20 Dag 18  San Juan de Ortega - Castrojeriz  

Vrijdag 20 mei 2005

Vandaag 72  km    Totale km: 1710 km

Zon  Warm 32°C

Overnachting:Hostal El Manzano  Castrojeriz             

Iedereen is blij gezind, we hebben zeer goed geslapen……..

In de bar van het hotel kunnen we ons ontbijt nemen. Jacques doet, zoals gewoonlijk, zijn uiterste best om ons te bedienen. De bruine broodjes hebben veel succes en een vers glas appelsiensap is altijd welkom.

Burgos ligt zowat op 25km, een zeer grote stad en er is heel wat te zien.

Dus op naar Burgos, in dalende lijn duurt het maar 3/4H en we bereiken de rand van de stad, met enorm veel industrie. Wat… een moeite om de binnenstad binnen te geraken, zo’n verkeersdrukte zijn we niet meer gewoon.

Bij het bereiken van het oude historisch stadscentrum, moeten we regelmatig van onze fiets. We stoppen aan het stambeeld van “El Cid” De ridder, die vocht tegen de Moren, en Spanje weer Christelijk maakte.

Het krioelt hier van toeristen in de smalle straatjes die naar het grote plein lopen. De kathedraal is een opmerkelijk bouwwerk van gotische architectuur in wit kalksteen, wel wat pompeus. Binnen valt het echter tegen, koel en kil. Wat een verschil met de grote Franse kathedralen. Medard is fietsbewaarder, de rest gaat op tocht, overal oude gebouwen en musea, het lijkt wel Brugge.

De talrijke terrasjes nodigen ons uit, een fris wit wijntje laat zich smaken. Er zitten hier ook een aantal opvallend luidruchtige Hollandse fietsers, ze vertrekken gelukkig heel gauw. Daarna kunnen we weer rustig genieten in het zonnetje……….Hoewel, plots komen er marktkramers de pleintjes bezetten. Ze bouwen hun kramen op….Spijtig, het is tijd om te vertrekken. We rijden door poorten onder gebouwen over de “Plaza Mayor” naar de brug over de “Arianzon”. Na wat foto’s volgen we de rivier tot aan de stadspoort.

De rand van de stad lijkt een reusachtige bouwwerf. Ik denk dat ze hier goed bedeeld worden met Europese subsidies.

We stoppen bij een groot baanhotel. Er is een restaurant, maar we zijn te vroeg. In Spanje begint het middagmaal om 14H. Dus wachten met een aperitiefwijntje. Plots stromen de Españoles binnen, de drukte zwelt aan en we haasten ons ook om het “menú del día” te bestellen. Er volgt een slaschotel, konijn en gebak met rode wijn à volonté. Voor 8€ de man hebben we smakelijk gegeten………. Probeer maar eens bij ons of in Frankrijk.

Warm en zonnig 32°C. We trachten kleinere baantjes te nemen maar daar is meer klimwerk. ’t Begint met vals plat maar we blijven stijgen en komen kleine verlaten  dorpjes tegen. Jacques meent te weten dat de Spanjaarden hier een mooie beschrijving voor hebben: “Bij zo’n warm weer zijn in de namiddag enkel de honden en de niet Spanjaarden op straat te vinden”

Ze hebben gelijk,  als we door de dorpjes Tardajos, Villanueva, Yudego, Hontanas en San Antón  rijden komen de honden inderdaad eten bedelen bij onze pitstoppen aan de dorpsfonteintjes. Tussen de dorpjes, eindeloze graanvelden. Plots trekt iets onze aandacht. Een roestend paneel met “Santiago 514km” ook een Hollands koppel, gezien in Burgos, neemt hier foto’s. Nu een lange afdaling naar

Catrojeriz. Zien we in de verte de contouren van de Tempeliers burcht. Een ruïne op een heuvel het is zo’n  herkenbaar beeld uit de boekjes. We stijgen rechts het okerkleurige dorpje in. Naast de kerk vinden we een hostal”El Manzano”……… Oef er is plaats. Onder de appelbomen op ’t terrasje willen we eerst een koel drankje. Regelmatig komen er wandelpelgrims voorbij gestrompeld, voor hen wordt het tijd dat ze kunnen stoppen. Hopelijk is er hier een refugio.

Na een aantal glaasjes zijn we weer op onze positieven, doen onze was, nemen een douche en wandelen het dorp in, op zoek naar een restaurant.

Weer veel te vroeg natuurlijk. Drank kunnen we krijgen, maar eten! Da’s wachten tot 21h. We vinden een knusse bar, Jacques geraakt in gesprek met een Spaanse Pelgrim. De man prijst hem de streekgerechten aan. Wij volgen onze leider en laten aan hem de keuze. Het wordt een avond vol zware filosofische besprekingen, we worden er zelfs moe van, of hebben we teveel gedronken misschien? Een rustige nacht zal aan alles wel de juiste oplossing geven………….We zijn er absoluut zeker van!

14-09-2008 om 19:54 geschreven door Via de la Plata

Dag 19  Castrojeriz  - Terradillos de los Templarios

Zaterdag 21 mei 2005

Vandaag 86  km    Totale km: 1796 km                                 

Bewolkt    18°C

Overnachting : Albergue de los templarios

Om 9H30 met meer bewolking en iets frisser dan de vorige dagen vertrekken we uit het hostalletje “El Manzano “. We krijgen nog een stempel en worden uitgewuifd door de gastvrouw. Buen Camino. Er is nog heel wat te zien in het dorpje, we blijven er nog wat rondhangen en genieten van de schilderachtige vergezichten. Op het gezellige gemeentepleintje kopen we fruit. Het roadboek vertelt ons dat we een paar dagen vlak terrein krijgen.

Na een poosje krijgt Medard last van een schokkend achterwiel. Zijn buitenband dreigt van het wiel te springen, rustiger dus, en een fietsmaker zoeken. We volgen een zandweg tussen de korenvelden en halen een fietser in, een Duitser, hij doet de Camino en duwt maar met één trapper. Door een ongeval heeft hij een stijf been, hij fietst dagelijks 25km en zal in het eerst- komende dorp overnachten. In Boadilla del Camino (een piepklein dorpje van 10 huizen en een kerk) is er een mooie Albergue, we hebben trek in koffie. Een hartelijke ontvangst door de hospitalero, een jongeling die Engels spreekt. Hij maakt koffie met bocadillos, we genieten van zijn terras. In de tuin staat er een mooi metalen “pelgrims” kunstwerk. Mooie fotootjes maken aub.

We blijven een waterloop volgen: “Canal de Castilla”, naast onze fietsweg lopen de wandelende pelgrims. Zij stappen in trosjes van 2 tot 6 en dragen dagelijks alles met zich mee, meestal 12à 14kg. Wij bewonderen hen, maar het is wederzijds zij hebben ook ontzag voor wat wij presteren………na een tijdje moeten we over een stel oude sluizen en komen in Frómista.

Hier is eindelijk nog eens iets te zien en te beleven. We eten een kleinigheid op het plein aan de gekende kerk “San Martin”. Voor zo’n klein dorp een zeer mooi Romaans kunstwerk met veel toeristen. We krijgen een stempel.

We volgen opnieuw de echte wandel Camino, en wanen ons in het land van Don Quichot, een eindeloze hoogvlakte “La Meseta” een stoppellandschap. Het is stoempen om hier zo vlug mogelijk voorbij te zijn. Nu moeten we toch iets vinden om Medard te helpen met zijn achterband………

In Carrión de los Condes vinden we een bar, wat eten en drinken is welkom. Ondertussen vraagt Jacques naar een fietsenmaker. Een plaatselijke bar bezoeker wil ons de weg wijzen. Wij volgen en komen bij een garage terecht. Gesloten !!! Jacques trekt zijn stoute schoenen aan, belt aan bij het huis ernaast. Hij heeft geluk, de vrouw komt opendoen, de baas is niet thuis. Geen nood, Jacques en Medard stormen de winkel binnen en gaan op zoek naar een passende buitenband. Spoedig komen ze terug met het nodige, betalen de vrouw de aangeplakte prijs en beginnen de herstelling op straat. De señora blijft verbouwereerd achter, ze begrijpt er kennelijk niets van.

Het is bewolkt en fris geworden. Nu volgen we de drukke N120, maar we willen zo vlug mogelijk een albergue vinden en beslissen tot Terradillos de los Templarios te fietsen.

 Na een beetje zoekwerk vinden we de albergue, enkel een klein poortje geeft toegang op de binnentuin. We krijgen een kamer voor ons vier. En er is mogelijkheid om een avondmaal en ontbijt te hebben. Hier blijven we!

Er heerst een gezellige drukte in ons verblijf. We schatten dat er een 15-tal Pelgrims zijn. We kunnen ons wasje doen en er zijn prima douches. In het keuken gedeelte komen alle pelgrims samen. Aan lange tafels eten we met de anderen, wij zitten tussen Zweden, Fransen en Spanjaarden. Onmiddellijk wordt er vriendschap gesloten! Na het avondmaal blijven we lang praten met de Fransen, maar wat blijkt er na een tijdje, er zit ook een Vlaming tussen. De man komt uit Tremelo en heeft West-Vlaamse roots. Wel een zonderling, hij heeft al een paar keer op punt gestaan om te stoppen, maar zet toch door via allerhande toevalligheden. We blijven met de nodige wijn doorpraten, er zijn nog meer stappers die aanmoedigingen kunnen verdragen.  Na een poos wordt het brabbelen en we beseffen dat we morgen nog verder moeten. We druipen af op zoek naar onze kamer……………alweer zijn we de laatsten.

