Dag 29 Negreira – Santiago de Compostela

Dinsdag 31 mei 2005

27 km   Totaal:  2406 km

Zon en warm    24°C

Overnachting :Albergue del Simenario Monor

Na een zware avond mag er wat langer geslapen worden……….

We kunnen het ontbijt in de bar van het hotel nemen, de bazin begint ons te kennen en we worden extra verwend. We nemen onze tijd en overleggen wat we uiteindelijk de volgende dagen zullen doen. We kunnen niet weg vóór vrijdag, er resten ons dus nog 3 volle dagen. In ieder geval willen we in Santiago overnachten.

Rond 10h30 verlaten we Hotel “La Mezquita” en worden hartelijk uitgewuifd door de baas en de bazin. Het stadje Negreira stelt niets voor, dus op naar Santiago.

We moeten zeker nog één zeer steile helling over, maar doen dit in gesloten formatie. Aan de rand van de stad houden we halt, het is aperitief tijd, dus voor iedereen koffie. Zonder veel moeite rijden we de stad binnen. We willen wat uitrusten op het grote plein vóór de kathedraal.

Hier is het genieten van het spektakel van aankomende pelgrims. Het is telkens een feest voor de mensen die blij zijn dat ze Santiago gehaald hebben. Af en toe komen er ook geestdriftige groepjes mountainbikers  aan, het zijn Portugezen. Ze komen onze fietsen bekijken en zijn verwonderd als ze horen waar wij vandaan komen. De jongeren van de groep kennen Engels en blijven maar vragen afvuren. Onze zwaar bepakte fietsen worden door velen besnuffeld en we moeten heel wat uitleggen.

Plots komt een rijzige figuur met mij in ’t Frans een praatje slaan. Hij heeft ook de Camino per fiets gereden, kompleet alleen vanuit België. Hij verklaart uit Brussel afkomstig te zijn. Als ik hem duidelijk maak dat zijn Frans te mooi klinkt om Brusselaar te zijn, zet hij zijn gesprek plots in ’t Vlaams verder. Tot mijn verwondering maakt hij duidelijk Bruggeling te zijn en wel afkomstig uit Koolkerke. Wat een toeval dat ben ik ook……….hij is zeer verwonderd als ik hem dit duidelijk maak. Plots maakt hij zich bekend als Baron François Van Caloen eigenaar van Kasteel Ten Berghe Kruisabele.

Het is 50 jaar geleden dat wij elkaar nog ontmoet hebben en geraken maar niet uitgepraat. Hij heeft de Camino voor de 2° maal gedaan als eenvoudige pelgrim maar………..verblijft nu in Parador ”Hostal Los Reyes” op het grote plein. Dit is het meest prestigieuze hotel van Santiago.

Ondertussen hebben mijn vrienden een langdurig onderhoud met een Hollandse globetrotter die af en toe struikelt over zijn zeerobben snor. De man geraakt maar niet uitgepraat over zijn avontuurlijke onderneming, hij is al 2 maand onderweg en is nog niet van plan op te houden.

Na al dit gepraat hebben wij honger en dorst. We rijden naar de Italiaan van onze eerste Compostela dag en nemen een paar goede flessen en wat lichte hapjes.

Nadien bekijken we hoe we “Albergue de peregrinos del Semenario Menor” kunnen bereiken. Daar willen wij overnachten. Zonder veel moeite rijden we naar het kleine seminarie. Het blijkt echter een reuze groot gebouw aan de rand van de binnenstad. Zeer vlug besluiten we hier voor twee nachten te blijven aan 5€/nacht. We moeten onze fietsen binnen dragen, trappen op en af en kunnen ze bergen in de kelderverdieping. We krijgen een slaapplaats op de 3° verdieping in een zeer grote slaapzaal, iedereen heeft een stapelbedje maar de kastjes in de tussenmuur zijn bezet. Het sanitair is prima en voldoende, we wanen ons als internen in een college. Er kunnen hier zeker tussen de 300 à 500 man overnachten. Na een zalige douche beurt, maken we ons klaar om een avondwandeling te maken.

Via kleine straatjes slenteren we naar het stadscentrum net als echte Spanjaarden dat doen. We overlopen onze reisherinneringen, het is vandaag trouwens 4 weken dat wij onderweg zijn. Na een aantal terrasjes wordt het ongeveer 21h, nu zullen we wel aan eten geraken zeker? Dicht bij onze overnachtingsplaats is er een restaurant in een kelder. Jacques bestelt een aantal typische Galicische  schotels met de nodige, aangepaste wijnen. Het is weer genieten. Een nieuwsgierige Amerikaanse toeriste komt neuzen wat wij allemaal naar binnen werken. Medard geraakt in zijn element en tracht de dame met geuren en kleuren de nodige uitleg te geven. We genieten van zijn verwarrende uitleg. Hij moet zich inspannen om zijn verhaal te kunnen doen.

Als hij uitgeraasd geraakt wordt het bedtijd……..we moeten vóór 23h binnen zijn in het seminarie. We sluipen stilletjes naar onze slaapplaatsen. We beginnen echt naar huis te verlangen………maar voorlopig blijft het bij dromen!!!

15-09-2008 om 20:41 geschreven door Via de la Plata

Dag 28 Cap Fisterra --  Negreira  

Maandag 30 mei 2005

77 km   Totaal:  2379 km

Zon en warm    24°C

Overnachting Hotel La Mezquita  Negreira

Buiten alle verwachting zijn de dorpsfeestelijkheden gisterenavond vroeg gestopt. Een rustige nacht heeft ons opnieuw lust gegeven om er tegenaan te gaan. De stralende zon maakt de zee azuurblauw. Het lichte sluiertje aan de horizon wijst op goed weer. Onze hostal bazin is een vissersvrouw (maar iedereen zal hier wel iets met de zee te maken hebben zeker?)  Medard wil haar zijn gebruikelijke explicaties verkopen. Maar Spaans dat lukt niet hé Medard. Gelukkig, anders zouden wij hier mogelijks nog uren moeten blijven. De vrouw wil in ieder geval haar citroenboom tonen, zij kan het jaar rond genieten van de vruchten. Dit wijst toch op een zeer mild klimaat, vorst moet hier uitgesloten zijn………ook de vele palmbomen bij het strand, verwijzen naar warme winters. Invloed van de Golfstroom ???

We fietsen nog wat rond in het dorpje en doen ons tegoed aan verse boterkoeken. We zullen er uit voorzorg meenemen voor onderweg.

En nu op naar “het einde van de wereld”, dat dachten althans de middeleeuwse pelgrims. Het is een lastig klimmetje van zo’n 3-tal kilometer. Daar krijgen we een totaal beeld op de oceaan. Adembenemend, we worden er stil van en voelen ons klein. Hier willen we toch een uurtje genieten. Het is traditie dat de pelgrims hun Camino schoeisel en kledij verbranden. Jacques gooit met wat spijt, om het gebruik geen geweld aan te doen, zijn oude koffiekan in een vuilbak. Wat een symbolische daad………maar nu moeten we het stellen zonder verse koffie !!!

Met zicht op oneindig, eten we nog een boterkoek op de rotsen.……..maken wat foto’s en vliegen terug naar beneden. Langs de mooie palmstranden houden we nog een laatste halte op een top hoog boven de zee. Met spijt nemen we afscheid van de blauwe oceaan. Na wat klimmetjes dalen we met een rotvaart tot in het centrum van Cee. Jacques heeft goede herinneringen aan dit kleine stadje. Na een poosje vindt hij de gezellige bar van op zijn vorige tocht. Ja, de baas en de bazin herkennen hem nog en we worden extra verwend. We blijven eten en drinken en vrezen voor wat komen zal in de volgende kilometers, ’t zal in de benen zitten!!!

Als we vertrekken neemt Jacques resoluut de kop. We kruipen uit het dal. Vanaf zeeniveau moeten we weer naar plus 500m. Hij maakt tempo en we puffen achter zijn rug. Hebben ze “epo” in zijn eten gedaan misschien? Het is duidelijk, Jacques heeft de beste conditie opgebouwd. Hij wordt van dag tot dag beter. Hugo zal het kwaad krijgen bij de volgende bergop-spurt………….

Na wat klim- en daalwerk geraken we eindelijk in Negreira en beslissen hier onze nacht door te brengen. Een hotel geeft ons de oplossing. We krijgen een mooie kamer met alles erop en eraan en beslissen ook deze avond hier het avondmaal te nemen. Na ons was- en plaspartijtje hebben we grote dorst. We maken het ons gemakkelijk in het café van het hotel. Na veel diepzinnig gebabbel, sluiten we zowel restaurant als bar. We hebben veel teveel gegeten en gedronken en zijn blij als we in ons bed liggen.

15-09-2008 om 20:15 geschreven door Via de la Plata

Dag 27  Santiago de Compostela  ---  Cap Fisterra 

Zondag 29 mei 2005

92 km   Totaal:  2302 km

Grauw grijs motregen 13°C

’s avonds zon en warm    20°C

Ze hebben ons weer wakker gehouden, die duivelse Españoles.

De gehele nacht hielden ze feest op het plein vóór onze kamer.

Zingen en ratelen in hun onverstaanbaar taaltje…..wat een gedoe!!!

Na ons ochtendritueel zijn we blij dat we onze fietsen kunnen beladen. Gedurende onze voorbereiding verlaten twee minder jonge Nederlandse dames het hostalletje. Zij deden de Camino te voet en vertrekken straks met de trein, ze zien er nog vermoeid uit……….Dat stappen, moet toch lastig zijn!

Om 9h30 springen wij op ons stalen ros, opgewekt verdwijnen we vlug uit de stad vooraleer het verkeer drukker wordt. Het is kil en grijs, een echt Belgisch weertje, straks hebben we onze capes nodig! Het verlangen naar de zee geeft ons vleugels, in strak tempo vorderen we goed door het echte Galicië. We hebben ons echter vergist, we dachten een vlakke rit te krijgen maar het is zware kost met niet te onderschatten hoogteverschillen. Het valt af en toe op dat er hier een bouwwoede heerst. Er moet in deze streek toch welstand zijn, want dikwijls zie je kasten van villa’s, ongewoon en opvallend………Wat je ook veel ontwaart, zijn de “Horreos”, graanschuurtjes op palen, alle soorten en formaten, soms zijn ze mooi versierd. En dan de hopen zwerfvuil in de zijbermen, verschrikkelijk, echt een bron van ergernis, daar moeten ze hier toch iets aan doen……….

Onooglijk kleine dorpjes brengen variatie en na een tijdje krijgen we eucalyptus bossen. We moeten wel bij de pinken zijn en de juiste baan kiezen. We vinden geen mogelijkheid om te eten en beslissen door te rijden tot aan de zee……..ons verlangen is groot en we koersen er op los. Plots krijgen we een open hemel en stralende zon. Er loopt een band evenwijdig met de kust net zoals bij ons. De zee kan niet ver meer zijn, en ja, er ligt een dorp aan onze voeten. In sneltempo dalen we tot in het centrum van Cee. Als we de zee zien moeten we toch eventjes slikken, het is een maand geleden, wat een prachtig zicht. Overal liggen kleine visserssloepjes voor anker. We zouden zo in het water willen springen.

Jacques herinnert zich een Albergue……..maar we kunnen hem niet meer vinden. We worden uit het stadje gestuurd een zeer steile helling op, precies zo steil als de Patersberg (15à20%). Inderdaad, boven is er een Refugio. We zien Finisterra liggen en beslissen toch nog door te rijden tot aan de kaap.

Weer hebben we ons nog eens vergist, Finisterra is wel nog 17km verder, we maken een grote bocht om de baai. Er zijn ook niet te onderschatten beklimmingen.

Gelukkig blijven wij de zee zien en volgen de kustbaan door sparrenbossen.

Ik moet steeds meer achterstand goed maken en geraak bijna niet meer vooruit.

Gebrek aan eten speelt mij parten…een klop van de hamer……maar er is hier niets…..dus op karakter verder tot Finisterra. Het eerste winkeltje dat ik tegenkom is het prijs, twee repen chocolade moeten mijn reserves opvullen. Stilaan kom ik terug op mijn positieven.

