Deze morgen hadden we de wekker op 6.15 gezet, om bij het eerste ochtendgloren Santiago te kunnen binnenstappen. Routineus werd er ingepakt, en heel snel stonden we buiten, samen met enkele andere vroege vogels.. De poort werd voor ons opengemaakt, en zachtjes dalend vervolgden we onze weg.. de laatste etappe van 'onze camino'.
Snel kwam de stad zelf in zicht, en langs de ringweg maakten we onze entree. Eerst nog even stoppen voor een koffietje en weg waren we weer. Langs enkele parkjes, grote en kleinere wegen, tot we resoluut richting historisch centrum trokken. En dan, steeds weer onverwacht, zagen we de langverwachte torens opdoemen in de verte! Nu ging het snel, en zo kwamen we bij de ingang van het zuidportaal aan. Groot was onze verbazing toen bleek dat je met een rugzak de kathedraal niet binnen mocht.. best frustrerend als je zolang op die manier op weg bent geweest om hier te geraken!
Naar het grote plein dan voor de klassieke foto, en op dit uur stonden we er nog helemaal alleen, wat best een zalig gevoel gaf! We waren aangekomen op het einddoel van onze reis, de kathedraal waar we tien dagen naar toegeleefd hebben lag hier zomaar binnen handbereik! Jammer genoeg worden er stevige restauratiewerken uitgevoerd, maar dat kan er alleen maar voor zorgen dat het gebouw er binnenkort nóg mooier uit zal zien, denken wij dan, positivo's als we zijn!
De eerste zegesmsjes werden verzonden, en op het plein gingen we eerst ontbijten, mét zicht op de laatste rustplaats van Sint Jacobus de Meerdere. Tijdens het ontbijt overpeinsden we zijn trieste lotsbestemming; gepredikt in Spanje, tot hij in 44 naar Palestina trok om zijn werk verder te zetten. Daar kreeg hij problemen met de Joden die er woonden, en hij werd door hen onthoofd. Zijn twee metgezellen hebben zijn stoffelijk overschot dan per boot vervoerd naar Galicië waar ze hel begroeven. Later werd door de plaatselijke vorst een bescheiden kerk boven het graf gezet, die uiteindelijk uitgroeide tot de monumentale kathedraal die vandaag het prachtige plein overheerst.
Na het eten trokken we naar de officio pelegrino, waar we onze geloofsbrieven en stempelboekjes ter controle voorlegden. Dit is geen bijkomstigheid of een bagatel! Indien er te grote 'gaten' zitten in de trajecten kunnen de officials oordelen dat er oneerlijk gehandeld werd, en dat betekent dan geen oorkonde, geen aflaat voor niet eeuwige zondestraffen, geen plekje in het paradijs... Maar bij geen van ons rees een dergelijk probleem, en met een oorkonde op zak kwamen we glunderend een voor een naar buiten geparadeerd. Vlakbij bleek de 'huiskamer van de Lage Landen te zijn', en dat diende toch even nader onderzocht te worden! Theo en Marianne, twee enthousiaste Nederlandse pelgrims, baatten er een ontmoetingsplek voor Nederlandse pelgrims uit, pal naast het officiële bureau! Het onthaal was hartelijk, de koffie lekker, en iets later dan verwacht gingen we verder. Nu moesten we opsplitsen omdat de rugzakken niet onbewaakt konden blijven, en twee per twee verkenden we de kathedraal. Het uur van de pelgrimsviering kwam intussen steeds dichterbij, en de kathedraal begon aardig vol te lopen. Iedere dag wordt er zo'n viering gehouden om 12.00 om de nieuw aangekomenen te verwelkomen.
Toen we allemaal naar binnen gingen, de rugzakken achterlatend in een cafeetje, waren er geen zitplaatsen meer, zelfs staan met zicht op het gebeuren vooraan was geen sinecure! Maar helemaal in het begin van de viering kwam een mooi moment. Bij het opsommen van de aangekomen pelgrims van de dag hoorden we dat er uit Astorga ook Belgen gearriveerd waren. Super! Op het einde van de viering werden we nog gezegend door het enorme wierookvat dat woest door het transept gezwaaid werd, en dan trokken we weer verder. We kwamen nog de Duitse vader en zoon tegen die we al vaak ontmoet hadden. De zoon had zijn benen een beetje 'opgeblazen' en zou pas binnen vier weken terug de oude zijn... Zo zie je maar weer dat een ongeluk snel kan gebeurd zijn..
