Dinsdag en woensdag waren om uit te rusten en om alles nogmaals te verwerken wat er tot nu toe allemaal gebeurd was in Madrid. Ook gingen we braaf naar de lessen.
Donderdag was het weer tijd om te gaan feesten. Uit goede gewoonte was het gezamenlijke afspreekpunt casa de Goofy. Uiteraard waren er weer nieuwe gezichten. Zo was er een meisje van Ierland Etan en ook nog een jongen uit Engeland. Rara welke studierichting ze deden: geneeskunde! Het oorspronkelijke plan was om weer naar diskoteke Kapital te gaan, maar omdat het weer te gezellig was bij Goofy waren we weer te laat voor de gratis inkom. Daarom besloten we om naar Star Studio te gaan. Dit was eerder een soort van danscafé dat propvol zat. Muziek was wel oké en heb zelfs een dansje geglaceerd op een minipodium met Ais. Het zat er weer vol met allerlei soorten nationaliteiten (Brazilianen, Portugeze, Fransmannen, ...) maar van Spanjaarden was er weer niets te bespeuren. Toen we door wouden gaan merkte E. plots op dat haar portemonnee was gestolen. We gingen meteen naar de bar om te vragen of zij niets gevonden hadden. Al een geluk hadden ze haar portemonnee nog pet de identiteitskaart in. Het geld en de bankkaart was wel weg. Om deze domper een beetje meer verteerbaarder te maken nam Goofy ons mee naar papizza (een pizzeria die 24 op 24 open is). Eens thuis aangekomen was het tijd voor cardstop te bellen en daarna bed in!
En we zijn alweer maandag: de tijden vliegen hier voorbij.
Maandag dat betekent les van 16.00-20.30. De tweede week ging al iets beter, maar was nog steeds voor 70% onverstaanbaar (en dan vooral de tweede les). Al een geluk is er Luis nog waaraan ik af en toe nog iets aan kan vragen als ik het voor meer dan 70% niet versta. Tijdens deze helmarathon op de UAM vroegen de Italianen of we meegingen naar Fucking Monday. Dit concept is dat er elke maandag een feestje is voor Erasmusstudenten en de meetingpoint is Sol en vandaar uit gaan ze naar 2 secret locations om dan te eindigen in discoteka Independance. Aangezien dat E. en ik les hadden tot 20.30 en we pas tegen 21.30 in casa Elena Hernandez zijn besloten we om de gang te meteen in Independance te meeten.
21.30 waren we thuis. 1 uur de tijd om te "eten" (lees de cava te poppen en chips te eten) en ons klaar te maken. Het was lang geleden dat we onze Mexicaan Duan nog eens gezien hadden dus hadden we hem ook uitgenodigd om mee te gaan feesten. Na 1 uur te staan aanschuiven mochten we eindelijk binnen!! Wat chupitos verder en mensen minder beseften we dat enkel nog E. Goofy, Schwarzie en mezelf overbleven. E. en Goofy konden het duidelijk goed met elkaar vinden dus bleef ik over met Schwarzie (de beste creatie die God ooit heeft kunnen maken) wat ik niet zo erg vond. Na wat samen stomme dansmoves te hebben gedaan en de typische vragen aan elkaar te hebben gesteld besloot ik om een toertje te doen aangezien ik niet wou dat het te awkward werd. Na een kwartiertje te zijn weggeweest en nieuwe vrienden te hebben gemaakt zag ik Schwarzie, Goofy en E. terug. Ik ging naar ze toe en was in mijn partymood, maar ze hielden me tegen. Plots vroeg E. wat k gedaan had en keken Schwarzie en Goofy met een verwarde blik naar mij. Blijkbaar hing mijn kin en borstkas vol met bloed. Ik dacht dat dit weer één van de vele broma's was maar neen. Schwarzie greep mijn hand vast (dat werkt voor mij al beter dan een pijnstiller of plakker) en nam me mee naar de security. Daar leidde ze mij naar de backstage van Independance waar ze mij hebben verzorgd en de meest lelijke plakker op mijn gezicht hebben gekleefd.
