plaatsen.
Morgenvroeg museumbezoek, en nadien seakayaking. Men voorspelt goed weer.
De dag kondigde zich mooi aan stralende zon. De studenten mochten een beetje langer blijven slapen. De leerkrachten verrasten hen met pannenkoeken. De lange slapers kregen special pancakes (beetje extra cayennepeper en/of zout).
Goedgemutst vertrokken we naar de start van de whalewatching. Onderweg zagen Nele, Jurgen en Yente nog een pineapple honeybird (zeg maar colibri). Met 12 personen in één zodiac zoefden we over het water. Eerst zagen we een bald eagle. Vervolgens zagen we koeien in de zee (echte koeien, met uiers). Toen we een walvis zagen begon het plots te hagelen, en te hagelen, en te hagelen niet te doen dus om fotos te maken. Een beetje later zagen we een zee-otter. Deze dacht bij zichzelf wat komen die hier doen bij dat weer?. Na een vaart van ongeveer 2 uren kwamen we aan bij een aanlegkade. Van hier was het nog een hike van een half uur, via een mooi aangelegd pad, door een prachtig bos tot aan de hot springs. In deze natuurlijke warmwaterbassins was het aangenaam vertoeven. Een aantal leerlingen waren hier moeilijk weg te krijgen. In volle vaart keerden we terug in onze zodiacs. We zagen opnieuw een walvis, en toen begon het weer te hagelen, en te hagelen, en te De walvis hield het voor bekeken, en liet zich geen tweede keer zien. Een zalm toonde nog zijn kunsten toen hij net voor onze neus een sprong maakte boven het water.
Totaal onderkoeld, verkleumd, en nat tot op ons ondergoed kwamen we terug in Tofino. We werden er getrakteerd met een hot chocolat of een thee.
Terug in de jeugdherberg konden we smullen van de maaltijd die werd klaargemaakt door onze busdriver. Was wel lekker. Deze jeugdherberg Whailers on the point is ons allen zeer bevallen.
Wat we vandaag meegemaakt hebben, is moeilijk onder woorden te brengen bij mensen die het zelf nog niet gezien hebben. Het zien van al dit wild-life in hun natuurlijke omgeving, deze prachtige natuur daarvoor reizen mensen meer dan achtduizend kilometer ver om dit te zien.
De collegas noemden dit terecht het hoogtepunt van de reis.
Morgen transfertdag naar Victoria. Hopelijk kunnen we ook van daar nog een berichtje schrijven. Ook morgen Lien verjaart, en wordt zeventien. We zullen dat op onze manier vieren (?).
Sorry voor de vertraging van de berichten draadloos netwerk kon niet gevonden worden in onze verblijfplaats in Whislter.
Maandagmorgen 9u stipt (whahw allen op tijd!) vertrokken naar Whistler via de Sea-to-Sky highway. Druilerige dag in de voormiddag die kort na de middag overging in sneeuw. Onderweg bezochten we de Shanon Falls, met zijn 130m de derde grootste van Canada. We maakten er een korte maar indrukwekkende wandeling, die al meteen liet zien hoe prachtig de natuur in Canada is.
Na de middag brachten we eerst onze bagage naar onze verblijfplaats in Whistler. Op de plaatselijke camping namen we onze intrek in goed uitgeruste chalets.