Het plan was om, net als drie jaar geleden, te overnachten bij de Franciscanen. De weg vonden we snel en vlot, maar na een uurtje wachten kregen we de ontnuchterende boodschap dat de albergue gesloten was voor restauratie!! Wat nu gezongen?
Crisisberaad leverde de consensus op dat we deze avond nog per trein naar Astorga zouden trekken, daar kijken of we nog ergens binnen kunnen en dan zoals gepland morgen vertrekken naar ons landje. In het station bleek dat de treinen tot en met morgenmiddag allemaal volzet waren. Er waren enkel nog plaatsen in eerste klas voor vanavond. Een pak duurder, maar veel keuze hadden we niet..
En zo komt het, lieve blogvolgertjes, dat wij dit verslag maken ergens tussen Santiago en Astorga. Onze camino is ten einde gekomen, en het was een superervaring! Tien dagen samen op weg schept een fijne band. Er zijn fijne momenten geweest met ons viertjes, maar evengoed ook momenten waarop iedereen even alleen kon zijn met alles wat een mens zoal bezighoudt. En het is zoals we eerder al schreven: het doel is eigenlijk de weg. Onderweg beleef je zoveel, ervaar je zoveel, zie, hoor en ruik je zoveel... een veelheid aan gewaarwordingen, aan gevoelens, aan sublieme vergezichten, aan heerlijke stukjes natuur, aan kleine dingen die je plots opvallen, ... Onze tocht was zeker niet altijd even gemakkelijk voor ieder van ons, er waren blaren en stijve spieren, soms was er teveel zon, soms te weinig, ... Maar we hebben het allemaal gehaald!
Nvdr: we zijn intussen veilig aangekomen in Astorga. Goed nieuws: de auto staat er nog zonder boetes.. Minder goed nieuws: de batterij is helemaal plat. Nog even wachten op de VDAB dus..
Morgen trekken we vanuit Astorga naar Parijs om Dirk op de TGV te zetten richting Italië, en ergens in de loop van donderdagavond verwachten wij ook terug thuis te zijn. Dank jullie om ons te volgen, voor de reacties, de smsjes, de mailtjes, de facebookaanmoedigingen.. Het heeft ons zeker deugd gedaan. Binnen enkele dagen moeten jullie nog eens terug komen kijken, dan zetten we er enkele fotootjes op!
Gezegende groetjes van Margot, Peter, Dirk en Peter
Gisteravond hebben we nog gestapt tot kilometer 24,5 waar we een schapenweide vonden (zonder schapen) die er bijzonder verleidelijk uitzag! Mals gras, een kabbelend beekje en omgeven door bomen en struiken die voor wat privacy zorgden. Meer moet dat niet zijn, en binnen de kortste keren was iedereen aan het slapen.
De wekker maakte een eind aan de nachtrust om 5.30, we wilden vroeg opstaan omdat het opnieuw een warme dag beloofde te worden. Opstaan en inpakken is intussen een routineklus geworden, en al heel snel waren we terug op weg. Het is er aan te merken dat het de laatste échte wandeling wordt, want het tempo lag bijzonder hoog vanaf de start. De weg nodigde ook wel uit tot snel vorderen, zacht glooiend tussen bergop en bergaf, en dat bij een hele zachte en aangename ochtendtemperatuur. In Brea wilden we even stoppen voor een koffie, maar dat was buiten de waardin gerekend, die ons luidkeels duidelijk maakte dat dergelijke service voorbehouden was voor de klanten die bleven overnachten. We lieten het niet aan ons hart komen en trokken verder tot net voorbij O Pedrouso waar koffie ons de nodige boost gaf om aan de laatste 18,5 kilometertjes te beginnen. Intussen was het 7.30.
