Vandaag liep ik een dag mee met de sociaal assistenten van de dienst voor familie en kinderen.
De sociale dienst bestaat hier uit 2 delen, deze en de dienst voor alleenstaande volwassenen (die ik gisteren reeds bezocht).
De sociale dienst houdt zich hoofdzakelijk bezig met problemen tussen ouders en hun kinderen. Zoals in Belgie zijn er sociale en financiele problemen, maar ook verwaarlozing, alcoholmisbruik,... Een groot bijkomend probleem is dat kinderen niet naar school gaan. Ze zijn niet schoolplichtig. Ze worden wel gemotiveerd om verder te studeren.
Deze families kunnen van de dienst een uitkering krijgen van 80 euro. De voorwaarde is dat het kind naar school gaat. Daarnaast mogen ze geen auto bezitten die nieuwer is dan 10 jaar oud en moeten ze hun belastingen betalen.
Deze dienst zorgt o.a. ook voor voedselpakketten. Mensen kunnen gratis gaan eten in een sociaal restaurant als hun inkomem lager is dan 31 euro per maand. Indien het hoger is moeten ze 30% van hun inkomem betalen. Indien mensen een leefloon ontvangen, mogen zij geen gebruik maken van het sociaal restaurant. Het systeem is dus anders dan in Belgie.
We bezochten ook de nachtopvang voor daklozen. Deze is voor een groot deel gesponseerd door de stad Oudenaarde. De mensen zijn hier heel dankbaar voor, ze kregen 24 bedden, matrassen, wasmachine, keukenmateriaal,... Ze kunnen opvang bieden voor 25 mensen. De opvang is jammergenoeg nog niet in gebruik, het zou de eerste zijn in Buzau. Ze menen geen middelen te hebben om personeel bij deze opvang aan te nemem. De opvang is volgens hen zeker nodig gezien er veel daklozen zijn. Er zijn veel mishandelde vrouwen in Buzau en ook veel volwassen jongeren die dakloos zijn. Deze doelgroepen zijn dus grotendeels dezelfde als in Belgie.
Nadien ging ik mee op enkele huisbzoeken. In Roemenie worden blijkbaar veel kinderen achtergelaten in het ziekenhuis na de geboorte. De sociale dienst probeert contact te zoeken met de biologische ouders om de kinderen naar hun gezin terug te brengen. De 3 situaties die ik vandaag zag waren alledrie over achtergelaten kinderen van Roma zigeurners. Jammergenoeg willen 2 van de 3 hun kind niet opvoeden. De derde hadden hun kind 14 jaar geleden afgestaan. Ze twijfelen of ze het nu nog willen opnemem in hun familie, enorm schrijnende situaties dus.
Het was een interessante dag omdat ik opnieuw veel heb gezien over hoe de sociale dienst hier werkt.
Inmiddels al woensdagen vandaag voor allemaal een nieuwe werkplek.Mariana ging naar het ziekenhuis.Sofie naar de sociale dienst van de stad en Evy en Nele gingen naar de school voor ergotherapie om een zicht te krijgen op deze zeer recente opleiding hier in Buzau.
Ook de voorbije dagen is gebleken dat het echt een meerwaarde is dat wij in één gezin kunnen verblijven.Zo kunnen we s avonds onze ervaringen delen en aan elkaar vertellen wat we hebben meegemaakt en daar kritisch over napraten en vergelijken met ons eigen werkveld.
Uiteindelijk bleek in het ziekenhuis dat er deze morgen niet echt werk was voor Mariana en dus ging zij mee met het Wit Gele Kruis waar haar hulp meer dan welkom was. In de namiddag kon ze dan toch een deel van het ziekenhuis bezoeken en daar even meelopen. Morgen kan ze daar normaal terug terecht om het andere deel van het ziekenhuis te bezoeken.