Als we de Albergue vinden, blijkt deze volzet te zijn. We krijgen wel een stempel “Fin da ruta Xacobea” en een mooi diploma op naam. Het is hier wel een gezellig gedoe. Overal zitten doodmoeë stappers. We worden doorverwezen naar particuliere adressen. Op zoek dus……..maar voor onze Jacques is dit maar klein bier……..Enkele minuten later heeft hij al 2 kamers met afzonderlijke bedden kunnen versieren in een hostal met zicht op zee. Gewoon prachtig, met een gesloten balkon gedeelte waar we onze gewassen kledij kunnen drogen.

En nu eten en drinken…….Maar op dat uur is dat onmogelijk. Enkel met wat wijn en tapas kunnen we krijgen, daar moeten we het mee stellen tot 21h.

Een wandeling is de enige oplossing en het is hier de moeite om enkele uurtjes te slenteren. Overal in de straten is men iets feestelijk aan het voorbereiden. De huizen en de straten worden overvloedig bebloemd. Zelfs de straatstenen krijgen een bloementapijt…..Na een tijdje horen we fanfaremuziek, processie? Jaja, de dorpsgemeenschap stapt fier mee met allerhande beelden, kruisen en fakkels. Kinderen in witte communiekleedjes en de ouders met hun beste pakjes, op het einde wat slenterende ouderen kompleet in het zwart. Wat een gedoe! Dat maakten wij bij ons mee, 50 jaar geleden……….

…….Sacramentsprocessie!………

Als alles afgelopen is geraken wij in een visrestaurant aan een prachtig vismenu met alles erop en eraan………..het is genieten met het nodige vocht en volkse ambiance. Na nog een lange praatavond met veel te diepzinnige gesprekken zoeken wij ons hostal op en geraken voldaan in ons bed. Slaap wel, hopelijk zijn ze stil op straat………

15-09-2008 om 18:54 geschreven door Via de la Plata

Dag 26  Santiago de Compostela

Zeer slecht geslapen. Feestvierende Spanjaarden hebben de complete nacht, op het plein, kabaal gemaakt. Een goed ontbijt moet verandering brengen.

Er is een bar-restaurant recht tegenover ons verblijf. Sinaasappelsapjes, veel koffie en croissantjes doen wonderen. We krijgen stilaan ons goed humeur terug. Enkel Johan blijft last hebben, hij doet zenuwachtig en wil zo vlug mogelijk vertrekken. We laten hem zijn gang gaan, maar vinden het spijtig dat hij niet geniet van een dagje Santiago. Na een zeer kort afscheid blijven wij met ons viertjes achter………..

Om 10h trekken wij te voet de stad in. Op het plein vóór de kathedraal krioelt het van het volk. Er blijven maar wandelaars toekomen. Ze maken veel kabaal en juichen als kleine kinderen, ze hebben het gehaald. Er hangt hier werkelijk een magisch sfeertje. Niettegenstaande onze eigen filosofische levensbeschouwing, laten we ons toch meedrijven in dit ongewone gedoe en doen onbegrijpelijk volgzaam mee……aan alle rituelen……….….Het zit ons blijkbaar nog steeds ingebakken. Nonnetjes en pastoors hebben hun werk in der tijd goed gedaan………….Bij het binnenkomen van de kathedraal legt men de hand op de pilaar (levensboom).

Daarna gaan we naar het hoofdaltaar. Via een trap geraken we bij het beeld van Sint-Jacob, vervolgens naar de crypte onder het altaar waar het graf zou zijn.

Het wordt nog drukker en we besluiten een gunstig plaatsje te zoeken. Om 11h30 begint een nonnetje pelgrimsliederen aan te leren………Tegen 12h komen er een reeks pastoors om de mis te starten. Een afgevaardigde van de “Santiago gemeenschap” komt aankondigen hoe, vanwaar en hoeveel pelgrims, er de dag voordien toegekomen zijn. Wij horen dat er “cinco en bicicleta de Bélgica” bij zijn………..Wij dus, allé wat een eer.

Op het einde van de mis wordt het “Botafumeiro” (twee meter grote wierookvat) naar beneden gelaten.

Een 7-tal in bruine paters geklede mannen trekken aan een dik touw. Het wierookvat krijgt een slingerende beweging die steeds groter en hoger wordt. (Blijkbaar zou dit vroeger gediend hebben om de lijfsgeur van de pelgrims te doen oplossen!) Een spectaculair schouwspel met veel camera geflits. We hebben deze show dan toch ook weer meegemaakt………..Het blijft indruk maken!!!!

Medard heeft het offerblok gevuld met meegekregen euro’s en Hugo heeft ook zijn beloftes kunnen houden. We hebben er dorst van gekregen…..dicht bij de kathedraal vleien wij ons neer in een bar en doen enkele bestellingen. Het is niet zo’n goed weer, we missen de zon en de warmte van de vorige dagen. Na wat geslenter wordt het stilaan etenstijd……….Een overvol Italiaans restaurant is de oplossing.

We worden door de patroon in de watten gelegd en blijven maar hangen, hij heeft belangstelling voor onze avonturen. Hugo krijgt zelfs een Santiago poster. En als toetje moeten wij proeven van allerhande zelf gemaakte drankjes………..

Uiteindelijk moeten wij wat wandelen, anders zouden onze afgevallen kilootjes vlug kunnen terug zijn. We beginnen de stad wat te kennen en te appreciëren er is een historisch hart, zo’n beetje als in Brugge. Alles is gesitueerd rond de kathedraal. Het is opvallend hoeveel kerken er zijn. Bijna alles wat je ziet is in functie van de Camino-tocht. De pelgrims worden wel een beetje uitgebuit.

Als avondmaal willen wij eens een goed dik stuk vlees eten. Op het plein aan onze hostal nemen wij laat op de avond het souper met overvloed aan wijn.

Het is best dat we niet ver moeten en vlug in ons bed geraken.

Zouden we dromen van het zwevend wierookvat ??? Of van de Pyreneeën ???

Of van een volle aflaat…maar….het is geen Heilig jaar dus geen volle aflaat !!!! Wat is het nu ??  Hoe? zijn onze zonden dan toch niet vergeven???

Is een tocht nu of in een Heilig jaar niet even zwaar? Een jaar is een Heilig Jaar, wanneer de naamdag van de apostel St. Jacob op een zondag valt. Dit gebeurt elke 6-5-6 en 11 jaar. ………. Zouden ze het daar boven zelf wel allemaal begrijpen???

Gewoon doen wat je moet doen, zeker !!!! Ook al zijn we niet heilig.

We blijven maar rustig dromen en ons amuseren.

15-09-2008 om 18:11 geschreven door Via de la Plata

Dag 25  Ligonde - Santiago de Compostela  

Vrijdag 27 mei 2005

Vandaag 82 km   Totaal:  2210 km

Voormiddag goed . Namiddag regen en fris  16°C

Overnachting hostal Roxa Santiago de Compostela

Euforisch….. dat komt niet elke dag voor………Maar vandaag wordt het “DE” grote dag. Nog 80km en we zijn er “Santiago de Compostela” Om 7H30 vertrekt onze Belgische medepelgrim André, we krijgen nog juist de tijd om hem uit te wuiven.

Het is wat fris maar de zon is van de partij, eerst een ontbijt. De bar naast de deur is druk bezet, door wandelaars. De bazin herkent ons en we bemachtigen een plaatsje, appelsiensapje, koffie en croissantjes. Het is weer feest…..terwijl we onze reisroute bestuderen, komt er een stel jonge Vlamingen binnengewaaid. Ze horen ons West-Vlaams en komen onmiddellijk bij ons zitten. Man en vrouw circa 30 jaar, doen de Camino te voet maar dan in tegenovergestelde richting. Ze geraken niet uitgepraat over het feit dat de plaatselijke bewoners hen tegenhouden en hen proberen terug te sturen. De Spanjaarden kunnen maar niet begrijpen dat zij…?  Wegwandelen van Santiago.

Rond 9H00 springen we op de fiets en volgen de kleinere baantjes net zoals de stappers. Het blijft toch nog flink op en neer, korte klimmetjes van 5% door mini dorpjes. Groen en bossen met veel riviertjes, het is net alsof we door tunnels moeten rijden, een beetje zoals de holle wegen van het Hageland. In Palas de Rei worden we door de dorpsbewoners tegengehouden, ze sturen ons een klein padje op. We vertrouwen ze, maar na enkele kilometers moeten we over stapstenen door een riviertje. Niet zo eenvoudig met zwaar bepakte fietsen. Gevloek bij Johan en Hugo, de stappers blijven onze circustoeren bewonderen. We geraken toch op de goede weg en beslissen nu de hoofdweg te volgen.

In Arzúa besluiten we te eten, het is nog te vroeg maar een bocadillo en koffie kunnen we krijgen. Na onze helse rit is dit welkom. De zon is verdwenen en het wordt fris en grijs. Zullen we in de regen Santiago bereiken? Na enkele kilometers is het zover, motregen doet ons naar de capes zoeken……..da’s lang geleden. Voor  we het goed beseffen rijden we, net zoals op onze 1°dag, als slijkhondjes naar ons doel.

Alles is grijs en we houden een ploegentijdrit. We komen voorbij het vliegveld en klimmen naar “Monte do Gozo” van daar moet het uitzicht op de stad Santiago grandioos zijn, maar we zien enkel wazige regenbeelden. Na een spectaculaire afdaling komen we aan de stadsrand, Het grote verkeersbord met “Santiago de Compostela” geeft ons vleugels. We klimmen de stad binnen en geraken tussen het drukke verkeer tot bij de historische kern. Nu wordt het eenvoudig, we volgen de stappers door de smalle straatjes. Geëmotioneerd rijden we tot op het midden van het plein vóór de kathedraal.

Eindelijk. Wie had dat ooit kunnen denken.

Na 25 dagen staan we er, “doel bereikt”. We wensen elkaar proficiat en worden ook door omstaanders gefeliciteerd, het is een drukte van aankomende pelgrims. Iedereen straalt van geluk.

Wat een belevenis. Daar hebben we jaren van gedroomd en nu is HET werkelijkheid geworden. We zijn fier en laten ons uitvoerig fotograferen.

Als we wat op onze positieven geraken, stappen we naar het pelgrimsbureau om ons getuigschrift op te halen. Aanschuiven geblazen…..elke pelgrim wordt gecontroleerd vooraleer zijn getuigschrift opgemaakt wordt. We moeten ons stempelboekje afgeven en vraagjes invullen. Denkelijk voor de statistieken. De jonge man doet zijn werk grondig. Hij ziet mijn eerste stempel “St-Andries Abdij Brugge” 3/03/05. Dit stelt hem blijkbaar tevreden. Hij vraagt mij in ’t Frans of we daar vertrokken zijn. Ik maak het hem niet moeilijk en knik bevestigend. Hij is al in Brugge geweest en heeft in Zevenkerke verbleven ter gelegenheid van de H. Bloedprocecie. Hij weet geen raad met mijn voornaam “Bob” er wordt een groot boek boven gehaald om de heilige naam te zoeken. Ik verwijs naar Robert, hij blijft maar zoeken….En vraagt mij of ik de datum van mijn naamfeest ken……….7 juni !!!

Hij slaat zijn boek open en glimlacht. Het is juist! Knikt hij. Ik blijk in het Latijns “Robertum” te noemen. We krijgen ons diploma en nog wat stempels………….Nu zijn we officieel Santiago de Compostela Pelgrims.

We gaan er één op pakken zeker?…..Lang moeten we niet zoeken. Er zijn bars genoeg. Nu nog zorgen voor overnachtingen !!! We willen in een echt bed slapen, dus een hotel of pension.

Buiten het antieke centrum vindt Jacques op plaza Roxa een Hostal.

We moeten de fietsen meenemen naar de 1° verdieping. 3 kamers met elk een afzonderlijk bed en een gemeenschappelijke badkamer. Wat moet je meer hebben.

Nu toch eerst wat telefoontjes en sms-jes met de melding van onze aankomst.

Op het thuisfront zijn ze fier op ons en blij dat het zo goed verlopen is.

15-09-2008 om 17:04 geschreven door Via de la Plata

Dag 24   Triacastela - Ligonde  

Donderdag 26 mei 2005

Vandaag : 68 km        Totale km: 2128 km

Zon, warm         25°C

Overnachting:  Albergue de Peregrinos de Ligonde

Een voor een zijn ze vertrokken de wandelaars, ze hebben ons niet veel gestoord. Maar er zijn er een paar achtergebleven, Engelsen met spierkwetsuren, ze zullen de rest van de tocht met het openbaar vervoer afwerken.