14-09-2008 om 19:58 geschreven door Via de la Plata

Dag 20 Terradillos de los Templarios -   Léon 

Zondag 22 mei 2005

Vandaag: 71 km  Totale km: 1867 km

Bewolkt     14°C     ’s avonds zon  20°C

Overnachting: Hotel San Martin  Léon

We moeten goed geslapen hebben het is 8H00. We hebben alles voor ons alleen, douches, wc’s enz……..Nuestros amigos compañeros peregrinos  zijn vroege vogels. Het ziet er wat koud en bewolkt uit, zo’n 14°C, toch is de zon af en toe van de partij. De eetplaats is verlaten, de 2 vrouwelijke hospitaleras  kijken verwonderd! Toch maken zij voor ons een goede bocadillo con tortilla en koffie, we krijgen zelfs een vers sinaasappelsapje. Jacques heeft duidelijk zijn overtuiging en zijn charmes moeten laten gelden !!!

We overlopen onze wegwijzer, het zou wel eens onze laatste vlakke rit kunnen worden.

Er staat een koude tegenwind, we kruipen op een lintje en doen het rustig aan.

Regelmatig steken we wandelaars voorbij, zelfs de peregrinos waar wij gisterenavond mee aan tafel zaten. We wensen ze telkens een Buen Camino en krijgen hetzelfde terug. Bij onze eerste stop, in Sahagún, om ons wat op te warmen………is een koffie welkom. De bar zit vol pelgrims, de meeste nemen hier hun ontbijt. Er is ook een kwieke Hollandse dame van 75 jaar, zij herkent mijn “Gazelle-fiets” en denkt dat wij Nederlanders zijn. Haar woordenvloed is niet te stuiten, zij heeft al 2 maal de Camino gefietst en wil nu alles nog eens rustig te voet afhaspelen. Wij moeten haar vol bewondering laten ratelen. Dat wordt moeilijk voor Medard hij wil haar ons verhaal vertellen, maar hier komt hij duidelijk te kort……..zij overtroeft hem met haar woordenvloed. Later komt ook onze Vlaamse vriend binnen. Zijn enthousiasme is duidelijk gedaald. Wanneer we hem verlaten vragen wij ons af, of hij ooit Santiago zal halen ????

Na deze lange pauze komen we in een verlaten landschap. Dit moet echt de        ” Meseta“ zijn, een onbewoond vlak desolaat gebied. We moeten in een waaiertje opboksen tegen de wind, ik voel mij als benjamin geroepen om kop te trekken.

Regelmatig komen we kleine standbeeldjes en stenen kruisjes tegen, blijkbaar moeten er hier pelgrims overleden zijn. Allez ………Kom hier maar eens aan je einde !!!!!!! Rechts van ons, aan de horizon, zien we duidelijk besneeuwde bergtoppen……..En maar stoempen, het blijft maar duren, we zijn blijkbaar alle vier aan het mediteren.

Rond 14h00 krijgen we honger, maar er is dorp noch stad te bespeuren. In de verte zien we links van ons enkele huizen en rijden er haastig naar- toe. Inderdaad, een dorpje van één straat met één bar. Er zitten enkele dorpsfiguren. Meer dan een wijntje en elk 3 tapas krijgen we niet. Medard wil alle eten opkopen, maar dat lukt niet. Teleurgesteld moeten we verder………            Ons roadboek geeft als eerste dorp Mansilla de las Mulas aan, wij schatten nog 15km. En inderdaad het is nog zo ver. Aan het dorpsplein stoppen we en vliegen een overvolle bar binnen, hier moet je geduld hebben, maar we geraken toch aan een “Menú del día” met een overvloed aan wijn en de gebruikelijke Spaanse ambiance.

De volgende stop moet Léon worden…….

We zien van zeer ver de stad liggen, volgen nu de Camino-bordjes en komen zonder moeite in het centrum tot aan de prachtige kathedraal. We trakteren ons op een ijsje. Jacques heeft ondertussen al een Hostal gevonden: “San Martin” juist achter de kathedraal. We mogen onze fietsen bergen in de beneden hal en krijgen twee toffe kamers met elk 2 bedden, sic. Hij verdient een pluim onze

Jacques.

Het is zondagavond en er heerst een ongelooflijke wandeldrukte in de oude binnenstad. Wij flaneren ook als echte Españols door het centrum en doen af en toe een terrasje. Vóór 21h geraken we toch niet aan een avondmaal………  De zondag mag het wel iets extra zijn, we eten in een deftig restaurant à la carte, Jacques helpt gelukkig bij de keuze.

Voldaan wensen wij elkaar buenas noches.

14-09-2008 om 20:01 geschreven door Via de la Plata

Dag 21 Léon  - Astorga  

Maandag 23 mei 2005

Vandaag: 54 km Totale km: 1921 km

Weer:   Zon         22°C

Overnachting: Albergue  San Javier  Astorga

Wat was dat lekker slapen in een bed met lakens, en dan nog in deze kalme omgeving!!!!

We verzamelen om 8h30, op het plein aan de hoek van de kathedraal. Daar is een grote bar, hier zullen we ons ontbijt nemen. Het is een plezier om te zien hoe Spanjaarden omgaan met het ochtend ritueel. Jacques bestelt, we wachten en bekijken het spektakel. Er komen en gaan, meestal bedienden en secretaresses. Vluchtig nemen ze een koffie en een croissantje, verkopen veel gekwetter en zijn weer weg. Uiteindelijk krijgen we appelsiensap, koffie, croissant en ander lekkers………..we nemen er onze tijd voor.

We blijven nog wat hangen in de stad, er is veel te zien. We zijn op zoek naar een apotheker, Medard moet zijn medicatie aanvullen. Hij wordt nergens bediend, men eist een voorschrift. We komen aan het postgebouw. Ik stuur wat overbodige kledij naar het thuisfront. Dat vraagt tijd, hier maken ze zich niet druk. Nadien gaan we in een computerwinkel mijn fototoestel-memory stick leegmaken en verplaatsen op een usb-stick. Ik kan beginnen aan mijn 2°reeks foto’s. Ondertussen is er volop zon en het is ongeveer 22°C. We volgen de Camino bordjes langs de rivier en geraken gemakkelijk uit de stad.

Nu langs de N 120, ook de stappers doen dit. Iets verder ligt er een drukke autosnelweg. Dat maakt het wat minder druk voor ons. Het wordt etenstijd en een baanbar is vlug gevonden. Er heerst een gezellige sfeer, maar voor een menú is het wachten tot 14h. We doden de tijd met een fris wijntje. Nadien volgt er een overvloed aan eten en drinken voor 8€ de man, onvoorstelbaar…………..De Spanjaarden vergasten ons weer op een spektakel, met een luidruchtige TV waar niemand naar kijkt, veel gebabbel en drukdoenerij……..het zijn echte macho’s.

Heel vlug komen we in “Hospital de Orbigo” een typisch plaatsje. Er is een witte kerk, de toren is overvloedig bezet door ooievaars. Op de brug over de rio Orbigo  houden we onze siesta. Enkel het gekwetter van de ooievaars en een aanstormende kudde schapen verstoort de stilte. Jacques herinnert zich de camping naast de rivier waar hij met Annie op zijn vorige reis een nachtje doorbracht. We geraken hier moeilijk weg toch sukkelen we op een gezapig tempootje in Astorga. Het is nu zeer warm, wat rusten op het plein vóór het Palacio Gaudi en de kathedraal, dat doet deugd. Na een praatje, bezoeken we de kerk en het museum.

In een klein straatje bij het plein vinden we “Albergue San Javier”. Er is plaats, dus hier overnachten. Onze fietsen kunnen op het bebloemde binnenplaatsje. We krijgen een kamer voor 12 personen…….Er liggen al peregrinos te slapen, we trachten stil te blijven. Er is een groep Canadezen en een ploeg Duitsers, ze zijn zeer moe!

Het zijn allemaal studenten, enkelen spreken zelfs Frans en weten ’t een en ’t ander over Brugge. Ze zitten met pijnlijke voeten, er liggen overal zalfjes en windsels. Na onze douche doen we een wandeling. Wat een mooi aantrekkelijk stadje. Rustig en prachtig weer….Wat wens je nog meer!

De vriendelijke hospitalero geeft ons enkele adressen om het avondmaal te nemen…..na wat zoeken vinden we een groot restaurant. We zijn niet de enige peregrinos, aan een paar tafels is er al veel plezier. Wij bestellen een ruime maaltijd met een lekker flesje wit en rood en genieten met volle teugen. Na nog een lange filosofische praatavond, slenteren we naar onze slaapkamer

Als allerlaatsten natuurlijk! Het is al doodstil, onze medepelgrims genieten al van een deugddoende nacht. Bewonderendswaardig, die stappers, en ze komen werkelijk van overal, over de gehele wereld kennen ze de Camino de Compostela. Slaapwel………. Hopelijk geen gesnurk!

14-09-2008 om 20:04 geschreven door Via de la Plata

Dag 22  Astorga - Ponferrada  

Dinsdag 24 mei 2005

Vandaag 55 km      Totale km: 1976 km

Zon, warm         30°C

Overnachting: Albergue  San Nicolas de Flue  Ponferrada

Ze kunnen het niet laten, die stappers, ze maken ons om 5h00 wakker en het duurt één vol uur voor ze weg zijn. Om 8h30 zijn we de enigen die de eetplaats nog gebruiken. De gastheer ruimt al op. Alle restjes zijn voor ons. Gelukkig hadden we gisteravond een uitgebreide maaltijd.

Onze fietsen krijgen een extra nazicht. Het wordt een bergrit, dat is niet alleen stijgen, maar de remmen moeten in orde zijn om de afdalingen goed te kunnen doen. Een beetje lucht bijsteken kan ook geen kwaad. We waren zeer graag in Astorga, en het duurt wat eer we het gezellige stadje verlaten.