Vervolgens gingen we zip-linen. Na het aantrekken van de nodige uitrusting, maakten we als opwarming eerst een kleine afdaling vlakbij. Nadien werden we met een minibus de berg opgebracht. We passeerden de bobsleebaan, waar we zelfs even onder doorreden. Hoog op de berg, beleefden we een fantastisch avontuur. We mochten nog 4x afdalen van verschillende lijnen, waarvan de langste meer dan 300m was. Zo maar hoog in de lucht, zoevend aan een kabel, sommigen upside down, van de ene kant van de valei naar de andere kant tja het heeft wel iets. En dat allemaal in een fantastisch decor. Ondertussen kregen we nog wat uitleg over de soorten bomen, de beren,
In de vooravond nog gauw (wat is in een woord het duurde wel 2 uren voor onze groep bediend was) onze ski-uitrusting opgehaald inde rental-shop. Na de dinner in de Villlage keerden we terug naar onze chalets. Dinsdagmorgen vroeg uit de veren. Dikke sneeuwvlokken vielen met bakken uit de lucht... oei oei oei... Het was droog toen we aankwamen aan de lift. De lift bracht ons in een wel 15' durende rit naar boven op Whistler mountain. Op deze berg vonden de Olympische Spelen plaats. Sivy, Frauke, Margot en Annelies werden de eerste knepen van het glijden op latten aangeleerd (juffrouw Ruth ). Het waren goeie studenten, want heel snel maakten ze hun eerste bochten. Naarmate de dag vorderde ging het steeds beter. Via de peak-to-peak gondela (4,3 km - 11 minuten)staken we over naar Blackcomb (2de berg in Whistler) In de namiddag gingen de betere skiërs naar het snowpark waar ze hun kunsten konden tonen. Naarmate de namiddag vorderde begon de mist meer op te komen. Op een bepaald moment was de zichtbaarheid minder dan 20m. Pechvogel van de dag was Yente, die een lelijke val maakte. Het was voorzien om deze woensdagvoormiddag om 7u te vertrekken. Een aantal dames hadden wat meer tijd nodig voor hun persoonlijke verzorging... het werd 7.30u. De ferry bracht ons naar Vancouver Island. Spijtig genoeg konden we geen orka's spotten. Na een lange rit - het begon ondertussen ook heel hard te regenen voor de rest van de dag - kwamen we aan in Tofino, aan de westkust van het eiland. Ondertussen hebben we onze intrek genomen in de jeugdherberg. Joepie, draadloos internet lukt. Enkele leerlingen kijken mee over mijn schouder terwijl dit bericht wordt geschreven. Niemand heeft heimwee naar huis, alhoewel.... Frauke mist haar beer, Yente mist zijn zuster, Gerben mist Eline
Deze morgen kregen onze leerlingen een aantal interval-skills te verwerken. Na de opwarming in de 'gym', moesten ze 5x na mekaar een helling oplopen, waarbij telkens hun tijd werd gemeten. Dit deden ze samen met hun Canadese gasten, die voor deze oefening toch wel beter getraind waren. Vervolgens gingen we het plaatselijke sportgebeuren bekijken. We zagen meisjes soccer spelen, en onze ogen gingen open in de 8-rinks, een accommodatie van 8 ijshocheyvelden onder 1 dak. Lunch namen we in een plaatselijke Tim Hortens. Een plaatselijke schone probeerde er Miguel te verleiden (zonder succes). In de namiddag gingen we curlen... wat een beleving! De meesten hadden het spelletje heel snel onder de knie. Het kwam er vooral op aan om de curl niet te hard te laten schuiven op het ijs. Met de borstels werd er stevig 'gesweeped'. Hier en daar werd er al eens een uitschuiver gemaakt op het ijs. Morgen hebben onze leerlingen een vrije dag in de gastgezinnen. Ook de schrijver van de blog neemt morgen een dag vrijaf.
Vandaag was het zo'n echte regendag... miezerig weer, koud en winderig. Het belette ons niet om er een leuke dag van te maken. We bezochten vandaag Vancouver. We begonnen in Gastown, de plaats waar het oorspronkelijke begin van de stad was. De eerste nederzetting (ergens in de 19de eeuw) was eigenlijk niet meer dan een whiskybar die uitgroeide tot een ontmoetingsplaats van de eerste goudzoekers. In Gastown zagen we de stoomklok, en ook de plaats waar de Olympische vlam brandde tijdens de spelen. In Stanley park namen we foto's van de totempalen. Een aantal leerlingen gaven hun eerste centen uit en kochten reeds een aantal souvenirs. Onze lunchpauze namen we op Granville Island. Daar was het aangenaam slenteren in o.a. de overdekte 'public market'. In de namiddag bezochten we BC Palace, de plaats waar de openingsceremonie van de Spelen doorging. Dit is een overdekt stadion met liefst 55.000 zitplaatsen. Het meest kleurrijke (en geurrijke) spaarden we voor het laatst... een bezoek aan Chinatown. Wie er nooit geweest is kan zich niet voorstellen wat men er te zien krijgt, en vooral wat je waarneemt van geuren. Onze leerlingen plandden voor deze avond een duik in het plaatselijk zwembad, samen met de Canadezen. Wijzelf (leerkrachten) zijn net terug van een restaurantbezoek, samen met ons gastgezin. We genoten er van de heerlijkste zeevruchten, de zalm (Chinook), kabeljauw en king crab, samen met .... een Stella!