De eetplaatskeuken is voor ons alleen. Medard maakt ons brood weer vers door op te warmen, het smaakt geweldig. Jacques scherpt zijn Spaans aan, hij heeft een lang gesprek met onze gastvrouw. Zij is nieuwsgierig naar onze belevenissen. Hij heeft het zo druk en vergeet zelfs te eten. Haar familie komt ook meeluisteren.

We nemen onze tijd, het is ten slotte maar 150km meer tot Santiago. En we hebben nog één week vooraleer we terug naar huis kunnen.

Rond 10h geraken we, na wat fotootjes, toch weg. Als je denkt dat het klimmen gedaan is dan ben je verkeerd. We moeten 8km aan 8% klimmen naar de “Alto de Riocabo” en dit na zo’n zware avond……..we blazen ervan. Dan volgt er gelukkig een mooie afdaling naar Samos. We moeten wat uitrusten bij het klooster. Er is een prachtige tuin, een bankje doet wonderen, veel water drinken ook………….

Het blijft mooi en zonnig maar ietsjes frisser +/- 25°, prachtig fietsweer. De klimmetjes volgen elkaar op, elke keer na het kruisen van een riviertje is het duwen en puffen. De omgeving doet ons denken aan onze Ardennen en aan een Engels landschap. Groen en muurtjes van gestapelde stenen in de weiden. Nu dalen we tot Sarria, af en toe door bossen met eucalyptus bomen. Na twee bergjes zien we vanuit de hoogte het kunstmatig meer van Portomarín. Het is een mooie afdaling tot aan de brug. We zullen middagmalen in het herbouwde stadje.

Portomarín is een begrip bij de peregrinos, bijna alle stappers blijven hier overnachten. Het is dan ook zeer druk, overal zie je grote rugzakken en rustende pelgrims. Velen zoeken naar schaduw, want de zon brandt in de bruingele straatjes. Ook wij vinden op een schaduwrijke plaats een terrasje waar een menú del día opgediend wordt………we moeten geduld hebben. Medard en Hugo willen een grote frisse pint, Jacques en Bob drinken een fris wijntje…..en genieten…………. Plots komt er een fietser voorbij, wij bemerken een “Duvel-reklame” op zijn broekspijpen……..Dit moet een Vlaming zijn! Medard roept en ja hij verstaat ons. We nodigen hem uit en hij wil ook zijn dorst lessen. Johan doet als éénling de Camino en is vertrokken uit het Antwerpse, enkele dagen na ons. Hij zit wat in de put en is eerder pessimistisch. Na wat gebabbel, gelach en enkele pintjes komt hij op zijn positieven. Hij wil hier overnachten. Maar wij kunnen hem overtuigen nog een eindje met ons mee te rijden. Het zal zijn moraal ten goede komen. Hij komt mee, zijn gezicht geraakt opgefleurd en hij geniet duidelijk van ons optimisme.

20 km verder in Ligonde hebben we er genoeg van, in het piepklein dorpje is er een gemeentelijke Albergue met 20 plaatsen. Jacques kan 5 plaatsen versieren en onze fietsen moeten wij in de keuken bergen. Het is er kalm en net. We slapen met 6 op de kamer………er is nog een Waalse stapper André uit Charleroi, een pezige man +/- 65 jaar. Hij houdt zich wat gedeisd en is blijkbaar niet gerust bij de 5 Vlamingen. Na onze wasbeurt hebben we dorst en honger. Het bar terrasje naast de Albergue is ver genoeg. Johan doet zijn verhaal: Zijn pelgrimstocht is een dubbele belofte maar blijkt voor hem een zeer zware opdracht. Hij is opgelucht dat hij morgen in Santiago zal toekomen. Het wordt opnieuw een late avond met wijn en diepgaande filosofische gesprekken………met spleetoogjes sluipen we naar ons bed.

15-09-2008 om 16:41 geschreven door Via de la Plata

Dag 23  Ponferrada  - Triacastela

Woensdag 25 mei 2005

84 km  Totale km: 2060 km

Zon, warm         30°C

Overnachting :  Albergue  Olribo  Triacastela

7h00 Hugo is al op, Medard is wakker en Jacques geeft ook tekenen van leven. De wandelaars hebben ons laten slapen………

8h00, moederoverste wuift ons vriendelijk uit en wenst ons goede reis, ze is blijkbaar tevreden over ons! Buen Camino.

We moeten nog eten, dus trekken we het stadje in. De eerste de beste bar springen we binnen en volgen ons ochtend ritueel. We weten dat er vandaag opnieuw een bergrit komt. Na het ontbijt nemen we nog de tijd om foto’s te nemen van het kasteel. (een Tempeliersburcht)

Het wordt stilaan weer 30°C en we genieten van de natuur en het prachtige uitzicht. Alles is mooi groen en voorlopig is het vlak, of vals plat, met hier en daar een molshoop. Vanaf Villafranca, waar we toch nog een kleinigheid eten, volgen we een dieper gelegen rivier, de wandelaars volgen ook deze baan. Er zijn zeer veel stappers en wij worden overvloedig aangemoedigd. Hoog boven ons, volgt de autosnelweg ook de Camino. Er zijn prachtige, gewaagde bruggen en viaducten, op ranke pijlers. Ik sta in bewondering voor de Spaanse bouwkunst.

 Blijkbaar is onze aandacht wat verslapt, we rijden verkeerd, Hugo en Medard sprinten een sterk hellende weg op en ijveren om als eerste boven te komen. We moeten een 3-tal kilometer terug en ja nu begint de eigenlijke beklimming naar O Cebreiro. We zijn nu in Ruitélan. De eerste kilometers klimmen we samen, maar algauw moet ik Hugo en Jacques laten gaan Medard blijft voorlopig mijn tempo volgen. Er zijn stijgingspercentages van 9 tot 14%. We kunnen op de fiets blijven maar ik denk dat er elke 5m een zweetdruppel van mijn neus valt. Aan 7km/h zie ik mijn 3 compagnons steeds verder afstand nemen.  Gelukkig kan ik hen blijven zien en wachten ze mij op in het dorpje O Cebreiro op 1109m.

O Cebreiro is een mini dorpje met een middeleeuws kerkje en een 20-tal huizen. Deze huizen zijn ovaalvormig met strooien daken en zitten half in de grond. Jacques geraakt aan een mooie stempel en vindt een bar, de barmadam heeft niet veel goesting om eten te maken, we krijgen wel een soort gevulde pannenkoek en wijn. Het smaakt ons en we krijgen zelfs een 2° stuk. Jacques moet wel al zijn charmes laten gelden.

Na ons etentje moeten we nog hoger naar de “Alto del Poio” op 1335m. We geraken een beetje buiten adem aan het standbeeld van de stappende peregrino. Een Duits paar mobilhomepelgrims is bereid ons te fotograferen. Dit was werkelijk de zwaarste beklimming tot nu toe van de reis, ik hoop, dat er geen zwaarder meer komen! We zijn alle vier een beetje kapot maar fier en voldaan, we hebben een heerlijk gevoel, wat een kick………..

Als ons zweet opgedroogd is kunnen we aan de afdaling beginnen. We spreken af elkaar op te wachten in Triacastela. Het wordt een spectaculaire afdaling. Gelukkig is het prachtig weer, de bochten zijn ruim en overzichtelijk en er is geen autoverkeer.

Ik vlieg aan 68km/h naar beneden Jacques tracht mij te volgen maar moet heel wat bijtrappen. We zien elkaar terug aan “Albergue refugio del Oribio” in het dorpje Triacastela. De afdaling is 12km en heeft maar enkele minuten geduurd.

We worden ontvangen door 2 dames, de refugio of albergue (?) is nieuw. De hospitalera doet haar best om alles zo perfect mogelijk te houden.

We moeten één voor één alle documenten invullen en onze geloofsbrieven worden geïnspecteerd. Zij maakt ons duidelijk dat we in Galicië zijn………… Er zijn zeer nette douches en wc’s, de stapelbedden lijken prima. De gastvrouw is ook bereid onze was te doen en we kunnen alles op een rekje laten drogen in de zon.

We doen inkopen voor de volgende dag. Bij de bakker en de kruidenier beseffen we dat ze hier toch nog een 40 à 50 jaar achterlopen. Medard neust in de bakkerij en ziet machines zoals deze van in zijn beginjaren, het winkeltje kan ijveren met dat van mijn moeder van in de jaren vijftig. Maar de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Iedereen in het dorpje lijkt wel familie van elkaar.

Op aandringen van onze gastvrouw verzeilen we in een dorpsbar, vol geestdriftige voetbalgekken, ze hangen in groep rond de TV, er is een Europabeker wedstrijd……..

We zetten ons ver van het gewoel. De baas komt zijn menu verkopen. Wij verstaan er niets van, maar laten blijken dat we het goed vinden. Het wachten wordt opgevuld met een overvloed aan frisse wijn. De vrouwtjes worden opgebeld, iedereen stelt het goed. Ze worden het blijkbaar gewoon zonder ons, maar we kunnen al een beetje uitzien naar het einde van de tocht.

Het wordt een zwoele avond met diepgaande gesprekken,politiek,filosofisch en nog veel meer………. Tot we onze gedachten niet goed meer kunnen ordenen…………...

We besluiten wijselijk onze slaapplaats op te zoeken………

15-09-2008 om 16:18 geschreven door Via de la Plata

Dag 22  Astorga - Ponferrada  

Dinsdag 24 mei 2005

Vandaag 55 km      Totale km: 1976 km

Zon, warm         30°C

Overnachting: Albergue  San Nicolas de Flue  Ponferrada

Ze kunnen het niet laten, die stappers, ze maken ons om 5h00 wakker en het duurt één vol uur voor ze weg zijn. Om 8h30 zijn we de enigen die de eetplaats nog gebruiken. De gastheer ruimt al op. Alle restjes zijn voor ons. Gelukkig hadden we gisteravond een uitgebreide maaltijd.

Onze fietsen krijgen een extra nazicht. Het wordt een bergrit, dat is niet alleen stijgen, maar de remmen moeten in orde zijn om de afdalingen goed te kunnen doen. Een beetje lucht bijsteken kan ook geen kwaad. We waren zeer graag in Astorga, en het duurt wat eer we het gezellige stadje verlaten.

Het wordt niet alleen een mooie, maar ook een warme en lastige rit. Het is een aantrekkelijk landschap met dicht bij ons groene heuvels en bergketens. Na Rabanal del Camino, krijgen we méér dan stijgend vals plat. Maar… eerst eten aub………..Hierna begint de klim naar “Cruz de Ferro” 8km met afwisselende stijging tot 8% De heidestruiken zijn roodpurper en overal staan bloemen in bloei. In gesloten groep klimmen we op ons twee na kleinste verzet, het is veel zweten en drinken……..maar we doen het goed. Bij het laatste stukje, aan 12% waar we een Duitse vrouw inlopen, kunnen Hugo en Medard het toch niet laten een spurtje te doen. Hugo laat zich niet verrassen en Medard moet zich tevreden stellen met 2° plaats op de top.

We zijn op het hoogste punt van de Camino 1504m, hier staat een hoge houten boomstam met een ijzeren kruis. We gooien onze, van thuis meegebrachte steen op de enorme hoop, symbolisch zijn we van onze levenslast verlost.

Jacques maakt koffie en we bewonderen, op het bankje het adembenemende uitzicht. Onze kuiten en bovendijspieren kunnen een beetje rust verdragen. Ondertussen is de Duitse dame ons komen vervoegen en geniet mee van de koffie. Verderop is een groep jonge Hollandse wielertoeristen die begeleid worden door een mobilhome, hun middagmaal aan het nemen. Zij komen onze fietsen en bagage inspecteren, ze zijn verwonderd over onze prestatie.

Er volgt nu een sensationele afdaling van 18km tot in Molinaseca. We vliegen aan 60km/h door de ruime bochten. Enkel in de smalle straatjes van een 2-tal spookdorpjes moeten we wat afremmen. Ikzelf ben wel de slechtste klimmer, maar bij het dalen kan ik zonder één trap bij te geven iedereen vóór blijven. Mijn gewicht doet blijkbaar wonderen. Op de brug over het riviertje “Meruelo” in Molinaseca wacht ik enkele minuten op de anderen. Ik meen dat de afdaling steiler is dan de klim.