Het wordt niet alleen een mooie, maar ook een warme en lastige rit. Het is een aantrekkelijk landschap met dicht bij ons groene heuvels en bergketens. Na Rabanal del Camino, krijgen we méér dan stijgend vals plat. Maar… eerst eten aub………..Hierna begint de klim naar “Cruz de Ferro” 8km met afwisselende stijging tot 8% De heidestruiken zijn roodpurper en overal staan bloemen in bloei. In gesloten groep klimmen we op ons twee na kleinste verzet, het is veel zweten en drinken……..maar we doen het goed. Bij het laatste stukje, aan 12% waar we een Duitse vrouw inlopen, kunnen Hugo en Medard het toch niet laten een spurtje te doen. Hugo laat zich niet verrassen en Medard moet zich tevreden stellen met 2° plaats op de top.

We zijn op het hoogste punt van de Camino 1504m, hier staat een hoge houten boomstam met een ijzeren kruis. We gooien onze, van thuis meegebrachte steen op de enorme hoop, symbolisch zijn we van onze levenslast verlost.

Jacques maakt koffie en we bewonderen, op het bankje het adembenemende uitzicht. Onze kuiten en bovendijspieren kunnen een beetje rust verdragen. Ondertussen is de Duitse dame ons komen vervoegen en geniet mee van de koffie. Verderop is een groep jonge Hollandse wielertoeristen die begeleid worden door een mobilhome, hun middagmaal aan het nemen. Zij komen onze fietsen en bagage inspecteren, ze zijn verwonderd over onze prestatie.

Er volgt nu een sensationele afdaling van 18km tot in Molinaseca. We vliegen aan 60km/h door de ruime bochten. Enkel in de smalle straatjes van een 2-tal spookdorpjes moeten we wat afremmen. Ikzelf ben wel de slechtste klimmer, maar bij het dalen kan ik zonder één trap bij te geven iedereen vóór blijven. Mijn gewicht doet blijkbaar wonderen. Op de brug over het riviertje “Meruelo” in Molinaseca wacht ik enkele minuten op de anderen. Ik meen dat de afdaling steiler is dan de klim.

We besluiten hier ons middagmaal te nemen…….Op een terrasje aan de boord van het riviertje vleien we ons neer. Na een tijdje krijgen wij het gezelschap van een groepje peregrinos, een vrouw met haar twee dochters en een jonge man. Ze willen hun voeten verzorgen en eten. Jacques is nieuwsgierig naar hun avontuur. De vrouw, een typisch Amerikaanse, blijkt al haar hebben en houwen verkocht te hebben, doet nu de Camino en heeft nog geen enkel zicht op haar verdere levensloop. Later komt ook de Duitse vrouw ons vervoegen, zij zal hier wachten op haar compagnons en heeft contact via de gsm. Ze is een luxe pelgrim, van stad naar stad met een bus, en soms eens op de fiets of stappend. Blijkbaar zijn er steeds meer van deze zogezegde pelgrims!

We besluiten tot Ponferrada te rijden nog een 10-tal kilometer in dalende lijn. Jacques kent hier een prima Albergue gerund door het Zwitserse genootschap. Daar zullen we overnachten. De Hospitalera (refuges-bazin)  moet onze geloofsbrieven en stempelboekjes zien, we worden aanvaard. Zij beheert de albergue als een moederoverste uit de oude tijd. Op gebiedende toon laat ze verstaan dat er straks een misviering is in de kapel. Jacques is zo onder de indruk van deze bazige vrouw dat hij toegeeft, straks de mis te zullen bijwonen!!!!! We krijgen een slaapplaatsje in de grote kelderzaal. Ik denk dat er hier wel 100 man kunnen slapen. Ongeveer de helft is bezet.

Na de verfrissing en de linnenwas gaan we, opvallend, naar het gerestaureerde kapelletje. De mis is volop bezig en het pastoortje wijst ons een plaatsje aan. Nu kunnen we niet meer terug………Bij het “Onze Vader” wordt Jacques,waarom hij (?) uitgenodigd  als voorlezer te bidden. Jacques kan gelukkig in ’t Spaans uitleggen dat hij zijn gebeden niet meer kent. Als we na de mis de albergue verlaten, is onze moederoverste duidelijk tevreden, zij heeft controle gehouden bij de kerkdeur. Wat zijn wij toch brave pelgrims……….

We hebben ruim de tijd om Ponferrada te bezoeken, er zijn heel wat antieke gebouwen, kastelen en kerken…….Onze voorkeur gaat naar een pleintje met een terrasje. We hebben grote dorst en een flinke pint verdiend. Uit het stadje brengen we brood, zachte kaas, tomaten en enkele flessen rode wijn mee en bezetten een tafel in de tuin van de refugio naast de sierlijke totem.

Van onze moederoverste krijgen we eetgerief en we bezorgen ons een aangenaam, gezellige en zelf gemaakt avondmaal. Het is een zwoele avond en met een extra glaasje wijn vieren we onze 3° week fietsplezier. We vormen een echte groep vrienden en blijven doorpraten tot het donker wordt. De lichten worden gedoofd, we moeten naar bed………

15-09-2008 om 15:54 geschreven door Via de la Plata

Dag 23  Ponferrada  - Triacastela

Woensdag 25 mei 2005

84 km  Totale km: 2060 km

Zon, warm         30°C

Overnachting :  Albergue  Olribo  Triacastela

7h00 Hugo is al op, Medard is wakker en Jacques geeft ook tekenen van leven. De wandelaars hebben ons laten slapen………

8h00, moederoverste wuift ons vriendelijk uit en wenst ons goede reis, ze is blijkbaar tevreden over ons! Buen Camino.

We moeten nog eten, dus trekken we het stadje in. De eerste de beste bar springen we binnen en volgen ons ochtend ritueel. We weten dat er vandaag opnieuw een bergrit komt. Na het ontbijt nemen we nog de tijd om foto’s te nemen van het kasteel. (een Tempeliersburcht)

Het wordt stilaan weer 30°C en we genieten van de natuur en het prachtige uitzicht. Alles is mooi groen en voorlopig is het vlak, of vals plat, met hier en daar een molshoop. Vanaf Villafranca, waar we toch nog een kleinigheid eten, volgen we een dieper gelegen rivier, de wandelaars volgen ook deze baan. Er zijn zeer veel stappers en wij worden overvloedig aangemoedigd. Hoog boven ons, volgt de autosnelweg ook de Camino. Er zijn prachtige, gewaagde bruggen en viaducten, op ranke pijlers. Ik sta in bewondering voor de Spaanse bouwkunst.

 Blijkbaar is onze aandacht wat verslapt, we rijden verkeerd, Hugo en Medard sprinten een sterk hellende weg op en ijveren om als eerste boven te komen. We moeten een 3-tal kilometer terug en ja nu begint de eigenlijke beklimming naar O Cebreiro. We zijn nu in Ruitélan. De eerste kilometers klimmen we samen, maar algauw moet ik Hugo en Jacques laten gaan Medard blijft voorlopig mijn tempo volgen. Er zijn stijgingspercentages van 9 tot 14%. We kunnen op de fiets blijven maar ik denk dat er elke 5m een zweetdruppel van mijn neus valt. Aan 7km/h zie ik mijn 3 compagnons steeds verder afstand nemen.  Gelukkig kan ik hen blijven zien en wachten ze mij op in het dorpje O Cebreiro op 1109m.

O Cebreiro is een mini dorpje met een middeleeuws kerkje en een 20-tal huizen. Deze huizen zijn ovaalvormig met strooien daken en zitten half in de grond. Jacques geraakt aan een mooie stempel en vindt een bar, de barmadam heeft niet veel goesting om eten te maken, we krijgen wel een soort gevulde pannenkoek en wijn. Het smaakt ons en we krijgen zelfs een 2° stuk. Jacques moet wel al zijn charmes laten gelden.

Na ons etentje moeten we nog hoger naar de “Alto del Poio” op 1335m. We geraken een beetje buiten adem aan het standbeeld van de stappende peregrino. Een Duits paar mobilhomepelgrims is bereid ons te fotograferen. Dit was werkelijk de zwaarste beklimming tot nu toe van de reis, ik hoop, dat er geen zwaarder meer komen! We zijn alle vier een beetje kapot maar fier en voldaan, we hebben een heerlijk gevoel, wat een kick………..

Als ons zweet opgedroogd is kunnen we aan de afdaling beginnen. We spreken af elkaar op te wachten in Triacastela. Het wordt een spectaculaire afdaling. Gelukkig is het prachtig weer, de bochten zijn ruim en overzichtelijk en er is geen autoverkeer.

Ik vlieg aan 68km/h naar beneden Jacques tracht mij te volgen maar moet heel wat bijtrappen. We zien elkaar terug aan “Albergue refugio del Oribio” in het dorpje Triacastela. De afdaling is 12km en heeft maar enkele minuten geduurd.

We worden ontvangen door 2 dames, de refugio of albergue (?) is nieuw. De hospitalera doet haar best om alles zo perfect mogelijk te houden.

We moeten één voor één alle documenten invullen en onze geloofsbrieven worden geïnspecteerd. Zij maakt ons duidelijk dat we in Galicië zijn………… Er zijn zeer nette douches en wc’s, de stapelbedden lijken prima. De gastvrouw is ook bereid onze was te doen en we kunnen alles op een rekje laten drogen in de zon.

We doen inkopen voor de volgende dag. Bij de bakker en de kruidenier beseffen we dat ze hier toch nog een 40 à 50 jaar achterlopen. Medard neust in de bakkerij en ziet machines zoals deze van in zijn beginjaren, het winkeltje kan ijveren met dat van mijn moeder van in de jaren vijftig. Maar de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Iedereen in het dorpje lijkt wel familie van elkaar.

Op aandringen van onze gastvrouw verzeilen we in een dorpsbar, vol geestdriftige voetbalgekken, ze hangen in groep rond de TV, er is een Europabeker wedstrijd……..