De backstage uit en E. wou me subtiel tegen Schwarzie aanplakken, maar helaas pindakaas was er al een andere meisje voor mij. Geen reden tot paniek, we waren in Madrid op een geweldig feestje en ik wou gewoon dansen! Ik ben me naar het midden van de dansvloer gegaan tussen al het volk en beginnen dansen. Ik dacht met deze lelijke plakker op mijn gezicht laten ze me zeker wel met rust. Ik was natuurlijk vergeten dat ik in Madrid was en niet in België. Na 5 minuten was er een andere dokter die mij al kwam verzorgen ;). Rara welke nationaliteit: Italia! Na wat te hebben gedanst, gingen plots de lichten aan. Daar stonden E. en ik dan, twee psychologiestudenten uit België, met twee studenten van medicina uit Italië, hilariteit alom!
Tijd om naar huis te gaan en what happens in Casa Elena Hernandez stays in Casa Elena Hernandez :)
Na deze 2 zotte feestdagen was het tijd om al de verloren slaapuren in te halen. Het was een zeer onproductief weekend. E. en ik hadden een rustig weekend nodig om alles op een rijtje te zetten wat er die week gebeurd was.
Zotte feestjes, met 5 studenten in een les zitten, gekke Spanjaarden, vééél Italianen, de vriendelijkheid van de Mexicanen, de hoeveelheden aan alcohol op een korte tijd, ... . Uiteraard waren te moe om dit te bespreken met zelfgemaakt eten, dus was het tijd om nog eens even decadent te doen en gingen we op ristorante om nog even in de Italiaanse sfeer te blijven. Dit restaurantje had geen tafels, enkel een toog waar aan gegeten kon worden en zag er uiteraard wat louche uit, maar was gezellig en ook het eten was er meteen, kortom beste plek voor hangoverfood!
Onze sangria en bier was nog maar net verteerd van de dag ervoor en we hadden alweer een uitnodiging voor een party. We dachten we blijven op Valentijn niet zielig thuiszitten dus dit moeten we doen. Het oorspronkelijke plan was om naar Diskoteka Kapital te gaan. Dit is een Discoteka met 7 verdiepen waar ze op elk verdiep een ander soort muziek spelen. Hier is er echter wel een dresscode (dus je kan er niet met jeans binnen) voor nodig dus ik had mijn hakken aangetrokken. Voordat we naar Kapital gingen hadden we met heel de bende afgesproken bij Goofy (Gianfranco). Met een klein hartje gingen E. en ik naar zijn huis want we kenden nog steeds niet zoveel mensen die er gingen zijn (enkel Marta en Ais kwamen ook die we kenden). We kwamen aan op het appartement en het zat er al vol met mensen die we nog nooit hadden gezien, al een geluk hadden we wijn meegenomen zodat de conversaties wat vlotter gingen. Na wat gegibber en gelach was het ijs gebroken en hebben we wat nieuwe mensen leren kennen waaronder een Fransman die dezelfde sarcastische humor heeft als de Belgen en Ohio een Amerikaan die zot goed Spaans kan. Na een paar uur toen iedereen er was, was het plan om niet meer naar Kapital te gaan omdat we te laat waren voor de gratis inkom. Na wat gegoogle op internet besloten ze om naar Ocho y Medio te gaan. Hiervoor zijn hakken helemaal niet nodig en mag je met een jeans binnen. toen we aankwamen was er nog niemand, dansvloer voor onszelf! aan de bar kwam ik plots mijn kotgenoot Tom tegen. Beide wat aangeschoten waren we aan het zeggen dat we met alle mensen van het kot meer dingen moesten samen doen. Ook Eric (een kotgenoot die we al een beetje hadden leren kennen omdat we een paar dagen daarvoor samen met hem en 2 Australische jongens (Rory en Ben) die hiervoor woonden in Casa Elena Hernandez waren gaan eten en ons leuke plekjes in Malasaña hebben laten zien) was van de partij. E. en ik voelden ons al als echte Locals, wat gaan feesten en dan nog mensen tegenkomen die we kennen: you gotta love it!