We besluiten hier ons middagmaal te nemen…….Op een terrasje aan de boord van het riviertje vleien we ons neer. Na een tijdje krijgen wij het gezelschap van een groepje peregrinos, een vrouw met haar twee dochters en een jonge man. Ze willen hun voeten verzorgen en eten. Jacques is nieuwsgierig naar hun avontuur. De vrouw, een typisch Amerikaanse, blijkt al haar hebben en houwen verkocht te hebben, doet nu de Camino en heeft nog geen enkel zicht op haar verdere levensloop. Later komt ook de Duitse vrouw ons vervoegen, zij zal hier wachten op haar compagnons en heeft contact via de gsm. Ze is een luxe pelgrim, van stad naar stad met een bus, en soms eens op de fiets of stappend. Blijkbaar zijn er steeds meer van deze zogezegde pelgrims!

We besluiten tot Ponferrada te rijden nog een 10-tal kilometer in dalende lijn. Jacques kent hier een prima Albergue gerund door het Zwitserse genootschap. Daar zullen we overnachten. De Hospitalera (refuges-bazin)  moet onze geloofsbrieven en stempelboekjes zien, we worden aanvaard. Zij beheert de albergue als een moederoverste uit de oude tijd. Op gebiedende toon laat ze verstaan dat er straks een misviering is in de kapel. Jacques is zo onder de indruk van deze bazige vrouw dat hij toegeeft, straks de mis te zullen bijwonen!!!!! We krijgen een slaapplaatsje in de grote kelderzaal. Ik denk dat er hier wel 100 man kunnen slapen. Ongeveer de helft is bezet.

Na de verfrissing en de linnenwas gaan we, opvallend, naar het gerestaureerde kapelletje. De mis is volop bezig en het pastoortje wijst ons een plaatsje aan. Nu kunnen we niet meer terug………Bij het “Onze Vader” wordt Jacques,waarom hij (?) uitgenodigd  als voorlezer te bidden. Jacques kan gelukkig in ’t Spaans uitleggen dat hij zijn gebeden niet meer kent. Als we na de mis de albergue verlaten, is onze moederoverste duidelijk tevreden, zij heeft controle gehouden bij de kerkdeur. Wat zijn wij toch brave pelgrims……….

We hebben ruim de tijd om Ponferrada te bezoeken, er zijn heel wat antieke gebouwen, kastelen en kerken…….Onze voorkeur gaat naar een pleintje met een terrasje. We hebben grote dorst en een flinke pint verdiend. Uit het stadje brengen we brood, zachte kaas, tomaten en enkele flessen rode wijn mee en bezetten een tafel in de tuin van de refugio naast de sierlijke totem.

Van onze moederoverste krijgen we eetgerief en we bezorgen ons een aangenaam, gezellige en zelf gemaakt avondmaal. Het is een zwoele avond en met een extra glaasje wijn vieren we onze 3° week fietsplezier. We vormen een echte groep vrienden en blijven doorpraten tot het donker wordt. De lichten worden gedoofd, we moeten naar bed………

15-09-2008 om 15:54 geschreven door Via de la Plata

Dag 21 Léon  - Astorga  

Maandag 23 mei 2005

Vandaag: 54 km Totale km: 1921 km

Weer:   Zon         22°C

Overnachting: Albergue  San Javier  Astorga

Wat was dat lekker slapen in een bed met lakens, en dan nog in deze kalme omgeving!!!!

We verzamelen om 8h30, op het plein aan de hoek van de kathedraal. Daar is een grote bar, hier zullen we ons ontbijt nemen. Het is een plezier om te zien hoe Spanjaarden omgaan met het ochtend ritueel. Jacques bestelt, we wachten en bekijken het spektakel. Er komen en gaan, meestal bedienden en secretaresses. Vluchtig nemen ze een koffie en een croissantje, verkopen veel gekwetter en zijn weer weg. Uiteindelijk krijgen we appelsiensap, koffie, croissant en ander lekkers………..we nemen er onze tijd voor.

We blijven nog wat hangen in de stad, er is veel te zien. We zijn op zoek naar een apotheker, Medard moet zijn medicatie aanvullen. Hij wordt nergens bediend, men eist een voorschrift. We komen aan het postgebouw. Ik stuur wat overbodige kledij naar het thuisfront. Dat vraagt tijd, hier maken ze zich niet druk. Nadien gaan we in een computerwinkel mijn fototoestel-memory stick leegmaken en verplaatsen op een usb-stick. Ik kan beginnen aan mijn 2°reeks foto’s. Ondertussen is er volop zon en het is ongeveer 22°C. We volgen de Camino bordjes langs de rivier en geraken gemakkelijk uit de stad.

Nu langs de N 120, ook de stappers doen dit. Iets verder ligt er een drukke autosnelweg. Dat maakt het wat minder druk voor ons. Het wordt etenstijd en een baanbar is vlug gevonden. Er heerst een gezellige sfeer, maar voor een menú is het wachten tot 14h. We doden de tijd met een fris wijntje. Nadien volgt er een overvloed aan eten en drinken voor 8€ de man, onvoorstelbaar…………..De Spanjaarden vergasten ons weer op een spektakel, met een luidruchtige TV waar niemand naar kijkt, veel gebabbel en drukdoenerij……..het zijn echte macho’s.

Heel vlug komen we in “Hospital de Orbigo” een typisch plaatsje. Er is een witte kerk, de toren is overvloedig bezet door ooievaars. Op de brug over de rio Orbigo  houden we onze siesta. Enkel het gekwetter van de ooievaars en een aanstormende kudde schapen verstoort de stilte. Jacques herinnert zich de camping naast de rivier waar hij met Annie op zijn vorige reis een nachtje doorbracht. We geraken hier moeilijk weg toch sukkelen we op een gezapig tempootje in Astorga. Het is nu zeer warm, wat rusten op het plein vóór het Palacio Gaudi en de kathedraal, dat doet deugd. Na een praatje, bezoeken we de kerk en het museum.

In een klein straatje bij het plein vinden we “Albergue San Javier”. Er is plaats, dus hier overnachten. Onze fietsen kunnen op het bebloemde binnenplaatsje. We krijgen een kamer voor 12 personen…….Er liggen al peregrinos te slapen, we trachten stil te blijven. Er is een groep Canadezen en een ploeg Duitsers, ze zijn zeer moe!

Het zijn allemaal studenten, enkelen spreken zelfs Frans en weten ’t een en ’t ander over Brugge. Ze zitten met pijnlijke voeten, er liggen overal zalfjes en windsels. Na onze douche doen we een wandeling. Wat een mooi aantrekkelijk stadje. Rustig en prachtig weer….Wat wens je nog meer!

De vriendelijke hospitalero geeft ons enkele adressen om het avondmaal te nemen…..na wat zoeken vinden we een groot restaurant. We zijn niet de enige peregrinos, aan een paar tafels is er al veel plezier. Wij bestellen een ruime maaltijd met een lekker flesje wit en rood en genieten met volle teugen. Na nog een lange filosofische praatavond, slenteren we naar onze slaapkamer

Als allerlaatsten natuurlijk! Het is al doodstil, onze medepelgrims genieten al van een deugddoende nacht. Bewonderendswaardig, die stappers, en ze komen werkelijk van overal, over de gehele wereld kennen ze de Camino de Compostela. Slaapwel………. Hopelijk geen gesnurk!

14-09-2008 om 20:04 geschreven door Via de la Plata

Dag 20 Terradillos de los Templarios -   Léon 

Zondag 22 mei 2005

Vandaag: 71 km  Totale km: 1867 km

Bewolkt     14°C     ’s avonds zon  20°C

Overnachting: Hotel San Martin  Léon

We moeten goed geslapen hebben het is 8H00. We hebben alles voor ons alleen, douches, wc’s enz……..Nuestros amigos compañeros peregrinos  zijn vroege vogels. Het ziet er wat koud en bewolkt uit, zo’n 14°C, toch is de zon af en toe van de partij. De eetplaats is verlaten, de 2 vrouwelijke hospitaleras  kijken verwonderd! Toch maken zij voor ons een goede bocadillo con tortilla en koffie, we krijgen zelfs een vers sinaasappelsapje. Jacques heeft duidelijk zijn overtuiging en zijn charmes moeten laten gelden !!!

We overlopen onze wegwijzer, het zou wel eens onze laatste vlakke rit kunnen worden.

Er staat een koude tegenwind, we kruipen op een lintje en doen het rustig aan.

Regelmatig steken we wandelaars voorbij, zelfs de peregrinos waar wij gisterenavond mee aan tafel zaten. We wensen ze telkens een Buen Camino en krijgen hetzelfde terug. Bij onze eerste stop, in Sahagún, om ons wat op te warmen………is een koffie welkom. De bar zit vol pelgrims, de meeste nemen hier hun ontbijt. Er is ook een kwieke Hollandse dame van 75 jaar, zij herkent mijn “Gazelle-fiets” en denkt dat wij Nederlanders zijn. Haar woordenvloed is niet te stuiten, zij heeft al 2 maal de Camino gefietst en wil nu alles nog eens rustig te voet afhaspelen. Wij moeten haar vol bewondering laten ratelen. Dat wordt moeilijk voor Medard hij wil haar ons verhaal vertellen, maar hier komt hij duidelijk te kort……..zij overtroeft hem met haar woordenvloed. Later komt ook onze Vlaamse vriend binnen. Zijn enthousiasme is duidelijk gedaald. Wanneer we hem verlaten vragen wij ons af, of hij ooit Santiago zal halen ????

Na deze lange pauze komen we in een verlaten landschap. Dit moet echt de        ” Meseta“ zijn, een onbewoond vlak desolaat gebied. We moeten in een waaiertje opboksen tegen de wind, ik voel mij als benjamin geroepen om kop te trekken.

Regelmatig komen we kleine standbeeldjes en stenen kruisjes tegen, blijkbaar moeten er hier pelgrims overleden zijn. Allez ………Kom hier maar eens aan je einde !!!!!!! Rechts van ons, aan de horizon, zien we duidelijk besneeuwde bergtoppen……..En maar stoempen, het blijft maar duren, we zijn blijkbaar alle vier aan het mediteren.

Rond 14h00 krijgen we honger, maar er is dorp noch stad te bespeuren. In de verte zien we links van ons enkele huizen en rijden er haastig naar- toe. Inderdaad, een dorpje van één straat met één bar. Er zitten enkele dorpsfiguren. Meer dan een wijntje en elk 3 tapas krijgen we niet. Medard wil alle eten opkopen, maar dat lukt niet. Teleurgesteld moeten we verder………            Ons roadboek geeft als eerste dorp Mansilla de las Mulas aan, wij schatten nog 15km. En inderdaad het is nog zo ver. Aan het dorpsplein stoppen we en vliegen een overvolle bar binnen, hier moet je geduld hebben, maar we geraken toch aan een “Menú del día” met een overvloed aan wijn en de gebruikelijke Spaanse ambiance.

De volgende stop moet Léon worden…….

We zien van zeer ver de stad liggen, volgen nu de Camino-bordjes en komen zonder moeite in het centrum tot aan de prachtige kathedraal. We trakteren ons op een ijsje. Jacques heeft ondertussen al een Hostal gevonden: “San Martin” juist achter de kathedraal. We mogen onze fietsen bergen in de beneden hal en krijgen twee toffe kamers met elk 2 bedden, sic. Hij verdient een pluim onze

Jacques.

Het is zondagavond en er heerst een ongelooflijke wandeldrukte in de oude binnenstad. Wij flaneren ook als echte Españols door het centrum en doen af en toe een terrasje. Vóór 21h geraken we toch niet aan een avondmaal………  De zondag mag het wel iets extra zijn, we eten in een deftig restaurant à la carte, Jacques helpt gelukkig bij de keuze.

Voldaan wensen wij elkaar buenas noches.

14-09-2008 om 20:01 geschreven door Via de la Plata

Dag 19  Castrojeriz  - Terradillos de los Templarios

Zaterdag 21 mei 2005

Vandaag 86  km    Totale km: 1796 km                                 

Bewolkt    18°C

Overnachting : Albergue de los templarios

Om 9H30 met meer bewolking en iets frisser dan de vorige dagen vertrekken we uit het hostalletje “El Manzano “. We krijgen nog een stempel en worden uitgewuifd door de gastvrouw. Buen Camino. Er is nog heel wat te zien in het dorpje, we blijven er nog wat rondhangen en genieten van de schilderachtige vergezichten. Op het gezellige gemeentepleintje kopen we fruit. Het roadboek vertelt ons dat we een paar dagen vlak terrein krijgen.