We zetten ons ver van het gewoel. De baas komt zijn menu verkopen. Wij verstaan er niets van, maar laten blijken dat we het goed vinden. Het wachten wordt opgevuld met een overvloed aan frisse wijn. De vrouwtjes worden opgebeld, iedereen stelt het goed. Ze worden het blijkbaar gewoon zonder ons, maar we kunnen al een beetje uitzien naar het einde van de tocht.

Het wordt een zwoele avond met diepgaande gesprekken,politiek,filosofisch en nog veel meer………. Tot we onze gedachten niet goed meer kunnen ordenen…………...

We besluiten wijselijk onze slaapplaats op te zoeken………

15-09-2008 om 16:18 geschreven door Via de la Plata

Dag 24   Triacastela - Ligonde  

Donderdag 26 mei 2005

Vandaag : 68 km        Totale km: 2128 km

Zon, warm         25°C

Overnachting:  Albergue de Peregrinos de Ligonde

Een voor een zijn ze vertrokken de wandelaars, ze hebben ons niet veel gestoord. Maar er zijn er een paar achtergebleven, Engelsen met spierkwetsuren, ze zullen de rest van de tocht met het openbaar vervoer afwerken.

De eetplaatskeuken is voor ons alleen. Medard maakt ons brood weer vers door op te warmen, het smaakt geweldig. Jacques scherpt zijn Spaans aan, hij heeft een lang gesprek met onze gastvrouw. Zij is nieuwsgierig naar onze belevenissen. Hij heeft het zo druk en vergeet zelfs te eten. Haar familie komt ook meeluisteren.

We nemen onze tijd, het is ten slotte maar 150km meer tot Santiago. En we hebben nog één week vooraleer we terug naar huis kunnen.

Rond 10h geraken we, na wat fotootjes, toch weg. Als je denkt dat het klimmen gedaan is dan ben je verkeerd. We moeten 8km aan 8% klimmen naar de “Alto de Riocabo” en dit na zo’n zware avond……..we blazen ervan. Dan volgt er gelukkig een mooie afdaling naar Samos. We moeten wat uitrusten bij het klooster. Er is een prachtige tuin, een bankje doet wonderen, veel water drinken ook………….

Het blijft mooi en zonnig maar ietsjes frisser +/- 25°, prachtig fietsweer. De klimmetjes volgen elkaar op, elke keer na het kruisen van een riviertje is het duwen en puffen. De omgeving doet ons denken aan onze Ardennen en aan een Engels landschap. Groen en muurtjes van gestapelde stenen in de weiden. Nu dalen we tot Sarria, af en toe door bossen met eucalyptus bomen. Na twee bergjes zien we vanuit de hoogte het kunstmatig meer van Portomarín. Het is een mooie afdaling tot aan de brug. We zullen middagmalen in het herbouwde stadje.

Portomarín is een begrip bij de peregrinos, bijna alle stappers blijven hier overnachten. Het is dan ook zeer druk, overal zie je grote rugzakken en rustende pelgrims. Velen zoeken naar schaduw, want de zon brandt in de bruingele straatjes. Ook wij vinden op een schaduwrijke plaats een terrasje waar een menú del día opgediend wordt………we moeten geduld hebben. Medard en Hugo willen een grote frisse pint, Jacques en Bob drinken een fris wijntje…..en genieten…………. Plots komt er een fietser voorbij, wij bemerken een “Duvel-reklame” op zijn broekspijpen……..Dit moet een Vlaming zijn! Medard roept en ja hij verstaat ons. We nodigen hem uit en hij wil ook zijn dorst lessen. Johan doet als éénling de Camino en is vertrokken uit het Antwerpse, enkele dagen na ons. Hij zit wat in de put en is eerder pessimistisch. Na wat gebabbel, gelach en enkele pintjes komt hij op zijn positieven. Hij wil hier overnachten. Maar wij kunnen hem overtuigen nog een eindje met ons mee te rijden. Het zal zijn moraal ten goede komen. Hij komt mee, zijn gezicht geraakt opgefleurd en hij geniet duidelijk van ons optimisme.

20 km verder in Ligonde hebben we er genoeg van, in het piepklein dorpje is er een gemeentelijke Albergue met 20 plaatsen. Jacques kan 5 plaatsen versieren en onze fietsen moeten wij in de keuken bergen. Het is er kalm en net. We slapen met 6 op de kamer………er is nog een Waalse stapper André uit Charleroi, een pezige man +/- 65 jaar. Hij houdt zich wat gedeisd en is blijkbaar niet gerust bij de 5 Vlamingen. Na onze wasbeurt hebben we dorst en honger. Het bar terrasje naast de Albergue is ver genoeg. Johan doet zijn verhaal: Zijn pelgrimstocht is een dubbele belofte maar blijkt voor hem een zeer zware opdracht. Hij is opgelucht dat hij morgen in Santiago zal toekomen. Het wordt opnieuw een late avond met wijn en diepgaande filosofische gesprekken………met spleetoogjes sluipen we naar ons bed.

15-09-2008 om 16:41 geschreven door Via de la Plata

Dag 25  Ligonde - Santiago de Compostela  

Vrijdag 27 mei 2005

Vandaag 82 km   Totaal:  2210 km

Voormiddag goed . Namiddag regen en fris  16°C

Overnachting hostal Roxa Santiago de Compostela

Euforisch….. dat komt niet elke dag voor………Maar vandaag wordt het “DE” grote dag. Nog 80km en we zijn er “Santiago de Compostela” Om 7H30 vertrekt onze Belgische medepelgrim André, we krijgen nog juist de tijd om hem uit te wuiven.

Het is wat fris maar de zon is van de partij, eerst een ontbijt. De bar naast de deur is druk bezet, door wandelaars. De bazin herkent ons en we bemachtigen een plaatsje, appelsiensapje, koffie en croissantjes. Het is weer feest…..terwijl we onze reisroute bestuderen, komt er een stel jonge Vlamingen binnengewaaid. Ze horen ons West-Vlaams en komen onmiddellijk bij ons zitten. Man en vrouw circa 30 jaar, doen de Camino te voet maar dan in tegenovergestelde richting. Ze geraken niet uitgepraat over het feit dat de plaatselijke bewoners hen tegenhouden en hen proberen terug te sturen. De Spanjaarden kunnen maar niet begrijpen dat zij…?  Wegwandelen van Santiago.

Rond 9H00 springen we op de fiets en volgen de kleinere baantjes net zoals de stappers. Het blijft toch nog flink op en neer, korte klimmetjes van 5% door mini dorpjes. Groen en bossen met veel riviertjes, het is net alsof we door tunnels moeten rijden, een beetje zoals de holle wegen van het Hageland. In Palas de Rei worden we door de dorpsbewoners tegengehouden, ze sturen ons een klein padje op. We vertrouwen ze, maar na enkele kilometers moeten we over stapstenen door een riviertje. Niet zo eenvoudig met zwaar bepakte fietsen. Gevloek bij Johan en Hugo, de stappers blijven onze circustoeren bewonderen. We geraken toch op de goede weg en beslissen nu de hoofdweg te volgen.

In Arzúa besluiten we te eten, het is nog te vroeg maar een bocadillo en koffie kunnen we krijgen. Na onze helse rit is dit welkom. De zon is verdwenen en het wordt fris en grijs. Zullen we in de regen Santiago bereiken? Na enkele kilometers is het zover, motregen doet ons naar de capes zoeken……..da’s lang geleden. Voor  we het goed beseffen rijden we, net zoals op onze 1°dag, als slijkhondjes naar ons doel.

Alles is grijs en we houden een ploegentijdrit. We komen voorbij het vliegveld en klimmen naar “Monte do Gozo” van daar moet het uitzicht op de stad Santiago grandioos zijn, maar we zien enkel wazige regenbeelden. Na een spectaculaire afdaling komen we aan de stadsrand, Het grote verkeersbord met “Santiago de Compostela” geeft ons vleugels. We klimmen de stad binnen en geraken tussen het drukke verkeer tot bij de historische kern. Nu wordt het eenvoudig, we volgen de stappers door de smalle straatjes. Geëmotioneerd rijden we tot op het midden van het plein vóór de kathedraal.

Eindelijk. Wie had dat ooit kunnen denken.

Na 25 dagen staan we er, “doel bereikt”. We wensen elkaar proficiat en worden ook door omstaanders gefeliciteerd, het is een drukte van aankomende pelgrims. Iedereen straalt van geluk.

Wat een belevenis. Daar hebben we jaren van gedroomd en nu is HET werkelijkheid geworden. We zijn fier en laten ons uitvoerig fotograferen.

Als we wat op onze positieven geraken, stappen we naar het pelgrimsbureau om ons getuigschrift op te halen. Aanschuiven geblazen…..elke pelgrim wordt gecontroleerd vooraleer zijn getuigschrift opgemaakt wordt. We moeten ons stempelboekje afgeven en vraagjes invullen. Denkelijk voor de statistieken. De jonge man doet zijn werk grondig. Hij ziet mijn eerste stempel “St-Andries Abdij Brugge” 3/03/05. Dit stelt hem blijkbaar tevreden. Hij vraagt mij in ’t Frans of we daar vertrokken zijn. Ik maak het hem niet moeilijk en knik bevestigend. Hij is al in Brugge geweest en heeft in Zevenkerke verbleven ter gelegenheid van de H. Bloedprocecie. Hij weet geen raad met mijn voornaam “Bob” er wordt een groot boek boven gehaald om de heilige naam te zoeken. Ik verwijs naar Robert, hij blijft maar zoeken….En vraagt mij of ik de datum van mijn naamfeest ken……….7 juni !!!

Hij slaat zijn boek open en glimlacht. Het is juist! Knikt hij. Ik blijk in het Latijns “Robertum” te noemen. We krijgen ons diploma en nog wat stempels………….Nu zijn we officieel Santiago de Compostela Pelgrims.