Vandaag viel het ons opnieuw op hoe ontzettend veel honden hier zijn... 's Nachts zijn ze bijzonder actief, en ook overdag zie je ze overal. Daarnaast zijn er hier ook heel erg veel katten van alle mogelijke leeftijden. In de kleine dorpjes lopen de kippen gewoon los op straat, en koeienuitwerpselen vind je overal.. Het is een echte landbouwstreek, dát is duidelijk!
Bij momenten liepen we vandaag met vele tientallen samen, om niet te zeggen honderden zelfs. De ene strompelde, de andere stapte kwiek en energiek, nog anderen liepen handje in handje, weer anderen waren aan het zingen... Allemaal peregrinos , allemaal op weg naar hetzelfde doel, allemaal heerlijk dichtbij dat doel... Het gaf een heel bijzondere sfeer aan de dag, en gedragen op wolkjes van enthousiaste verwachting liepen we verder. Bij momenten werd het nog best steil, maar de snel dalende kilometerpalen maakten duidelijk dat iedere stap ons dichterbij bracht!
Plots passeerden we een superleuk hotelletje waar een uitgebreide keuze was aan ontbijtbenodigdheden, dus installeerden we ons op het terras en genoten van een pittig ontbijtje. De zon was intussen volop van de partij, maar dat kon ons niet meer stoppen, en vol energie vlogen we er weer in. Lavacolla is een klein dorpje met een ietwat bedenkelijke naam en dito gewoonte (google is your friend😗), maar ook heel pittoresk en fotogeniek. Hier namen we de verplichte stempel mee in ons intussen uitgebreid gevulde stempelboekje. De traditie lieten we voor wat ze was, en we maakten ons op voor het laatste stuk naar Monto de Gozo. De kilometerpalen waren op mysterieuze wijze verdwenen vanaf nu, en we moesten nog een heel eind gaan langs flink klimmende wegen. De ene bocht volgde langzaam op de andere, en net als we dachten dat onze queeste nooit ten einde zou komen zagen we in de verte het speciale monument!! Dit gaf ons vleugels, en na een laatste bocht zagen we dé berg voor ons opdoemen..
Monto de Gozo... De 'berg van de vreugde', waar miljoenen pelgrims in de voorbije eeuwen juichend van vreugde op renden omdat ze wisten dat hun pelgrimstocht voorbij was.. De berg ook van waaruit je de stad mooi kan zien liggen, so close en niet eens so far... Echt rennen zat er niet meer voor iedereen van ons in, maar de vreugde hebben we gevoeld, en voelen we nu nog! Het is eens temeer voelen dat je deel uitmaakt van een geschiedenis die zó rijk is, zó mooi en zó doorleefd dat je er tegelijk blij en heel nederig van wordt.. Uiteindelijk is dit voor ons een hele onderneming, een heel bijzonder avontuur, maar tegelijkertijd besef je dat je slechts een pluisje bent in het bloemenveld van de geschiedenis van de Camino..
We waren de eersten die onze rugzak plaatsten bij de deur van de gesloten albergue, en in het verlaten commerciële centrum volgde een korte siësta. Toen we terug aan de herberg kwamen stond er al een mooi rijtje rugzakken, en na een bijzonder hartelijk onthaal kregen we een kraaknette kamer toegewezen. De douche was heerlijk en deugddoend, waarna we nog een wasje deden en nu even iets aan het drinken zijn aan de voet van het monument dat opgericht werd om het bezoek van Johannes Paulus II te gedenken aan deze beladen plek.
We gaan nog even rusten om dan de pelgrimsmaaltijd tot ons te nemen. Intussen blijven de pelgrims hier toestromen, sommigen gaan dadelijk door naar Santiago, de meesten blijven hier overnachten. Morgenvroeg vertrekken we voor ons laatste traject die ons in alle vroegte naar de kathedraal zal brengen, het eindpunt van een tocht die tien dagen geleden begon. Het is verleidelijk om nu al terug te blikken, maar dat houden we voor morgen.
Want dan is het zover, lieve vriendjes en vriendinnetjes! Onze volgende blog zal er eentje worden vanuit Santiago de Compostela, de stad die we na ruim 265 kilometer stappen bereikt zullen hebben.. Wij gaan er vannacht alvast van dromen..