Sofie ging in haar eentje naar de sociale dienst van de stad in de afdeling die verantwoordelijk is voor financiële hulp voor alleenstaande volwassenen en personen met een handicap.Nadat ze uitleg kreeg over de werking van de dienst, vertrok ze met twee maatschappelijk werkers op huisbezoek maar daar had ze hetzelfde voor als in België : zelfs met een afspraak zijn de mensen niet altijd thuis.Onder de middag kon ze een bezoek brengen aan Centru Phoenix waar kinderen naschoolse opvang krijgen. Nadien stonden er verder huisbezoeken op het programma bij mensen die gelukkig wel thuis waren. Sofie stelt vast dat mensen hier zeer veel papieren moeten in orde brengen vooraleer ze een leefloon kunnen ontvangen. Een leefloon in Roemenië als alleenstaande persoon bedraagt 125 lei (circa 30), wat bij ons 785 is. Het verschil is dus enorm, terwijl bijvoorbeeld brood en benzine hier bijna evenveel kosten als bij ons. Ook binnen onze eigen dienst moeten cliënten veel papierwerk verzamelen. In Roemenië moeten mensen hiervoor naar veel verschillende diensten om attesten te verzamelen: geen werk, geen inkomen, pensioen, Vaak zijn het analfabeten en krijgen ze weinig hulp om alles in orde te brengen. Een leerrijke dag voor Sofie die de kans kreeg om zeer veel vragen te stellen en eindelijk kon vergelijken met haar eigen werkveld. Ook hier zijn er vaak probleem met agressief cliënteel, zij hebben allemaal dezelfde vraag : meer geld. Morgen gaat Sofie terug om het andere werkveld van deze dienst verder te verkennen: hulpverlening aan families en kinderen.
Nele en Evy hadden voor het eerst te maken met slechte afspraken (en het is al woensdag!). Even kort de geschiedenis van de school voor ergotherapie.De functie ergotherapeut bestaat niet in Roemenië omdat er ook geen opleiding voor bestond en deze functie niet stond opgenomen in de nomenclatuur. Vorig jaar kwam er een soort van ministerieel besluit die de functie heeft erkend en een programma voor een tweejarige opleiding voorschreef.Een aantal mensen uit het werkveld hebben in Buzau deze opleiding opgestart, maar hebben dus zelf geen enkele ervaring hierin. Voor sommige vakken die in het programma zijn opgenomen, weten ze zelfs niet hoe ze deze inhoudelijk moeten invullen. Ze gingen er dan ook vanuit dat Evy zou toekomen en les geven . over om het even wat.Niet dus. We kregen dan toch de kans een zicht te krijgen op het programma, de manier van lesgeven, .De afspraak is dat wij morgen een beetje huiswerk maken en in de namiddag terug gaan en een presentatie geven over de opleiding in België, de Meerspoort, taken van een ergotherapeut, Bijkomend hebben deze studenten het probleem dat zij per jaar drie weken op stage moeten gaan maar overal waar ze komen niemand hebben aan wie ze kunnen vragen hoe een ergo werkt want er zijn er nog geen.Wij waren in rusthuis van Berca en konden ook daar vaststellen dat er zelfs niets van materiaal aanwezig is. Ze willen dus ook dat wij in de presentatie een voorstel doen als zij ergens als ergotherapeut zullen starten na hun opleiding hoe ze dit praktisch kunnen aanpakken : welk materiaal voorzien ze best, hoe stellen ze een programma samen, Veel werk dus om dit nog voor te bereiden.
Uiteindelijk zijn we gisterenavond nog op avondwandeling geweest naar Park Crang.Een zeer mooi park op zon half uurtje stappen van onze verblijfplaats en aangezien voor veel mensen gisteren een vrije dag was, heerste daar een gezellige drukte.Toen we rond 22u terug thuis kwamen, had bunica nog voor gogosi gezorgd.Een soort oliebol met of zonder vulling van confituur en zeer lekker (zoals alles wat we hier al kregen voorgeschoteld).Sofie is vegetarisch en ze doen hier ook elke dag meer dan hun best om voor haar een aangepast menu op tafel te krijgen.
Deze morgen, feestdag of niet, vertrokken we om 7u30 naar Berca.Pope Necula heeft daar een weeshuis, een rusthuis voor 28 bewoners en een rusthuis voor 16 bewoners.Voor dit laatste heeft hij echter nog geen erkenning.In het weeshuis krijgen de kinderen een opleiding en hij probeert de oudsten in te schakelen in de werking van het rusthuis.Het oorspronkelijke doel van het eerste rusthuisgebouw was om daar de oudere kinderen zelfstandig te leren wonen, waardoor het nu een gezellige aaneenschakeling is van kleine huisjes.Nadeel is dat er een bovenverdieping is, die enkel met een trap bereikbaar is, en dat de bewoners die daar verblijven ook nooit meer naar beneden komen.Alle maaltijden en zo worden voor deze mensen op de kamer opgediend, terwijl de overige toch beneden kunnen samen eten in een leefruimte.Het is natuurlijk zeer kleinschalig en daardoor ook zeer aangenaam van sfeer.