We gaan er één op pakken zeker?…..Lang moeten we niet zoeken. Er zijn bars genoeg. Nu nog zorgen voor overnachtingen !!! We willen in een echt bed slapen, dus een hotel of pension.

Buiten het antieke centrum vindt Jacques op plaza Roxa een Hostal.

We moeten de fietsen meenemen naar de 1° verdieping. 3 kamers met elk een afzonderlijk bed en een gemeenschappelijke badkamer. Wat moet je meer hebben.

Nu toch eerst wat telefoontjes en sms-jes met de melding van onze aankomst.

Op het thuisfront zijn ze fier op ons en blij dat het zo goed verlopen is.

15-09-2008 om 17:04 geschreven door Via de la Plata

Dag 26  Santiago de Compostela

Zeer slecht geslapen. Feestvierende Spanjaarden hebben de complete nacht, op het plein, kabaal gemaakt. Een goed ontbijt moet verandering brengen.

Er is een bar-restaurant recht tegenover ons verblijf. Sinaasappelsapjes, veel koffie en croissantjes doen wonderen. We krijgen stilaan ons goed humeur terug. Enkel Johan blijft last hebben, hij doet zenuwachtig en wil zo vlug mogelijk vertrekken. We laten hem zijn gang gaan, maar vinden het spijtig dat hij niet geniet van een dagje Santiago. Na een zeer kort afscheid blijven wij met ons viertjes achter………..

Om 10h trekken wij te voet de stad in. Op het plein vóór de kathedraal krioelt het van het volk. Er blijven maar wandelaars toekomen. Ze maken veel kabaal en juichen als kleine kinderen, ze hebben het gehaald. Er hangt hier werkelijk een magisch sfeertje. Niettegenstaande onze eigen filosofische levensbeschouwing, laten we ons toch meedrijven in dit ongewone gedoe en doen onbegrijpelijk volgzaam mee……aan alle rituelen……….….Het zit ons blijkbaar nog steeds ingebakken. Nonnetjes en pastoors hebben hun werk in der tijd goed gedaan………….Bij het binnenkomen van de kathedraal legt men de hand op de pilaar (levensboom).

Daarna gaan we naar het hoofdaltaar. Via een trap geraken we bij het beeld van Sint-Jacob, vervolgens naar de crypte onder het altaar waar het graf zou zijn.

Het wordt nog drukker en we besluiten een gunstig plaatsje te zoeken. Om 11h30 begint een nonnetje pelgrimsliederen aan te leren………Tegen 12h komen er een reeks pastoors om de mis te starten. Een afgevaardigde van de “Santiago gemeenschap” komt aankondigen hoe, vanwaar en hoeveel pelgrims, er de dag voordien toegekomen zijn. Wij horen dat er “cinco en bicicleta de Bélgica” bij zijn………..Wij dus, allé wat een eer.

Op het einde van de mis wordt het “Botafumeiro” (twee meter grote wierookvat) naar beneden gelaten.

Een 7-tal in bruine paters geklede mannen trekken aan een dik touw. Het wierookvat krijgt een slingerende beweging die steeds groter en hoger wordt. (Blijkbaar zou dit vroeger gediend hebben om de lijfsgeur van de pelgrims te doen oplossen!) Een spectaculair schouwspel met veel camera geflits. We hebben deze show dan toch ook weer meegemaakt………..Het blijft indruk maken!!!!

Medard heeft het offerblok gevuld met meegekregen euro’s en Hugo heeft ook zijn beloftes kunnen houden. We hebben er dorst van gekregen…..dicht bij de kathedraal vleien wij ons neer in een bar en doen enkele bestellingen. Het is niet zo’n goed weer, we missen de zon en de warmte van de vorige dagen. Na wat geslenter wordt het stilaan etenstijd……….Een overvol Italiaans restaurant is de oplossing.

We worden door de patroon in de watten gelegd en blijven maar hangen, hij heeft belangstelling voor onze avonturen. Hugo krijgt zelfs een Santiago poster. En als toetje moeten wij proeven van allerhande zelf gemaakte drankjes………..

Uiteindelijk moeten wij wat wandelen, anders zouden onze afgevallen kilootjes vlug kunnen terug zijn. We beginnen de stad wat te kennen en te appreciëren er is een historisch hart, zo’n beetje als in Brugge. Alles is gesitueerd rond de kathedraal. Het is opvallend hoeveel kerken er zijn. Bijna alles wat je ziet is in functie van de Camino-tocht. De pelgrims worden wel een beetje uitgebuit.

Als avondmaal willen wij eens een goed dik stuk vlees eten. Op het plein aan onze hostal nemen wij laat op de avond het souper met overvloed aan wijn.

Het is best dat we niet ver moeten en vlug in ons bed geraken.

Zouden we dromen van het zwevend wierookvat ??? Of van de Pyreneeën ???

Of van een volle aflaat…maar….het is geen Heilig jaar dus geen volle aflaat !!!! Wat is het nu ??  Hoe? zijn onze zonden dan toch niet vergeven???

Is een tocht nu of in een Heilig jaar niet even zwaar? Een jaar is een Heilig Jaar, wanneer de naamdag van de apostel St. Jacob op een zondag valt. Dit gebeurt elke 6-5-6 en 11 jaar. ………. Zouden ze het daar boven zelf wel allemaal begrijpen???

Gewoon doen wat je moet doen, zeker !!!! Ook al zijn we niet heilig.

We blijven maar rustig dromen en ons amuseren.

15-09-2008 om 18:11 geschreven door Via de la Plata

Dag 27  Santiago de Compostela  ---  Cap Fisterra 

Zondag 29 mei 2005

92 km   Totaal:  2302 km

Grauw grijs motregen 13°C

’s avonds zon en warm    20°C

Ze hebben ons weer wakker gehouden, die duivelse Españoles.

De gehele nacht hielden ze feest op het plein vóór onze kamer.

Zingen en ratelen in hun onverstaanbaar taaltje…..wat een gedoe!!!

Na ons ochtendritueel zijn we blij dat we onze fietsen kunnen beladen. Gedurende onze voorbereiding verlaten twee minder jonge Nederlandse dames het hostalletje. Zij deden de Camino te voet en vertrekken straks met de trein, ze zien er nog vermoeid uit……….Dat stappen, moet toch lastig zijn!

Om 9h30 springen wij op ons stalen ros, opgewekt verdwijnen we vlug uit de stad vooraleer het verkeer drukker wordt. Het is kil en grijs, een echt Belgisch weertje, straks hebben we onze capes nodig! Het verlangen naar de zee geeft ons vleugels, in strak tempo vorderen we goed door het echte Galicië. We hebben ons echter vergist, we dachten een vlakke rit te krijgen maar het is zware kost met niet te onderschatten hoogteverschillen. Het valt af en toe op dat er hier een bouwwoede heerst. Er moet in deze streek toch welstand zijn, want dikwijls zie je kasten van villa’s, ongewoon en opvallend………Wat je ook veel ontwaart, zijn de “Horreos”, graanschuurtjes op palen, alle soorten en formaten, soms zijn ze mooi versierd. En dan de hopen zwerfvuil in de zijbermen, verschrikkelijk, echt een bron van ergernis, daar moeten ze hier toch iets aan doen……….

Onooglijk kleine dorpjes brengen variatie en na een tijdje krijgen we eucalyptus bossen. We moeten wel bij de pinken zijn en de juiste baan kiezen. We vinden geen mogelijkheid om te eten en beslissen door te rijden tot aan de zee……..ons verlangen is groot en we koersen er op los. Plots krijgen we een open hemel en stralende zon. Er loopt een band evenwijdig met de kust net zoals bij ons. De zee kan niet ver meer zijn, en ja, er ligt een dorp aan onze voeten. In sneltempo dalen we tot in het centrum van Cee. Als we de zee zien moeten we toch eventjes slikken, het is een maand geleden, wat een prachtig zicht. Overal liggen kleine visserssloepjes voor anker. We zouden zo in het water willen springen.

Jacques herinnert zich een Albergue……..maar we kunnen hem niet meer vinden. We worden uit het stadje gestuurd een zeer steile helling op, precies zo steil als de Patersberg (15à20%). Inderdaad, boven is er een Refugio. We zien Finisterra liggen en beslissen toch nog door te rijden tot aan de kaap.

Weer hebben we ons nog eens vergist, Finisterra is wel nog 17km verder, we maken een grote bocht om de baai. Er zijn ook niet te onderschatten beklimmingen.

Gelukkig blijven wij de zee zien en volgen de kustbaan door sparrenbossen.

Ik moet steeds meer achterstand goed maken en geraak bijna niet meer vooruit.

Gebrek aan eten speelt mij parten…een klop van de hamer……maar er is hier niets…..dus op karakter verder tot Finisterra. Het eerste winkeltje dat ik tegenkom is het prijs, twee repen chocolade moeten mijn reserves opvullen. Stilaan kom ik terug op mijn positieven.

Als we de Albergue vinden, blijkt deze volzet te zijn. We krijgen wel een stempel “Fin da ruta Xacobea” en een mooi diploma op naam. Het is hier wel een gezellig gedoe. Overal zitten doodmoeë stappers. We worden doorverwezen naar particuliere adressen. Op zoek dus……..maar voor onze Jacques is dit maar klein bier……..Enkele minuten later heeft hij al 2 kamers met afzonderlijke bedden kunnen versieren in een hostal met zicht op zee. Gewoon prachtig, met een gesloten balkon gedeelte waar we onze gewassen kledij kunnen drogen.

En nu eten en drinken…….Maar op dat uur is dat onmogelijk. Enkel met wat wijn en tapas kunnen we krijgen, daar moeten we het mee stellen tot 21h.