Na de social talk met de kotgenoten was het tijd om terug richting Goofy, Marta, Ohio, Ais te keren. Ook het aantal Spanjaarden begon toe te nemen in Ocho y Medio (dit was ook te merken aan het aantal handen die je plots overal begon te voelen en de praatjes die ze kwamen maken). Ais en Marta waren plots doorgegaan, dus waren we nog met 4: Ohio, Goofy, E. en mezelf! En de rest van de avond is voor mij een weet en voor jullie een vraag ;) !
Kortom het was een betere San Valentin dan vorig jaar :)
Na een kleine twee weken in Madrid te zijn werd het eens tijd om te gaan feesten. Het lot was ons nogmaals gunstig gestemd want op de trein van UAM naar sol kwamen we Marta en Ais (Alessandro) tegen. Marta hadden we reeds leren kennen via de trip naar Toledo en Ais hadden we via een cursus Hermeneutica leren kennen (waar zowel Ais als E. en ik niet meer naartoe gaan). Ik dacht nu is het mijn kans om eens subtiel te polsen of ze die week nog gingen feesten of niet. En ja hoor de volgende dag gingen ze al feesten en we waren meer dan welkom.
De volgende avond: stress alom! Wat moeten we aandoen, is dat niet te overdressed, te underdressed, hakken of geen hakken, ... . E. en ik raapten al onze moed bij elkaar en we vertrokken naar de Enbabia bar. Hier was het concept 5 euro betalen en meer da 2 uur een open bar aan sangria en cerveza! Uiteraard hebben we hier ons geld uitgehaald want we moesten onze zenuwen onder controle kunnen houden. We waren nog geen 5 minuten in de Enbabia en wie zagen we daar, Duannie! Via Duan leerden we dan ook nog Patty en een aantal andere Mexicanen kennen. Ook Schwarzie (de mooiste creatie van God) herkende ons nog van op school en kwam een praatje met ons maken, we waren uiteraard in de 7de Hemel!
De open bar was gedaan dus tijd om met de Italianen, Mexicanen en de Duitser te veranderen van feestlocatie: DISCOTEKA JOY. Wat ik toen vergeten was dat het 13 februari was en dat betekende dat het ondertussen al San Valentin was. Dat verklaarde waarom er op het podium strakke chicos en chicas aan het dansen waren en waarom en ook dwergen in een Engelenpakjes rondliepen. Na een paar uur te hebben gedanst met de hele bende was het tijd om naar huis te gaan (wat nog geen 10 minuten wandelen was, nogmaals zoveel geluk met onze woonplaats).
Hola, lang geleden, de tijden vliegen hier voorbij, maar mijn eerste schooldag op de UAM zal ik niet snel vergeten.
Goed op tijd zochten we naar de aula. Aula in België is een groot lokaal waar minstens een 70 tal personen standaard aanwezig zijn. Helaas pindakaas was dit niet het geval in de UAM. De aula hier was een soort van U-vormige klas. In de eerste les zaten er een 20tal studenten. We konden het niet geloven. Maar dat was het ergste nog niet. Tijdens onze tweede les ging meer dan 2/3 weg uit de klas. We dachten eerst, die Spanjaarden gaan even wat frisse lucht scheppen, maar neen hoor na 15 minuten bleven we over met 6 studenten waarvan er 3 Belgen waren. De prof was in sneltempo aan het praten we verstonden er niets van en ik mocht niet naar E. kijken of ik barste in het lachen uit. Deel 2 van deze les met 6 leerlingen was nog erger dan het eerste deel: interactief gedeelte. We moesten antwoorden op allerlei vragen en al een geluk was het lot ons een beetje gunstig gestemd en werden ons lal-antwoorden als oke beschouwd :).
Na deze les terug richting Casa Elena Hernandez om te bekomen met wat tosta's!