Na een poosje krijgt Medard last van een schokkend achterwiel. Zijn buitenband dreigt van het wiel te springen, rustiger dus, en een fietsmaker zoeken. We volgen een zandweg tussen de korenvelden en halen een fietser in, een Duitser, hij doet de Camino en duwt maar met één trapper. Door een ongeval heeft hij een stijf been, hij fietst dagelijks 25km en zal in het eerst- komende dorp overnachten. In Boadilla del Camino (een piepklein dorpje van 10 huizen en een kerk) is er een mooie Albergue, we hebben trek in koffie. Een hartelijke ontvangst door de hospitalero, een jongeling die Engels spreekt. Hij maakt koffie met bocadillos, we genieten van zijn terras. In de tuin staat er een mooi metalen “pelgrims” kunstwerk. Mooie fotootjes maken aub.

We blijven een waterloop volgen: “Canal de Castilla”, naast onze fietsweg lopen de wandelende pelgrims. Zij stappen in trosjes van 2 tot 6 en dragen dagelijks alles met zich mee, meestal 12à 14kg. Wij bewonderen hen, maar het is wederzijds zij hebben ook ontzag voor wat wij presteren………na een tijdje moeten we over een stel oude sluizen en komen in Frómista.

Hier is eindelijk nog eens iets te zien en te beleven. We eten een kleinigheid op het plein aan de gekende kerk “San Martin”. Voor zo’n klein dorp een zeer mooi Romaans kunstwerk met veel toeristen. We krijgen een stempel.

We volgen opnieuw de echte wandel Camino, en wanen ons in het land van Don Quichot, een eindeloze hoogvlakte “La Meseta” een stoppellandschap. Het is stoempen om hier zo vlug mogelijk voorbij te zijn. Nu moeten we toch iets vinden om Medard te helpen met zijn achterband………

In Carrión de los Condes vinden we een bar, wat eten en drinken is welkom. Ondertussen vraagt Jacques naar een fietsenmaker. Een plaatselijke bar bezoeker wil ons de weg wijzen. Wij volgen en komen bij een garage terecht. Gesloten !!! Jacques trekt zijn stoute schoenen aan, belt aan bij het huis ernaast. Hij heeft geluk, de vrouw komt opendoen, de baas is niet thuis. Geen nood, Jacques en Medard stormen de winkel binnen en gaan op zoek naar een passende buitenband. Spoedig komen ze terug met het nodige, betalen de vrouw de aangeplakte prijs en beginnen de herstelling op straat. De señora blijft verbouwereerd achter, ze begrijpt er kennelijk niets van.

Het is bewolkt en fris geworden. Nu volgen we de drukke N120, maar we willen zo vlug mogelijk een albergue vinden en beslissen tot Terradillos de los Templarios te fietsen.

 Na een beetje zoekwerk vinden we de albergue, enkel een klein poortje geeft toegang op de binnentuin. We krijgen een kamer voor ons vier. En er is mogelijkheid om een avondmaal en ontbijt te hebben. Hier blijven we!

Er heerst een gezellige drukte in ons verblijf. We schatten dat er een 15-tal Pelgrims zijn. We kunnen ons wasje doen en er zijn prima douches. In het keuken gedeelte komen alle pelgrims samen. Aan lange tafels eten we met de anderen, wij zitten tussen Zweden, Fransen en Spanjaarden. Onmiddellijk wordt er vriendschap gesloten! Na het avondmaal blijven we lang praten met de Fransen, maar wat blijkt er na een tijdje, er zit ook een Vlaming tussen. De man komt uit Tremelo en heeft West-Vlaamse roots. Wel een zonderling, hij heeft al een paar keer op punt gestaan om te stoppen, maar zet toch door via allerhande toevalligheden. We blijven met de nodige wijn doorpraten, er zijn nog meer stappers die aanmoedigingen kunnen verdragen.  Na een poos wordt het brabbelen en we beseffen dat we morgen nog verder moeten. We druipen af op zoek naar onze kamer……………alweer zijn we de laatsten.

14-09-2008 om 19:58 geschreven door Via de la Plata

20 Dag 18  San Juan de Ortega - Castrojeriz  

Vrijdag 20 mei 2005

Vandaag 72  km    Totale km: 1710 km

Zon  Warm 32°C

Overnachting:Hostal El Manzano  Castrojeriz             

Iedereen is blij gezind, we hebben zeer goed geslapen……..

In de bar van het hotel kunnen we ons ontbijt nemen. Jacques doet, zoals gewoonlijk, zijn uiterste best om ons te bedienen. De bruine broodjes hebben veel succes en een vers glas appelsiensap is altijd welkom.

Burgos ligt zowat op 25km, een zeer grote stad en er is heel wat te zien.

Dus op naar Burgos, in dalende lijn duurt het maar 3/4H en we bereiken de rand van de stad, met enorm veel industrie. Wat… een moeite om de binnenstad binnen te geraken, zo’n verkeersdrukte zijn we niet meer gewoon.

Bij het bereiken van het oude historisch stadscentrum, moeten we regelmatig van onze fiets. We stoppen aan het stambeeld van “El Cid” De ridder, die vocht tegen de Moren, en Spanje weer Christelijk maakte.

Het krioelt hier van toeristen in de smalle straatjes die naar het grote plein lopen. De kathedraal is een opmerkelijk bouwwerk van gotische architectuur in wit kalksteen, wel wat pompeus. Binnen valt het echter tegen, koel en kil. Wat een verschil met de grote Franse kathedralen. Medard is fietsbewaarder, de rest gaat op tocht, overal oude gebouwen en musea, het lijkt wel Brugge.

De talrijke terrasjes nodigen ons uit, een fris wit wijntje laat zich smaken. Er zitten hier ook een aantal opvallend luidruchtige Hollandse fietsers, ze vertrekken gelukkig heel gauw. Daarna kunnen we weer rustig genieten in het zonnetje……….Hoewel, plots komen er marktkramers de pleintjes bezetten. Ze bouwen hun kramen op….Spijtig, het is tijd om te vertrekken. We rijden door poorten onder gebouwen over de “Plaza Mayor” naar de brug over de “Arianzon”. Na wat foto’s volgen we de rivier tot aan de stadspoort.

De rand van de stad lijkt een reusachtige bouwwerf. Ik denk dat ze hier goed bedeeld worden met Europese subsidies.

We stoppen bij een groot baanhotel. Er is een restaurant, maar we zijn te vroeg. In Spanje begint het middagmaal om 14H. Dus wachten met een aperitiefwijntje. Plots stromen de Españoles binnen, de drukte zwelt aan en we haasten ons ook om het “menú del día” te bestellen. Er volgt een slaschotel, konijn en gebak met rode wijn à volonté. Voor 8€ de man hebben we smakelijk gegeten………. Probeer maar eens bij ons of in Frankrijk.

Warm en zonnig 32°C. We trachten kleinere baantjes te nemen maar daar is meer klimwerk. ’t Begint met vals plat maar we blijven stijgen en komen kleine verlaten  dorpjes tegen. Jacques meent te weten dat de Spanjaarden hier een mooie beschrijving voor hebben: “Bij zo’n warm weer zijn in de namiddag enkel de honden en de niet Spanjaarden op straat te vinden”

Ze hebben gelijk,  als we door de dorpjes Tardajos, Villanueva, Yudego, Hontanas en San Antón  rijden komen de honden inderdaad eten bedelen bij onze pitstoppen aan de dorpsfonteintjes. Tussen de dorpjes, eindeloze graanvelden. Plots trekt iets onze aandacht. Een roestend paneel met “Santiago 514km” ook een Hollands koppel, gezien in Burgos, neemt hier foto’s. Nu een lange afdaling naar

Catrojeriz. Zien we in de verte de contouren van de Tempeliers burcht. Een ruïne op een heuvel het is zo’n  herkenbaar beeld uit de boekjes. We stijgen rechts het okerkleurige dorpje in. Naast de kerk vinden we een hostal”El Manzano”……… Oef er is plaats. Onder de appelbomen op ’t terrasje willen we eerst een koel drankje. Regelmatig komen er wandelpelgrims voorbij gestrompeld, voor hen wordt het tijd dat ze kunnen stoppen. Hopelijk is er hier een refugio.

Na een aantal glaasjes zijn we weer op onze positieven, doen onze was, nemen een douche en wandelen het dorp in, op zoek naar een restaurant.

Weer veel te vroeg natuurlijk. Drank kunnen we krijgen, maar eten! Da’s wachten tot 21h. We vinden een knusse bar, Jacques geraakt in gesprek met een Spaanse Pelgrim. De man prijst hem de streekgerechten aan. Wij volgen onze leider en laten aan hem de keuze. Het wordt een avond vol zware filosofische besprekingen, we worden er zelfs moe van, of hebben we teveel gedronken misschien? Een rustige nacht zal aan alles wel de juiste oplossing geven………….We zijn er absoluut zeker van!

14-09-2008 om 19:54 geschreven door Via de la Plata

Dag 17   Nájera - San Juan de Ortega

Donderdag 19 mei 2005

91  km   Totale km: 1638 km

Zon  Warm 28°C

Overnachting : Hotel Atapuerca  San Juan de Ortega

Om 8H00 worden we hartelijk uitgewuifd door Yuta, onze Albergue moeder. Zij doet nog een praatje met Jacques, in mooi, zeer goed te begrijpen Spaans…..althans voor hem. Wij verstaan er geen snars van! Zij blijkt lerares te zijn. We hebben trek in koffie met croissants. Een bakker heeft slim ingespeeld op de ochtendrituelen van de pelgrims. Het smaakt en we nemen nog wat mee voor onderweg.

Het wordt zeer warm, geen wolkje te bespeuren, we moeten zeer veel drinken.

Mooie binnenbaantjes tussen landerijen en wijnvelden brengen ons via Cañas naar Santo Domingo de la Calzada. Dit stadje wordt door elke pelgrim aangedaan, hier is de alom bekende kathedraal met het kippenhok. Er zitten echt, een levende haan en kip in het hok achteraan in de kerk. Het is één van de meest bekende verhalen van de Camino.

“De legende van de kip en de haan in Santo Domingo de la Calzada”.  Eeuwen geleden kwamen hier 3 pelgrims, vader, moeder en zoon. Zij aten in een herberg, en een van de diensters werd verliefd op de zoon, die haar liefde niet beantwoorde. Zij gaf hem aan bij de provoost, niet wegens onbeantwoorde liefde, maar wegens diefstal! De jongeman werd opgepakt en ter dood veroordeeld. Toen de ouders dat hoorden gingen ze naar het huis van de provoost, die net een kip zat te eten. Ze smeekten hem om het leven van hun zoon te sparen, omdat hij onschuldig was. De provoost veegde zijn mond af en zei:”Ten eerste hangt hij al, en ten tweede is hij net zo onschuldig als deze kip hier op mijn bord levend is” Waarop de vette, blote, gebakken kip, door een wonder in één seconde van een witte vedertooi voorzien werd en tokkelend uit het bord stapte. De hele stad snelde nu naar het schavot en ja, de gehangene leefde nog, en sinds die dagen wonen er altijd een haan en een kip in de kathedraal Santo Domingo de la Calzada.  Er zijn zelfs mensen die denken dat het nog steeds dezelfde kip is, en ja dat is NATUURLIJK ook zo

Wat hebben ze de mensen toch allemaal trachten wijs te maken?

We krijgen een stempel in de “ Albergue de peregrinos de la Cofradia del Santo”

We zijn opnieuw heilig verklaard !!!!!

Op het gezellige pleintje, sla ik een praatje met een Duitse fietser gezien in Roncevalles, hij blijft hier overnachten. Ondertussen gaan de andere drie op zoek naar een fietsenmaker. Hugo en Jacques willen hun versnellingsapparaat laten regelen. Ze vinden een fietsatelier. De man is niet aanwezig, het is wachten. Na een uurtje komt hij opdagen maar stuurt hen wandelen, hij heeft geen zin in herstellingen……….Ik doe een telefoontje naar huis, Roosje is dolgelukkig mij te horen, iedereen stelt het prima. De vrouwtjes hebben veel contact met elkaar en zoeken troost via de telefoon. We krijgen veel kusjes en worden een behouden tocht toegewenst.