Een wandeling is de enige oplossing en het is hier de moeite om enkele uurtjes te slenteren. Overal in de straten is men iets feestelijk aan het voorbereiden. De huizen en de straten worden overvloedig bebloemd. Zelfs de straatstenen krijgen een bloementapijt…..Na een tijdje horen we fanfaremuziek, processie? Jaja, de dorpsgemeenschap stapt fier mee met allerhande beelden, kruisen en fakkels. Kinderen in witte communiekleedjes en de ouders met hun beste pakjes, op het einde wat slenterende ouderen kompleet in het zwart. Wat een gedoe! Dat maakten wij bij ons mee, 50 jaar geleden……….

…….Sacramentsprocessie!………

Als alles afgelopen is geraken wij in een visrestaurant aan een prachtig vismenu met alles erop en eraan………..het is genieten met het nodige vocht en volkse ambiance. Na nog een lange praatavond met veel te diepzinnige gesprekken zoeken wij ons hostal op en geraken voldaan in ons bed. Slaap wel, hopelijk zijn ze stil op straat………

15-09-2008 om 18:54 geschreven door Via de la Plata

Dag 28 Cap Fisterra --  Negreira  

Maandag 30 mei 2005

77 km   Totaal:  2379 km

Zon en warm    24°C

Overnachting Hotel La Mezquita  Negreira

Buiten alle verwachting zijn de dorpsfeestelijkheden gisterenavond vroeg gestopt. Een rustige nacht heeft ons opnieuw lust gegeven om er tegenaan te gaan. De stralende zon maakt de zee azuurblauw. Het lichte sluiertje aan de horizon wijst op goed weer. Onze hostal bazin is een vissersvrouw (maar iedereen zal hier wel iets met de zee te maken hebben zeker?)  Medard wil haar zijn gebruikelijke explicaties verkopen. Maar Spaans dat lukt niet hé Medard. Gelukkig, anders zouden wij hier mogelijks nog uren moeten blijven. De vrouw wil in ieder geval haar citroenboom tonen, zij kan het jaar rond genieten van de vruchten. Dit wijst toch op een zeer mild klimaat, vorst moet hier uitgesloten zijn………ook de vele palmbomen bij het strand, verwijzen naar warme winters. Invloed van de Golfstroom ???

We fietsen nog wat rond in het dorpje en doen ons tegoed aan verse boterkoeken. We zullen er uit voorzorg meenemen voor onderweg.

En nu op naar “het einde van de wereld”, dat dachten althans de middeleeuwse pelgrims. Het is een lastig klimmetje van zo’n 3-tal kilometer. Daar krijgen we een totaal beeld op de oceaan. Adembenemend, we worden er stil van en voelen ons klein. Hier willen we toch een uurtje genieten. Het is traditie dat de pelgrims hun Camino schoeisel en kledij verbranden. Jacques gooit met wat spijt, om het gebruik geen geweld aan te doen, zijn oude koffiekan in een vuilbak. Wat een symbolische daad………maar nu moeten we het stellen zonder verse koffie !!!

Met zicht op oneindig, eten we nog een boterkoek op de rotsen.……..maken wat foto’s en vliegen terug naar beneden. Langs de mooie palmstranden houden we nog een laatste halte op een top hoog boven de zee. Met spijt nemen we afscheid van de blauwe oceaan. Na wat klimmetjes dalen we met een rotvaart tot in het centrum van Cee. Jacques heeft goede herinneringen aan dit kleine stadje. Na een poosje vindt hij de gezellige bar van op zijn vorige tocht. Ja, de baas en de bazin herkennen hem nog en we worden extra verwend. We blijven eten en drinken en vrezen voor wat komen zal in de volgende kilometers, ’t zal in de benen zitten!!!

Als we vertrekken neemt Jacques resoluut de kop. We kruipen uit het dal. Vanaf zeeniveau moeten we weer naar plus 500m. Hij maakt tempo en we puffen achter zijn rug. Hebben ze “epo” in zijn eten gedaan misschien? Het is duidelijk, Jacques heeft de beste conditie opgebouwd. Hij wordt van dag tot dag beter. Hugo zal het kwaad krijgen bij de volgende bergop-spurt………….

Na wat klim- en daalwerk geraken we eindelijk in Negreira en beslissen hier onze nacht door te brengen. Een hotel geeft ons de oplossing. We krijgen een mooie kamer met alles erop en eraan en beslissen ook deze avond hier het avondmaal te nemen. Na ons was- en plaspartijtje hebben we grote dorst. We maken het ons gemakkelijk in het café van het hotel. Na veel diepzinnig gebabbel, sluiten we zowel restaurant als bar. We hebben veel teveel gegeten en gedronken en zijn blij als we in ons bed liggen.

15-09-2008 om 20:15 geschreven door Via de la Plata

Dag 29 Negreira – Santiago de Compostela

Dinsdag 31 mei 2005

27 km   Totaal:  2406 km

Zon en warm    24°C

Overnachting :Albergue del Simenario Monor

Na een zware avond mag er wat langer geslapen worden……….

We kunnen het ontbijt in de bar van het hotel nemen, de bazin begint ons te kennen en we worden extra verwend. We nemen onze tijd en overleggen wat we uiteindelijk de volgende dagen zullen doen. We kunnen niet weg vóór vrijdag, er resten ons dus nog 3 volle dagen. In ieder geval willen we in Santiago overnachten.

Rond 10h30 verlaten we Hotel “La Mezquita” en worden hartelijk uitgewuifd door de baas en de bazin. Het stadje Negreira stelt niets voor, dus op naar Santiago.

We moeten zeker nog één zeer steile helling over, maar doen dit in gesloten formatie. Aan de rand van de stad houden we halt, het is aperitief tijd, dus voor iedereen koffie. Zonder veel moeite rijden we de stad binnen. We willen wat uitrusten op het grote plein vóór de kathedraal.

Hier is het genieten van het spektakel van aankomende pelgrims. Het is telkens een feest voor de mensen die blij zijn dat ze Santiago gehaald hebben. Af en toe komen er ook geestdriftige groepjes mountainbikers  aan, het zijn Portugezen. Ze komen onze fietsen bekijken en zijn verwonderd als ze horen waar wij vandaan komen. De jongeren van de groep kennen Engels en blijven maar vragen afvuren. Onze zwaar bepakte fietsen worden door velen besnuffeld en we moeten heel wat uitleggen.

Plots komt een rijzige figuur met mij in ’t Frans een praatje slaan. Hij heeft ook de Camino per fiets gereden, kompleet alleen vanuit België. Hij verklaart uit Brussel afkomstig te zijn. Als ik hem duidelijk maak dat zijn Frans te mooi klinkt om Brusselaar te zijn, zet hij zijn gesprek plots in ’t Vlaams verder. Tot mijn verwondering maakt hij duidelijk Bruggeling te zijn en wel afkomstig uit Koolkerke. Wat een toeval dat ben ik ook……….hij is zeer verwonderd als ik hem dit duidelijk maak. Plots maakt hij zich bekend als Baron François Van Caloen eigenaar van Kasteel Ten Berghe Kruisabele.

Het is 50 jaar geleden dat wij elkaar nog ontmoet hebben en geraken maar niet uitgepraat. Hij heeft de Camino voor de 2° maal gedaan als eenvoudige pelgrim maar………..verblijft nu in Parador ”Hostal Los Reyes” op het grote plein. Dit is het meest prestigieuze hotel van Santiago.

Ondertussen hebben mijn vrienden een langdurig onderhoud met een Hollandse globetrotter die af en toe struikelt over zijn zeerobben snor. De man geraakt maar niet uitgepraat over zijn avontuurlijke onderneming, hij is al 2 maand onderweg en is nog niet van plan op te houden.

Na al dit gepraat hebben wij honger en dorst. We rijden naar de Italiaan van onze eerste Compostela dag en nemen een paar goede flessen en wat lichte hapjes.

Nadien bekijken we hoe we “Albergue de peregrinos del Semenario Menor” kunnen bereiken. Daar willen wij overnachten. Zonder veel moeite rijden we naar het kleine seminarie. Het blijkt echter een reuze groot gebouw aan de rand van de binnenstad. Zeer vlug besluiten we hier voor twee nachten te blijven aan 5€/nacht. We moeten onze fietsen binnen dragen, trappen op en af en kunnen ze bergen in de kelderverdieping. We krijgen een slaapplaats op de 3° verdieping in een zeer grote slaapzaal, iedereen heeft een stapelbedje maar de kastjes in de tussenmuur zijn bezet. Het sanitair is prima en voldoende, we wanen ons als internen in een college. Er kunnen hier zeker tussen de 300 à 500 man overnachten. Na een zalige douche beurt, maken we ons klaar om een avondwandeling te maken.

Via kleine straatjes slenteren we naar het stadscentrum net als echte Spanjaarden dat doen. We overlopen onze reisherinneringen, het is vandaag trouwens 4 weken dat wij onderweg zijn. Na een aantal terrasjes wordt het ongeveer 21h, nu zullen we wel aan eten geraken zeker? Dicht bij onze overnachtingsplaats is er een restaurant in een kelder. Jacques bestelt een aantal typische Galicische  schotels met de nodige, aangepaste wijnen. Het is weer genieten. Een nieuwsgierige Amerikaanse toeriste komt neuzen wat wij allemaal naar binnen werken. Medard geraakt in zijn element en tracht de dame met geuren en kleuren de nodige uitleg te geven. We genieten van zijn verwarrende uitleg. Hij moet zich inspannen om zijn verhaal te kunnen doen.

Als hij uitgeraasd geraakt wordt het bedtijd……..we moeten vóór 23h binnen zijn in het seminarie. We sluipen stilletjes naar onze slaapplaatsen. We beginnen echt naar huis te verlangen………maar voorlopig blijft het bij dromen!!!