De verpleegkundige had vandaag een vrije dag en kwam een half uurtje langs om Mariana uit te leggen wat ze moest doen van verzorging, medicatie, en dan ging deze dame gewoon terug naar huis en kon Mariana beginnen met mensen wassen, wondverzorging, Nele zocht haar toevlucht in de keuken en was een dagje souschef.(Veel) Patatjesschillen, worteltjes kuisen, ajuin snijden, soep maken, puree maken, worstjes bakken, tomatensaus maken, borden opscheppen, afwassen, het passeerde allemaal de revue (Nico, misschien solliciteer ik ooit nog bij Sodexo).De kok van dienst heeft de ganse dag staan kletsen en misschien komt er ooit een tijd dat Nele snapt wat ze heeft gezegd Uiteindelijk had ze door dat als ze traag praatte en met veel gebaren, het lukte om iets duidelijk te maken.Evy en Sofie probeerden om de bewoners hun tijd zo aangenaam mogelijk te maken niet zo evident als er GEEN materiaal aanwezig is.Bewoners wilden schaken of petanquen, maar er is gewoon nietsvoor handen.Met papiertjes zijn ze dan begonnen met origami en kikkertjes vouwen die om ter verst moesten springen.Ook het boekje wat en hoe Roemeens hebben ze met de bewoners samen zo goed als volledig doorgenomen.
In het park Crang is er vandaag een festival georganiseerd door Viorel (man van Adriana die werkt op de dienst cultuur) voor het feest van 1 mei, dus we weten weer waar naartoe deze avond.Eén van deze Roemeense groepen zal op 26 mei deelnemen aan het Eurovisie Songfestival. Men probeert ons nu al te overtuigen om voor Roemenie te stemmen.We zijn akkoord als gans Buzau ook op België stemt!
Zoals dus reeds gezegd vandaag alle vier mee met het Wit Gele Kruis. Voor iedereen een andere ervaring, maar hoe dan ook de moeite en zeer leerzaam. Mariana en Evy waren met een kinesist en verpleegkundige mee en deden 20 huisbezoeken met allemaal verschillende behandelingen. Sofie en Nele waren met Catalina mee en deden zo'n 14 huisbezoeken. Verpleegkundigen houden zich hier vooral bezig met het verzorgen van wonden. Vaak zeer grote wonden en eigenlijk had onze wondreferent dit ook eens moeten kunnen meemaken. Misschien een volgende keer? Amputatiewonden, decubitus, brandwonden, cva's,... zijn hier het meest gezien. Sofie komt dit in haar normale werkveld niet echt tegen, dus het was af en toe eens moeilijk. Ook de diverse leefomstandigheden van de patiënten deden ons even de ogen openen. Soms mooie appartementen, maar ook vaak echte armoede. Aan Evy werd door de kinesist advies gevraagd hoe een toestel kan worden gemaakt om iemand terug te leren fietsen en hoe de fijne motoriek op een meer aangename manier kan worden geoefend. We kregen ook zicht op het feit dat ze hier verplicht zijn om met plastiek plakband te werken (die zeer pijnlijk is om te verwijderen) omdat de meer comfortabele papieren plakband (waar wij in België op geen centimeter kijken!!!) hier veel te duur is. Wat ons zeer heeft verwonderd is dat in deze warmte en in de kleine huisjes ook bij incontinente bewoners er geen urinegeurtjes waren. We vragen ons met alle meerspoortmedewerkers af hoe ze dit hier voor mekaar krijgen.
Catalina vraagt om veel groetjes te doen aan Sabine en bedankt haar nog eens voor de armband die ze vorig jaar kreeg maar waarvoor ze geen "multumesc" kon zeggen.
Rond 16u waren we allemaal terug thuis en zo tegen half vijf wordt dan de maaltijd opgediend (middag-en avondmaal in één dus). Nu is het hier 18u en proberen we nog een bezigheid te zoeken voor deze avond maar dit zullen we ongetwijfeld vinden (voor de kenners : cafe international is een optie).
Morgen rusthuis van Berca met vertrek voor allemaal om 7u30, dus voor het eerst ook de morgenshiften te verdelen. We zien wel hoe dit lukt!