De eerste morgen na de intrek bij de gastgezinnen aanhoren we steeds de grote verhalen... "wijs, whawh, ons eigen badkamer, ons eigen verdiep, ... Iedereen stelt het zeer wel in zijn gastgezin, en waar er al een probleempje was... dat hebben we vandaag opgelost. Iedereen was op tijd op school deze morgen. Beetje raar, lege school, want men neemt er nu de 'spring break', die een paar weken werd uitgesteld omwille van de Olympische Winterspelen. Met de gele schoolbus (zie foto links) was het een uitdaging om Cypress (één van de 3 plaatselijke bergen) op te rijden. Naarmate we de top naderden, en de snelheid van de bus steeds minderde, begon het meer en meer te sneeuwen. Bovenop de berg lag er al snel een nieuw laagje sneeuw van ongeveer 5cm. Wat ze eerder met trucks moesten aanvoeren voor de Spelen, viel nu zo maar uit de lucht. Het voelde koud aan, en gelukkig had iedereen de voorzieningen genomen om zich goed in te duffelen voor de snowtubing. Al gauw kwamen we erachter dat we meer snelheid konden nemen, wanneer we ons in groep aan mekaar vastmaakten. Door de verse sneeuw werd de snelheid evenwel afgeremd. Sommigen maakten er een wedstrijdje van... wie eerst beneden!? Na een stop aan een shoppingmall voor lunch, reden we vervolgens naar Lynn Valley. De oversteek via de suspension bridge is altijd uitdagend. Na een wandeling langs de rivier kwamen we aan het 'openluchtzwembad' van de vallei. Het record van vorig jaar werd verpulverd... 16 van de 19 leerlingen trotseerden het koude water, en ook 2 leerkrachten (!?). Snakkend naar adem, en sommigen met dingen in verkleind formaat, kwamen al heel snel uit het water. We brachten een bezoekje aan het plaatselijke ecologisch museum. In een zelfgeschreven poppenkastoptreden zorgden Sivy en Lien voor het voortbestaan van prehistorische dieren. Terug naar school, waar sommige van onze leerlingen door over-sized cars werden opgehaald door hun gastgezinnen.
De eerste dag is goed verlopen. Het is altijd een beetje afwachten hoe alles zal verlopen. Is iedereen op tijd aan het station? Zullen de plaatsen gereserveerd zijn op de trein? Hoe verloopt de rit met de TGV naar Parijs? Hoe vlot verloopt de aansluiting met onze vlucht. En zal de bus er staan in Seattle? Alle puzzelstukjes vielen perfect in mekaar. Er waren een paar kleine probleempjes... Gerben en Michaël hadden te veel gewicht in hun valies. Hierdoor haalden we maar nipt onze vlucht. In Seattle ondervond Annelies hoe streng de customs in Amerika zijn... ze moest er zelfs haar valies openen. Maar ondertussen zijn we allen goed en wel in onze gastgezinnen. Moe, na een reis van 22 opeenvolgende uren.
De meeste leerlingen worden al een beetje zenuwachtig nu het vertrek naar Canada zo dichtbij komt. Via email en SMS kreeg ik de voorbije uren uiteenlopende vragen van de leerlingen: steek ik mijn geld in mijn bagage of in mijn handbagage, hoeveel kost een Canadese postzegel, hoeveel onderbroeken moet ik meenemen, ...? Het is duidelijk dat iedereen bezig is met het maken van de valies. Ikzelf was bezig met de verdeling van de Canadese dollars die iedereen verdiend heeft met de verkoop van de kerstkaarten, paaseieren en/of carwash. Opnieuw viel mijn oog op de boodschap die in heel kleine letters staat geschreven op elk Canadees bankbiljet. Op één ervan staat het beroemde 'In Flanders Fields... the poppies blow..." Kan een kwisvraag zijn... op welk biljet? De Canadese dokter John McCrae schreef het beroemde gedicht in 1915 in de Westhoek. Aanleiding was het overlijden van zijn beste vriend, die getroffen werd door een Duitse granaat. Op het moment dat men alle delen van het lichaam aan het verzamelen was in lege zandzakjes, om het te kunnen begraven, schreef hij onderstaand gedicht. Talloos zijn de kerkhoven in West-Vlaanderen met Canadese gesneuvelden. Uit respect voor de vele Canadezen die hier gestorven zijn, en ook om de verbondenheid aan te tonen tussen Vlaanderen en Canada, plaats ik hieronder nogmaals het alombekende gedicht (ik plaatste dit ook al op de blog van 2008)
In Flanders Fields
In Vlaanderens velden
In Flanders fields the poppies blow Between the crosses, row on row, That mark our place; and in the sky The larks, still bravely singing, fly Scarce heard amid the guns below.