15-09-2008 om 20:41 geschreven door Via de la Plata

Dag 30 Santiago de Compostela  

Woensdag 1 juni 2005

28km   Totaal:  2434km

Zon en warm    24°C

Overnachting Albergue del Simenario Monor Santiago de Compostela

Het is 7H00 en we zijn nog door niemand wakker gemaakt, dat zijn we niet gewoon in een refugio, geen geritsel of geen zenuwachtig gestrompel van vertrekkende wandelaars. Ze moeten moe zijn want de meesten slapen een gat in de dag………

We durven bijna niet opstaan, dus nog wat mijmeren………..

Als we ons toch opgefrist hebben, zijn wij de eersten die vertrekken. Fietsen uit de kelder en op zoek naar een ontbijtplaatsje.

Na wat rondfietsen, belanden we in een patisserietje, de bestelling verloopt wat stroef. Het dienstertje is blijkbaar niet gesteld op vroege eters, ze weet niet waar eerst springen, of is ze onder de indruk van de vier stoere pelgrims????

Wij doen het rustig aan en bespreken onze dagplanning. We willen in ieder geval onze terugreis degelijk voorbereiden en een kijkje nemen op het vliegveld. Hoe zullen we onze fietsen meekrijgen? Hugo is er al een paar dagen over aan het piekeren en wij moeten zijn probleempje oplossen………. Stilaan wordt bij iedereen het verlangen naar ons huis zeer groot.

Na ons zoeterig ontbijt, vertrekken we naar de “Aeropuerto”. Als we richting Puerta del Camino rijden, stromen de Pelgrimsstappers met trosjes de stad binnen. Wonder boven wonder komen we ook een oude bekende tegen………de Amerikaanse met haar 2 dochters (Molinaseca-Ponferada)……..Jacques geraakt in zijn mooiste Engels maar niet uitgepraat. Ondertussen zijn 2 Hollandse fietsers bij ons komen neuzen….Zij hebben de “Via de la Plata” ( van Sevilla naar Santiago) gefietst. Ze zijn vol lof over hun mooie tocht, volgens het boekje van Bert Sitters “De Zilverroute”. Hun fietsen zijn ingepakt bij een fietsenmaker in de buurt, nu wachten ze op vervoer naar het vliegveld. Na een lange babbel geraken we toch uit de stad.

We rijden langs de zeer drukke N-624, met het nodige klimwerk, naar de luchthaven. Regelmatig worden we door fietsende tegenliggers toegejuicht, zij hebben een beter weertje uitgezocht om Santiago binnen te rijden. Na een klein uurtje bereiken we het vliegveld. Er heerst een gemoedelijke drukte, na een poosje weten we duidelijk hoe alles moet verlopen en hoe we aan dozen kunnen geraken. Ons verlangen naar huis wordt hier nog meer aangewakkerd, Medard en Bob wagen het erop om eventueel nu al te vertrekken. Bij de balie van Iberia doen we navraag. Een vriendelijke medewerker doet de opzoekingen en na een paar telefoontjes met zijn oversten moet hij ons teleurstellen……..onze boekingen zijn op datum en uur en kunnen nu niet meer gewijzigd worden. We zijn toch ietsje ontgoocheld. Hoog tijd om het thuisfront op de hoogte te stellen van de terugreismodaliteiten. Liliane zal zowel fietsrek achteraan als portebagage  moeten meebrengen om 4fietsen te vervoeren. Annie en Elisabeth zullen zeker van de partij zijn maar Roosje blijft een vraagteken.

We krijgen dorst en honger en rijden terug. We vleien ons neer op een terrasje in het kleine dorpje Lavacolla bij een dorpskiosk. Het is mooi en zonnig en we beslissen hier ons middagmaal te nemen. Maar eerst moeten we onze dorst lessen………We willen ook nog eens een bezoekje brengen aan “Monte do Gozo”.

Nu het prachtig weer is zullen we een betere kijk hebben op de stad. Monte do Gozo is de heuvel waar de pelgrims voor het eerst de torens van de Santiago kathedraal kunnen zien. Hier is er, ter gelegenheid van een pausbezoek van Johannes Paulus II begin jaren 90, een pompeus monument geplaatst. Op de helling naast de heuvel is er een reusachtig kamp met barakken te zien. Het is een refugio. We verpozen hier wat, genietend in de zon.

We beginnen de stad wat te kennen en rijden langs kleinere straatjes naar het seminarie. We willen nog een goede avondwandeling maken en slenteren naar de binnenstad. Vele pelgrims houden niet van Santiago en willen zo vlug mogelijk na hun aankomst weer weg. Maar als je enkele dagen blijft, zoals wij, begin je van de stad te houden. De vele steegjes en plaatsjes zijn best gezellig en er is veel beweging. Bars en terrasjes zijn altijd druk bezet en je wordt gastvrij ontvangen.

Deze avond mag Medard, als ouderdomsdeken, zijn keuze maken, wat en waar we zullen eten. Hij wil het zuinig houden (Is hem dat destijds ingebakken misschien?) Maar hij heeft verkeerd gegokt. Zijn keuze is niet te best. Na een poosje vinden we het zo ongezellig en vies, we vertrekken zonder iets te bestellen. Als we na wat wandelen het restaurant van gisterenavond in zicht krijgen besluiten

we daar binnen te stappen. We willen enkel streekgebonden gerechten eten. Wie kan ons beter adviseren dan Jacques? We laten hem dan ook blindelings voor ons beslissen……….En het is genieten van inktvis’ speenvarken met ongekende groeten. Waarlijk een festijn, het wordt één van onze culinaire hoogte punten………Het overvloedig wijngebruik maakt ons wat weemoedig. We overzien onze 30 pelgrimsdagen. Spijtig! Wat zijn ze toch vlug voorbij, we kunnen het maar niet geloven dat we al een maand onderweg zijn. Een belevenis met uitzonderlijke vrienden. Enig……….Dat we dat konden meemaken………

Wat langzamer dan normaal geraken we bij de gesloten poort van ons verblijf. Gelukkig kan Jacques, na wat explicatie, de nachtportier het ijzeren hek laten openen. We vermoeden dat we met een zekere overdreven stilte in onze stapelbedjes kruipen. Dromen van onze Camino……………

16-09-2008 om 20:18 geschreven door Via de la Plata

Dag 31Santiago de Compostela – Aeropuerto

Donderdag 2 juni 2005

15km   Totaal:  2449km

Zon en warm    24°C

Overnachting : op Aeropuerto Santiago

Midden in de nacht worden we plots door een schreeuw gewekt……………. Blijkbaar probeert een pelgrim zijn snurkende buur wakker te schudden……..in de grote zaal is het een en al beweging…..maar we vallen gelukkig weer in een diepe slaap.

Omstreeks 8h00 staan we op en beseffen dat alles nu stilaan op zijn einde loopt. Onze laatste dag Spanje kan beginnen. Het thuis verlangen is bij iedereen groot.

In de grote slaapzaal horen we, tot onze grote verwondering, hier en daar een West-Vlaams taaltje. Een groepje uit Middelkerke is wat teruggetrokken en geeft weinig uitleg hoe ze hier verzeild zijn, we laten hen gerust. Daartegenover is er ook nog een koppel uit St-Michiels Brugge. Zij geraken maar niet uitgepraat. Later blijkt de man zelfs een oud Belgacom medewerker te zijn, dus een collega van Jacques. Ze zijn van de Pyreneeën naar Santiago gewandeld en moeten nu zien thuis te geraken……….Hoe weten ze nog niet……..maar ze maken zich geen zorgen.

Het inpakken moet met wat meer zorg gebeuren.  Alle voorwerpen die niet door de controle geraken moeten uit de handbagage, we gebruiken wat meer tijd dan normaal. We sleuren onze fietsen uit de kelders en vertrekken.  Stilaan krijgen we honger en kiezen een drukke bar voor ons ontbijt. Het is een plezier om het ochtendrituelen van de Spanjaarden gade te slaan. Ze komen gehaast een croissantje met een koffietje slurpen, terwijl ze ononderbroken ratelen. Als de drukte wat verminderd, geraken wij ook aan eten.

We doen wat sms-jes naar het thuisfront om onze terugkomst te bevestigen.

Ondertussen, antwoordt Roosje dat ze meekomt naar Zaventem. Onze vrouwtjes zullen dus allemaal aanwezig zijn.

We willen, nu het prachtig weer is, nog eens de aankomende pelgrims op het Kathedralenplein zien. En maximaal genieten van de binnenstad. Voor het laatst bewonderen we het historische plein. Van dichtbij zien de torens er verweerd uit. Het is toch verbazend hoe de flora erop weelderig tiert. Hier zouden de monumenten wachters veel werk hebben om alle begroeiingen op de kathedraal te verwijderen. Dit alles wijst toch op een zeer vochtig klimaat met veel neerslag. Hebben wij geluk met dit goede weer!!!

Een beetje weemoedig verlaten we het antieke historische stadsgedeelte en rijden door de kleine straatjes over pleintjes naar de markt aan de stadsrand. De “Mercado de Abastos” is een overdekte versmarkt. Hier wordt een overvloed van alles wat maar eetbaar is verkocht…..Vlees, vis, groenten en fruit. In een 8-tal hallen hebben de handelaars hun vaste verkoopplaats met frigo’s en dissen. We bewonderen een gigantische variëteit aan vis en schaaldieren. Medard kan ons de nodige uitleg geven. Ook bij de bakkers moeten we halt houden. Buiten de hallen zitten vrouwtjes hun eigen tuinproducten te verkopen. We kunnen niet weerstaan aan de mooie kersen, op een bankje kunnen we snoepen en uitrusten.