Ondertussen is het etenstijd. Jacques de specialist bij uitstek heeft alweer een gezellige bar gevonden. Er heerst een Spaanse drukte. Het blijkt nog een beetje aperitieftijd ………dus voor ons ook. Wat bier en wijn en wachten tot we kunnen bestellen, we hebben al de tijd. Na een uurtje komt

het keukenpersoneel in actie en dan gaat het vliegensvlug. We eten goed en goedkoop en vertrekken met zware benen richting Burgos.

We moeten een zeer drukke hoofdbaan volgen N120 met een zeer zware beklimming “Puerto de la Pedraja” de top ligt op 1120m. Het was een flinke dobber na ons uitzakkertje van deze middag. We moeten toch wat uitrusten op een van de schilderachtigste dorpspleintjes “Belorado”Het gaat moeilijk, we besluiten na enkele kleinere hellingen ter hoogte van “San Juan de Ortega” overnachting te zoeken. Een nieuw hotel Atapuerca is de oplossing. Prachtige luxekamers met éénpersoonsbedden. We beslissen onmiddellijk en reserveren ook het avondmaal.

Na een wasje en een plasje, voelen we ons fit genoeg om naar het beruchte “San Juan de Ortega” te fietsen. Ongeveer 8km weg van de hoofdweg. Het is een prachtige avond, op het plein voor het kerkje is het een drukte van jewelste…….De voetpelgrims zitten zich overal te verzorgen en wachten op hun avondmaal.

We bezoeken het kerkje ( pater met soepbedeling), bekijken de historische Refugio en geraken aan een stempel. Hier snuif je de echte Camino de Santiago-sfeer. Na een poosje kunnen we een plaatsje bemachtigen vóór de bar en Jacques komt ons een biertje brengen. We geraken in gesprek met verschillende stappers, velen klagen over het slechte onderkomen hier…….Of is het de vermoeidheid die hun parten speelt? Na wat opbeurende gesprekken krijgen we honger. We reppen ons terug naar het hotel!

Na een prachtig uitgebreid avondmaal met alles erop en eraan kruipen we gelukkig in ons bedje.

Arme voetpelgrims, we voelen met hen mee……….

13-09-2008 om 22:07 geschreven door Via de la Plata

Dag 16 Los Arcos – Najéra

Woensdag 18 mei 2005

58km Totale km:    1547km

Zon aangenaam 24°C

Overnachting:Albergue “La Judera” privé bij Señora Yuta

’t Wordt stilaan licht, we worden regelmatig opgeschrikt door vroege voetgangers, die vóór hun vertrek frisdrank uit de automaat halen.

Zelf zullen we ook vroeg moeten opstaan, het reglement vereist dat de Pelgrims de Albergue verlaten vóór 8h00. Onze Vlaamse hospitaleros zien wat door de vingers. We nemen rustig de tijd om met hen een praatje te slaan, (ze hebben het blijkbaar ook nodig) nemen wat foto’s en vertrekken.

Ietsje verder stopt Jacques, springt binnen in een overvolle bar en roept ons. We zijn verbouwereerd, hij heeft ons ontbijt al besteld. We zijn blij maar kunnen elkaar onmogelijk verstaan. Er spelen twee TV’s en er is algemeen geratel en gekwebbel van wel 30 Spanjaarden. Tegen dat we ons morgenmaal krijgen zijn ze gelukkig verdwenen. We kunnen nu rustig praten en een paar bocadillos met hesp en kaas verorberen. We bestuderen ons roadboek en besluiten het nog rustiger te doen, we zijn nog steeds één volle dag vóór op het schema.

Kleinere baantjes zijn welkom, via Torres del Rio komen we in Viana. Het wordt een onvoorziene stop………maar ’t kan niet anders, we moeten rekening houden met sanitaire behoeften. We boffen. Er is een mooie kerk en een bar. Als echte Españoles nemen we aperitivo om 11h. Jacques en Hugo gaan op zoek en bemachtigen een stempel. Ik ontferm mij over een eenzame Franse Peregrino van onze ouderdom. Hij ziet er een beetje triestig uit. Volgens zijn verhaal is hij 64 dagen geleden vertrokken uit Grenoble samen met 15 personen. Door kwetsuren, opgaven, onderlinge twisten en verschillende stapsnelheden, zijn ze elkaar uit het oog verloren. Nu is hij alleen. Hij wil ons verhaal kennen, als hij het enthousiasme en de vriendschap ervaart, wordt hij wat positiever. Hij hoopt binnen 25 dagen Santiago te bereiken………”beaucoup de courage mon ami et bonne route” adíos. Hij lijkt opgebeurd en wuift ons uit! Wat een verhaal………

De zon is opnieuw van de partij. Na wat korte klimmetjes tussen de wijnvelden geraken we aan de rand van Logroño. De stad lijkt groter dan we dachten, maar we kunnen onze weg niet verliezen en volgen de ingewerkte schelpen op de straat. Op een aantrekkelijk pleintje is er een pelgrimsdrukte, overal liggen zwaar bepakte rugzakken.

De wandelpelgrims  wachten op een slaapplaats aan “Albergue  Felisa”,  wij krijgen een stempel. Logroño is een levendige stad, blijkbaar de hoofdstad van La Rioja.  Er zijn tal van terrassen en op de “Avenida Principal” vindt Jacques een typisch zaakje en we bestellen groentenschotels, brood en wijn. We nemen rustig de tijd en genieten van het aangename zonnetje.

Buiten de stad komen we in een groene buitenrand.

We rijden in een uitgestrekt park met grote meren en goede paden. De aanduidingen voor de Camino zijn prima. Het is ondertussen 24°C en we blijven maar met vals plat omhoog rijden tussen uitgestrekte wijnvelden.

Mooi en rustig en ver van de drukke baan, heerlijk……..

Hugo vindt een mooie oude wijnrankstok en denkt deze mee te nemen om te bewerken. Even later laat hij hem terug achter, nog zoveel dagen meevoeren blijkt onmogelijk. Af en toe dienen we zeer flink, maar kort, te klimmen. Jacques verwijt zijn fietsmaker “De Schrooder” zijn versnelling niet goed te hebben afgeregeld. Ook af en toe gevloek bij Hugo, zijn versnellingsapparaat doet niet wat hij wenst. We zullen eerstdaags een fietsmaker moeten vinden.

Vanaf het dorpje Navarette is het wat afdalen. Zeer vlug komen we Najéra binnen. Hier zullen we overnachten en zoeken naar: “Albergue La Judera”. Geen plaats meer voor fietsers, na een stempel worden we doorverwezen naar een particulier adres. We ontmoeten de groep uit St-Michiels Brugge, ze zijn te voet vertrokken uit St-Jean. Via een sms van Tania was ons gevraag hun een bezoekje te brengen. Na een moeilijke start zien ze het opnieuw zitten. We laten hen verder rusten en wensen ze nog een “Buen Camino”

Wij vinden een slaapplaats bij Yuta, een 3 verdiepingen tellend rijhuis in het historische gedeelte van Najéra. Vier bedden op één kamer. Yuta, een vrouw van +/- 40 jaar bespreekt de reglementen van het huis. Jacques heeft alles begrepen. Om 22h moeten we binnen zijn en morgenvroeg om 8h terug buiten. Geen probleem, we zijn brave pelgrims …….Fietsen wegbergen, wasje doen en verfrissen.

13-09-2008 om 11:24 geschreven door Via de la Plata

Dag 15 Puente la Reina -  Los Arcos

Dinsdag 17 mei 2005

46km     Totale km: 1489km

Af en toe regen, bewolkt en een Waterzonnetje 19°C

Overnachting:Albergue Isaac  Vlaamse genootschap Los Arcos         

Heerlijk…… een nacht in een echt bed. Zelfs Hugo heeft het uitgehouden tot ……………8h00! Formidabel.

Een ½ uurtje later genieten we van een ontbijtbuffet met alles erop en eraan. Alles proeven en met een dik buikje verlaten we het hotel. We worden vriendelijk uitgewuifd.

Om 10h geraken we uit het stadje, via de beroemde brug, waaraan het plaatsje haar naam te danken heeft. We nemen onze tijd, bewonderen de omgeving en er moeten nog foto’s genomen worden. Er komen enkele oudere (minder jonge!) Duitse bustoeristen aan onze fietsen snuffelen. Zij doen de“Camino de Lux “met een chique bus. Als we hun vertellen dat we per fiets uit België komen, staan ze vol bewondering en druipen af naar hun bus. Duitse hoogmoed? Of……….zijn het de eerste regendruppels die hen terug drijven……….

We nemen onze tijd om alles te beschermen tegen de regen, overtrekjes op de tassen, regenmanteltjes aan en wat schuilen. Uiteindelijk vertrekken we in het gezapige regentje, de beklimming gaat zeer moeizaam olala alles gaat traag vandaag. Gelukkig is het niet koud en zijn we nog wat euforisch na onze goede nachtrust.

Af en toe rijden we door wijnvelden. We naderen Estella en plannen bezoekjes aan de vele historische gebouwen. Het stadje bevalt ons, we blijven er van pleintje naar pleintje rijden. Het zonnetje komt er langzaam door en we vleien ons op een terrasje om een kleinigheid te eten maar vooral……….. om te drinken.

Het schilderachtige stadje verlaten  wordt een andere klus. We verdwalen op een industriezone en kruisen enkele keren een autosnelweg. Na wat omzwermen belanden we plots, bij het door elke Pelgrim gekende “Fuente del vino” (de wijn fontein) in Irache. Daar drinken we gratis wijn aan een gevelmuur bij de plaatselijke wijnboeren.

De volgende mooie tekst is op de muurplaat geschreven: (in ’t Spaans natuurlijk)

“Pelgrim, als je vol kracht en vitaliteit in Santiago wil aankomen, neem dan een slok van deze grote wijn en klink op het geluk.”

Dat hebben we dan ook met veel plezier gedaan……….We ontmoeten twee Duitse fietsers en nemen onze tijd voor een drankje en een praatje.

In onvervalst Pfaff-Duits, kan Medard het niet laten onze avonturen te vertellen.

Hopelijk komen er niet veel beklimmingen meer…met al die wijn……een 10-tal kilometer verder belanden we in Los Arcos. ’t Is nog maar 17h maar we zoeken het door het “Vlaams genootschap” gerunde “Albergue Isaac”. We laveren door straatjes en over de pleintjes en onder poortjes, we vinden gemakkelijk het witte gebouw. We worden ontvangen door Rosetta en Roberto. Als ze ons West-Vlaams horen, krijgen wij onmiddellijk een kamer voor 4 naast hun bureeltje.

Na een uitgebreide en intense babbel, doen we onze was en nemen een deugddoende douche. De hospitaleros zijn overgelukkig met ons bezoek en zijn vol belangstelling. We geraken niet uitgepraat en krijgen de raad de kerk te bezoeken.  Ondertussen is er een plaatselijke kinesist enkele stappers komen verzorgen. Hij spreekt een beetje Frans en we blijven een uurtje praten samen met Roberto. Ondertussen kunnen we via een betaal PC onze mailbox raadplegen en berichtjes lezen.

We slenteren door Los Arcos. Niet zo’n bijzonder plaatsje, wel is de kerk inderdaad rijkelijk mooi en zeer groot al zou je het van buiten niet zeggen.

La iglesia is tegen andere monumenten aangebouwd, het ziet er allemaal wat rommelig uit.

In een dorpsbar wachten we met een biertje en wijn tot we kunnen eten.

Met een gewoon dagmenu eindigen we en zakken terug af naar onze slaapplaats. Het is er al muisstil, wat moeten die wandelaars toch moe zijn!

07-09-2008 om 15:44 geschreven door Via de la Plata

16 Dag 14 Roncesvalles - Puente la Reina

Maandag 16 mei 2005

78km Totale km:    1443km

mooi en zonnig +/- 22°C weinig wind

’s avonds zwaar bewolkt

Overnachting: Hotel Rural Bidean  Puente la Reina

Ik steek, nog wat slaperig, mijn hoofd uit de tent!

Wat is er gebeurd?

Medard en Hugo zijn al aan het inpakken! En waar is Jacques?

Na enkele seconden wordt alles duidelijk…..

Jacques wordt gewekt door het gesprek en steekt zijn guitig kopje door het tentzeil. Medard is heel vroeg wakker geworden, hij had het heel koud in zijn tentje. Hij heeft zich zelfs in plastiek zakken moeten wikkelen. Zijn slaapzak is inderdaad te dun voor een verblijf op deze hoogte. Hij beweert dat er rijm op het gras stond. En Hugo is wakker gehouden door een krijsende uil…. Beiden zijn teleur gesteld en hebben zeer weinig geslapen. Jacques en ikzelf hebben de nacht prima verteerd.