In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen tussen de kruisen, rij aan rij, die onze plaats aanwijzen. En aan de hemel blijven de leeuweriken vliegen en dapper kwelen, tussen 't geschut beneden nauwelijks te horen.
We are the Dead. Short days go We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields
Wij zijn de Doden. Enkele dagen geleden nog leefden we, voelden de ochtendstond, zagen de gloed van de avondzon, beminden en werden bemind en nu liggen wij, gevelden, In Vlaanderens velden
Take up your quarrel with the foe : To you from failing hands we throw The torch; be yours to hold it high. If ye break faith with us who die We shall not sleep, though poppies grow In Flanders Fields.
John McCrae, 3 mei 1915
Zet onze strijd met de vijand verder. Met falende handen reiken wij u over de toorts. Aan u haar hoog te dragen. Doet gij dit niet, dan zullen wij in deze aarde geen rust kennen, ondanks de klaprozen In Vlaanderens velden
Ondertussen zijn we 2010... het jaar van de Olympische Winterspelen in Vancouver. Ongetwijfeld zullen wij binnenkort alles kunnen volgen op TV. Alle Canadezen zijn hockey-gek en verlangen naar een gouden medaille voor hun nationale ijshockeyteam. De voorbije weken hebben wij gewerkt aan de organisatie van de Whistler-Tofino-Victoria tour. Het wordt alvast de moeite! We trekken 6 dagen rond waarbij we verblijven in jeugdherbergen. De activiteiten zijn indrukwekkend en uitdagend. In Whistler gaan we skiën en gaan we zip-linen. Dit is eigenlijk een opeenvolging van een aantal death-rides (meer info vind je op de blog bij de links). In Tofino gaan we whalewatchen en ook een duik nemen in de hotsprings (zie link). En in Victoria tenslotte gaan we ook nog kayakken op zee.
De informatievergadering voor alle deelnemers en hun ouders gaat door op 18 november om 19u in de mediatheek. Naast heel wat practische informatie zal je er ook een voorsmaakje krijgen van het programma . De vergadering wordt afgesloten met een film van de laatste Canada-reis (2008). Gelieve te verwittigen indien je komt / niet komt.
De voorbereidingen voor een nieuwe reis naar Canada zijn opnieuw opgestart. De zevende reis ondertussen naar dit prachtig land. Wat oorspronkelijk gegroeid is uit een uitwisselingsproject met een school uit Vancouver, is ondertussen een volwaardige reis geworden door West-Canada. De contacten met de Port Moody Secondary School werden steeds onderhouden. Ook nu zal deze school ons ankerpunt zijn tijdens ons verblijf in Canada. We noemen het een 'project', omdat het zo veel meer is dan een gewone reis. De ontmoeting in de gastgezinnen is zo intens, dat er een levenslange vriendschap kan uit groeien. We maken kennis met de leerinhouden van onze partnerschool en met een schoolstructuur die toch wel sterk verschilt met die van ons. Gedurende de winter van 2009-2010 is Vancouver de gaststad van de Olympische winterspelen. Wanneer wij er verlijven zullen die al voorbij zijn. Hoogtepunt van onze reis wordt evenwel de belevenis om te kunnen skiën op de piste waar voordien de Olympische kampioenen hun medaille haalden. De 'Inukshuk' is de mascotte van deze Spelen. Het duidt op het respect dat de huidige bevolking steeds heeft gehad voor de 'first native people'. Ik plaatste alsvast een afbeelding in de rechterbovenhoek op deze blog. Hoe ver staan de voorbereidingen? > vlucht ligt vast: vertrek woensdag 31 maart, terug op woensdag 14 april 2010 > samenwerking met de partnerschool werd bevestigd > maatschappij werd gecontacteerd om onze plaatselijke rondreis te organiseren, en heeft ondertussen bevestigd Wat moet er nog gebeuren? > informatievergadering met alle deelnemers en hun ouders > opstarten van een aantal financiële acties Deze weblog zal steeds aangevuld worden met het meest recente nieuws. Regelmatig hier een kijkje nemen is de boodschap !
). Het waren goeie studenten, want heel snel maakten ze hun eerste bochten. Naarmate de dag vorderde ging het steeds beter. Via de peak-to-peak gondela (4,3 km - 11 minuten)staken we over naar Blackcomb (2de berg in Whistler) In de namiddag gingen de betere skiërs naar het snowpark waar ze hun kunsten konden tonen.