De uren kruipen voorbij, en het rondslenteren doet ons dorst krijgen. In een echte Spaanse marktbar kan hieraan verholpen worden. We overzien onze belevenissen van de voorbije maand. Het is uitzonderlijk geweest en we zullen dit levenslang koesteren. Genoeg gemijmerd, etenstijd, denkt Jacques. Hij bestelt vier menu’s, we zijn benieuwd wat de keuken hier zal brengen. Zoals overal bestaat dit uit 3 schotels, slaatje, kip met groetjes en een zoet dessert met een fris wijntje. Medard en Hugo verkiezen een biertje……..ze worden stilaan weer Belg vermoeden we. Jacques kan niet vertrekken zonder een Spaans praatje met de baas te doen………wij wachten geduldig.

Het wordt toch tijd om de stad te verlaten, dit doen we via dezelfde weg als gisteren. Ter hoogte van de Monte do Gozo verlaten we de hoofdweg en rijden langs kleinere weggetjes door eucalyptusbosjes tot in het dorpje Lavacolla.

We kiezen het zonnige terrasje bij de kiosk om onze laatste Spaanse avond door te brengen. Hier komen we in gesprek met 2 Hollandse voetpelgrims…….zij zijn al 3 maand aan het stappen. Henk en Minne zijn familieleden. Minne heeft allerhande kwaaltjes en is slechtziende. Henk verloor zijn vriend Piet vandaag precies één jaar geleden. We worden allemaal een beetje weemoedig bij het aangrijpende verhaal. Medard, onze stoere kerel, moet zelfs getroost worden………..

Beiden willen een andere wending aan hun leven geven en doen dit via deze pelgrimstocht. De vele verhalen en belevenissen doen de drank overvloedig vloeien, de uren vliegen voorbij. Als het 21h00 is kunnen wij ons laatste Spaanse avondmaal nemen, samen met onze nieuwe vrienden. De duisternis valt, we moeten vertrekken……….We worden uitgewuifd door de 2 Hollanders en spelende straatkinderen, die kost wat kost een rondje willen maken met onze zwaar bepakte fietsen. Hugo wordt er zenuwachtig van en maakt bruusk een einde aan het volksfeestje. Hij stelt zich voor dat alles zal gesloten zijn………….. Op naar de vlieghaven……..

17-09-2008 om 10:03 geschreven door Via de la Plata

Dag 32 Aeropuerto Santiago de Compostela – Knokke-Heist

Terwijl mijn 3 compagnons rustig op banken en op de grond in hun slaapzak een dutje doen, lukt het mij maar niet een uiltje te vangen. Ik heb ook de stommiteit begaan mijn slaapzak in de fietsdoos op te bergen. Het was dus aftellen en wat rondslenteren in de vlieghaven hall.

Wij zijn dan ook zeer blij wanneer er meer leven komt. Rond 5h00 wassen en scheren in de toiletten en ons wat opsmukken om de reis te beginnen.

Om daarna de tijd te slijten, gaan we een stukje eten in de vlieghaven cafetaria. Er staan heel vlug een aantal rijen aan te schuiven om in te checken.

Wij zoeken naar onze vertrek balie ……….Maar Brussel is nergens te bespeuren. We blijven croissantjes eten en koffie slurpen, tot een kruier ons komt melden dat wij moeten inchecken naar Barcelona. Alles verloopt prima de fietsen worden zonder te wegen, als bagage, door een bediende afgehaald. Ook de pasage van de rest van onze spullen verloopt goed. Na wat handbagage controle zitten we op het vliegtuig. Met weemoed verlaten we Spanje.

Na een dutje landen we al in Barcelona, uitstappen en een uurtje wachten op verbinding naar Brussel. Wij zijn alle vier uitzonderlijk stil……..blijkbaar te weinig geslapen zeker! Eerder dan we gedacht hebben moeten wij opnieuw in het vliegtuig en nu is het definitief ……..op naar Zaventem en gedaan met de Camino……..we kunnen enkel nog dromen.

Onze gedachten nemen een andere wending………het thuisfront staat nu op de eerste plaats. Hoe hebben ze alles verwerkt zonder ons. Wat en in welke toestand zullen wij alles vinden thuis? Welke verrassingen staan ons te wachten?

’t Zal niet lang meer duren. Als we door de wolken duiken kunnen wij ongeveer bepalen waar we ons bevinden, de ring rond Brussel is duidelijk zichtbaar. Enkele ogenblikken later landen we. We zijn mooi op tijd, hopelijk hebben de vrouwtjes niet al te veel file gehad……….Het verlangen is groot en van op het vliegtuig trachten we kontact te krijgen via gsm. Ze zijn net toegekomen en zoeken parking.

Bij de bagageband moeten we niet lang wachten op onze fietstassen, maar de fietsen da’s andere koek. Na een tijdje komt een kruier ons melden dat we wat geduld moeten hebben. Een klein ½ uurtje later hebben we alles. Als we door de uitgang wandelen, worden we onmiddellijk aangeklampt door onze vrouwtjes.

Het is voor alle vier een hartstochtelijke omhelzing.

Zo lang hebben ze ons nog nooit gemist. We blijven een tijdje beduusd van de eerste emoties, maar realiseren ons dat we graag zo vlug mogelijk thuis willen geraken. Terwijl Liliane en Roosje de auto gaan ophalen, worden Medard en Jacques hun fietsen uitgepakt. Deze fietsen moeten achteraan op het fietsenrek. Deze van Hugo en Bob moeten op het dak.  Nadat alles opgeladen is nemen we afscheid van Medard, Lisabeth, Jacques en Annie, zij moeten met de trein naar Heist. We spreken af elkaar morgenavond te ontmoeten in Blankenberge.

Een uur later staan we in Male en nog iets later zijn ook Hugo en Liliane terug thuis.

Als afsluiter houden we morgen een paella avond in een Blankenbergs restaurant. Lisabeth en Medard hebben alles voorzien. Daar nemen we alle vier definitief afscheid van ons onvergetelijk avontuur.

Maanden later volgt de epiloog……….

17-09-2008 om 10:17 geschreven door Via de la Plata

EPILOOG     Camino Kriebels 2005

Jacques, Hugo, Medard bedankt dat ik “de tocht” met jullie kon maken.

We kenden elkaar niet of nauwelijks.

Jacques je bent een fenomeen, zonder jou waren we verloren. Zeker in jouw Spanje. Alles klikte wonderwel. Vanaf het eerste moment gingen we door het vuur voor elkaar. Het was duidelijk de opdracht “Met vier starten is met vier toekomen”. Dikwijls wordt de vraag gesteld. “Hoe was de menselijke verhouding tussen je metgezellen” Nooit of nimmer is er maar één schijn van enig probleem geweest! Ik meen dat onze oud-beroepservaring hiervoor kan ingeroepen worden. Ieder van ons heeft, op zijn eigen terrein, veel met mensen moeten omgaan en leiding geven.

Wat was de tocht eigenlijk?

Een sportieve uitdaging?

Een toeristische uitstap?

Een culturele tocht?

Vakantie?

Voor mij was de tocht een geestelijke onderdompeling, meer nog dan een lichamelijke uitdaging.

Het is zoals Jacques het wijselijk bekijkt.

Na de camino zal je leven twee delen kennen:

Dat van vóór de tocht en dat van erna!

Ik moet dit volledig beamen!

Onze tocht was voor mij een echt scharnier moment in mijn leven.

De overschakeling van actief professioneel leven naar het kalme pensioen.

Je kunt op geen betere wijze de overschakeling beleven.

Zonder enige dwang, iets doen wat je graag doet en je ultieme droom verwezenlijken.

“Sportief, Uitdagend, Leerrijk, Toeristisch, Cultureel, Gastronomisch en Spiritueel” de Compostelatocht heeft alles samen in zich……..

Neem ervan wat je kunt! Onthoud wat je graag onthoud?

Je komt op plaatsen waar je het bestaan maar niet kon van vermoeden.

Je ziet natuur waar je geen weet van had.

Je ontmoet mensen uit de gehele wereld.

Iedereen beleeft zijn eigen tocht.

Het is een hedendaagse ontdekkingsreis.

Het moeilijkste is het achterlaten van het thuisfront, de geliefden blijven elk moment in je geest ronddwalen. Maar daartegenover is het thuiskomen des te heerlijker.

Gedurende één maand, de onderdompeling in een zeer apart leventje, dat doet wonderen. De visie op het leven krijgt een zwaai van 180°.

Het opgejaagde dagelijkse, heeft plaats gemaakt voor realiteit, alles op zijn tijd zonder enige haast geraakt het ook in orde. “Leven als god in Frankrijk” moet echt de leuze zijn. Die is het ook geworden, na de tocht.

Wit en zwart bestaan niet meer. Er is altijd een beetje van het ene bij ’t ander.

Half leeg wordt half vol………

Ik heb genoten van elk moment. Elke dag was een verrassing. Elk dorp, elke stad alle vergezichten waren droommomenten. De natuur was wondermooi.

De historische steden en dorpen waren een verademing.

Vele pelgrims willen zo vlug mogelijk weg uit Santiago, ik heb genoten van deze stad en ben er echt van gaan houden. Er is van alles, van historisch tot modern. De stad bruist van levenslust van ’s morgens tot ’s avonds,

Ook het zicht op de Oceaan bij Cabo Finisterra was onvergetelijk rustgevend.

Wat eeuwig in mijn geest opgeslagen blijft is: “Pinksterzondag 2005”

De spectaculaire overtocht van de Pyreneeën, het avontuurlijke afzien.

Het onvoorspelbare, de hemelse vergezichten, de ruwe toppen, de zweet latende beklimmingen en de razend snelle afdalingen.

Wetend dat ze je dat nooit meer kunnen afnemen, is………….. heerlijk!

Bedankt iedereen die erbij betrokken was.

Buen Camino.

Bob

17-09-2008 om 10:51 geschreven door Via de la Plata