Het is 8H00 en ’t zonnetje maakt iedereen weer blij. We nemen een warme douche en hebben honger. We ruimen op en gaan naar de campingbar. Jacques besteld voor iedereen “naranja, cafe con leche y bocadillo con tortilla” we zijn nieuwsgierig. Na enkele minuten worden wij bediend………..verse sinaasappelsap, koffie en een ½ stokbrood met omelet. Jacques verwent ons, wat een geluk zo iemand mee te hebben.

Nu we in Spanje zijn zullen we onze dagen iets anders moeten indelen.

Ontbijt om 9h, pauze rond 11h, middagmaal om 14h en souper na 21h. We worden echte españoles en zullen onze ritten korter maken. Jacques is in zijn nopjes, Spanje is voor hem een 2° vaderland hij heeft er zo naar uitgezien. Er is meer, Annie is jarig en Jacques moet absoluut telefoneren. Waar is zijn gsm? In de receptie om op te laden. Hij gaat hem vlug halen. Maar er volgt wat gesakker, zijn telefoon doet het niet meer……… Gelukkig kan hij met mijn gsm waarin hij zijn kaartje steekt, Annie bereiken. Hij wordt er emotioneel van, we moeten hem wat opbeuren. Buenos días, adiós en we zijn weg.

We zouden Pamplona links laten liggen, maar er is iets mis met Hugo zijn voorband. Hij durft bijna niet mee te dalen, er zit een verdraaiing in de band. We moeten absoluut een nieuwe voorband plaatsen.

Dus toch naar Pamplona. Daar zullen er wel fietsmakers zijn! Het is een drukke onaangename hoofdweg met zwaar klimwerk. We geraken zeer moeilijk de stad binnen en moeten zelfs een stukje over de ring. Wat een drukte, gelukkig zijn de Spaanse automobilisten galanter dan de Fransen. Zij wijken meer uit en zijn minder agressief.

Pamplona is de hoofdstad van Navarra  en is beroemd of is het berucht…….. om het straatlopen met stieren.

We rijden door de smalle steegjes en komen op de Plaza Mayor. De TV-beelden van opgejaagde toros zijn zo op onze netvliezen gebrand, dat wij de straatjes en pleintjes zelfs herkennen. Jacques geraakt aan een stempel in het bisschoppelijk paleis, naast de kathedraal.

Maar……… We zoeken feitelijk een  fietswinkel. Jacques klampt een bende studentinnen aan….Waar kunnen wij aan een nieuwe band geraken?

Na veel gekwetter worden we naar de stadsrand gestuurd, daar is er een Decatlon. Hugo is tevreden en wil een fotootje van de gedienstige studenten. We vinden gemakkelijk, bij een zeer groot winkelcentrum, het magazijn.

Na een 1/2h is er bij Hugo een nieuwe band gemonteerd.

15h30 eten aub? Geen nood, Jacques heeft een drukke familiebar gezien, stormt binnen en bestelt 4 “menú del día” . We worden, door de dochters, in sneltempo bediend. Eten, wijn, spektakel en TV  9€ all-in. Jacques probeert nog een praatje met de patron, wij verstaan er geen snars van.

 Puente la Reina 40 km verder wordt ons doel. De wijn zit in de kuiten, we zwoegen ons op een lange helling omhoog en doen het de eerste kilometers rustig aan. Nu komt er een blijvende rechte afdaling. We vliegen aan 40km/h tot aan de rand van het stadje.

Daar worden we door een enthousiaste man toegezwaaid…. Het is de Torhoutenaar gezien in Pissos, hij heeft een plaatsje in de refugio. We volgen hem en krijgen een stempel. Maar wij willen een echt bed met lakens in een rustige kamer. Jacques weet iets …..dus de hoofdstraat in….. En zoekend verder. Plots wordt hij aangesproken door een oudere zwaar bepakte pelgrim met een baard. Hij herkent hem, een Madrileen welke hij ontmoet heeft op zijn vorige tocht. Er volgt een omhelzing en een druk gesprek.

We vinden het hotel “Rural Bidean” en krijgen 2 kamers en reserveren een tafel voor deze avond in het restaurant. De fietsen kunnen in de garage. We zijn verwonderd, achter de oude gevel bevindt zich een prachtig knus hotelletje zeer smaakvol en gezellig. Mooie kamers en magnifiek sanitair. We wassen onze kledij, nemen een douche en doen nog een wandeling. Het dorpje stelt niet veel voor. In de kerk geraken we niet binnen, er is een dienst bezig en enkele mannen met rode baretten houden de wacht aan de ingang. Basken?

Om 20h30 vleien we ons in het restaurant en bestellen een cava met tappas. We gaan ons eens extra verwennen met een chique uitgebreid maal. We zijn vandaag trouwens 2 weken onderweg en een glaasje met bubbels kan wel . Na 21h00 wordt het zeer druk, we genieten van een zalig, verzorgd maal. We drinken rode Rioja “magnifique”. Hugo wil als toetje absoluut een coupe. Na wat filosoferen en nagenieten, geraken we rond 24h in ons bed. We vallen onmiddellijk in slaap.

07-09-2008 om 15:21 geschreven door Via de la Plata

 Dag 13 Saint-Jean-Pied-de-Port – Roncesvalles

Zondag 15 mei 2005

34km Totale km:    1365km

mooi en zonnig +/- 16°C weinig wind

Overnachting : Camping Orrobi  Roncevalles

Pinksteren !

6H00 wat gebeurt er toch? Geritsel, gestommel en gekraak……..

We zijn alle vier wakker. De pelgrim wandelaars pakken in en verdwijnen. We vallen terug in slaap. Ons moment komt nog.

Om 7H30, wat loom, komen we uit onze bedstee. Douches en keuken liggen er verlaten bij………...In de keuken maken we koffie, er is stokbrood met confituur. Na enige tijd krijgen wij het gezelschap van een jonge stapper en twee oudere dames. Zij doen het rustig aan en willen nog wat genieten van het stadje.

Onze gastheer komt zijn 12€ innen en heeft haast, hij moet nog naar de mis. We willen een stempel maar moeten het stellen met zelfbediening. De tampon is wel zeer origineel en toepasselijk “sous un chemin d’etoiles”. Om 9H00 stip vertrekken we. We kunnen het niet laten en rijden nog eens door de smalle straatjes, doen inkopen voor deze middag en nemen nog wat fotootjes.

En nu is het menens de Pyreneeën over…het is de scharnierdag van onze tocht……op naar España ………. We verlaten het schilderachtige vestingstadje door de “Porte de Saint-Jacques” over het riviertje de Nive. Overal wegwijzers en aanduidingen en schelpen. Ramp! Wat moeten wij nu volgen? We nemen deze met een fietsje.

Na een tijdje wordt het zo steil dat we alle 4 van de fiets moeten. We stappen er lustig op los en veronderstellen dat dit maar voor even is. Verkeerd gegokt, na 5 km duwen we nog steeds onze fietsen omhoog en het wordt van langsom steiler. Hugo en Medard trekken goed door, maar Jacques blijft steeds verder achter. Wat moeten we doen? We zijn duidelijk verkeerd.

Na een poosje kijk ik achterom en zie Jacques niet meer. De andere twee zijn al een bocht verder. Uiteindelijk zie ik ze terug, wachtend op mij. Ondertussen heeft Jacques getelefoneerd naar Medard. Hij maakt rechtsomkeer. En meldt dat er nog 1000m te stijgen valt. Wij drie begrijpen hieruit dat we na één kilometer over de top zijn en stappen koppig door. En ja wat verder kunnen wij terug een stukje rijden. We krijgen hoop en als het niet meer kan stappen we af en marcheren verder. Ondertussen zien we overal zwaar bepakte voetpelgrims, zwoegend, langs kleine paadjes, omhoog klimmen.

Rond 13H00 komen we op een plaats waar ons pad eindigt. Moeten we rechtdoor, links, rechts of over een steile wand? We zijn einde raad. Ik stel voor even te rusten, te eten en daarna te besluiten wat we zullen doen. We zetten ons achter een muurtje uit de frisse wind en eten. Loslopende schapen, koeien en paarden houden ons gezelschap. Aan de rotstoppen zweven grote vogels, Hugo meent dat het roofvogels zijn.

Plots komen twee vrouwen voorbij, we trachten hen aan te klampen en vragen de weg, zij begrijpen ons niet, maar halen een detail kaart boven. We zouden ons op de grenslijn bevinden maar moeten over de steile bergmuur. Blijkbaar is het vervolg van de weg, op de top van de afgebrokkelde bergflank. Uit de verte zien we twee wandelaars naderen, opnieuw de zelfde vraag. Het lijken betrouwbare stoere bergbeklimmers, zij verwijzen ons ook naar de zelfde richting.

Vol nieuwe moed sleuren we onze fietsen naar boven. En inderdaad, vanaf de rand zien we een weggetje. We kunnen zelfs een stukje mountainbiken. Nu zijn we werkelijk op het hoogste punt, alles wat we rondom ons zien ligt lager, vol goede moed vervolgen we het paadje. Na een poos komen we op een lager gelegen open plaats. Een 20-tal wandelaars zitten hun voeten te verzorgen bij een fonteinkraantje. Er is een muur met daarop de melding “Compostela 765km” dat geeft ten minste moed. Opluchting……….

Na een poosje moeten we over een zandweg, dwars door een bos, het doet deugd nog eens enkele honderden meter te kunnen fietsen. Maar buiten het bos moeten we opnieuw omhoog en nu op een pad met rolkeien ………kilometers aan een stuk. Na een rotspartij komen we uiteindelijk op een geasfalteerd pad met een houten wegwijzertje waarop we “Collado Lepoeder 1480m” “Orreaga” en “Roncesvalles” kunnen ontcijferen. Zo gelukkig als kleine kinderen volgen we richting Roncesvalles. Iets verder zien we stappers in Indianegelid naar beneden sukkelen. We worden euforis, te vroeg, want ik heb tot overmaat van ramp, een lekke achterband. Vlug herstellen. Zonder ook maar één trap te geven rijden we enkele minuten later voorbij het Roelandmonument.

Met een snelheid van zeker 60km/h vliegen we het dorpje Roncesvalles binnen.

Ik zie rechts van de weg Jacques zijn fiets geparkeerd tegen een paal. Maar van onze vriend geen spoor. Na een poosje vinden we hem in een bar druk aan ’t brabbelen met een Spaanse vriend. Wij zijn uitbundig gelukkig met het weerzien. Wat een avontuur…………..onvergetelijk.

 Jacques is terug gereden naar onze startplaats, daar heeft hij opgemerkt dat we de mountainbikes pijlen (gele pijl met fietsje=VTT) gevolgd hebben. Hijzelf heeft uiteindelijk de juiste weg gevolgd richting Pampelone D933 over de “Alto de Ibaneta 1057m” naar Roncesvalles.

Ondertussen is hij op verkenning geweest. Er is geen enkele slaapplaats meer vrij in het dorp. Het is 17H00 moe en voldaan willen wij eerst eten en drinken, Jacques zorgt gedienstig voor alles.

We laten ons registreren in het klooster. Na het invullen van een reeks vraagjes krijgen we een stempel. Nu moeten we verder rijden tot op Camping Gurrobi. Jacques kent de camping en we zijn vol vertrouwen. De hutten zijn reeds allemaal bezet, dus tentjes opzetten………Het lukt ons wonderwel. Jacques moet hier en daar wat bijspringen. We nemen een warme douche en doen de was. Het sanitair is hier kraaknet, we spannen een lijntje en hopen dat alles morgenvroeg droog is.

We hebben voor vandaag een feestmaal verdiend. We moeten ons echter realiseren dat we in Spanje zijn. Vóór 21H00 kunnen we niet souperen. Dan maar cervezas en vinos  drinken en….. de gsm’s aanspreken. Ze beginnen het gewoon te worden zonder ons op het thuisfront. Er zijn geen bijzonderheden, iedereen stelt het prima. Goed op tijd krijgen we een 3-gangen diner met aangepaste wijn. Jacques heeft goed gekozen. Wat een Spaanse explicatie! Naast ons zit een Duitse fietser, hij wordt door Medard onmiddellijk als Frits gedoopt. Na een kort gesprek verlaat hij doodmoe zijn tafeltje. Zijn halfvolle fles wijn krijgen we cadeau …….. ze zijn nog zo slecht niet die Duitsers!!!!!

