|
Een nieuwe poging, vroeg in de ochtend om jullie nog een beetje op de hoogte te brengen. Over onze werkervaring vorige week kunnen we weinig nieuwe dingen nog vertellen, dus even over ons weekendje in de Donaudelta. Mariana kreeg de kans om op weekend te gaan bij haar kinderen en ging dus niet mee naar daar. Wel de andere drie Belgen, oma en opa van het gastgezin, papa van het gastgezin, een vriend van het gastgezin en een medewerker van pope Milea die ons zou begeleiden. Twee autos vol dus. Hoe geraak van je vanuit Buzau ter plaatse :
- Ongeveer 120 km met de auto tot in Braila (doorgaan) of Galati (terugkeer) om de overzetboot te nemen om de Donau over te steken langs kronkelende bergbaantjes waar blijkbaar alle autos te traag rijden zodat we ze allemaal moeten inhalen (? Of waren het onze autos die te snel reden ?). Met de auto op de boot en in nog geen 5 minuten kan je er terug afrijden. Bruggen hebben ze hier nog niet uitgevonden en zouden hiervoor meer dan handig zijn
- Dan terug zon 150 km tot in Tulcea waar je de auto achterlaat op een parking (die je eerst niet vindt omdat het aan het ronde punt rechts was en niet links), alle bagage die we meehadden (nogal wat want zon drie grote zakken met gerief van de stichting die blijkbaar naar daar moest worden verhuisd) naar de boot sleuren en in zon 1,5 uur met de boot naar Maliuc
In Maliuc aangekomen, bleek dat ons vakantieverblijf sinds vorige zomer niet meer was gebruikt en zich in een verregaande staat van vervuiling bevond. Het eerste moment dus even slikken toen we de povere slaapkamers en vooral de vuile Franse toiletten zagen waar we dus direct een opstopping van kregen en dachten dat we twee dagen niet meer naar het toilet zouden gaan. Echter na onze reactie hierop (we kregen gewoon de slappe lach van miserie), toverde mister Apostel (zo werd de begeleider genoemd) plots een kamertje te voorschijn met een gewoon door ons gekend toilet waar hij wel nog even moest schoonmaken en een toiletbril moest voorzien. Al één probleem dus opgelost. Al bij al viel het verblijf voor twee dagen dan toch nog wel mee, zeker voor de mensen met een verleden in de jeugdbeweging.
Vrijdagavond eerst nog een vissessie (maar de vissen waren zeker al aan het slapen) en daarna BBQ aan waar kip met worst werd opgelegd als middag-en avondeten in één (was toch al rond 22u toen we aan tafel zaten).
Zaterdagmorgen om 6u (jawel, zo vroeg) terug gaan vissen en ook de mensen die dit voor de eerste keer in hun leven deden, slaagden erin vis(jes) te vangen. Zeer ontspannend hoor bij de stilte van de vroege morgen en de zonsopgang. Na het ontbijt vertrokken we dan met een motorbootje om door de kleine kanaaltjes het natuurgebied van de delta te verkennen en te varen tot in Selina waar we het strand bezochten (pootje baden in de Zwarte Zee) en het dorpje. Bij terugkeer met het bootje konden Sofie en Nele vooraan op het dek plaatsnemen om in de zon in slaap te vallen
De boot had motorproblemen en kon aan een tergend traag tempo terugvaren naar Maliuc (waar we dachten nooit meer aan te komen) en hierdoor dus twee mooie kreeftjes die van de boot zijn gestapt. t Is hier dan ook al de ganse tijd meer dan 30 graden maar nog te vroeg voor de winkels om zonnemelk en aftersun te verkopen
. Rond 18u terug waar we als middagmaal de restjes kip en worst met brood kregen voorgeschoteld. Daarna terug BBQ en kampvuur aan om buiten de avond door te brengen waar we rond 22u dan avondmaal kregen
. Kip en worst met brood.
Zondagmorgen vroeg aan het ontbijt (restant van kip en worst met paprikas, tomaat, gepaneerde courgette en eitjes) om tijdig te boot terug te nemen naar Tulcea om zo tegen 16u dan terug in Buzau te zijn na een langere tussenstop in Galati voor een drankje op een leuk terrasje.
Maandag alweer een werkdag achter de rug met onder andere een nieuwe sector die we ook eens wilden verkennen: deze van gehandicapten. Mensen die daarin willen werken, doen dit echt met hun hart want de overheid vindt dat ze voor gehandicapten het budget zo laag mogelijk moeten houden. Volgens de directeur van de instelling waar we werkten, leveren deze namelijk geen extra stemmen op. Ze werken dan ook met beperkt materiaal maar doen echt hun best om toch een goede opvang te voorzien.
s Avonds gewoon terug gegeten in gastgezin (kip, Evy begint zich een beetje kip te voelen) en daarna naar winkel omdat wij dinsdagavond voor het avondeten zorgen voor een groep van zon 20 mensen, gevolgd door karaokeavond (een traditie van vorig jaar die we graag verder zetten). Straks vertrekken we naar het rusthuis van Smeeni om daar onze werkdag door te brengen en dus terug in onze vertrouwde sector. Sofie gaat naar de sociale dienst van de stad die voor haar het nuttigst blijkt te zijn omdat dit het dichtst aanleunt bij haar eigen werkveld.
Tot de volgende
08-05-2012, 10:16 geschreven door mens 
|