Een beetje versuft en doodmoe wandelen we naar onze tentjes.

Enkele seconden nadien droom ik van de wondermooie Pyreneeën.

06-09-2008 om 18:31 geschreven door Via de la Plata

Dag 12 Orthez - Saint-Jean-Pied-de-Port

Zaterdag 12 mei 2005

86km Totale km: 1331km

mooi en zonnig +/- 22°C weinig wind

Overnachting : Albergue Sous un chemin d’etoile

Rue d’Espagne   Saint-Jean-Pied-de-Port          

We zijn zenuwachtiger dan de vorige dagen. Bij het ontbijt nemen we ons roadboek door. En we weten het nu zeker, het wordt vandaag onze eerste echte bergrit met enkele cols.

Hugo is wat ongeduldig, we kunnen niet vlug genoeg vertrekken. Nog wat foto’s, water bijvullen en met volle moed verlaten we het Kyriad hotel richting Navarrenx. De zon maakt het aangenaam. Er is bijna geen wind en rond de 20°C.

Nu wordt het toch wat meer dan kimmen. We moeten de Col d’Osquich over, zwaar en langer dan gewoonlijk….. We starten samen aan een gezapig tempootje, ik tracht zolang mogelijk op kop te blijven, maar als de snelheid teveel daalt, komt Hugo onvermijdelijk op kop. Enkel Jacques kan blijven volgen. Op de top waagt Medard een uitgekookte spurt met Hugo, maar het lukt hem toch niet om te winnen. Ik kom ietsje later als jongste van de bende een beetje beschaamd op de top. Gelukkig heeft iedereen dorst en kan ik terug mee met de groep. Bij de afdaling is het mijn beurt om te ontsnappen, mijn gewicht zo’n 25kg meer dan de anderen, speelt hier in mijn voordeel. We klimmen aan +/8km/h en dalen aan +/- 58km/h.

Het wordt hoog tijd om te eten. Bij een kerkje in een piepklein dorpje, vleien we ons op een kerkhofmuur en genieten van de vergezichten. De contouren van de Pyreneeën met besneeuwde toppen komen in zicht. We vervolgen onze bergrit door groene weiden met enorme schaapskudden. Het is bijna te rustig!!!

Zonder het goed te beseffen staan we aan de poortmuur van Saint-Jean-Pied-de-Port.  Als we het stadje binnenrijden overvalt ons een enorme drukte. Nu op zoek naar overnachting. Heel vlug wordt ons duidelijk gemaakt dat we naar het secretariaat “Accueil Saint Jacques” moeten. Hier aanmelden en ’t een en ’t ander invullen. (statistieken?) De man heeft het zeer druk of is het de Zuid-Franse mentaliteit…. En toch kan er een stempel vanaf………en zelfs een overnachtingadres.

Onmogelijk om te fietsen in de steile, smalle straatjes. Er heerst een commerciële toeristische drukte, dat zijn we niet meer gewoon.

Dat belooft voor morgen, als dit allemaal stappende “Pelgrims” zijn. Het is Pinksterweekend en dat zijn wij blijkbaar vergeten ……… Na wat zoeken vinden we onze eerste “Albergue”, de eigenaar staat ons op te wachten. Nu met de fietsen door een lange smalle gang tot in de achterliggende stallen. En dan vliegensvlug naar een kamer waar we onze bedden aangewezen krijgen. Voilà

Hugo, Medard en Bob staan er wat beduusd bij………we zijn méér gewoon, wat is dat hier allemaal. Stapelbedjes in een kamer met 12, krakende houten plankenvloer, een hoop rugzakken, wandelstokken en bergschoenen.

Jacques lacht met ons, “nu zijn jullie echte pelgrims” Goeie avond zeg…!!!!

Gedaan met “Pelgrim–de-lux” te spelen, maakt hij ons duidelijk.

Wij vertrouwen hem ’t zal wel meevallen zeker?

We hebben reuze honger, dus vlug een douche, verkleden en op stap.

Het stadje is mooi en overal zijn er eethuisjes. We willen ons trakteren op een flink souper voor onze laatste avond in Frankrijk.

We belanden in “Patio Bernat” in de rue de la Citadelle. Een gezellig restaurantje.  De bazin komt met de menukaart, maar we verstaan er geen bal van, ook Jacques niet, en dat is toch een krak in die zaken. De patroon komt ons vertellen, in een mengelmoes van Frans-Spaans-Baskisch, wat hij voor ons zal klaarmaken. De keuze is vlug gemaakt, laat maar komen……….. en we krijgen al onmiddellijk een fles wijn. Bij een prachtig maal en nog meer wijn, geraken we in gesprek met een tafelbuur. Een Amerikaan die morgen op stap trekt naar Santiago. Blijkbaar zijn alle cliënten in de zaak stappers, we voelen ons op ons gemak tussen al die moedigen. Hopelijk is dat straks ook zo als we willen slapen.

Als laatsten komen we op de kamer, iedereen ligt al in dromenland. Voorzichtig kruipen we in onze slaapzak. Op hoop van zegen trachten we onze slaap te vinden. Slaapwel!

06-09-2008 om 16:31 geschreven door Via de la Plata

Dag 11 Pissos – Orthez

Vrijdag 13 mei 2005 
 113km   Totale km:1245km

’s Morgens koud maar zon

In namiddag dondervlagen 20°C   2BF achter

Overnachting: Hotel “Kyriad”  Orthez
 

Om 8H00 nemen wij het “petit dejeuner” (en nu is het werkelijk petit) in het café.

Onze vrienden stappers staan zwaar bepakt klaar. Bon Camino en daar gaan ze.

We halen onze fietsen uit de stalling, vullen onze bidons en vertrekken.

We blijven maar door dichte bossen fietsen, het is wat mistig en kil maar we vorderen goed.

Plots komt er een fietser naast ons rijden…….In onvervalst West-Vlaams vraagt hij waar wij vandaan komen. Na ons antwoord lijkt hij gerustgesteld. Hij is afkomstig uit Torhout, meer komen wij niet te weet. Hij maakt rechtsomkeer. We zijn wat verbouwereerd over zijn houding……

Na 45 km geraken we uit de donkere bossen, maar nu wordt het steeds meer klimmen, zelfs zeer zwaar. We vervolgen onze rit via een zeer drukke, bochtige weg. De klim naar Mont-de-Marsan is lang moeilijk en stijl. Gelukkig komt de zon erdoor en we krijgen honger. We hebben nog geen inkopen kunnen doen en beslissen op een terrasje ons middagmaal te nemen. Het is wel schrikken van de te betalen som……… voor zo’n kleinigheid. Op de marktplaats doen we nog wat inkopen. We halen geld uit de muur en na nog een laatste drankje zijn we weer op pad. Het wordt alsmaar zwaarder, we krijgen kort na elkaar zeker een 10-tal nijdige beklimmingen. Toch zijn we verwonderd hoe snel we vorderen.

  

Iets vóór Orthez, het is dan al 17H00,  breekt de hel los. Opnieuw donder, bliksem en bakken regen. Geen schuilmogelijkheid, we moeten door crossen tot aan de stadsrand en vliegen druipnat een pizzazaak binnen. We bestellen koffie en zijn blij met de schuilmogelijkheid. Ondertussen weten we dat er iets hogerop een Kyriad hotel is. Rond 18H00 kunnen eindelijk weer op pad.

We bekomen onmiddellijk 2 kamers en kunnen al onze kledij laten wassen en drogen. We hebben reuze honger, er is gelukkig een voorgerechten buffet.  We proeven van alles………zelfs meer dan éénmaal. Daarna een flinke chateaubriand met een goede fles wijn. We maken een evaluatie van onze vorige dagen, de vlotte vordering maakt ons optimistisch. De Pyreneeën komen eraan en dat wordt andere koek.

Nog wat telefoontjes naar onze thuisbasis, daarna kruipen we moe maar tevreden in ons bedje.

06-09-2008 om 16:03 geschreven door Via de la Plata

Dag 10 Libourne - Pissos

Donderdag 12 mei 2005

101km    Totale km:    1132km

21°C zon in voor- met 2BF  onweer in namiddag met 4BF tegen

Overnachting : Hotel-Café  Du Commerce  Pissos

Ontbijtbuffet, dat is wel het beste wat je ’s morgens kan overkomen in Frankrijk Het “petit déjeuner “ wordt een grote maaltijd en je kunt van alles blijven eten. Dat doen we hier dan in het Kyrian Hotel. Uiteindelijk, nadat we onze bidons gevuld hebben, zijn we terug op weg.

We dachten dat het vlak zou zijn………verkeerd gegokt, het blijft op en neer gaan, zweten en zwoegen nog ongeveer 40km tot in Cadillac. Nu over de Garonne de autosnelweg en we zien een kilometer lange beboste rechte weg met losliggende kiezel.

Eindelijk………… de Landes. Het is een eindeloze vlakte. Hugo is in zijn nopjes en zet zich op kop. Rijden maar………denkt hij en wij volgen gedwee zijn tempo.

Het wordt na een tijdje zo eentonig. We zijn zeer stil…iedereen is aan het filosoferen denk ik !!!

Hier word mij duidelijk dat deze reis een scharnierpunt in mijn leven is. Ik besef dat deze tocht het definitieve einde betekent voor mijn actief professioneel leven. Blij met alles wat voorbij is en hoopvol voor wat komen zal  !!!! Een overstekende hinde maakt een einde aan het dromerige gedoe……..

Ondertussen is het 14H00, dus gedaan met mijmeren, bij een kerkje met tafel en bankjes houden we halt. De picknick met vers Frans brood, zachte kaas en tomaatjes zal smaken. Als Jacques klaar is met de koffie kunnen we beginnen.

De zon is achter donkere wolken verdwenen, in de verte dreigt er onweer.

Rond 16h00 is het zover, donder en bliksem komen recht op ons af.

We zijn gelukkig juist in het dorpje Sore. Schuilen in een bushokje is de enige oplossing gedurende de wolkbreuk. We zijn wat uit ons normaal ritme. Jacques stapt naar het gemeentehuis en bericht ons: “in de grote omtrek is er geen enkel hotel”. Hij heeft wel een stempel gekregen.  Er is hem aangeraden uit te wijken naar Pissos. Als we niets vinden zullen we kamperen!

Maar Hugo ziet dat niet zitten. Dus op de fiets en…….. rijden maar. Een uurtje later komen we uiteindelijk in Pissos. Bij het dorpscafé stoppen we, wat een geluk. Het blijkt ook de enige plaats met kamers te zijn. We happen toe, er is nog één kamer met 2 bedden voor 4 personen…… Zijn we opnieuw in de vijftiger jaren beland misschien……………????

In het donkerbruine café, staat een onvriendelijke bazin achter de toog. De patron doet de keuken en de dochters dienen op. Langs een krakende trap geraken wij in onze kamer. De badkamer is een afgezette strook in de kamer. Maar ’t is dat of camping. We beslissen hier te blijven. Uiteindelijk valt het nog mee……..We bestellen ook het souper en zijn benieuwd wat de baas zal klaarmaken.

Vóór het avondmaal moeten we onze tijd doden in ’t café van Hotel “Du Commerce”.  Telefoontjes en smsjes……….. hiervoor tijd genoeg. Onze thuisblijvertjes zijn zeer blij…………….. met onze optimistische seintjes vanuit het verre zuiden.

Als we aan tafel gaan blijken we niet de enige pelgrims te zijn. In het zaaltje zitten nog drie Santiago-stappers. We verbroederen en maken een lange tafel.

De pelgrims zijn een Zwitsers koppel (+/- 60 jaar) die hun voettocht begonnen op de Mont-Saint-Michel en een Fransman, oud -militair uit Normandië, zij kwamen elkaar toevallig tegen. Het wordt een lange gezellige avond met veel wijn en zware moeilijke gesprekken. André en Jacqueline hebben al eerder de Camino gedaan vanuit Zwitserland. Ze doen het met max. 25km per dag en willen genieten van de natuur. Na 2 uur tafelen, geraken we toch in ons bed.

Ik vermoed dat er zal gesnurkt en gedroomd worden.

06-09-2008 om 15:31 geschreven door Via de la Plata